Επιστροφή στο σπίτι με άδεια αγκαλιά… φοβάμαι την επόμενη φορά!

Καλησπερα.

Στις 6 Σεπτεμβριου, πριν 6 μηνες γεννησα προωρα την κορουλα μου στις 22 εβδομαδες. Τελη Αυγουστου σε υπερηχο ρουτινας ειδαμε ανοιχτο τραχηλο με χοανη .Νοσηλεύτηκα σε κλινικη, δεν μου εγινε περιδεση εκτακτη οπως επρεπε, αλλαξα γιατρο, αλλα με λαθος χειρισμους.

Επειδη δεν μου δοθηκαν  αντιβιωτικα, επαθα υψηλη ριξη και χοριοαμνιονιτιδα. Καποιο μικροβιο εισχωρησε λογω του ανοιχτου τραχηλου και τρυπησε τον σακο με αποτελεσμα να επελθει μολυνση.

Ο γιατρος μου με παρατησε κυριολεκτικα στα δυσκολα και απ το τηλεφωνο με εστειλε σε δημοσιο νοσοκομειο ενω γεννουσα. Ημουν 20 μερες κλινηρης και δεν εκαναν τιποτα για μενα και το μωρο μου..

Οταν εφτασα με φορειο στο νοσοκομειο ειχα ήδη 5 διαστολη και ημουν μολυσμενη και εγω και το μωρο. Επειτα απο 12 απαισιες ωρες, γεννησα το μωρο μου, το οποιο παρα τις 22 εβδομαδες βγηκε ζωντανο. Του εγινε ανανηψη και πηγε στην εντατικη νεογνων.

Περασα φρικτες στιγμες. Κινδυνευα η ιδια με τα λευκα στα υψη. Μα το οτι γεννησα την ψυχουλα μου και δεν την πηρα αγκαλια ηταν ο.τι χειροτερο. Μετα απο μια μερα πηγα με τον αντρα μου και την συσταση ψυχολογου ενω ακομη νοσηλευομουν να δω το μωρακι μου. Δεν ηξερα τι θα αντικρισω. Ο αντρας μου την ειχε δει.

Δεν εχω ζησει τιποτα χειροτερο. Κατευθυνομουν αργα σε εκεινον τον μακρυ διαδρομο με αντισηπτικο και μασκα. Ετρεμα απο τον φοβο μου. Θα εβλεπα το παιδι μου κι εγω ετρεμα. Έφτασα μπροστα στο γυαλινο κουτακι της. Γεματο υδρατμους. Ειδα ενα κορμακι κατατρυπημενο με καλωδια και ενα πλασματακι 500 γραμμαριων καλυμμενο με μηχανηματα. Έψαχνα να τη δω μεσα απ τους υδρατμους. Ηταν το μωρο μου, το μονακριβο μου..

Δεν το πιστευα αυτο που εβλεπα. Ευχομαι καμια γυναινκα να μην το ζησει. Τη χαϊδεψα για μια φορα. πιανοταν η ψυχη μου οταν πηγαινα. Δεν αντεχα να τη βλεπω…την Αεροβαφτισαμε..

Μια μερα πριν φυγει ανοιξε τα ματια της σαν να ηθελε να μας χαιρετήσει. 10 φρικτες μερες εκει στη μενν. Η μικρη μου εφυγε τη μερα της γιορτης μου 17 Σεπτεμβριου. Το βραδυ που εφευγε μας πηραν να παμε να τη χαιρετισουμε. Δεν πηγα. Δεν αντεχα να τη δω να φευγει.

Το εχω μετανιωσει πολυ πικρα . Θα ηταν η μονη ευκαιρια να την παρω αγκαλια να τη φιλησω να της πω ποσο την αγαπω. Δεν την εβγαλα μια φωτογραφια . Η εικονα της εχει ξεθωριασει ακομη κι αν τα βραδια προσπαθω να τη θυμηθω, δεν μπορω. Την κηδεψαμε και δεν εχω τιποτα  απ το μωρο μου.

Εχει περασει καιρος μα η θλιψη ειναι εδω. Ο πονος δεν εχει λιγοστεψει, αλλα εχω μαθει να ζω με αυτον Όλοι γυρω μας εχουν αποκτησει μωρακια κι εγω εχω αδεια αγκαλια. Ειναι απαισιο να φευγεις χωρις μωρο.

Λυπαμαι για το μωρο μου. Δεν ηθελα να υποφερει. Εως τωρα εχω κανει πολλες εξετασεις. Βρεθηκε θρομβοφιλια και ανεπαρκεια τραχηλου. Τον αλλο μηνα εχουμε το ελευθερο να ξεκινησουμε.

Φοβαμαι πολυ. Φοβαμαι αν θα ξαναμεινω εγκυος εξαιτιας της μολυνσης. Επειτα θα πρεπει να κανω περιδεση και να ειμαι ξαπλα. Φοβαμαι την εξελιξη. Ευτυχως ο Θεος με βοηθαει να στεκομαι στα ποδια μου το ιδιο κι ο Πνευματικος μου.

Επισκεπτομαι ψυχολογο, αλλα οι μνημες ειναι ριζωμενες βαθια.

Ευχαριστω που με ακουσατε. Θα με βοηθουσε πολυ να μου πειτε παρομοιες εμπειριες με αισιο τελος.

Ευχομαι το ονειρο της μητροτητας να γινει πραγματικοτητα.

Φιλικά ,Σοφία