Πώς γνώρισα τη μητέρα μου

γράφει ο Brett Huneycutt στο medium 

Προτού ταξιδέψω στην Ταϊβάν τον περασμένο χρόνο, γνώριζα ελάχιστα πράγματα για τη βιολογική μαμά μου Susie (το αμερικανικό της όνομα). Είχε γεννηθεί το 1950 και μεγάλωσε στην Tainan, νοτιοδυτικά της Ταϊβάν. Τη δεκαετία του 1970 μετανάστευσε στο Λας Βέγκας και εργάστηκε για λίγο ως κρουπιέρης σε ένα καζίνο. Σε μία επίσκεψή της στην Taipei το 1980, γνώρισε έναν μηχανικό σε ένα βρετανικό καράβι που θα γινόταν ο βιολογικός μου πατέρας. Με γέννησε στο Λας Βέγκας στις 9 Απριλίου του 1981 και λίγες εβδομάδες αργότερα, με έδωσε για υιοθεσία.

Τον Σεπτέμβρη του 2012, η εταιρεία μου 1000memories εξαγοράστηκε από το Ancestry.com, κάτι που έθεσε σε κίνηση μία σειρά από γεγονότα τα οποία με οδήγησαν στην Ταϊβάν, σε αναζήτηση της Susie. Ξαφνικά, οι οικογενειακές ιστορίες είχαν γίνει η μόνιμη εργασία μου και ένιωθα την ανάγκη να μάθω περισσότερα για τη βιολογική μου μητέρα. Έκανα αίτηση από το Οικογενειακό Δικαστήριο του Clark County της Νεβάδα να ανοίξουν το φάκελο υιοθεσίας μου. Το Δικαστήριο ενέκρινε την αίτησή μου, αποκαλύπτοντάς μου το επίθετο της Susie. Το επίθετο της Susie με οδήγησε στον μικρότερο αδελφό και την αδελφή της στο Λας Βέγκας, τους οποίους πήρα τηλέφωνο αμέσως μόλις βρήκα τον αριθμό τους από το διαδίκτυο. Ένα τεστ DNA επιβεβαίωσε τη σχέση μας. Τα αδέλφια της Susie είχαν χάσει την επαφή τους μαζί της τη δεκαετία του 1980 και υπέθεταν πως είχε μετακομίσει πίσω στην Ταϊβάν. Ο αδελφός της μου έδωσε μία φωτογραφία διαβατηρίου της, από τότε που ήταν 25 ετών, καθώς και ένα έγγραφο μετανάστευσης με το όνομά της γραμμένο στα Κινεζικά, την ημερομηνία γέννησής της και τον αριθμό της ταυτότητάς της στην Ταϊβάν.

Φεύγοντας από το Λας Βέγκας, στην πρώτη από τις τρεις μου πτήσεις για την Ταϊβάν, είχα πολλές απορίες. Ζούσε ακόμη η Susie, και αν ναι, ήταν ακόμη στην Ταϊβάν; Με τι ασχολούνταν; Είχε οικογένεια; Γιατί έχασε την επαφή της με τα αδέλφια της; Πώς θα νιώθαμε όταν συναντιόμασταν; Τι θα συνέβαινε μετά; Φαντάστηκα διάφορες ιστορίες και σενάρια – αλλά όχι αυτό που θα ανακάλυπτα.

Έφτασα στην Taipei τη νύχτα της 23^ης Οκτωβρίου, Τετάρτη. Μέσα σε 24 ώρες, έφτασα σε αδιέξοδο. Ένας υπάλληλος της τοπικής αυτοδιοίκησης στην Taipei μου είπε πως η Susie είχε φύγει για τις ΗΠΑ στις 25 Μαρτίου του 1981, δύο εβδομάδες προτού γεννηθώ. Η κυβέρνηση της Ταϊβάν δεν είχε κάποιο αρχείο που να δείχνει πως επέστρεψε ξανά στη χώρα.

Πέρασα τις επόμενες ημέρες εξερευνώντας την Taipei, κάνοντας βόλτες, προσπαθώντας να ξεπεράσω το τζετ λαγκ και συλλογιζόμενος την επόμενή μου ενέργεια. Κάλεσα τα αδέλφια της Susie αλλά δεν γνώριζαν περισσότερα από τα όσα μου είχαν πει. Επικοινώνησα με μερικούς ιδιωτικούς ντετέκτιβ στην Ταϊβάν. Μου πρότειναν να πω την ιστορία μου στην τηλεόραση της Ταϊβάν (όπως φάνηκε, πολλοί Αμερικανοί από την Ταϊβάν είχαν ξαναβρεθεί με την οικογένειά τους με αυτό τον τρόπο). Απογοητευμένος, αναρωτήθηκα αν θα είχα καλύτερη τύχη να αρχίσω να αναζητώ τον βιολογικό μου πατέρα, Thomas L. Hughes, ο οποίος, υποπτεύομαι πως μένει ακόμη στην Ασία αν ζει στα 83 του χρόνια.

