Το βλέπω παντού γύρω μου, ότι οι περισσότεροι μπαμπάδες είναι διαφόρετικα ‘ευαισθητοποιημένοι’ σε θέματα ασφάλειας ή πιθανής επικινδυνότητας από ότι οι μαμάδες –συνήθως. Ίσως είναι το μητρικό ένστικτο, ίσως οι μανάδες έχουν άλλη αίσθηση ευθύνης για τα παιδία τους. Δεν ξέρω τι ακριβώς.
Με τον άντρα μου έχουμε μια διαφορά απόψεων σε ότι αφορά το θέμα «ασφάλεια», αυτό το γνωρίζω και το δέχομαι, δεν είναι δυνατόν δύο άνθρωποι να ταυτίζονται στις απόψεις τους ακόμη και αν είναι γονείς.
Σήμερα όμως με προβλημάτισε αυτό, με έκανε να αισθάνομαι άσχημα, επειδή φώναξα δυνατά το όνομα του 2,5 χρόνων γιου μου που στεκόταν στο πρώτο σκαλί της εξωτερικής μας σκάλας (18 σκαλιών) γιατί ήθελα να κατεβούμε πιάνοντας το από το χέρι για να είμαι σίγουρη. Και επειδή του ζήτησα- ευγενικά-να τον κατεβάσει από το τραπέζι της τραπεζαρίας όπου τον είχε ανεβάσει ο ίδιος να κάθεται χωρίς το παιδί να το έχει ζητήσει. Αυτό που πραγματικά με κάνει να αισθάνομαι άσχημα είναι ότι με κατηγόρησε ότι δημιουργώ αιτήματα ανασφάλειας στα παιδία και ότι εινμαι υπερβολική με όλα αυτά.
Θα ήθελα να ακούσω την γνώμη σας, είναι υπερβολή να θέλεις να κανείς πράγματα για τον 2,5 και των 4 χρόνων γιο σου τα όποια αισθάνεσαι ότι τα κάνεις για να προστατεύσεις την σωματική του ακεραιότητα ή είναι καταπίεση και στέρηση της ελευθέριας και ως που νομίζετε ή από την προσωπική σας κρίση θεωρείτε ότι πρέπει να φτάνουν τα όρια στις περιπτώσεις αυτές;
Άννα
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΦΑΣΗ ΕΙΜΑΣΤΕ.. ΟΤΑΝ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΜΠΗΚΕ ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ ΕΠΕΙΔΗ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΣ, ΕΓΙΝΑ ΑΡΚΕΤΑ ΥΠΕΡΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΗ ΑΠΟ ΟΤΙ ΗΜΟΥΝ ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΕΙΧΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ.. ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΟΜΟΥΝ ΟΤΑΝ ΧΤΥΠΟΥΣΕ κ.ο.κ. ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΥΠΕΡΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΤΑΠΑΝΩ ΣΤΗ ΔΑΣΚΑΛΑ(ΓΙΑΤΙ Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΣΜΑΡΑ ΤΗΣ,ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΥΠΕΥΘΥΝΗ). ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΑΣ ΚΑΛΕΣΑΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΙΠΑΝ ΟΤΙ ΤΟ ΔΑΓΚΩΣΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΚΑΙ ΠΡΗΣΤΗΚΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ, ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΕΚΛΑΙΓΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΤΟ ΑΓΓΙΖΟΥΜΕ,ΤΟΤΕ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΛΕΕΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΑΣΚΑΛΑ ΠΟΣΟ ΑΝΕΥΘΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ??ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΞΑΝΑΠΑΡΟΥΝ ΤΗΛ. ΒΛΕΠΕΙΣ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΙ ΜΕ ΔΙΚΑΙΩΣΕ ΜΕ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΑΥΤΟ, ΑΛΛΑ ΜΟΥ ΣΠΑΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΤΣΙΤΑ ΜΗ ΣΥΜΒΕΙ ΤΠΤ ΣΤΟΝ ΜΙΚΡΟ.. Η ΤΟΥ ΥΨΟΥΣ Η ΤΟΥ ΒΑΘΟΥΣ... ΓΙ'ΑΥΤΟ ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΥΖΗΤΑΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΗ ΛΥΣΗ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΒΑΛΕΤΕ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ''ΜΕΓΑΛΩΜΑ'' ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΑΣ!!! ΕΠΙΣΗΣ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΔΕ ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΙΛΕΣ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΝΑ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΝ.. ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΡΝΑΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ,ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΤΟΤΕ ΤΟ ΧΑΣΑΜΕ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ!!!