Ευτυχισμένος full time μπαμπάς

O Δημήτρης Καρύδας είναι ίσως ο πιο παλιός μου φίλος στη δημοσιογραφία. Ασχολήθηκε με υπομονή και συνέπεια με το μπάσκετ, σε εποχές που το άθλημα μόλις που χωρούσε ως μονόστηλο στις αθλητικές σελίδες των εφημερίδων. Σήμερα θεωρείται ένας από τους 4-5 δημοσιογράφους που το μπάσκετ τους οφείλει πολλά. Την τελευταία φορά που τον συνάντησα, τον παρακάλεσα να γραψει στο eimaimama ως πατέρας. Δέχτηκε με χαρά. Απολαύστε τον.

Μάνος Αντώναρος

[divider]

γράφει ο Δημήτρης Καρύδας

δημοσιογράφος και μπαμπάς

Full time πατέρας; Για ποιο θέμα ακριβώς μιλάμε, θα αναρωτιόμουν αν γύριζα πίσω το χρόνο κάπου εκεί στο 1997 λίγο πριν γεννηθεί η Λουκία, η πρώτη μου κόρη. Εκείνα τα χρόνια η λέξη ‘’παιδί’’ ήταν περίπου συνώνυμη του ‘’εντάξει κάποτε θα έρθει, μην τρελαθούμε κιόλας, ωραία περνάμε’’.

Κάπως έτσι αντιμετώπισα την πρώτη εγκυμοσύνη, περνούσαν οι μήνες με μένα αφοσιωμένο στην καριέρα, στα γραψίματα, στις μεταδόσεις. ‘’Εντάξει, μωρέ, θα γίνω πατέρας, μην το συζητάμε και πολύ, όλοι γίνονται’’

Σκιάχτηκα μόνο μια φορά τους πρώτους μήνες όταν σε ένα ταξίδι στο Λονδίνο από ένα κρυολόγημα παραλίγο να τη χάσουμε τη Λουκία πριν γεννηθεί. Ευτυχώς αν εξαιρέσουμε μια άσχημη πρωτοχρονιά, πέρασε γρήγορα το πρόβλημα. Στη γέννα τη ζόρισε τη μάνα της, εννιά ώρες την παίδευε γιατί δεν κουνούσε το κεφάλι να σπάσουν τα νερά. Και τώρα ανεξάρτητο κεφάλι είναι. Είναι αυτό που λένε ‘’από την κοιλιά της μάνας της’’.

Το πρώτο σοκ ήταν όταν την είδα σε αυτό το άθλιο πλαστικό ταψί που φέρνουν τα νεογέννητα στο μαιευτήριο. Δεν ξέρω τι σκέφτονται οι άλλοι μπαμπάδες και δεν έχω ρωτήσει πολλούς. Η αφεντιά μου αυτό που σκέφτηκε το έχει πει πολλές φορές. Όπως το σκέφτηκα εκείνη την πρώτη στιγμή: ‘’Μήπως, κύριε γελοίε, στα 34 σου βρήκες κάτι δικό σου, βρήκες επιτέλους ένα σταθερό σημείο αναφοράς; Λεφτά; Αλλάζουν χέρια γιατί αυτός είναι ο ρόλος τους. Γυναίκες; Ουδέν προσωρινότερο του μονίμου. Σπίτια, δουλειές, φίλοι: όλα μπορεί να αλλάξουν κάποια στιγμή, να χαθούν. Μέχρι την τελευταία σου ανάσα αυτή θα είναι η κόρη ΣΟΥ και εσύ θα είσαι ο πατέρας ΤΗΣ. Δεν αλλάζει αυτό’’. Παράξενη σκέψη; Ε, αυτή έκανα και μετατράπηκα από wanna be πατέρας σε υπεύθυνος μπαμπάς. Σε μερικά δευτερόλεπτα, από ένα πλάσμα 53 πόντων που δεν άνοιγε τα μάτια του ακόμη. Και τα ‘’μου’’, ‘’σου’’, ‘’του’’ δεν είναι, εννοείται, κτητικά!

Λένε ότι οι άντρες θέλουν αγόρια για να συνεχίσουν το… όνομα και την παράδοση. Αλήθεια είναι… Και εγώ μέχρι που είδα τη Λουκία αγόρι ήθελα. Το ξεπέρασα γρήγορα. Της φόρεσα στο σπίτι μια βρεφική στολή του Τζόρνταν με το 23, που είχα αγοράσει στην Αμερική περιμένοντας τον…. γιο (δεν είχα μάθει εσκεμμένα το φύλλο του κυοφορούμενου), τη φωτογράφησα με μια μπάλα του μπάσκετ και ευχήθηκα μέσα μου να μην ασχοληθεί ποτέ ούτε με το μπάσκετ, ούτε με τη δημοσιογραφία. Για το πρώτο τώρα που κοντεύει 17 είμαι σίγουρος, για το δεύτερο ελπίζω να μην προκύψει κανένα μελλοντικό ατύχημα! Βλέπω καμιά φορά εκείνη τη φωτογραφία και χαίρομαι που η ευχή μου να ακολουθήσει μια ανεξάρτητη πορεία και να ζήσει τη δική της ζωή έχει καλές πιθανότητες να πραγματοποιηθεί.

