Τα όρια του μπαμπά και τα όρια της μαμάς
Το βλέπω παντού γύρω μου, ότι οι περισσότεροι μπαμπάδες είναι διαφόρετικα ‘ευαισθητοποιημένοι’ σε θέματα ασφάλειας ή πιθανής επικινδυνότητας από ότι οι μαμάδες –συνήθως. Ίσως είναι το μητρικό ένστικτο, ίσως οι μανάδες έχουν άλλη αίσθηση ευθύνης για τα παιδία τους. Δεν ξέρω τι ακριβώς.
Με τον άντρα μου έχουμε μια διαφορά απόψεων σε ότι αφορά το θέμα «ασφάλεια», αυτό το γνωρίζω και το δέχομαι, δεν είναι δυνατόν δύο άνθρωποι να ταυτίζονται στις απόψεις τους ακόμη και αν είναι γονείς.
Σήμερα όμως με προβλημάτισε αυτό, με έκανε να αισθάνομαι άσχημα, επειδή φώναξα δυνατά το όνομα του 2,5 χρόνων γιου μου που στεκόταν στο πρώτο σκαλί της εξωτερικής μας σκάλας (18 σκαλιών) γιατί ήθελα να κατεβούμε πιάνοντας το από το χέρι για να είμαι σίγουρη. Και επειδή του ζήτησα- ευγενικά-να τον κατεβάσει από το τραπέζι της τραπεζαρίας όπου τον είχε ανεβάσει ο ίδιος να κάθεται χωρίς το παιδί να το έχει ζητήσει. Αυτό που πραγματικά με κάνει να αισθάνομαι άσχημα είναι ότι με κατηγόρησε ότι δημιουργώ αιτήματα ανασφάλειας στα παιδία και ότι εινμαι υπερβολική με όλα αυτά.
Θα ήθελα να ακούσω την γνώμη σας, είναι υπερβολή να θέλεις να κανείς πράγματα για τον 2,5 και των 4 χρόνων γιο σου τα όποια αισθάνεσαι ότι τα κάνεις για να προστατεύσεις την σωματική του ακεραιότητα ή είναι καταπίεση και στέρηση της ελευθέριας και ως που νομίζετε ή από την προσωπική σας κρίση θεωρείτε ότι πρέπει να φτάνουν τα όρια στις περιπτώσεις αυτές;
Άννα
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΦΑΣΗ ΕΙΜΑΣΤΕ.. ΟΤΑΝ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΜΠΗΚΕ ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ ΕΠΕΙΔΗ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΣ, ΕΓΙΝΑ ΑΡΚΕΤΑ ΥΠΕΡΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΗ ΑΠΟ ΟΤΙ ΗΜΟΥΝ ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΕΙΧΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ.. ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΟΜΟΥΝ ΟΤΑΝ ΧΤΥΠΟΥΣΕ κ.ο.κ. ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΥΠΕΡΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΤΑΠΑΝΩ ΣΤΗ ΔΑΣΚΑΛΑ(ΓΙΑΤΙ Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΣΜΑΡΑ ΤΗΣ,ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΥΠΕΥΘΥΝΗ). ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΑΣ ΚΑΛΕΣΑΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΙΠΑΝ ΟΤΙ ΤΟ ΔΑΓΚΩΣΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΚΑΙ ΠΡΗΣΤΗΚΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ, ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΕΚΛΑΙΓΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΤΟ ΑΓΓΙΖΟΥΜΕ,ΤΟΤΕ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΛΕΕΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΑΣΚΑΛΑ ΠΟΣΟ ΑΝΕΥΘΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ??ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΞΑΝΑΠΑΡΟΥΝ ΤΗΛ. ΒΛΕΠΕΙΣ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΙ ΜΕ ΔΙΚΑΙΩΣΕ ΜΕ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΑΥΤΟ, ΑΛΛΑ ΜΟΥ ΣΠΑΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΤΣΙΤΑ ΜΗ ΣΥΜΒΕΙ ΤΠΤ ΣΤΟΝ ΜΙΚΡΟ.. Η ΤΟΥ ΥΨΟΥΣ Η ΤΟΥ ΒΑΘΟΥΣ... ΓΙ'ΑΥΤΟ ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΥΖΗΤΑΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΗ ΛΥΣΗ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΒΑΛΕΤΕ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ''ΜΕΓΑΛΩΜΑ'' ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΑΣ!!! ΕΠΙΣΗΣ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΔΕ ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΙΛΕΣ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΝΑ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΝ.. ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΡΝΑΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ,ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΤΟΤΕ ΤΟ ΧΑΣΑΜΕ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ!!!
