Τα όρια του μπαμπά και τα όρια της μαμάς

Το βλέπω παντού γύρω μου, ότι οι περισσότεροι μπαμπάδες είναι διαφόρετικα ‘ευαισθητοποιημένοι’ σε θέματα ασφάλειας ή πιθανής επικινδυνότητας από ότι οι μαμάδες –συνήθως. Ίσως είναι το μητρικό ένστικτο, ίσως οι μανάδες έχουν άλλη αίσθηση ευθύνης για τα παιδία τους. Δεν ξέρω τι ακριβώς.

Με τον άντρα μου έχουμε μια διαφορά απόψεων σε ότι αφορά το θέμα «ασφάλεια», αυτό το γνωρίζω και το δέχομαι, δεν είναι δυνατόν δύο άνθρωποι να ταυτίζονται στις απόψεις τους ακόμη και αν είναι γονείς.

Σήμερα  όμως με προβλημάτισε αυτό, με έκανε να αισθάνομαι άσχημα, επειδή φώναξα δυνατά το όνομα του 2,5 χρόνων γιου μου που στεκόταν στο  πρώτο σκαλί της εξωτερικής μας σκάλας (18 σκαλιών) γιατί ήθελα να κατεβούμε πιάνοντας το από το χέρι για να είμαι σίγουρη. Και επειδή του ζήτησα- ευγενικά-να τον κατεβάσει από το τραπέζι της τραπεζαρίας όπου τον είχε ανεβάσει ο ίδιος να κάθεται χωρίς το παιδί να το έχει ζητήσει. Αυτό που πραγματικά με κάνει να αισθάνομαι άσχημα είναι ότι με κατηγόρησε ότι δημιουργώ αιτήματα ανασφάλειας στα παιδία και ότι εινμαι υπερβολική με όλα αυτά.

Θα ήθελα να ακούσω την γνώμη σας, είναι υπερβολή να θέλεις να κανείς πράγματα για τον 2,5 και των 4 χρόνων γιο σου τα όποια αισθάνεσαι ότι τα κάνεις για να προστατεύσεις την σωματική του ακεραιότητα ή είναι καταπίεση και στέρηση της ελευθέριας και ως που νομίζετε ή από την προσωπική σας κρίση θεωρείτε ότι  πρέπει να φτάνουν τα όρια στις περιπτώσεις αυτές;

Άννα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com