Από τη μια πόρτα βγήκαμε εμείς, από την άλλη έμπαινε στο ίδιο μαιευτήριο ο Φασούλας με τη Μάσα. Δύο μήνες μετά, Οκτώβρης του 1997 ήταν, βρεθήκαμε σε ένα…. καπνιστήριο στο αεροδρόμιο της Μπολόνια. Του έκανα…. πλάτες για να μην τον δει ο Ίβκοβιτς με τσιγάρο, όλοι το ήξεραν ότι φούμαρε αλλά ο ψηλός δεν ήθελε να δίνει αφορμές. Καθυστερούσε το αεροπλάνο και πιάσαμε την κουβέντα για τις κόρες μας που είχαν γεννηθεί με δύο μέρες διαφορά. Ο Φασούλας είχε αρχίσει να δυσφορεί με τα…. αεροπλάνα. ‘’Θα το κόψω το ρημάδι’’, μου είπε. Όχι το τσιγάρο, το μπάσκετ. ‘’Δεν θέλω να ταξιδεύω άλλο, να πάει να πέσει κανένα αεροπλάνο’’. Προσπάθησα να του κάνω πλάκα αλλά δεν τη σήκωνε. ‘’Ρε, συ, να μη δούμε τις κόρες μας να μεγαλώνουν; Τρελάθηκες;’’. Τον θυμάμαι τον ψηλό και εκείνη την κουβέντα, τον θυμήθηκα και τις προάλλες που τον είδα στη γιορτή του ΠΣΑΤ με μια φωτογραφική μηχανή και ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά να τραβάει την κόρη του που έχει γίνει δύο μέτρα κοπέλα και βραβευόταν μαζί με την ομάδα μπάσκετ του Πρωτέα Βούλας.

Τα ίδια έκανα και εγώ 18 μήνες νωρίτερα. Περήφανος μπαμπάς που η κόρη του έπαιρνε το λογοτεχνικό βραβείο του Παρνασσού, του μεγαλύτερου φιλολογικού συλλόγου της χώρας. Η μικρότερη σε ηλικία νικήτρια του θεσμού στα 100 τόσα χρόνια του διαγωνισμού.

Full time μπαμπάς λοιπόν, με την ευθύνη να μεγαλώσω ένα παιδί με κλειστή την τηλεόραση, ένα παιδί που μιλάει πολλές ξένες γλώσσες, ένα παιδί που γράφει βιβλία από τα 14 του, ένα παιδί που μετράει τα άστρα και ας του βγαίνουν λειψά στη σημερινή Ελλάδα, ένα παιδί που το ρωτάς τι θέλει να κάνει και σου λέει αφοπλιστικά: ‘’Να γυρίσω τον κόσμο’’.

Full time μπαμπάς και άντε να της λύσεις απορίες του τύπου: ‘’Μπαμπά, όλα τα παιδιά στο σχολείο μιλάνε για σίριαλ της τηλεόρασης και για reality. Εγώ δεν έχω να τους πω τίποτα’’.

Δεν καυχιέμαι ότι μεγάλωσα εκούσια ένα διαφορετικό παιδί. Καυχιέμαι γιατί η κόρη μου είναι διαφορετική από μόνη της. Και πληρώνω και το…. τίμημα. ‘’Μπαμπά, όλο ταξιδεύεις, σε βλέπουμε λίγο, σε θέλουμε πιο πολύ’’, γκρινιάζει όσο περνάει ο καιρός. Στο ενδιάμεσο πρόλαβε να μου κόψει και το τσιγάρο, κάτι πούρα μόνο μου επιτρέπει να καπνίζω σε βραδινές εξόδους. ‘’Αυτή την Πρωτοχρονιά δεν θέλω δώρο από τον Άγιο Βασίλη. Θέλω να κόψεις το κάπνισμα. Αφού υπάρχει ο Άγιος Βασίλης κανόνισε τα μαζί του. Εσύ δεν μας λες ότι είναι ωραία να έχουμε κάτι να περιμένουμε και αυτό είναι το νόημα του Άγιου Βασίλη;’’. Πώς να κρυφτείς από τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα, που έλεγε κάποτε και ο σοφός Νιόνιος.

Τώρα τρέχω να την…. προλάβω. Ξέρει σκηνοθέτες που δεν τους έχω ξανακούσει, μου κάνει κριτική γιατί πηγαίνω στα multiplex και δεν βλέπω ανεξάρτητους δημιουργούς, με βάζει και παραγγέλνω στο amazon βιβλία συγγραφέων που δεν τους ξέρω. Και απαιτεί να τιμώ την οικογενειακή παράδοση. Κάθε μεσημέρι, ο κόσμος να χαλάσει, τρώμε παρέα. Δικαιολογία υπάρχει μόνο όταν λείπω εκτός Ελλάδος.