Συγκρινοντας τα 2 παιδια μου, συνειδητοποιω ποσο υπερπροστατευτικη ημουν στο πρωτο, κυνηγωντας το απο πισα απο τα πρωτα του κιολας βηματα, με αποτελεσμα, και συχνοτερα να πεφτει, αλλα και , τελικα να γινει πιο ανασφαλης και να με φωναζει να τον βοηθησω για τα παντα. Στο δευτερο παιδακι, που χαλαρωσαμε, αλλα μαλλον και λογω πιο περιορισμενου χρονου και πιο χαλαρης επιβλεψης απ το πρωτο, εχω εντυπωσιαστει ποσο γρηγοροτερα αποκτα δεξιοτητες και κανει προοδους!! Και το περιεργο: ο μικρος μου Λευτερακης εχει πεσει, εχει χτυπησει παραδοξως λιγοτερες φορες, ισως γιατι καταφερε απο μονος του να κανει τις εμπειριες (παραπαταω-θα πεσω κτλ) Τον μεγαλο δεν τον αφηνα, αλλα ο μικρος ακομη και με ψαλιδι κοβει (σχεδον 3 χρονων) βεβαια εννοειται με επιβλεψη, και με στρογγυλεμενες ακρες, παιδικο-ωστοσο τον μεγαλο σ αυτη την ηλικια δεν τον αφηνα και ειχα κρυψει ολα τα ψαλιδια τοτε.' Ο μικρος μου ανεβοκατεβαινει σκαλες μονος του ανετα απο σχεδον 2 χρονων, οταν τον μεγαλο εκανα σαν υστερικη οταν τον εβλεπα κοντα σε σκαλοπατι.. Διαβασα προσφατα σ ενα μπλογκ διαπαιδαγωγησης παιδιων : "Οταν ενα παιδι σου λεει οτι μπορει μονο του, να το αφησεις να το κανει και να μην επεμβεις" Εχει γινει ο χρυσος κανονας μου, και οταν μου το ζητανε, κλεινω το στομα και μονο παρακολουθω, επιβλεπω, χωρις ν αντιμιλησω. πρεπει να δεχτουμε οτι τα παιδια μας πρεπει να κανουν μονα τους τις εμπειριες τους, δεν μορουν ν αντιληφθουν τον κοσμο και τους κινδυνους του μονο απο τις απαγορευσεις της μαμας. Η μαμα να ειναι εκει για να προσεχει μην παθει καποιον τραυματισμο. Ολα αυτα βεβαια σε λογικα πλαισια, εννοειται οτι δεν τους δινουμε μαχαιρια ή επικινδυνα αντικειμενα. Απλα λεω να χαλαρωσουμε και να προσεχουμε τις αντιδρασεις μας, για να μην δημιουργησουμε δειλα, αβουλα παιδια.
Σας ευχαριστώ πολύ όλες που μοιραστήκατε την μαμαδοσοφία σας, ειλικρινά ναι με κάνατε να αισθάνομαι καλύτερα και να δω και κάποια πράγματα από άλλη οπτική γωνιά. Να ειστε όλες καλά :) Και για την ιστορια ξέχασα να άναφερω (ήμουν λίγο σε κατάσταση μπερδεμένη μέσα μου όταν σας εγραφα το κείμενο) οτι ο μεγαλυτεροσ γίος μου έχει πεσει απο αυτήν την σκάλα όταν ήταν μικρότερος, εύτυχως δεν έπαθε κάτι- μια νυχτα στο νοσοκομείο την είχαμε βγάλει- και ειλικρινα αυτό είναι απο τουσ χείροτερουσ εφιαλτές μου έυχομαι ποτέ καμια μανούλα και κάνενα παιδακι να το περάσουν.
....,εξαρτάται από την σκάλα, μπορεί να έχει 18 σκαλοπάτια, αλλά να μην είναι απότομη 'η να είναι μεγάλα(φάρδος) 'η να είναι χαμηλά(ύψος) κλπ προσωπικά υπάρχουν σκάλες που νιώθω καλά και άλλες που με φοβίζουν λοιπόν στο θέμα μας, όταν το παιδί βλέπεις ότι είναι άνετο και τις ανεβοκατεβαίνει με σιγουριά τότε εσύ διακριτικά, αν τον βλέπεις να διστάζει, τότε με χεράκι τις κατεβαίνετε μαζί, χωρίς να νιώσει ανίκανο, ή ανασφάλεια και του εξηγείς ότι και οι μεγάλοι αν δεν προσέχουν τρώνε τούμπα..κλπ και ότι όλοι πρέπει να προσέχουμε και όταν είμαστε σίγουροι μπορούμε να είμαστε γρήγοροι ή να μην πιανόμαστε...και τέτοια έχει λοιπόν να κάνει με το παιδί (πως λειτουργεί και η σκάλα αν πραγματικά είναι απότομη και για τους μεγάλους ή οχι) κάθε παιδί όταν είναι σίγουρο για κάτι στο δείχνει... οπότε και εσύ πράξε αναλόγως και μην έχεις τύψεις αν ο άντρα σου σου είπε κάτι τέτοιο. .. κάθε παιδί μπορεί να είναι άνετο στα 2 έτη και άλλο στα 3 έτη (αναφορικά με τις σκάλες) ε και λοιπόν;;!
Δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με τους μπαμπάδες γενικώς, απλά κάποιοι έχουν άλλη αντίληψη του κινδύνου. Εγώ πάλι νομίζω ότι ένα παιδάκι δύο χρονών καλό θα ήταν να κατεβαίνει σκάλες μαζί με τους γονείς του, έχει καιρό να μάθει σιγά σιγά να κατεβαίνει και μόνο του, γιατί πρέπει να βιάζουμε τα παιδιά να γίνουν ανεξάρτητα θέτοντας κάποιες φορές τον εαυτό τους σε κίνδυνο; Γενικά υπάρχει μια μερίδα ατόμων- γονέων ή μη- που θεωρούν ότι το να αφηνεις το παιδί να κάνεις ριψοκίνδυνα πράγματα είναι ένδειξη θάρρους ή και λίγο μαγκιάς...Το συναντάω συχνά, ειδικά όταν πρόκειται για αγοράκια στερεότυπα του τύπου ¨"μην γίνει μαλθακός, φοβιτσιάρης κ.α" επικρατούν ακόμα. Και εγώ θεωρούμαι από κάποιους του κύκλου μου ότι σε κάποια θέματα είμαι υπερβολική , είμαι όμως πολύ απόλυτη στις θέσεις μου και όταν κάποιος ξένος προσπαθήσει να πει κάτι του το ξεκόβω από την αρχή. Μπορεί να φαίνομαι στριμμένη, αλλά γενικά θεωρώ ότι οι ξένοι - και ξένους βάζω όλους εκτός από μένα και τον άντρα μου- δεν έχουν κανένα δικαίωμα να ανακατεύονται στα θέματα του παιδιού μου, όπως και εγώ δεν εκφράζω την γνώμη μου για ότι αφορά ξένα παιδιά, ακόμα και αν δώ κάτι με το οποίο δεν συμφωνώ.
Αυτά τα διλλήματα που ζούμε σήμερα σε σχέση με αυτά που θα έχουμε σε λίγα χρόνια, νομίζω δεν είναι τίποτα. Όταν θα έρθει η ώρα να βγούνε μόνα τους στο δρόμο και να πάνε μόνα τους σχολείο εκεί να με/μας δω. Αν με ρωτήσεις τώρα θα σου πω ότι θα θέλω να τα πηγαίνω σχολείο μέχρι τουλάχιστον τα 15. Ελπίζω να μη γίνω τελικά υπερβολική. Πάντως αυτό είναι το μόνο θέμα ασφάλειας που με ταράζει υπερβολικά και το σκέφτομαι από τώρα. Ο πατέρας μου, μου είχε πει πως ο μόνος τρόπος να νιώθεις σίγουρος σαν γονιός και να κοιμάσαι εύκολα το βράδυ είναι να εμπιστεύεσαι το παιδί. Θα δούμε αν θα τα καταφέρουμε.
Πιστεύω ότι όλα είναι θέμα παιδιού. Δηλαδή έχει να κάνει με τις δεξιότητες του κτλ. Είναι σύνηθες πάντως οι μπαμπάδες να είναι πιο χαλαροί σε τέτοια θέματα. Αυτό συμβαίνει στους άντρες και τα αγόρια γενικά. είναι πιο ριψοκίνδυνοι. Πιστεύω ότι είναι υγιές ο μπαμπάς και η μαμά να έχουν απόκλιση σε τέτοια θέματα το βλέπω σαν αλληλοσυμπλήρωση. πχ κι εγώ δεν αφήνω το γιο μου να κάνει κάποια πράγματα που όμως ο μπαμπάς του τον αφήνει και πάντα εντυπωσιάζομαι από τις δυνατότητες του μικρού. Προφανώς και χρειάζεται να υπάρχει κάποιο όριο και επίβλεψη μέχρι να νιώσει το παιδί έτοιμο. Επίσης είναι διαφορετική η άγνοια κινδύνου και η αμέλεια από την ελεγχόμενη ας πούμε μέτρηση των δυνατοτήτων του παιδιού. Δεν θα δώσω δηλαδή σε καμία περίπτωση στον 1,5 έτους γιο μου αιχμηρό αντικείμενο αλλά θα τον αφήσω να προσπαθήσει να κατέβει τις σκάλες χωρίς να τον κρατώ. Επίσης δεν θα τον πιέσω ποτέ να κάνει κάτι επειδή εγώ το θέλω. Δεν θα τον ανεβάσω δηλαδή στο τραπέζι εγώ αλλά αν ανέβει θα του μάθω και πως να κατεβαίνει με ασφάλεια
Δεν υπάρχει γενικός κανόνας. Για μένα πχ είναι προτιμότερο να τον αφήσω μόνο του στις σκάλες, απλά να είμαι κοντά να επιβλέπω για να συνηθίσει να ανεβοκατεβαίνει μόνος του. Όμως επιβάλλεται να κάνετε μια ήρεμη συζήτηση με τον άντρα σου για το πώς θα φέρεστε μπροστά στα παιδιά μια και τους περνάτε μπερδεμένα μηνύματα, ο ένας έτσι κι ο άλλος αλλιώς. Προσπαθήστε να βρείτε μια μέση λύση και να μην τρελλαίνεστε!
