Το παιδί σου και το σκυλί σου… όπως το μάθεις!

γράφει η Νανά Παλαιτσάκη

Το γράφω το κείμενο γιατί βαριέμαι ν’ ακούω ανοησίες. Δικαίωμα στην ανοησία έχουμε όλοι. Προσωπικά αν μετρούσα τις δικές μου θα έμοιαζε σαν να περιμένουμε να τελειώσουν τα δώδεκα Ευαγγέλια της Μεγάλης Πέμπτης.

Αφορμή για τα όσα θέλω να μοιραστώ μαζί σας σήμερα έδωσε η επίσκεψη στο σπίτι του Μάνου και της Ολίβιας. Σκοπός να μιλήσουμε διαδικτυακά με την Ολίβ (καταπληκτική εμπειρία και θα το ξανακάνουμε σύντομα)

Πήγα εννέα το βράδυ και τα παιδιά ήταν  ξύπνια. Το σπίτι, μμμ…. ήταν διακοσμημένο λίγο περίεργα, με το Χριστουγεννιάτικο δένδρο καμαρωτό απέναντι απο τον καναπέ. Νόμισα ότι ήταν άποψη, αλλά… επειδή δεν είμαι και απο τους πιο «κανονικούς» ανθρώπους, που σημαίνει ότι και οι φίλοι μου δεν είναι, ρώτησα τον Μάνο «Το δέντρο το κρατάτε όλο το χρόνο χωρίς στολίδια;»

«Όχι καλέ, απλώς μετακομίζουμε και είπαμε να το συσκευάσουμε μία και καλή»

Τότε είδα και τις κούτες, τότε είδα και τις γάτες που κυκλοφορούσαν ανάμεσα σε κούτες.

Τα παιδάκια, ο Αρχέλαος και η Αθηνά ήταν εντυπωσιακά ήρεμα. Το γράφω αυτό γιατί τις περισσότερες φορές που πηγαίνω σε σπίτια όπου υπάρχουν μικρά παιδιά, μετά απο δέκα λεπτά της ώρας, αρχίζω να νοιώθω τάσεις φυγής, καθώς δεν αντέχω ουρλιαχτά, κλάματα, ξεμαλλιάσματα, μπουνίδια που με τόση χάρη ρίχνουν αδελφάκια σε αδελφάκια ή τα παιδάκια σε επισκέπτες. Δεν αντέχω, καλά να είναι τα παιδάκια μας, να κρεμιούνται απο πάνω μου για να μου κόψουν το αλυσιδάκι με την πεταλουδίτσα που φοράω στο λαιμό, να διακόπτουν φτύνοντας τον μπαμπά τους την στιγμή που θέλει να προσφέρει ένα νερό στον επισκέπτη, να τσιρίζουν για τσίσα ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ που η μάνα προσπαθεί ν ακούσει τα «νέα σου», να πιάνουν ένα βαρύ αντικείμενο και να κοπανάμε τα πατώματα, να ορμάνε στο κατοικίδιο πιάνοντάς το απο την ουρά, να λένε βρωμόλογα, τα οποία ακούγοντάς τα οι μεγαλύτεροι ΓΕΛΑΝΕ…

Ο Αρχέλαος ούτε κατάλαβα πως κοιμήθηκε. Παρακολουθούσε ό,τι κάναμε και μισή ωρίτσα αργότερα η Όλιβ τον έβαλε στο κρεβατάκι του και… ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ. Η Αθηνά έμεινε στην παρέα μας, γιατί , ήθελε να φάει… σούσι (!!) Λεπτά αργότερα μου τραγουδούσε ένα γερμανικό τραγουδάκι που έμαθε στο σχολείο, το τραγούδησε μάλιστα και σε φίλο που με κάλεσε στο τηλέφωνο, έφαγε μαζί μας  και κοιμήθηκε!

Τα συγκεκριμένα παιδιά είναι τόσο γλυκά, ήρεμα και αγαπησιάρικα γιατί οοοοοολες τις ώρες που έμεινα κοντά στον Όλιβ και τον Μάνο, όλα τα θέματα που προέκυψαν (όσα προκύπτουν σ’ ένα ζευγάρι που έχει δυο παιδάκια και το σπίτι είναι υπο μετακόμιση) τα διαχειρίστηκαν τόσο αγαπησιάρικα… μα τόσο… ΕΝΩ για τα ίδια ακριβώς θέματα άλλα ζευγάρια μπορεί να είχαν «σκοτωθεί»  150 Φορές. Απο το αν και ποιος θα βάλει στην Αθηνά παπούτσια για να κατέβει με την μαμά της στο περίπτερο, απο το τι ώρα θα πήγαιναν στην μαμά του Μάνου την επόμενη, απο το πως θα γινότανε η σύνδεση στο διαδίκτυο (με δεδομένο ότι και οι δύο γνωρίζουν το μέσο πολύ καλά) απο το ποιος θ’ άνοιγε και πως το κουτί με τα σοκολατάκια, απο το γιατί το μπιμπερό του Αρχέλαου ήταν στο πάτωμα την στιγμή που περνούσε η γάτα…

