Μόνο όσες έχουν γίνει μαμάδες μπορούν να με καταλάβουν…
Πριν 4 χρόνια γνώρισα έναν υπέροχο άντρα. Τουλάχιστον έτσι έδειχνε. Του άρεσε πολύ η οικογένεια, η συντροφικότητα και αγαπούσε τα παιδιά. Έτσι αποφασίσαμε μετά από 2 χρόνια να προχωρήσουμε πιο σοβαρά. Σήμερα εγώ είμαι 27 χρονών και αυτός 32.
Θέλαμε πολύ ένα μπεμπάκι, θα μας άλλαζε τη ζωή μας. Προς το καλύτερο, έτσι νόμιζα.
Μένω έγκυος λοιπόν και από τότε ήμουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο, έδειχνε και αυτός πολύ χαρούμενος! Αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί και όταν θα μπαίναμε σε μια σειρά να παντρευόμασταν κιόλας.
Η συγκατοίκηση στην αρχή ήταν τέλεια. Ήμουν ευτυχισμένη! Τα προβλήματα άρχισαν όταν ήμουν 6 μηνών έγκυος. Αυτός άλλαξε πολύ, δεν πρόσφερε τίποτα στο σπίτι, όλα τα περίμενε από τους γονείς μου που μένανε στον κάτω όροφο. Δεν βοηθούσε σε τίποτα. Όλη μέρα σε έναν καναπέ και έναν υπολογιστή! Είχε ένα μαγαζί και το έκλεισε, οπότε ήταν όλη μέρα στο σπίτι. Μου έλεγε ότι θα ψάξει να βρει δουλειά, γιατί δεν είχαμε μαζέψει ούτε τα λεφτά της γέννας. Όλο υποσχέσεις και πολλά «θα, θα, θα» ήταν.
Όταν έφτασα 7 μηνών, είχα άγχος, γιατί σε 2 μήνες θα γεννούσα. Είχα άγχος πού θα βρω τα λεφτά να γεννήσω. Γιατί ντρεπόμουν να πω στους γονείς μου ότι ο άλλος όλη μέρα ήταν σε έναν καναπέ και δεν έψαχνε λεφτά για τη γέννηση του ίδιου του του παιδιού. Και είχα και άγχος όπως κάθε γυναίκα που κοντεύει να γεννήσει. Δεν με στήριζε καθόλου. Δεν είχα να πάρω το ασβέστιο και το σίδηρο και αυτό δεν έκανε τίποτα απολύτως. Όλο μου έλεγε «Θα βρούμε λεφτά, μην αγχώνεσαι«
Μετά από λίγο καιρό, αφού περνούσα πολύ χάλια μαζί του, αποφάσισα να χωρίσω. Άργησα να το καταλάβω, αλλά δεν άξιζε αυτός ο άνθρωπος να είναι δίπλα μου και να μας κοροϊδεύει οικογενειακώς. Μετά από έναν γερό τσακωμό, του λέω «Φύγε από το σπίτι«
Φεύγει χωρίς καμιά προσπάθεια να το παλέψει και να κάνει κάτι να το αποτρέψει.
Στο μεταξύ οι γονείς μου με ρώτησαν αν είμαι σίγουρη για την απόφασή μου και μου είπαν ότι αφού δεν είχαμε λεφτά για τη γέννα, θα έπρεπε να ψάξουν αυτοί να με βοηθήσουν. Είχε και ο πατέρας μου κάποιες οικονομίες για μια εγχείρηση που ήταν να κάνει στο πόδι του και προτίμησε να μην την κάνει για να με βοηθήσει να γεννήσω όπως ήθελα, χωρίς να αγχώνομαι για αυτό το θέμα στην κατάστασή μου.
Στο μεταξύ αυτός… άφαντος! Μου έδωσε να καταλάβω ότι τα έκανε όλα επίτηδες για να του πως εγώ «τελος!» πρώτη. Αποφάσισα για χάρη του παιδιού που θα έφερνα στον κόσμο να τον πάρω ένα τηλέφωνο και να του δώσω μια ευκαιρία ακόμα να μου αποδείξει ότι θα έβρισκε αυτά τα χρήματα που στο κάτω κάτω ήταν για να γεννηθεί το παιδί του. Και η απάντηση; «Δεν τα έχω βρει«
Εγώ είχα μπει στο μήνα μου. Άγχος τρομερό, στεναχωρημένη πολύ με όλα αυτά που μου είχαν συμβεί, αλλά ταυτόχρονα και πολύ χαρούμενη που πλησίαζε ο καιρός να πάρω αγκαλιά τη μικρή μου!