Εμένα με καταπιέζουν ακόμα και οι φίλοι μου γιατί με θεωρούν υπερπροστατευτική. Η αλήθεια είναι ότι είμαι, αλλά έχω και όρια. Απλώς υπάρχουν καταστάσεις που δεν ανέχομαι με τίποτα (πχ. το μωρό στην αγκαλιά κάποιου που βρίσκεται ακουμπισμένος στα κάγκελα του μπαλκονιού). Εκεί αδιαφορώ για ότι μπορεί να πει ο καθένας (ακόμα και ο άντρας μου) και κάνω αυτό που πρέπει. Όπως είπε μια κοπέλα ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ παραπάνω, better safe than sorry. Όπως τα λες, δεν ακούγεται και πολύ safe να αφήνεις ένα 2χρονο (που ακόμα δεν το'χει με το περπάτημα... πόσο μάλλον με το κατέβασμα σκαλιών) να κατεβεί μόνο του μια σκάλα 18 σκαλιών ακόμα κι αν το απαιτεί το ίδιο! Αν μη τι άλλο πρέπει να είσαι δίπλα. Εγώ αυτό το θεωρώ αδιαπραγμάτευτο! Κι ας λεει όποιος θέλει ότι θέλει! :)
Ναι, βρε Ιωάννα, το κοιτάς το μικρό που ανεβοκατεβαίνει μόνο του τη σκάλα. Δε λέμε να το αφήνεις εντελώς ανεξέλεγκτο. Αλλά σκέψου πως όσοι έχουν εσωτερικές σκάλες μέσα στο σπίτι, τα παιδιά μπορεί να τις ανεβοκατεβαίνουν και 3 φορές τη μέρα, άρα εξοικειώνονται πιο γρήγορα από τα υπόλοιπα παιδιά σε αυτό το κομμάτι. Σιγουριά 100% με τις σκάλες δε θα νιώσεις ποτέ γιατί μεγαλώνοντας τρέχουν όσο κι αν τους λες να μην το κάνουν αυτό και φοβάσαι μη χτυπήσουν. Αλλά αρκετή σιγουριά άρχισα να νιώθω από τα 2,5 και μετά και από τα 3 δεν το σκέφτομαι καν και ανεβοκατεβαίνει χωρίς να το έχω έγνοια. Το 2χρονο ανεβαίνει ακόμη μπουσουλώντας, ενώ αν του δώσεις χεράκι πάει όρθιο. Το παρακολουθώ όπως ανεβαίνει όχι για να μην πέσει, αλλά γιατί φοβάμαι μη σηκωθεί όρθιο στη μέση της σκάλας κι αρχίσει να παίζει. Το έκανε παλιότερα αλλά με το μπούρου-μπούρου το σταμάτησε. Τον παρακολουθώ λοιπόν αλλά υπάρχουν και λίγες φορές που έχει τύχει να ανέβει χωρίς να τον καταλάβω. Στο κατέβασμα αυτός ακόμη φωνάζει να πας να τον πάρεις. Τώρα τελευταία 2-3 φορές έχει ξεκινήσει να κατεβαίνει μποσουλώντας με την όπισθεν, αλλά τον μαζεύω μετά το 3 σκαλί που στρίβει η σκάλα. Άρα βλέπεις ότι και μόνα τους σιγά-σιγά δοκιμάζουν το κάτι παραπάνω όταν νιώσουν μεγαλύτερη σιγουριά. Τα ελέγχεις και βλέπεις κι εσύ πόσο προσεκτικά πάνε. Εγώ δεν ασφάλισα τη σκάλα γιατί δεν έβρισκα πορτάκι που να εφαρμόζει και μιας και το είχα δει και σε άλλα σπίτια που την είχαν ελεύθερη χωρίς ατυχήματα είπα να το δοκιμάσουμε. Θα μπορούσα να φωνάξω ξυλουργό να μου τοποθετήσει δικό του πορτάκι, αλλά στην πορεία είδα ότι δεν υπήρχε λόγος. Αλλά και πάλι δε γίνεται να συγκρίνεις ένα παιδί που ανεβαίνει σκάλες 2 φορές την εβδομάδα με ένα που το κάνει 3-4 φορές τη μέρα. Εγώ θα πρότεινα σε όποιον έχει σκαλιά μέσα στο σπίτι να αφήσει σιγά-σιγά το παιδί να πειραματιστεί υπό την επίβλεψή του, γιατί είναι κάτι στο οποίο αναγκαστικά το παιδί θα χρειαστεί να εκπαιδευτεί λίγο νωρίτερα από τα υπόλοιπα παιδάκια. Πάντως πιο επικίνδυνο πράγμα από το να κουβαλάς παιδί άνω των 2 χρονών αγκαλιά στις σκάλες δεν ξέρω αν υπάρχει. Μου συνέβη ατύχημα και χτύπησα εγώ, ευτυχώς όχι το παιδί, και όταν το συζήτησα με τον παιδίατρο μου είπε πως είναι ένα από τα πιο επικίνδυνα και συνηθισμένα ατυχήματα. Γι΄αυτό κορίτσια όπου υπάρχει ασανσέρ, πάντα να το προτιμάμε.
