γράφει η Νανά Παλαιτσάκη
Το γράφω το κείμενο γιατί βαριέμαι ν’ ακούω ανοησίες. Δικαίωμα στην ανοησία έχουμε όλοι. Προσωπικά αν μετρούσα τις δικές μου θα έμοιαζε σαν να περιμένουμε να τελειώσουν τα δώδεκα Ευαγγέλια της Μεγάλης Πέμπτης.
Αφορμή για τα όσα θέλω να μοιραστώ μαζί σας σήμερα έδωσε η επίσκεψη στο σπίτι του Μάνου και της Ολίβιας. Σκοπός να μιλήσουμε διαδικτυακά με την Ολίβ (καταπληκτική εμπειρία και θα το ξανακάνουμε σύντομα)
Πήγα εννέα το βράδυ και τα παιδιά ήταν ξύπνια. Το σπίτι, μμμ…. ήταν διακοσμημένο λίγο περίεργα, με το Χριστουγεννιάτικο δένδρο καμαρωτό απέναντι απο τον καναπέ. Νόμισα ότι ήταν άποψη, αλλά… επειδή δεν είμαι και απο τους πιο «κανονικούς» ανθρώπους, που σημαίνει ότι και οι φίλοι μου δεν είναι, ρώτησα τον Μάνο «Το δέντρο το κρατάτε όλο το χρόνο χωρίς στολίδια;»
«Όχι καλέ, απλώς μετακομίζουμε και είπαμε να το συσκευάσουμε μία και καλή»
Τότε είδα και τις κούτες, τότε είδα και τις γάτες που κυκλοφορούσαν ανάμεσα σε κούτες.
Τα παιδάκια, ο Αρχέλαος και η Αθηνά ήταν εντυπωσιακά ήρεμα. Το γράφω αυτό γιατί τις περισσότερες φορές που πηγαίνω σε σπίτια όπου υπάρχουν μικρά παιδιά, μετά απο δέκα λεπτά της ώρας, αρχίζω να νοιώθω τάσεις φυγής, καθώς δεν αντέχω ουρλιαχτά, κλάματα, ξεμαλλιάσματα, μπουνίδια που με τόση χάρη ρίχνουν αδελφάκια σε αδελφάκια ή τα παιδάκια σε επισκέπτες. Δεν αντέχω, καλά να είναι τα παιδάκια μας, να κρεμιούνται απο πάνω μου για να μου κόψουν το αλυσιδάκι με την πεταλουδίτσα που φοράω στο λαιμό, να διακόπτουν φτύνοντας τον μπαμπά τους την στιγμή που θέλει να προσφέρει ένα νερό στον επισκέπτη, να τσιρίζουν για τσίσα ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ που η μάνα προσπαθεί ν ακούσει τα «νέα σου», να πιάνουν ένα βαρύ αντικείμενο και να κοπανάμε τα πατώματα, να ορμάνε στο κατοικίδιο πιάνοντάς το απο την ουρά, να λένε βρωμόλογα, τα οποία ακούγοντάς τα οι μεγαλύτεροι ΓΕΛΑΝΕ…
Ο Αρχέλαος ούτε κατάλαβα πως κοιμήθηκε. Παρακολουθούσε ό,τι κάναμε και μισή ωρίτσα αργότερα η Όλιβ τον έβαλε στο κρεβατάκι του και… ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ. Η Αθηνά έμεινε στην παρέα μας, γιατί , ήθελε να φάει… σούσι (!!) Λεπτά αργότερα μου τραγουδούσε ένα γερμανικό τραγουδάκι που έμαθε στο σχολείο, το τραγούδησε μάλιστα και σε φίλο που με κάλεσε στο τηλέφωνο, έφαγε μαζί μας και κοιμήθηκε!
