Πόσο σασπένς πια σ’ αυτή την εγκυμοσύνη;;

Καλή Χρονιά σε όλους!!

Σας διαβαζω πολυ πολυ καιρο… Πριν μεινω εγκυος και φυσικά οταν εμεινα εγκυος και τραβαγα τα ζόρια μου… Πηρα πολυ κουραγιο απο τις μαμαδοιστοριες, ειδικα απο αυτες που ειχαν happy end, ευτυχως οι πιο πολλες ειχαν. Εβλεπα φωτογραφιες της Αθηνουλας με τα κοτσιδακια της και την πονηροφατσα του Αρχελαου και επαιρνα δυναμη.

Ολα ξεκινησαν τον Ιούνιο του 2012 οταν αποφασισαμε με τον καλό μου να κανουμε μωράκι.

Δυο μηνες μετα στις διακοπές τον Αύγουστο ειχα το θετικό τεστ στα χερια μου!! Η χαρα μας μεγαλη, δεν κράτησε ομως…. Παλίνδρομη κύηση στις 6 εβδομάδες. Επαθα σοκ γιατι ειχα τρελή αιμοραγία, φοβερούς πονους, επρεπε να κάνω απόξεση, με εναν γιατρο που με έκανε να νιώσω σκουπίδι. Το μονο που τον ένοιαζε ηταν να παρει τα λεφτα της αποξεσης, λες και θα τα εχανε! Μου ειπε να μην το ψαξω καθολου, μετα την τρίτη αποβολη το ψαχνουμε το θεμα (Ωραιος γιατρος ε;)

Επεσα σε καταθλιψη, μια αποβολη στα 35 μου χρόνια δεν ηταν απλο πράγμα. Ισως να ηταν ενα τυχαιο γεγονος, μπορεί ομως να ηταν  η αρχη ενος γολγοθά σαν αυτους που ακούμε καθε μερα απο γυναίκες που παιδεύονται χρόνια για παιδάκι.

Εννοειται πως βρηκα αλλο γιατρο. Καναμε εξετασεις. Θρομβοφιλία. Μια χαρα. Βρηκαμε τι εχω. Μου λεει»Μια ενεσουλα καθε μερα μολις μεινεις εγκυος. Και θα μεινεις αμεσως εγκυος αφου εμεινες και την προηγουμενη φορα και ειμαι και γουρλής!!»

Και ναι!!! Τον Μάρτιο του 2013 ήμουν πάλι έγκυος!! Πολυ συγκρατημένη βέβαια… Εκανα τις ενεσούλες μου, δεν κουραζόμουν, αλλα ειχα παντα τον φοβο οτι θα παω τουαλετα και θα δω αίμα. Μου ειχε πει ο γιατρος οτι αν περασουμε την 10η εβδομαδα να μην φοβαμαι πια. Και την περασαμε τη 10η εβδομαδα και εγω εκλαιγα απο χαρα!!

Στις εξετασεις που έκανα -αυτες που κανουμε στην αρχη της εγκυμοσυνης τις πολλες- είδε ο γιατρος μου οτι έχω το στίγμα (μεσογειακής αναιμίας). Εγω το ηξερα απο μικρη, ειχα κανει την εξέταση γιατι το εχει και η μανα μου και η γιαγια. Ετσι λοιπον επρεπε να κανει και άντρας μου την εξεταση. Δεν περιμενα με τίποτα αυτη την εξέλιξη….

Με παιρνει τηλέφωνο εξω απο το Λαικο Νοσοκομειο…

«Το εχω κι εγω… Συγνωμη αγαπη μου«

Ενταξει, τι να σας πω τωρα; Ηθελα να πεθανω… Λεω δεν ειναι δυνατον… 15 ολοκληρες μερες αγωνια..

Εκανα λήψη τροφοβλαστη και περίμενα… Οσο περίμενα.. άκουσα για πρωτη φορα το μωρο μου.. ένιωσα το φτερουγισματακι του… Παρακαλουσα να μην μου το παρει ο Θεος… Ειχα σπασει το κινητο μου απο τα νευρα μου… Δεν ηθελα να με παρουν τηλεφωνο και να ακουσω ασχημα μαντατα…

Ο γιατρος μου παντα μου εδινε κουραγιο «Να δεις που ολα θα πανε καλα, οι πιθανοτητες ειναι με το μερος μας (50% να εχει το παιδι το απλα το στιγμα, 25% να μην εχει τιποτα, 25% να εχει μεσογειακη αναιμια) και αφου σου εχω πει ειμαι γουρλης!!!«

Ενα απογευμα χτυπαει το κινητό του άντρα μου… Τον ακουω να λεει «Είναι αρνητικο… ναι… δεν εχει ουτε το στιγμα το εβρυο… αγορακι… Σιγουρα ειναι αρνητικο ετσι; Σας ευχαριστω παρα παρα πολυ….«

Δεν μπορουσα να αντιδρασω, να κλαψω, να γελασω… Ευχαριστουσα το Θεο, τη ζωη, τον αντρα μου που με στηριζε τοσο πολυ…

Και ναι… Περναω ενα υπεροχο καλοκαιρι… ειμαι πια 5 μηνων τον Ιούλιο, φαινεται η κοιλια μου απο χιλιομετρα… Φοραω τα φορεματακια μου, καμαρωνω για την κοιλια μου… Πεταωωωωω!!!!!!!!