Πέρσι το καλοκαίρι μας φιλοξένησαν μερικές μέρες σε ένα σπίτι με μια τραγικά στενή και επικίνδυνη σκάλα. Η κόρη μου την είδε σαν παιχνίδι και άρχισε τα πάνω-κάτω. Εγώ έπαθα φρίκη. Ήξερα από πριν ότι το σπίτι έχει σκάλα, αλλά δεν ήξερα πόσο απαίσια είναι. Λοιπόν ανέβαινα-κατέβαινα, προσπαθώντας να βοηθήσω την μικρή μου για να μη σαβουρδιαστεί. 10 κιλά έχασα... μια τούφα από τα μαλιά μου άσπρισε κλπ κλπ (καλά.. υπερβάλω.. αλλά αλήθεια φοβόμουν πάρα πολύ)! Οι φίλοι μου, μου την έλεγαν κάθε φορά που σηκωνόμουν να τρέξω στην σκάλα. "Άστο το παιδί, μη το καταπιέζεις, ξέρει να κατέβει, πως αλλιώς θα μάθει να προσέχει" και τέτοια... Κάθε φορά. Και μετά από λίγο, άρχισα να αισθάνομαι άσχημα.. τόσο που σε κάποια στιγμή που έπρεπε να σηκωθώ να πάω να βοηθήσω τη μικρή μου, κόλωσα!!! Και η μικρή φυσικά παραπάτησε και ήρθε τούμπα όλη τη σκάλα από πάνω μέχρι κάτω! ΕΥΤΥΧΩΣ δεν έπαθε τίποτα (γιατί αν είχε πάθει, θα είχαμε κι άλλα θύματα). Μόνο τρόμαξε. Όμως μετά από το ουρλιαχτό μου του τρόμου που έβλεπα το παιδί μου να κατρακυλάει και στη συνέχεια μετά την βίαιη αντίδρασή μου που άρχισα να τους φωνάζω να μην τολμήσουν να μου ξαναμιλήσουν για τη σκάλα, όλα πήγαν καλά. Στην ουσία θύμωσα με τον εαυτό μου που επηρεάστηκα και άκουσα τις βλακείες του ενός και του άλλου και δεν έκανα αυτό που έπρεπε εκείνη τη στιγμή! Γι'αυτό λέω ότι ο καθένας αντιδρά στον κάθε χώρο, με τον τρόπο του και σύμφωνα με τον χαρακτήρα του. Εγώ είμαι εκ φύσεως on the safety side (and then some) σε όλες τις "πτυχές" της ζωής μου. Από το πως οδηγώ, μέχρι το πως προσέχω το παιδί μου. Όμως και όλα είναι σχετικά, το κάθε παιδί είναι διαφορετικό, αντιμετωπίζει διαφορετικά τις προκλήσεις και αντιδρά διαφορετικά στα ερεθίσματα. Επίσης η κάθε μητέρα ξέρει καλύτερα από τον καθένα άσχετο απλό παρατηρητή αν και πότε το παιδί της χρειάζεται βοήθεια να ανεβεί/κατεβεί μια σκάλα ή να κάνει οτιδήποτε δύσκολο, πότε κινδυνεύει και πότε μπορεί να αυτονομηθεί! Συνεπώς, αυτό που στον τρίτο μπορεί να φαίνεται καταπίεση προς το παιδί, κατά πάσα πιθανότητα είναι απαραίτητο να γίνει γιατί αν δεν γίνει θα υπάρξει ατύχημα! Προφανώς αυτό που αναφέρεις με τις σκάλες είναι δεδομένο. Ένα παιδί που έχει μεγαλώσει σε σπίτι με σκάλα έχει εξοικειωθεί σε αντίθεση με ένα παιδί που δεν έχει σκάλα στο σπίτι του. Αλλά αν για παράδειγμα έρθω σπίτι σου να παίξουν τα παιδιά μας (που εγώ δεν έχω σκάλα σπίτι μου) και φάω φρίκη με τη σκάλα σου και τρέχω πίσω από την κόρη μου όταν ανεβοκατεβαίνει, εσύ πρέπει να δείξεις κατανόηση στην δική μου αγωνία και να σεβαστείς το γεγονός ότι φοβάμαι. Όχι να με κράξεις! Και αυτό που είπα, είναι ότι τελικά και να με κράξεις ούτε η αγωνία μου θα μειωθεί ούτε ο φόβος μου, και θα συνεχίσω να τρέχω πίσω από την κόρη μου για να την προστατέψω να μην πέσει από τη σκάλα! Οπότε το κράξιμο μόνο δυσφορία θα μου προκαλέσει. Οπότε εγώ προσωπικά, έχω πάψει να δίνω σημασία στις παρατηρήσεις και κάνω αυτό που μου λέει το ένστικτό μου.
