Μπαμπάς από μακριά
Και αφου καταφερεις να παντρευτεις, να γινεις μαμα και να χωρισεις ως τα 25 σου, τι;
Γνωρισα τον μπαμπα του γιου μου στα 16 μου. Εκεινος δεκα χρονια μεγαλυτερος. Η κοινη ζωη μας ηταν πολλες σχεσεις σε μια. Περιοδοι με κτητικη ασχημη ζηλεια, υστερα ομορφος ερωτας, αγαπη και μετα αδιαφορια. Κενο.
Μετα απο 5 χρονια σχεσης και εναν αρραβωνα, ηρθε η εγκυμοσυνη. Ευτυχια. Ενιωθα την αγαπη του και το γεγονος πως θα δημιουργουσαμε μαζι οικογενεια μου εδινε χαρα. Με εκανε να νιωθω ασφαλεια.
Σιγα σιγα τα πραγματα αρχισαν να αλλαζουν… Λιγο οι οικονομικες δυσκολιες, λιγο τα πεταμενα παιχνιδια απο δω και απο κει στο σπιτι εκαναν δυσαρεστη την ατμοσφαιρα. Το στηριγμα μου αρχισε να διαλυεται, η αγαπη να γινεται συνηθεια και υστερα αδιαφορια. Και μαζι να γκρεμιζεται και ο κοσμος μου. Το προσπαθησα αρκετα. Αλλα προσπαθουσα μονη. Δε μου αξιζε να βρισκομαι σε ενα γαμο χωρις στοργη, χωρις τρυφεροτητα. Ετσι εφυγα. Πηρα τον 3χρονο μικρο μου και πηγαμε στους γονεις μου.
Τρια χρονια μετα εχει ισοπεδωθει μεσα μου η φραση ‘για παντα‘…
Εχει καταρρευσει η εμπιστοσυνη μου στους ανθρωπους..
Ο γιος μου βλεπει τον μπαμπα του μια με δυο φορες τον μηνα -και ας μενει στο απο πανω στενο- αφου παρω και ξαναπαρω τηλεφωνο να του θυμισω πως εχει ενα παιδι. Λεφτα φυσικα δινει στην χαση και στη φεξη… και αυτα μετρημενα κουκια..!
Και εκεινος, λεει, νιωθει καλα με τον εαυτο του. Εχουν, λεει, δικο τους κωδικα επικοινωνιας. Εγω γιατι αναρωτιεμαι αν ειπα την καταλληλη φραση σε μια επιπληξη, αν περναω αρκετο χρονο μαζι του… αν και αν και πως και τι..
Και φυσικα μου λειπει αφανταστα οταν δεν τον εχω στην αγκαλια μου.
Πως το κανουν αυτο; Εχουν καποιο διακοπτη που τον πατανε και σταματανε να νιωθουν, να νοιαζονται; Και καταλαβαινω πως ο ερωτας τελειωνει… Το παιδακι σου ομως πως μπορεις να το παιρνεις τηλεφωνο μονο μια φορα τη βδομαδα;;
Και μου λειπει εκεινος ο ομορφος ανθρωπος που ηξερα, που εδειχνε την αγαπη του με χιλιους τροπους…
Και αν οι ανθρωποι δεν αλλαζουν, με ποιον εζησα απειρες ομορφες στιγμες;
Μπορει να πληγωθηκα, να εκλαψα ακαταπαυστα, να μετανιωσα, να φοβηθηκα, να ενιωσα ανασφαλης, να πονεσα… μα ειμαι πολυ ρομαντικη για να μπορεσω να δεχτω πως εξαπατηθηκα…
Θα μου λεω πως οι ανθρωποι τελικα αλλαζουν…
~Η μαμα του Γιαννη~
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
όλες ξερόλες................
Η ηλικία δεν παιζει καθοριστικό ρολο πιστεύω εγω! Δηλαδή μονο μικρομανες χωρίζουν? Κ εγώ γνώρισα τον άντρα μου πριν μπω στα 17, λογο μεγαλης απόστασης ηρθε κ με ζήτησε απο τους γονεις μου για να μπορουμε να είμαστε μαζι... δεν σκεφτήκαμε τον γαμο απλα θέλαμε να το ζήσουμε (εκείνος ηταν 25) κ με τον καιρό βλέπαμε πως ο ένας ηταν το άλλο μισο του αλλου μέχρι που αποφασίσαμε να παντρευτουμε κ τώρα μετα απο 10 χρόνια κ μετα απο 3 παιδιά είμαστε πιο ευτυχισμένοι απο ποτέ! σε αντίθεση με αλλες που κανουν οικογένεια στα 30 κανουν παιδιά κ χωρίζουν στα 35. Οπότε μην ρίχνετε το φταίξιμο στο νεαρό της ηλικίας!
Για το θεό ρε κοπελιά τι περίμενες όταν κάνεις παιδιά σε τόσο μικρή ηλικία? Το 90% των σχέσεων που ξεκινάν στα 16 καταλήγουν σε χωρισμό. Εκανες έναν άνθρωπο το κέντρο του σύμπαντος και νομίζες ότι όλα περιστρέφονταν γύρω από αυτόν. Και έκανες και ένα παιδί που δε φταίει σε τίποτα, το όποιο τώρα το χρησημοποιείς για να φέρεις πίσω το πρώην. Φυσικά ήσουν πολύ μικρή και ερωτευμένη για να δεις ποιόν είχες απέναντι σου στην πραγματικότητα και τώρα που βγήκες από την αυταπάτη απορείς που πήγε αυτός ο άνθρωπος. Προχώρα τη ζωή σου και ξέχασε τον, δεν θα ξαναγίνει αυτός που νόμιζες ότι ήταν και δεν θα ξαναζήσετε τις τέλειες στιγμές που θυμάσαι. Όσο για το παιδί κάνε ότι μπορείς καλύτερο με τα δεδομένα που έχεις και ΠΟΤΕ μην του μιλάς με άσχημα λόγια για τον πατέρα του, ότι και αν κάνει.
Γλυκια μου, θα ηθελα να σου πω πως πρεπει να κοιταξεις εσενα και το παιδι σου! Οσο σκληρο και αν ακουγεται καποια στιγμη οταν θα μεγαλωσει και θα τα ζυγίζει ολα και τοτε θα βαλει πολλα στην θεση τους! Δεν ειμαι μανουλα και ας θελω πολυ να γινω!! Σου μιλάω ομως σαν παιδι.ενα παιδι που εζησα αυτη την παθητική στάση και διπλα μου ειχα μονο την μανα μου! Κοιτα να εισαι δυνατη και ασε τον πρωην αντρα σου να κανει οτι θέλει!
μηπως αθελα σου, υποσυνηδειτα χρησιμοποιείς το παιδι για να εχεις επαφες και ισως τα ξαναβρεις με τον πρωην? το κειμενο σου εμενα προσωπικα αφηνει μια αισθηση οτι μετανιωσες για την επιλογή σου. Αν γινεται κατι τετοιο, μπορει ο πρωην να νιωθει πιεση απο τη μερια σου και να δυσφορει με αποτελεσμα να μην επικοινωνει οσο πρεπει (για τα κοινα δεδομενα) με το παιδι. απο την αλλη μπορει η επαφη τους να ναι αρκετα ποιοτικη και οντως να χουν μια πολυ καλη σχεση. Σιγουρα θα μπορουσε να ναι συχνοτερη και μπορει να γινει στο μελλον. Η ευθυνη που ενδεχομενως σου αναλογει ειναι μηπως χρησιμοποιεις το παιδι ως μεσο πιεσης για επανασυνδεση. Απο κει και περα η σχεση που θα χουν γιος και πατερας ειναι κατι που δε πρεπει να σε βαραινει. Μονοι του θα βρουν την ακρη τους. Και εφοσον ειναι καλη η σχεση , θα ναι χαρουμενο το παιδι και ισορροπημενο. Αλλά εσυ φροντισε να κοιταξεις και εσενα, μη προσκολασαι στο παιδι. Εχεις ζωη, εισαι νεα και γυναικα. Βγες και πάλι στη "πιατσα", κοιτα να περνας ομορφα.