Και τότε, την Κυριακή, έγινε κάτι το συνταρακτικό. Ο μεγαλύτερος αδελφός της Susie, ο David, μου τηλεφώνησε.  Ο David ζει επίσης στο Λας Βέγκας, αλλά δεν είχαμε γνωριστεί λόγω μίας συνεχιζόμενης διαμάχης μεταξύ των αδελφών. Παρά τα εμπόδια στην επικοινωνία μας (δεν μιλάω Μανδαρινικά και ο David μιλούσε με πολύ ιδιαίτερη προφορά τα Αγγλικά), του εξήγησα πως ήμουν στην Ταϊβάν, προς αναζήτηση της Susie. Μέσα σε λίγες ώρες, μου έστειλε με email μία διεύθυνση στο Hualien, μία αγροτική επαρχία στην απομακρυσμένη ανατολική ακτή της Ταϊβάν.

Ζήτησα τη βοήθεια από τη ρεσεψιόν του Westin Taipei, μία νεαρή γυναίκα ονόματι Alice. Χωρίς να δώσω πολλές λεπτομέρειες, έδωσα στην Alice τη διεύθυνση και της είπα πως έψαχνα μία γυναίκα με το όνομα Susie, η οποία γεννήθηκε στις 3 Μαΐου του 1950. Η Alice γκούγκλαρε τη διεύθυνση, κάλεσε στον αριθμό που βρήκε και μίλησε για λίγο στα Μανδαρινικά με τον άνθρωπο στην άλλη γραμμή. Αφού το έκλεισε, γύρισε προς το μέρος μου και είπε:

Λένε πως υπάρχει μία γυναίκα που λέγεται Susie. Είναι περίπου στην ίδια ηλικία με τη γυναίκα που ψάχνετε, αλλά δεν μπορούν να επιβεβαιώσουν την ημερομηνία γέννησής της επειδή δεν γνωρίζουν πότε γεννήθηκε.

Είστε σίγουρος πως είναι το σωστό μέρος; Δεν νομίζω να είναι αυτό το μέρος που ψάχνετε. Ονομάζεται Farmers Hospital. Σε αυτό πηγαίνουν οι άστεγοι.

Το επόμενο πρωί, η Alice και εγώ συναντηθήκαμε στον κεντρικό σταθμό της Taipei στις 7πμ. Η Alice, η οποία είχε αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο πριν από μερικά χρόνια, προσφέρθηκε να με συνοδέψει ως διερμηνέας την ημέρα του ρεπό της. Στις τέσσερις ώρες που διήρκησε το ταξίδι με το τρένο, η Alice και εγώ μιλήσαμε για τη ζωή στο Σαν Φρανσίσκο, και μου έμαθε πώς να μετράω από το 1 ως το 10 στα Μανδαρινικά. Την περισσότερη ώρα όμως σκεφτόμουν αν η Susie που θα συναντούσα εκείνη τη μέρα ήταν η βιολογική μου μητέρα – και αν ήταν, πώς θα ήταν η συνάντησή μας. Κατεβήκαμε την ορεινή ανατολική ακτή της Ταϊβάν, περάσαμε ανάμεσα στη θάλασσα και τα πράσινα βουνά, πέρα από την πρωτεύουσα Hualian, πέρα από το Φαράγγι Taroko όπου οι περισσότεροι κατέβηκαν, πέρα από τα ποτάμια και τους ορυζώνες της νότιας επαρχίας Hualien, μέχρι που φτάσαμε σε ένα μικρό χωριό αγροτών, το Yuli. Ένιωσα λιγάκι σαν τον Marlow σε μία ειδυλλιακή εκδοχή του Heart of Darkness: αγχωμένος και ενθουσιασμένος που βρισκόμουν σε μία ξένη χώρα.

Μας πήρε 15 λεπτά με το ταξί από το σταθμό των τρένων ως το νοσοκομείο, το οποίο βρισκόταν έξω από την πόλη. Άφησα τη βαλίτσα μου με τον φύλακα στην είσοδο.

Όταν μπήκαμε στη γυναικεία πτέρυγα του νοσοκομείου, η Susie στεκόταν στη μέση της αίθουσας ψυχαγωγίας. Υπήρχαν περίπου 10 ακόμη γυναίκες, τις οποίες οι νοσοκόμες οδήγησαν έξω. Όλες τους, μαζί και η Susie, φορούσαν πορτοκαλί φόρμες. Πρόσεξα πως η Susie ήταν κοντή και στρουμπουλή και πως τα ασπρόμαυρα μαλλιά της, τα οποία είχαν ένα ανδρικό κούρεμα, στέκονταν όρθια πίσω, όπως και τα δικά μου όταν ξυπνάω από το κρεβάτι.