Ως παιδί που έχω φάει τούμπα-κουτρουβάλα σε σκάλες, δεν ξέρεις ΠΟΣΟ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΣ ΣΚΑΛΕΣ!
Σκέψου να έβλεπες την Αθηνά να κατρακυλάει έναν όροφο σκάλες!!! Δεν θα ξεχάσω τον τρόμο που βίωσα. Δεν περιγράφεται. Αλήθεια νομίζω έχασα δύο χρόνια από τη ζωή μου μέχρι να σηκωθεί η μικρή μου και να δω ότι δεν έχει πάθει τίποτα!!! Κι εγώ τις τρέμω τις σκάλες. Όση εξοικείωση και να έχεις, πάντα μπορεί να συμβεί ατύχημα.
Κι εγώ και το ξεπέρασα όταν μετακομίσαμε με τους γονείς μου σε σπίτι με σκάλες. Πάνω-κάτω κάθε μέρα λες δεν είναι και τόσο φοβερό πια. Το χειρότερο όνειρο, όμως, που βλέπω ακόμη και σήμερα πολλές φορές είναι ότι κατεβαίνω σκάλες, ζαλίζομαι και πέφτω.
Εννοείται αυτό πάνω από όλα. Ο καθένας με βάση αυτό που νιώθει καλύτερο και αυτά περί καταπίεσης δεν μπορώ καθόλου να τα ακούω. Κι εγώ έχω ακούσει το αντίθετο από αυτό που λες, το γιατί τα αφήνεις από ανθρώπους που δε ζουν στις ίδιες συνθήκες και δεν είναι εξοικειωμένοι. Δεν μπορώ να τους δώσω να το καταλάβουν. Προτιμώ να τα αφήνω για να μάθουν παρά να έχω συνέχεια το νου μου μη σηκωθούν μέσα στη νύχτα και φάνε κουτρουβάλα την ώρα που κοιμάμαι επειδή ποτέ δεν τα έχω αφήσει να το κάνουν μόνα τους. Και πόρτα να τους είχα πάλι με μια καρέκλα θα μπορούσαν να την πηδήξουν. Επίσης η δική μας σκάλα είναι κανονική σκάλα, όχι από αυτές που αναρωτιέσαι πως πέρασαν από την πολεοδομία. Και δε θα έκανα το ίδιο σε στριφογυριστή σκάλα με κενά ανάμεσα.
Καλά αυτό ήταν καλοκαιρινό εξοχικό σπίτι και είχαν προσπαθήσει να βγάλουν όσο μικρότερη σκάλα μπορούσαν για να γλυτώσουν τετραγωνικά! Ήταν και στριφογυριστή και επίσης το σπίτι ήταν 3όροφο. Ο εφιάλτης στον δρόμο με τις λεύκες μου ήταν πιο προσφιλής εκείνες τις μέρες! :P
Aυτό που λέμε ωραίες και ξέγνοιαστες διακοπές!!!
Εννοείται ότι ένα παιδί που δεν είναι εξοικειωμένο δεν μπορεί από τη μια μέρα στην άλλη να τρέχει σε μια επικίνδυνη σκάλα! Και εννοείται καλά έκανες και τους φώναξες!