Κανονίζω να γεννήσω με καισαρική. Έκλεισα ραντεβού με τον γιατρό μου και πριν 5 μήνες γέννησα ένα υπέροχο μωράκι που είναι όλη μου η ζωή. Εννοείται πως αυτόν δεν τον ειδοποίησα ότι γεννούσα, γιατί δεν του άξιζε να ζήσει κάτι τόσο όμορφο και μοναδικό με αυτή την απαίσια συμπεριφορά που είχε απέναντι σε εμένα και το μωράκι που 9 μήνες είχα μέσα μου!
Μετά από ένα μήνα με παίρνει τηλέφωνο. Τελειως ήρεμος. Είπα από μέσα μου «Μπας και άλλαξε;«
Μου είπε ότι έμαθε ότι γέννησα και στράβωσε που δεν του είπα τίποτα. Μου ζήτησε να δει το μωρό, εγώ ήμουν τόσο χαρούμενη που έγινα μανούλα που μου είχε φύγει ο θυμος που είχα μέσα μου για αυτόν. Έτσι του το πάω και το βλέπει. Χαρούμενος και συγκινημένος ήταν, πίστεψα ότι η εικόνα του μωρού τον είχα αλλάξει.
Αφού είχε περάσει η ώρα, παίρνω το μωρό μου και φεύγουμε. Έκανε την κίνηση να μου δώσει 100 Ευρώ. Δεν τα δέχτηκα. Η κόρη μου δεν αξίζει 100 Ευρώ, είπα από μέσα μου.
Από τότε δεν το έχει ξαναδεί το μωρό, γιατί πάλι άλλαξε ο χαρακτήρας του. Μιλάμε μέχρι και σήμερα μέσω internet, τη μια είναι πολύ καλός και την άλλη γίνεται ότι χειρότερο από συζητήσεις που κάνουμε. Του είπα ότι δεν θέλω ούτε λεφτά για το παιδί, ούτε τίποτα, απλά να το αναγνωρίσει. Και μου λέει «Αν δεν το ζήσω το παιδί, εγώ δεν το αναγνωρίζω» Είναι απαράδεκτος. Δεν ντρέπεται καθόλου ούτε καν που οι γονείς μου με βοηθούν να το μεγαλώσω που στο κάτω κάτω δεν είναι δικό τους, είναι δικό μας! Νιώθω ότι με κοροϊδεύει, ότι επιδιώκει συνέχεια να είμαι χάλια και να μην μπορώ να χαρώ το παιδί μου. Μια μου λέει «Σε θέλω, θέλω να είμαστε πάλι μαζί!» και την άλλη μέρα το αλλάζει με χίλιες δυο δικαιολογίες.
Εν τω μεταξύ δεν έχει βρει ακόμα δουλειά. Ζει με τη σύνταξη της μάνας του!
Δεν ξέρω πλέον τι πρέπει να κάνω. Έχω μπερδευτεί πολύ με αυτόν τον άνθρωπο.
Εσείς τι με συμβουλεύετε;
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Προσωπική μου γνώμη, αφοσιώσου αποκλειστικά εσυ στο παιδί σου και μην περιμένεις τίποτα από εκείνον εκτός από τη νομική αναγνώριση για να μην είναι αγνώστου πατρός το μωρό κι έχει άλλα τρεχάματα. ΑΝ τυχόν θελήσει να προσφέρει, έχει καλώς. Στη θέση σου δεν θα τον ήθελα ξανά για σύντροφο. Κάνε ότι νομίζεις απλά σκέψου το καλύτερο για το παιδί σου. Καλή τύχη!
Πολύ καλά έπραξες μέχρι τώρα! μην γυρίζεις στο παρελθόν και σε ανθρώπους που σε πάνε πίσω. έχεις το ομορφότερο δώρο του Θεού στα χέρια σου, και πρέπει να αφοσιωθείς σ αυτό... Δεν θα προσφέρει στο παιδί σου τίποτα μια αναγνώριση ούτε και ο χρόνος του πατέρα, αν είναι "κούφια" και υπό πίεση. είναι τόσο πολύτιμος ο χρόνος των παιδιών μας που δεν πρέπει να τον σπαταλούμε έτσι... εγώ έχω μια κόρη στο όνομα μου 1,5 χρονών... ο πατέρας της θέλει να την αναγνωρίσει και εγώ αρνούμαι (και όταν λέω αρνούμαι, εννοώ πάνω από το πτώμα μου!) κάθε φορά που έρχεται να την δει, κάθε φορά βλέπω πόσο δίκιο είχα στην απόφαση μου αυτή. Την τελευταία φορά η μικρή μου τον έδιωξε από το σπίτι, του πήγαινε τα παπούτσια στην πόρτα... εγώ φυσικά πάντα της μιλάω με τα καλύτερα για τον μπαμπά της και κάθε φορά που θέλει να την δει του το επιτρέπω. (μπορείς να βρεις την ιστορία μου εδώ http://www.eimaimama.gr/2013/11/anipantri-mama.html ). Κοίτα το μικρό σου αγγελούδι πόσο γρήγορα μεγαλώνει και φρόντισε να είσαι δίπλα του σε όλα του τα βήματα! αξίζει όλο τον χρόνο της ζωής σου! Μην προσπαθείς για ότι δεν αξίζει! αν αξίζει θα έρθει μόνος του!