Τα συγκεκριμένα παιδιά είναι τόσο γλυκά, ήρεμα και αγαπησιάρικα γιατί οοοοοολες τις ώρες που έμεινα κοντά στον Όλιβ και τον Μάνο, όλα τα θέματα που προέκυψαν (όσα προκύπτουν σ’ ένα ζευγάρι που έχει δυο παιδάκια και το σπίτι είναι υπο μετακόμιση) τα διαχειρίστηκαν τόσο αγαπησιάρικα… μα τόσο… ΕΝΩ για τα ίδια ακριβώς θέματα άλλα ζευγάρια μπορεί να είχαν «σκοτωθεί» 150 Φορές. Απο το αν και ποιος θα βάλει στην Αθηνά παπούτσια για να κατέβει με την μαμά της στο περίπτερο, απο το τι ώρα θα πήγαιναν στην μαμά του Μάνου την επόμενη, απο το πως θα γινότανε η σύνδεση στο διαδίκτυο (με δεδομένο ότι και οι δύο γνωρίζουν το μέσο πολύ καλά) απο το ποιος θ’ άνοιγε και πως το κουτί με τα σοκολατάκια, απο το γιατί το μπιμπερό του Αρχέλαου ήταν στο πάτωμα την στιγμή που περνούσε η γάτα…
Το ξέρουμε όλοι ότι οι χειρότεροι «σκοτωμοί» μεταξύ ζευγαριών προκύπτουν απο ηλίθια θέματα.
Τα παιδιά είναι οι καθρέφτες μας. Τα παιδιά εκπέμπουν την μυρωδιά του συναισθήματος που κυκλοφορεί στα νεύματα, στα χαμόγελα, στις γκριμάτσες, στις επιπλήξεις, στις αγάπες, στ’ αγκαλιάσματα των γονιών τους. Άν και είμαι μαμά δεν αντέχω τα νευρικά παιδάκια, δεν αντέχω τα ουρλιαχτά, δεν αντέχω να γίνεται το σπίτι «βομβαρισμένο Σαράγεβο», δεν αντέχω τα παιδιά να γίνονται οι τύρανοι της οικογένειας.
Σίγουρα ως μάνα έχω κάνει λάθη. Όμως χωρίς καμια ιδιαίτερη δυσκολία είχαμε κατορθώσει να μην αλλάξουμε τίποτα στην διάταξη του σπιτιού επειδή υπήρχε μωρό. Ο Αλέξης μπορούσε να κάνει οτιδήποτε στο δωμάτιο του με εξαίρεση τις μέρες που έκανε πάρτι, οπότε όλο το σπίτι έξω–μέσα υποδεχόταν δεκάδες παιδιά. Δεν θυμάμαι να έσπασαν τραπέζια, πιάτα, κεφάλια, γιατί…. υπήρχε παιδί στο σπίτι.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα σκυλιά μου. Γελάτε; Το ξέρω. Πιστέψτε με, έχω μεγαλώσει μέχρι σήμερα πάνω απο 25 ζώα (σκεφτείτε ότι κάποτε το Κόλευ με το Χάσκυ μου ζευγάρωσαν και γέννησαν 14 κουτάβια!!! Ο γιος μου πήγαινε 3η Γυμνασίου και την επόμενη του ογκοδέστατου τοκετού έφερε μέσα σ’ ένα κουβά και έξι νεογέννητα γατάκια που τα είχαν αφήσει δίπλα στον σκουπιδοτενεκέ)
Χρειάστηκαν τρεις μέρες για να οργανωθούμε άνθρωποι και ζώα, αλλά οργανωθήκαμε.
Ήθελα να γράψω πάρα πολύ για την εμπειρία μου στο σπίτι του Μάνου και της Όλιβ όπου ζούνε δύο γάτες και δύο παιδάκια με σχέσεις στοργής! Το κάνω γιατί τα παιδιά γίνονται τρομοκράτες των ζωών του ζευγαριού και όσων αποτελούν το περιβάλλον τους, όταν είναι ασύδοτα ή όταν αντιγράφουν την υποβόσκουσα ή την εκφρασμένη βία του ενός γονιού για τον άλλον.