Και μετά ήρθε ο…. σίφουνας. Δεν είναι τυχαίο που οι…. τυφώνες έχουν όλοι θηλυκά ονόματα! Η δεύτερη κόρη, η Δήμητρα. Ήρθε γρήγορα και βιαστικά. Ίσα ίσα την πρόλαβα ασθμαίνοντας. Το προηγούμενο βράδυ ήμουν στη Θεσσαλονίκη για τον τελικό του φάιναλ φορ του 2000 και τα ξημερώματα χρειάστηκε ο καλός φίλος και συνάδελφος Βαγγέλης Ζορμπάς να κατέβει με…. 200 την εθνική οδό για να προλάβω τα γεννητούρια. Είχε κλείσει το αεροδρόμιο λόγω ομίχλης αλλά η Δήμητρα βιαζόταν. ‘’Περιπέτεια θα είναι τούτη η θυγατέρα’’. Το τέλειο συμπλήρωμα της ήρεμης δύναμης της Λουκίας. Μπουσουλώντας ακόμη έμπαινε στο γραφείο μου και γκρέμιζε βιβλία και CD από τα ράφια και μετά καθόταν και με κοίταγε. Λες και με προκαλούσε για να δει αν θα της βάλω τις φωνές. Εκεί γύρω στα τέσσερα το δήλωσε καθαρά και ξάστερα: ‘’Είμαι η πιο όμορφη και η πιο έξυπνη της οικογένειας’’. Αποφασισμένη να μεγαλώσει στον…. αυτόματο πιλότο. Να μην εξαρτάται από κανένα. Τη ρωτάς και σου απαντάει χωρίς σκέψη: ‘’Όλα καλά’’. Καπάτσα και καταφερτζού. Με τα ίδια χέρια που παίζει τένις γεμίζει το σπίτι με τις νότες του πιάνου. Και με βλέμμα που…. σκοτώνει. Δεν χρειάζεται να σου πει πολλά. Την απόρριψη τη βλέπεις όταν πεις ή κάνεις κάτι στραβό.

Μια κόρη στην εφηβεία, άλλη μια να μπαίνει στην εφηβεία. Ένας ευτυχισμένος full time μπαμπάς. Ένας μπαμπάς που προσπαθεί να βρει τις ισορροπίες του ανάμεσα σε μεταδόσεις αγώνων, συγγραφή βιβλίων και ξαναγίνεται έφηβος κάθε μεσημέρι ακούγοντας για σχολεία, για αγόρια, για φίλες, για μαθήματα, για ταινίες και μουσικές.

‘’Γράψε ότι θέλεις’’, μου είπε ο Μάνος. Έγραψα ακριβώς ότι είχα στο μυαλό μου. Το πολύ πολύ να το διαβάσουν η Δήμητρα και η Λουκία και στο αυριανό τραπέζι να μου πουν: ‘’Καλά ρε μπαμπά δεν βρήκες τίποτε καλύτερο να γράψεις για μας;’’. Πώς να κρυφτείς από τα παιδιά έτσι κι αλλιώς πάντα θα ξέρουν περισσότερα από εμάς! Και αυτό είναι η ομορφιά τους. Η δική μου υποχρέωση πια είναι να σκέφτομαι τα πάντα δύο φορές: Μια για μένα και μια για τα παιδιά μου.

Το γραψε κάποιος, δεν θυμάμαι τώρα ποιος αλλά είναι το πιο λάθος πράγμα που έχω διαβάσει: Τα παιδιά είναι ο καθρέφτης των γηρατειών και της παρακμής μας. Ο πιο εύκολος και γρήγορος τρόπος να γεράσουμε.

Λάθος κύριε, είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να πάρουμε πίσω λίγη από τη χαμένη νιότη μας, τη χαμένη αθωότητα μας, εμείς ‘’κλέβουμε’’ λίγη από τη δροσιά και τη φρεσκάδα τους.

Υ.Γ. 1 Το καλύτερο ever κομπλιμέντο που μου έχουν κάνει. Βραδάκι, φάιναλ φορ του 2009 στο Βερολίνο έχουμε ξεμπερδέψει με την μετάδοση του εμφύλιου Ολυμπιακού- Παναθηναϊκού και πάμε με τον Παπαδογιάννη για μπύρες. Στο δρόμο με βρίσκει στο κινητό η Λουκία που ρωτάει αν πήγε καλά η μετάδοση, αν μου έφυγε το άγχος. Κλείνοντας ο Νίκος μου λέει: ‘’Απορώ, πως καταφέρνεις και τα χωράς όλα στην ίδια μασχάλη. Και πατέρας και καριέρα’’. Δεν του έλυσα την απορία γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω καν την απάντηση.

Υ.Γ. 2 Και το αιώνιο άγχος των μελών της ορκισμένης αντροπαρέας που έχουμε κόρες: ‘’Λέτε, ρε μαλάκες, ότι ασωτίες έχουμε κάνει με γυναίκες στη ζωή μας να τις πληρώσουμε από τις…. κόρες μας;’’. Τις αλλάζουμε όμως με οτιδήποτε άλλο; Τρελός είσαι και περιμένεις να απαντήσω στα αυτονόητα;