Μπορεί να πω κάποια πράγματα τα οποία δεν θα αρέσουν.Αρκετα λάθη που θα επηρεάσουν και το παιδί αργότερα. Καταρχας αφού τα οικονομικά σας δεν ήταν τόσο καλα πως αποφασίσατε να κάνετε παιδί? μωρό δεν ειναι μόνο τα έξοδα της γέννας ,(που αν γεννουσες σε δημόσιο νοσοκομείο τα έξοδα θα ήταν ελαχιστα) ειναι και το μετά.Αφου είχατε σκοπό τον γάμο ας κάνατε ένα πολιτικό οταν εμεινες έγκυος τυπικά για την αναγνώριση του παιδιού έστω,οπότε δεν θα είχες πρόβλημα τώρα.ΛΑθος σου που τον απεκλεισες απο την γέννα γιατι ετσι μπορει η εμπειρία να τον συνεφερνε,οποίος δεν ζει κάποια κατάσταση δεν μπορεί να την αισθανθεί. Αφού εξελίχθηκε έτσι όμως η κατάσταση,εγω στη θέση σου δεν θα τον δεχόμουν πίσω γιατι ο άνθρωπος φαίνεται οτι ειναι ανεύθυνος ,αλλα αν εκείνος θελήσει να συμμετέχει στη ζωή του παιδιού δεν θα το αρνιομουν. οσο για την αναγνώριση μπορείς να κινήσεις δικαστικά με την εξέταση DNA.
Σκοπός μου δεν είναι σε καμία περίπτωση να υπερασπιστώ τον πατέρα τηε ιστορίας, άλλωστε δεν τον ξέρω. 'Ισως όμτως φταίει που είναι μακριά απ΄το παιδί του. Αλλά θα ήθελα να κάντω ένα πιο γενικό σχόλιο: ότι δεν συμφωνώ ΚΑΘΟΛΟΥ με την παραδοσιακή εικόνα του άντρα κουβαλητή που θεωρείται άχρηστος αν δεν μπορεί να βρει δουλειά κι ας έχει πάει η ανεργία στο δεν ξέρω πόσο για να μπορέσει η γυναίκα του να γεννήσει στο ιδιωτικό νοσοκομείο. Και που φυσικά δεν έχει θέση στο σπίτι, ούτε ως σύζυγος ούτε ως πατέρας, αν δεν καταφέρει να βρει δουλειά για να ζήσει την γυναίκα και τα παιδιά του... Και δεν τα λέω αυτά για να υπερασπιστώ ΜΟΝΟ τους άντρες. Τέτοια κλισέ νομίζω ότι δεν συμφέρουν ούτε εμάς τις γυναίκες - ο άντρας στη δουλειά κι η γυναικά στο σπίτι, ο άντρας υπεύθυνος των οικονομικών κι η γυναίκα υπεύθυνη της ανατροφής των παιδιών και του νοικοκυριού. Πίστευα ότι αυτά έχουν περάσει πια... Ξαναλέω ότι αφορμή βρήκα απ'αυτή την ιστορία αυτή για να τα πω αυτά, δεν μπορώ να ξέρω τι ακριβώς συνέβη στη συγκεκριμένη ιστορία!
Αθανατες Ελληνιδες μανες που μεγαλωνετε γιους ετσι. Αυτα γινονται οταν η μανα πηγαινει ταπερακια στον 30-35 χρονων μαντραχαλο και του σιδερωνει και του πλενει και του κανει τα παντα, λες και δε μπορει να σηκωσει τα χερια του να φροντισει τον εαυτο του. Μια ζωη, μωρο μενει και την κυριολεκτικη εννοια (δηλαδη ανοητος) και με την μεταφορικη, δηλαδη ανωριμος και ανετοιμος να αντιμετωπισει την ζωη και οτι αυτη περιλαμβανει. Το αν εχει ψυχολογικο προβλημα ή οχι δε το ξερω, αλλα και ετσι να ειναι, εσυ εχεις να φροντισεις ενα μωρο αυτη τη στιγμη, για το οποιο ο συγκεκριμενος ανθρωπος δε νοιαζετε. Αν θελει να βρει βοηθεια και να προσπαθησει να γινει καλυτερος ανθρωπος, καλως και ας το κανει, εως τοτε ομως εσυ ουτε το παιδι δε του χρωστατε τιποτε. Κοιταξτε να ειστε καλα εσεις (εσυ και το παιδι) και αστον να τα βρει με τον εαυτο του μονος του και να κανει οτι θελει. Τελος, εγω αν ημουν στη θεση σου, δε θα ηθελα να αναγνωρισει το παιδι ουτε να εχει σχεσεις μαζι του.