Για να δείτε τι πρόβλημα έχετε στον χαρακτήρα σας, αν δεν έχετε παιδί και έχετε σκύλο, παρακολουθήστε την συμπεριφορά του. Κάνει ό,τι κάνετε. Nευρικός ιδιοκτήτης, επιθετικός σκύλος, φοβικός ιδιοκτήτης, πάλι επιθετικός σκύλος. Για να ηρεμήσει το ζώο πρέπει ν ‘ αλλάξει το αφεντικό. Το ίδιο έχω καταλάβει οτι συμβαίνει με τα παιδιά.
Αν δεν τα ανέχεστε, αν νομίζετε ότι χάνετε τον έλεγχο, ν’ αλλάξετε τον τρόπο που σκέφτεστε. Τελικά είναι πολύ σπουδαίο να μεγαλώνουν ερωτευμένοι άνθρωποι παιδιά ! Μα πολύ….
[divider]
Τη Νανά Παλαιτσάκη θα τη βρείτε -εκτός των άλλων- στο
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Πιστεύω ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε σπίτια με ζώα, όπως το δικό μου ή όπως τα μικρά Αντωναράκια, ΠΟΤΕ δεν θα τυραννήσουν ζώο. Η κόρη μου ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΤΕ να βασανίσει τη σκυλίτσα μας. ΠΟΤΕ δεν το έκανε και ΠΟΤΕ δεν θα το κάνει. Και φυσικά δεν φοβάται τα ζώα (ούτε ακόμα και τα άγρια ζώα στον ζωολογικό κήπο) και τα αγαπάει και τα σέβεται. Γαλουχήθηκε ζωόφιλη/φιλόζωη (όπως θέλετε πείτε το). Και όποια παιδάκια έρχονται στο σπίτι μας, τους ενημερώνει αποτελεσματικότατα για το πως να διαχειριστούν το γέρικο σκυλάκι μας. Έτσι και οι φίλοι της έχουν μάθει να αγαπούν, να μην φοβούνται και κυρίως να μην ενοχλούν τα ζώα. Σχετικά με την "διαρρύθμιση" του σπιτιού θα ήθελα να πω αυτό που είπα και στον άντρα μου όταν ήρθε η κόρη μας στο σπίτι: Σε αυτό το σπίτι πλέον μένουμε τρεις και όχι πια οι δυο μας (well 4 με το σκυλάκι μας). Οπότε και ο τρίτος της οικογένειας μας δικαιούται τον χώρο του μέσα στους χώρους του σπιτιού. Αν πρέπει να εξαφανίσω το coffee table για να διευκολύνω το παιδί μου να περπατήσει με ασφάλεια και να έχει χώρο να κινείται, θα το κάνω ευχαρίστως και χωρίς καμιά τύψη. Όσοι έρχονται σπίτι μου θα πρέπει να καταλάβουν ότι έχω νήπιο το οποίο χρειάζεται τη βοήθειά μου για να κάνει τσίσα και κακά! Τέλος όταν τα τσίσα και τα κακά έρχονται, είτε είσαι νήπιο είτε είσαι ενήλικος, κανείς δεν μπορεί να τα σταματήσει για να μην διακοπεί μια συζήτηση κι αυτό δεν είναι ένδειξη κακής συμπεριφοράς!