Το ξέρουμε όλοι ότι οι χειρότεροι «σκοτωμοί» μεταξύ ζευγαριών προκύπτουν απο ηλίθια θέματα.

Τα παιδιά είναι οι καθρέφτες μας. Τα παιδιά εκπέμπουν την μυρωδιά του συναισθήματος που κυκλοφορεί στα νεύματα, στα χαμόγελα, στις γκριμάτσες, στις επιπλήξεις, στις αγάπες, στ’ αγκαλιάσματα των γονιών τους. Άν και είμαι μαμά δεν αντέχω τα νευρικά παιδάκια, δεν αντέχω τα ουρλιαχτά, δεν αντέχω να γίνεται το σπίτι «βομβαρισμένο Σαράγεβο», δεν αντέχω τα παιδιά να γίνονται οι τύρανοι της οικογένειας.

Σίγουρα ως μάνα έχω κάνει λάθη. Όμως χωρίς καμια ιδιαίτερη δυσκολία είχαμε κατορθώσει να μην αλλάξουμε τίποτα στην διάταξη του σπιτιού επειδή υπήρχε μωρό. Ο Αλέξης μπορούσε να κάνει οτιδήποτε στο δωμάτιο του με εξαίρεση τις μέρες που έκανε πάρτι, οπότε όλο το σπίτι έξω–μέσα υποδεχόταν δεκάδες παιδιά. Δεν θυμάμαι να έσπασαν τραπέζια, πιάτα, κεφάλια, γιατί…. υπήρχε παιδί στο σπίτι.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα σκυλιά μου. Γελάτε; Το ξέρω. Πιστέψτε με, έχω μεγαλώσει μέχρι σήμερα πάνω απο 25 ζώα (σκεφτείτε ότι κάποτε το Κόλευ με το Χάσκυ μου ζευγάρωσαν και γέννησαν 14 κουτάβια!!! Ο γιος μου πήγαινε 3^η Γυμνασίου και την επόμενη του ογκοδέστατου τοκετού έφερε μέσα σ’ ένα κουβά και έξι νεογέννητα γατάκια που τα είχαν αφήσει δίπλα στον σκουπιδοτενεκέ)

Χρειάστηκαν τρεις μέρες για να οργανωθούμε άνθρωποι και ζώα, αλλά οργανωθήκαμε.

Ήθελα να γράψω πάρα πολύ για την εμπειρία μου στο σπίτι του Μάνου και της Όλιβ όπου ζούνε δύο γάτες και δύο παιδάκια με σχέσεις στοργής! Το κάνω γιατί τα παιδιά γίνονται τρομοκράτες των ζωών του ζευγαριού και όσων αποτελούν το περιβάλλον τους, όταν είναι ασύδοτα ή όταν αντιγράφουν την υποβόσκουσα ή την εκφρασμένη βία του ενός γονιού για τον άλλον.

Για να δείτε τι πρόβλημα έχετε στον χαρακτήρα σας, αν δεν έχετε παιδί και έχετε σκύλο, παρακολουθήστε την συμπεριφορά του. Κάνει ό,τι κάνετε. Nευρικός ιδιοκτήτης, επιθετικός σκύλος, φοβικός ιδιοκτήτης, πάλι επιθετικός σκύλος. Για να ηρεμήσει το ζώο πρέπει ν ‘ αλλάξει το αφεντικό. Το ίδιο έχω καταλάβει οτι συμβαίνει με τα παιδιά.

 Αν δεν τα ανέχεστε, αν νομίζετε ότι χάνετε τον έλεγχο, ν’ αλλάξετε τον τρόπο που σκέφτεστε. Τελικά  είναι πολύ σπουδαίο να μεγαλώνουν ερωτευμένοι άνθρωποι παιδιά ! Μα πολύ….

[divider]

Τη Νανά Παλαιτσάκη θα τη βρείτε -εκτός των άλλων- στο

nanapalaitsaki.blogspot.gr