«Γεια», της είπα. Μου χαμογέλασε αλλά δεν είπε τίποτα. Η νοσοκόμα μού εξήγησε με τη βοήθεια της Alice πως η Susie είναι σχεδόν κουφή, και πως μπορεί να ακούσει μονάχα αν φωνάξεις στα Μανδαρινικά μέσα στο αριστερό της αυτί.

Καθίσαμε στον πράσινο πλαστικό καναπέ και προσπαθήσαμε να κουβεντιάσουμε. Είναι παράξενο να φωνάζεις στο αριστερό αυτί μιας 63χρονης, γι’ αυτό εγώ και η Alice «μιλήσαμε» στη Susie γράφοντας κινεζικούς χαρακτήρες σε λευκές κόλλες χαρτί. Η Susie τα διάβαζε και απαντούσε μετά κοφτά και απλά.

Ρώτησα τη Susie πώς ήταν, πόσο καιρό έμενε στο νοσοκομείο. Της έκανα ερωτήσεις για την οικογένειά της, τα παιδιά της, το παρελθόν της. Η μνήμη της ήταν θολή και μπορούσε να θυμηθεί αμυδρά τις λεπτομέρειες. Δεν γνώριζε πόσο καιρό ήταν εκεί. Ο πατέρας της εργαζόταν στην αεροπορία. Το σχολείο της ήταν στην Tainan. Έζησε στο Ντένβερ και το Λας Βέγκας πριν από καιρό. Είχε δύο γιους και μία κόρη. Δεν μπορούσε να θυμηθεί το όνομα της κόρης της.

Αφού πείστηκε από την φυσική ομοιότητά μας και τις ομοιότητες στις ιστορίες μας, η νοσοκόμα είπε στη Susie πως ήμουν ο γιος της. Η Susie κούνησε το κεφάλι της και το χέρι της με δυσπιστία. Η νοσοκόμα συνέχιζε να φωνάζει στο αριστερό αυτί της Susie «Αυτός είναι ο γιος σου!» και να με δείχνει. Η Susie δεν μπορούσε και δεν το πίστεψε.

Έγραψα σε ένα χαρτί με κεφαλαία γράμματα «FRANK HUGHES». Μερικούς μήνες νωρίτερα, έμαθα από το πρωτότυπο πιστοποιητικό γεννήσεώς μου πως το κανονικό μου όνομα ήταν Frank Hughes. Έδωσα το χαρτί στη Susie και της έδειξα τις λέξεις.

«Ο γιος μου», είπε η Susie. “Sì Jiǔ.”

H Alice μου θύμισε πως Sì Jiǔ στα Μανδαρινικά σήμαινε «τέσσερα εννιά». Συνειδητοποίησα πως η Susie με είχε αποκαλέσει Sì Jiǔ επειδή θυμήθηκε την ημερομηνία γέννησής μου – 9 Απριλίου.

«Είμαι ο Frank Hughes. Είμαι Sì Jiǔ. Γεννήθηκα στις 9 Απριλίου του 1981, στο Λας Βέγκας».

Η Susie χαμογέλασε πλατιά, σχεδόν σα να την είχα φέρει σε δύσκολη θέση. Κούνησε το κεφάλι της και το χέρι της και γύρισε στη νοσοκόμα λέγοντας: «Ο γιος μου δεν θα με επισκεπτόταν από τις ΗΠΑ. Άσε που αυτός είναι πολύ όμορφος για να είναι ο γιος μου».

Την επόμενη μέρα, επέστρεψα στο νοσοκομείο για να επισκεφτώ τη Susie και να συναντηθώ με την κοινωνική λειτουργό της Sui-Ching. Η Mei, η καλόκαρδη, 60χρονη ιδιοκτήτρια του πανδοχείου που έμενα ανέλαβε το ρόλο του διερμηνέα από την Alice.

Η κοινωνική λειτουργός μας έδειξε τον ιατρικό φάκελο της Susie. «Σχιζοφρένεια», έλεγε κάπου στα Αγγλικά – δεν χρειαζόμουν μετάφραση για αυτό.

Σύμφωνα με τη Sui-Ching, η Susie είχε άριστη φυσική κατάσταση αλλά ήταν ψυχικά ασθενής. Τα συμπτώματά της είχαν βελτιωθεί με τα χρόνια και οι παραισθήσεις της είχαν γίνει λιγότερο σοβαρές και λιγότερο συχνές. Σε αντίθεση με κάποιους άλλους τροφίμους, εκείνη μπορούσε να φάει και να ντυθεί μόνη της.

«Πόσο καιρό είναι εδώ;» ρώτησα.

Η Sui-Ching μου εξήγησε πως μάζεψαν τη Susie από το δρόμο και την έκαναν εισαγωγή σε ένα άλλο νοσοκομείο της Taipei ως «αγνώστου ταυτότητας» πριν από 16 χρόνια, κάπου την περίοδο του 1980 με 1990. Το 1997, το νοσοκομείο της Taipei κάηκε ολοσχερώς και η Susie μεταφέρθηκε στο Yuli. Δυστυχώς, δεν γνώριζε κανείς κάτι άλλο για εκείνη καθώς όλοι οι ιατρικοί φάκελοι καταστράφηκαν στην πυρκαγιά και ο θεράπων ιατρός της είχε αποβιώσει.

Πέρασα την επόμενη εβδομάδα στο Yuli, επισκεπτόμενος τη Susie κάθε μέρα. Προσπάθησα να σκεφτώ με ποιον τρόπο θα μπορούσαμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες στην επικοινωνία μας. Η Susie με διευκόλυνε. Χαμογελούσε πολύ και έμοιαζε πραγματικά ευτυχισμένη που ένας ευγενικός ξένος είχε έρθει να την επισκεφτεί από τις ΗΠΑ.

Κάναμε βόλτες στους ήρεμους χώρους του νοσοκομείου. Μία μέρα, η κοινωνική λειτουργός της και εγώ πήγαμε τη Susie σε μία κλινική στο Yuli για να εξετάσουν την ακοή της. Ήθελα να της αγοράσω ακουστικά βαρηκοΐας, αλλά η Susie αρνήθηκε επειδή ο κόσμος της θα γέμιζε θορύβους. Μια άλλη μέρα, μπήκαμε από το ίντερνετ του πανδοχείου στο FaceTime και μιλήσαμε στον μεγαλύτερο αδελφό της David. Είχαν να δουν ο ένας τον άλλον 35 χρόνια. Η Susie δεν τον αναγνώρισε αρχικά, αλλά ύστερα από 15 λεπτά, κατάλαβε ποιος ήταν. Δεν μπορούσε να τον ακούσει, γι’ αυτό αποφάσισε να του γράψει σε ένα χαρτί στα κινεζικά «είμαι χαρούμενη» και του το έδειξε.

Κάθε μέρα, της έδειχνα φωτογραφίες μου στο MacBook Air, από την εξέλιξή μου, από μωρό, σε αγόρι, στην εφηβεία, ως ενήλικος, σήμερα. Ξεκίνησα με την πρώτη φωτογραφία που είχα από εμένα, μία θολή Polaroid που είχε τραβήξει η Susie όταν ήμουν μόλις μερικών εβδομάδων. Πίστευα πως μέσα από τις φωτογραφίες, θα μπορούσε να συνειδητοποιήσει πως ήμουν ο γιος της. Ποτέ της δεν το έκανε.

Στο τέλος της εβδομάδας, πολλές ερωτήσεις παρέμεναν αναπάντητες. Τι προκάλεσε τη σχιζοφρένεια της Susie και πότε; Ήταν η ψυχική της ασθένεια που την έκανε να με δώσει για υιοθεσία; Γιατί δεν είχε η κυβέρνηση κανένα στοιχείο από την επιστροφή της στην Ταϊβάν; Τι συνέβη σε εκείνη στην Taipei, και πώς κατέληξε στο δρόμο; Ποιοι και πού είναι ο ετεροθαλής αδελφός μου και η ετεροθαλής αδελφή μου; Θα καταφέρω να τους γνωρίσω; Να γνωρίσω τον Thomas;

Φεύγοντας από το Yuli δεν θα είχα τις απαντήσεις που ήθελα, αλλά θέλησα να αφήσω πίσω κάτι για τη Susie. Της έγραψα ένα μικρό σημείωμα και η Mei με βοήθησε να το μεταφράσω:

Ο γιος σου Frank Hughes είναι πολύ ευγνώμων που τον γέννησες και τον έδωσες για υιοθεσία. Είναι τώρα 32 ετών και έχει μία πολύ καλή ζωή – μία οικογένεια που τον αγαπάει, μία σπουδαία μόρφωση, μία καριέρα που τον ικανοποιεί. Είναι ευτυχισμένος και περήφανος που είναι γιος σου.

Έκανα επίσης αντίγραφα από τις δύο φωτογραφίες – την Polaroid με εμένα ως μωρό και τη φωτογραφία μας από τη συνάντησή μας. Η Sui-Ching πλαστικοποίησε το γράμμα και τις φωτογραφίες μαζί, ώστε η Susie να μπορέσει να τα φυλάξει.

Ίσως μια μέρα η Susie να δει το σημείωμα και τις φωτογραφίες και να συνειδητοποιήσει ποιος είμαι.