Θα συμφωνήσω με Νανα , ειναι μαζί σου 100% . Και αυτο γιατι οχι μονο η άποψη σου συμβαδίζει με την δικιά μου αλλα γιατι ως γυναίκα μάνα εργαζόμενη που εχω αφήσει τα παιδιά μου απο 3 μηνών δόξα το θεό στη μαμά μου εχω καταλάβει οτι αυτα ειναι ο καθρέφτης μου. Αν φωνάξω φωνάζουν και αυτο άν μαλώσω μπροστά τους κάνουν το ´ιδιο.Αντιθετα απο τότε που αποφάσισα οτι οταν ειμαι μαζί τους δυστυχώς οχι πολλές ώρες αλλα μιλάω και για τα ΣΚ διακοπές άδειες κτλ θα ειμαι αφοσιωμένη σε αυτούς και θα τα λύνω ολα με συζήτηση επεξήγηση και κανά συζήτηση διαπιστώσαμε εγω και ο μπαμπάς τους οτι αντίστοιχα συμπεριφέρονται και αυτα !!! Γι ολα φταίμε εμείς η καθημερινότητα ,η ρουτίνα , ο συμβιβασμός η έλλειψη έρωτα ,και αλλα πολλά.Το πως είμαστε ,περνάμε αντικατροπτιζεται σε αυτα...Τ ο νόημα εδώ δεν ειναι αν θα φωνάξουν για τα τσισα η άν θα περάσουν κρίσεις θυμού αυτα συμβαίνουν αρκεί αυτα να μην ειναι η καθημερινότητα
Πάρα πολύ σωστό άρθρο! Είχα διαβάσει πρόσφατα ότι τα παλιά χρόνια τα τρίχρονα δεν έκαναν ξεσπάσματα κλπ γιατί πολύ απλά, η γυναίκα δεν έκανε ΠΟΤΕ ξεσπάσματα και καθώς εκείνη ήταν η απόλυτη υπεύθυνη για το μεγάλωμα των παιδιών, έτσι μεγάλωναν τα παιδιά ήρεμα. Αυτό βέβαια έχει και λίγο το "σκύβω το κεφάλι" γενικά που υπήρχε τότε.
Συγγνώμη κιόλας αλλα έχει καμια παιδί που να φωνάζει "ΤΣΙΣΑ" με πρόγραμμα; Δηλαδή όποτε τη βολεύει και και λέει "τα δικά της" με τη φιλη της; Αμα εχετε ρε κοριτσια πειτε μου τι τάπα τους βαζετε γιατί εμενα τα πιανει κατούρημα οταν θέλουν αυτα και όχι οταν θελω εγω.
καταρχιν δεν νομιζω να υπαρχει ζευγαρι που να μην στραβωνει με μικροπραγματα,οταν η καθημερινοτητα σε τρωει,οταν δουλειεις ολη μερα,οταν εχει παιδια,οταν το σπιτι σου πρεπει να ειναι οκ,οταν πρεπει να ετοιμασεις το φαι για την επομενη μερα,οταν ολα περνανε απο τα χερια σου.εχω ενα αγορακι η δουλεια μου ειναι δυσκολη οπως και του αντρα μου ευτυχως ομως ζω επερχια και ο χρονος μαζι του ειναι πιο ουσιαστικος απο θεμα χρονου(δεν τρωω ωρες ασκοπες στο δρομο)δεν εχω τσακωθει με τον αντρα μου ποτε μα ποτε μπροστα στο παιδι δοξα το θεο δεν εχει χρειαστει και ποτε,αλλα δεν μπορουμε να παρουσιαζουμε και εικονες βγαλμενες απο ταινια,ολα τα παιδια εχουν τα ξεσπασματα τους,την γκρινια τους αλλα και τις καλες τους στιγμες. και εμενα με στεναχωρει οταν πηγαινω σε σπιτι με παιδακια και τσιριζουν σπανε βριζουν,ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ και τωρα θα τα κανουν αυτα αν ηταν ενηλικες δεν θα ειχαν τετοια συμπεριφορα,και θεωρω πως ειναι φυσιολογικο οταν το παιδι θελει να του δινεις σημασια οταν εσυ προσπαθεις να πεις τα νεα σου με την φιλη (και εγω θυμωνω οταν το κανει ο μικρος μου)αλλα ναι ειναι φυσιολογικο γιατι εκεινη την ωρα το παιδι σου μπορει να θελει να σου πει κατι που γι αυτο ειναι σοβαρο. εμενα το παιδακι μου ειναι θεωρω απο τα πιο αναποδα παιδια,ξερω ομως πως με την συζητηση ολα τα ξεπερναμε.εχουμε και τις ηρεμες στιγμες μας αλλα και τις γκρινιες μας ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΙΚΟ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ 4 ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙ.