Εγώ είμαι εδώ για σένα

Ως μαμά περνάς από φάσεις που πιστεύεις ότι τα κάνεις όλα όπως πρέπει («Θηλάζω, κοιμάμαι με το μωρό μου, είμαι θεά») και από άλλες που νομίζεις ότι είσαι σκατά μάνα («Τίποτα δεν κάνω σωστά, τίποτα»). Όσο μεγαλώνουν τα παιδιά μου, τόσο μπερδεύομαι. Τα κάνω σωστά; Τα κάνω λάθος; Τα κάνω υπερβολικά; Τα κάνω απλά;

Για ένα πράγμα είμαι σίγουρη: για το γεγονός ότι χαρίσαμε τον έναν στον άλλον! Μέρα με τη μέρα τα βλέπω να δένονται όλο και περισσότερο και τρελαίνομαι… Το βράδυ πριν τον ύπνο τα χαζεύω να πιάνονται από το χέρι και να πηγαινουν πότε στο δωμάτιο του ενός και πότε στου άλλου να παίξουν παρέα. Αγκαλιάζονται, φιλιούνται, αράζουν παρέα. Το πρωί ο Αρχέλαος ξυπνά για να συνοδεύσει την αδερφούλα του μέχρι το λεωφορείο και το μεσημέρι, όταν αυτή επιστρέφει, χοροπηδά από χαρά.

Τις προάλλες φύγαμε με την μικρή για λογοθεραπεία και ο Αρχέλαος έκλαιγε σπαρακτικά πίσω από την κλειστή πόρτα.

– Γιατί κλαίει, μαμά;

– Θέλει να είναι μαζί σου. Σ’ αγαπά πολύ!

– Και εγώ τον αγαπώ.

Γυρίζοντας ετοιμάσαμε τον μικρό και ξαναβγήκαμε βόλτα οι τρεις μας.

Μέσα στο ασανσέρ, η Αθηνά τον αγκάλιασε δυνατά.

– Μην κλαις, μωρό μου. Εγώ είμαι εδώ για σένα.

Η καρδιά μου χαμογέλασε.