Σε αυτό με τη σκάλα έχετε και οι δύο τα δίκια σας.Συμφωνώ με τη Νίνα οτι αν ενα παιδί μενει σε σπίτι με σκάλα είναι καλύτερα να το αφήσεις να τη μάθει.Και το λέω τώρα εκ πείρας γιατί βασανίστηκα για το τι να κάνω με τη σκάλα μέχρι να φτάσει ο μικρός σε ηλικία που τελικά θα μου εδειχνε αυτός. Αποδείχθηκε οτι μέχρι ο ίδιος να ειναι απόλυτα σίγουρος για την ικανότητα και την ασφάλεια του τη σκάλα δεν την πλησίαζε, μετά άρχισε το μπουσουλοανέβασμα/ καθισμακατέβασμα, με έναν από εμας πάντα πίσω του και τώρα πια στα 3 ξεκίνησε να ανεβοκατεβαίνει μόνος του, χωρίς να θέλει βοήθεια (ε, στο κατέβασμα βεβαια είμαι εκεί διπλα κ πάλι). Είναι όμως και θεμα παιδιού, γιατί υπάρχουν παιδιά πιο παράτολμα ή ζωηρά, όπως και παιδιά που δεν έχουν σκάλα στην καθημερινότητά τους οπότε θα την βρουν παιχνίδι, και εδώ Ιωαννα συμφωνώ μαζί σου , καλά έκανες και ηθελες να προσέχεις τη μικρή σου. Τελικά , το μόνο -ευτυχώς- ατύχημα μας ήταν οταν εγώ έπεσα στα τελευταία σκαλιά με το παιδί στην αγκαλιά..ευτυχώς τον 'τύλιξα' στην αγκαλιά μου και δεν χτύπησε, εγώ σκοτώθηκα όμως, συν την τρομάρα που πηρα..Εκεί ητανπου αποφάσισα να κατεβαίνουμε χέρι χέρι και να μάθει καλυτερα μόνος του :)
Εμας και το πατρικό μου και το σπίτι μας έχει σκάλες. Απο 8 μηνων στο πατρικό που ειναι πιο κοντά τα σκαλοπάτια και με μοκέτα τις ανέβαινε μονος του, στο σπίτι λίγο πιο μετά. Στο πατρικό μου πάλι 12 μηνων κατέβαίνει με την όπισθεν πολύ άνετα, σπίτι που ειναι πολύ απότομη η σκάλα 13 μηνων τωρα δεν τολμάει να κατέβει μόνος του, ακόμα και αν ειμαι δίπλα του. Καταλαβαίνει νομίζω. Πάντα βεβαια ειμαστε κάπου κοντά οταν ανεβοκατεβαίνει αλλά ειμαι σχεδόν βεβαιη οτι δεν θα χτυπήσει γιατι παμε πανω-κατω συνέχεια.
kalokairi sti paralia k h mikrh 24minon thelei na anevei sth skala tou navagososti, einai me ton mpampa k ego kathomai liga metra pio dipla, fonazo na prosexei giati apo thn ammo mporei na glistrisei, thn kamaronei na prospathei k thn afinei, to paidi glistraei k dagonei to xeilaki ths, trexei arketo aima k klaiei sparaktika. To ti akouse o mpampas de perigrafetai k oxi telika den eixa adiko h mana
Πιστεύω ότι το κάθε παιδί έχει διαφορετική αίσθηση κινδύνου. Έχω δει παιδιά που απο πολύ μικρά είναι πολύ προσεκτικά, και άλλα -σαν το δικό μου- που δεν φοβούνται τιποτα. Θεωρώ λοιπόν ότι αναλογα με το παιδι που έχεις καθορίζεις και τη δική σου συμπεριφορά. Αν ξέρεις ότι το ίδιο δεν θα προσέξει, τότε γι' αυτό είσαι εκεί, για να το προστατέψεις. Όσο για τους μπαμπάδες, για τους άλλους δεν μπορώ να πω, ο δικός μας πάντως δεν συγκινείται, ούτε αντιλαμβάνεται τους κινδύνους. π.χ. πρόσφατα το παιδί κόντεψε να πνιγεί από κάτι που έτρωγε και ενώ ήταν δίπλα του ούτε που κουνήθηκε να του χτυπήσει την πλάτη για να συνέλθει. Έπρεπε να τρέξω εγώ απ το άλλο δωμάτιο για να το φροντίσω.
Το μικρό μωρό μου ανεβοκατεβαίνει τη σκάλα του σπιτιού μας από 1 έτους. Ανεβαίνει μπουσουλώντας και για να κατέβει κάθεται στο πάνω σκαλί γυρίζει ανάποδα και κατεβαίνει μπουσουλώντας. Γενικώς τα παιδιά έχουν αίσθηση του κινδύνου. Οι μπαμπάδες πάλι συνήθως είναι πιο ριψοκίνδυνοι , άλλα αυτό αυξάνει την αυτοπεποίθηση των παιδιών και τα κάνει πιο ανεξάρτητα. Νομίζω τελικά ότι δεν πρέπει συνέχεια να προσέχουμε τα παιδιά μας αλλά να τα μάθουμε να προσέχουν.
Better safe than sorry!
Αυτό ακριβώς!