Παμε διακοπες, γυρναμε. Τον Σεπτεμβρη μπαινω στον 7ο και αρχιζουν οι απιστευτες καουρες… Δεν υπαρχουν αυτες οι καουρες! Ολη νυχτα καθιστη στο κρεβατι ή στο pc να διαβαζω ιστοριες στο «eimai mama» Πού να ξαπλωσω… αδυνατον! Εχω και δυσκοιλιοτητα φοβερη… βγαζω και αιμορροιδες….(!!!!!!)  Παρολα αυτα ειμαι ευτυχισμενη!!! Πολυ!!

Τέλη Σεπτεμβρη κοντευω να μπω στον 8ο, ολα πανε πολυ καλα. Το μωρο ειναι μεγαλο. Μου λεει ο γιατρος θα φτασει τα 4 κιλα σίγουρα!! Χαρα εγω!!

Εχω αρχισει και βαραινω και ξαφνικα αρχιζει και η φαγούρα. ΠΟΛΛΗ φαγουρα… Ειχα ακουσει απο φιλες οτι ειχαν φαγούρα στην κοιλια. Εγω ομως ειχα στην κοιλια, στα χερια, στα ποδια, παντου… Αρχιζω να ανησυχω…

Δεν παιρνω το γιατρο, τον ειχα πρηξει τον ανθρωπο με ολα αυτα… Διαβαζω στο ιντερνετ οτι αν εχετε πολυ  φαγουρα εχει να κανει κατι με το συκωτι και τη χολη… Παω και κανω εξετασεις αιματος. Τρανσαμινασες και λοιπα… Ολα στα υψη… Τρελες τιμες… Παιρνω το γιατρο, μου λεει στειλε μου τις εξετασεις με φαξ… Με παιρνει πισω εντρομος… Μου λεει να κανω αλλη μια εξεταση επειγοντως. Χολικα οξεα. Στα υψη! Διαγνωση: «Χολόσταση Κυησης» Τι ειναι αυτο παλι; Θεε μου, λυπησου με!!!

Την επομενη παω στο γιατρο μου… Αυτος ο χαμογελαστος, αισιοδοξος ανθρωπος που ολο αυτον τον καιρο με εμψυχωνε και μου εδινε κουραγιο ηταν απεναντι μου σχεδον απεγνωσμενος. Μου λεει:

–Τα πραγματα ειναι πολυ σοβαρα, να εισαι ετοιμη ανα πασα στιγμη να παρουμε το παιδι, ισως και την επομενη εβδομαδα αν δεν πεσουν τα χολικα οξεα. Να κανεις και ενεσεις κορτιζονης για να ωριμασουν οι πνευμονες του, ειναι ηδη γυρω στα 2 κιλα οποτε…. 
-Μα τωρα μπαινω στην 30η εβδομαδα!!!
-Αν δεν το κανουμε, υπαρχει μια μικρη πιθανοτητα για αιφνιδιο ενδομητριο θανατο

Τον κάκισα τοτε. Πιστευα οτι δεν επρεπε να με τρομαξει τοσο.

Δεν θα ξεχασω ποτε εκεινο το απογευμα, εφυγα απο το ιατρειο σαν πεθαμενη. Βρηκα φαρμακειο. Ζητησα να μου κανουν τις κορτιζονες κλαιγοντας. Τις μερες που ακολουθησαν κοιμομουν ελαχιστα… Τα χερια μου παντα πανω στην κοιλια μου… Παντα να ακουω το μωρο μου…

Πρωτη φορα ειδα και τον αντρα μου τοσο χαλια.

Επαιρνα φαρμακευτικη αγωγη, η οποια λειτουργησε πολυ καλα στον οργανισμο μου, σταματησε η φαγουρα και οι τιμες στο αιμα επεσαν αρκετα. Κερδιζαμε μερες ετσι, εβδομαδες. Τρεις φορες την εβδομαδα καρδιοτοκογραφημα, μια φορα τη βδομαδα εξετασεις αιματος και υπερηχο. Τα ειχα παιξει. Εδω να πω πως ο γιατρος μου εξηγηθηκε πολυ καλα σε ολα τα επιπεδα-απο ανθρωπινο ενδιαφερον εως το οικονομικο κομματι.

Φτανουμε αισιως 36η εβδομαδα. Ο γιατρος ηταν καθετος. Επρεπε να γεννησω. Δεν ειχαμε αλλα περιθωρια.

04/11/13 γεννηθηκε το αγορακι μου 3110kg με καισαρικη. Η καισαρικη ηταν δικη μου αποφαση απο φοβο. Ο γιατρος μου ειχε πει να γεννησω φυσιολογικα με προκληση επειδη το παιδι ειχε παρει θεση και επειδη ηταν οριακα προωρακι θα ειχε το χρονο να ωριμασει το αναπνευστικο του συστημα με τον ΦΤ. Δεν τον ακουσα. Το παιδι παρουσιασε ταχυπνοια. Επρεπε να μεινει στη ΜΕΝΝ. Δεν ηταν κατι σοβαρο, αλλα ενω το ηξερα, εκλαιγα συνεχεια που δεν το ειχα διπλα μου. Εφυγα απο το μαιευτηριο χωρις το παιδι μου. Θεε μου, ελεγα, ας τελειωσει αυτος ο γολγοθας!!!

15/11/13 πηραμε το παιδι μας στο σπιτι. Περασα τα πιο ωραια Χριστουγεννα της ζωης μου!!

Ναι!! ΕΙΜΑΙ ΜΑΜΑ!!! Και πολυ ευτυχισμενη!!!

Ααα κορίτσια!! Και ευτυχως που ειχα… γουρλη γιατρο, αλλιως γυρευε..!

Μαρία

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com