Άννα μου, εγώ πιστεύω πως ο καθένας καλό είναι να κάνει αυτό με το οποίο νιώθει εντάξει. Για τις σκάλες που λες εγώ τις άφησα από την αρχή ακάλυπτες. Αλλά δεν το έκανα επειδή έτσι μου ήρθε. Το είχα δει και σε άλλα σπίτια και είχα δει ότι τα παιδιά πρόσεχαν στο ανέβασμα-κατέβασμα ακόμη και όταν ήταν πολύ μικρά και ανέβαιναν μπουσουλώντας. Και στις κούνιες τα αφήνω να σκαρφαλώνουν εκεί που πάνε οι μεγαλύτεροι αλλά βλέπω ότι το κάνουν προσεκτικά. Σε άλλα θέματα ασφαλείας είμαι πιο περιοριστική γιατί βλέπω ότι δεν μπορώ ακόμη να τα εμπιστευτώ. Ας πούμε γυάλινα αντικείμενα ή λίγο μυτερά (όχι αιχμηρά) που άλλες μαμάδες τα αφήνουν προσβάσιμα και ξέρουν ότι τα παιδιά δε θα τα πάρουν, εγώ τα έχω ακόμη μαζεμένα. Όταν με πείσουν ότι δεν υπάρχει πια κίνδυνος να προκαλέσουν ζημιές (σωματικές) με αυτά θα σταματήσω να τα μαζεύω. Αυτό πάντως που λες για τη διαφορά αντρών-γυναικών το έχω προσέξει κι εγώ, όπως επίσης ότι μία φορά να πέσει το παιδί όταν είναι με τον μπαμπά πέφτει μετά πολύ μάλωμα από τη μαμά. Πιστεύω ότι κάποιες φορές τους αδικούμε λίγο τους μπαμπάδες. Επίσης οι γυναίκες είναι πολύ επικριτικές σε τέτοια θέματα. Μια φορά στις κούνιες που ήθελε ο μικρός να ανέβει κάπου ψηλά και τον άφησα, στην πορεία φοβήθηκε και ήθελε να κατέβει. Ήρθε ένας μπαμπάς να τον κρατάει από κάτω (στη θέση που ήμουν εγώ) κι εγώ ανέβηκα να τον πάρω. Δεν ήταν τόσο τραγικό και δεν κινδύνεψε το παιδάκι. Όσοι μπαμπάδες ήταν εκεί δε σχολίασαν και δεν τους έκανε εντύπωση. Η μαμάδες αρχίσανε τα ήταν ανεύθυνο και τα λοιπά. Το ίδιο σκηνικό σε αυτές τις κούνιες το έχω δει με μεγαλύτερα παιδάκια που εκεί οι μαμάδες τους αρχίζουν και τα κατακρίνουν ("έλα μην κάνεις σαν μωρό, ανέβα. Γιατί φοβάσαι τόσο?") Μου φαίνεται λίγο χαζό μια μαμά να κατακρίνει το ότι άφησα το μικρό υπό έλεγχο να ανέβει, αφού το ήθελε, και το δικό της λίγο μεγαλύτερο παιδί να το μαλώνει επειδή δεν είναι αρκετά γενναίο. Αν ένα χρόνο πριν του έλεγε μην ανέβεις εκεί γιατί θα πέσεις, δεν είναι λογικό μετά το παιδάκι να μπορεί λίγο να φοβάται? Αλλά και αυτό να μην έγινε, πάλι δεν είναι κατακριτέο το ότι ένα παιδί να φοβάται να κάνει κάτι. Για τα όρια που ρωτάς, νομίζω πως σου δείχνουν τα ίδια τα παιδιά σε ποια πράγματα μπορείς να τα εμπιστευτείς και σε ποια όχι, αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να τα αφήσεις να δοκιμάσουν μερικές φορές.
Στη δικη μας οικογενεια συμβαινει το αντιθετο.ο μπαμπας ειναι υπερπροστατευτικος ενω εγω ειμαι πιο free.βεβαια,σε θεματα ασφαλειας καλο ειναι να ταυτιζομαστε γιατι ποτε δεν ξερεις απο που θα σου ερθει το κακο..αλλα σε γενικες γραμμες ειμαι της γνωμης να μην καταπιεζουμε τα παιδια ουσες συνεχεια πανω απο το κεφαλι τους και φωναζοντας 'μη'" και "προσεχε
και σε μας τα ιδια! εγω ειμαι ο χιππις της υποθεσης κατα τον αντρα μου... απλα θεωρω οτι πρεπει να δινεις και την αυτονομια στο παιδι, παντα υπο το αγρυπνο βλεμμα σου, δεν το συζητω!
Σε ορισμενα πραγματα μπορεις να κανεις υποχωρησεις οπως στη σκαλα για παραδειγμα. Αν ο γιος σου θελει να κατεβει μονος του χωρις χερακι, μπορεις ειτε εσυ ειτε ο ανδρας σου να πατε πρωτοι, κατεβαινοντας αναποδα (κοιταζοντας τον δηλαδη) και ετοιμοι να τον πιασετε αν γινει κατι. Ετσι, και ασφαλης ειναι, και νιωθει αυτονομος. Μενω εξωτερικο και οταν ερχομαι Ελλαδα, η αληθεια ειναι οτι οι Ελληνιδες μαμαδες ειναι σε παρα πολλα θεματα υπερπροστατευτικες και υπερβολικες. Φυσικα και θελουμε να τα προστατευσουμε και σε ορισμενα θεματα, δε χωραει συζητηση αλλα στα περισσοτερα, μπορεις να κανεις υποχωρησεις ετσι ωστε να εχεις και ασφαλεια και ανεξαρτησια του παιδιου σου - ισως να παρει παραπανω ωρα και πολλη υπομονη αλλα δεν αξιζει στο τελος? Συζητησε το με τον ανδρα σου, καμια φορα ειμαστε υπερβολικες με τις καλυτερες προθεσεις σαν μανουλες αλλα καταληγουμε να "πνιγουμε" τα παιδια μας.