Ξαφνικά… γκρίνια!
Μαμάδες, θα ήθελα τη βοήθεια σας σε οτι αφορά τη γκρίνια των παιδιών μας.
Eίμαι η μαμά Σύλβια και έχω ενα κοριτσάκι 26 μηνών.
Απο μωρό ήταν πάντα πολυ ήρεμο και καλόβολο. Μπορεί να ήταν άρρωστη και να γέλαγε. Ο προβληματισμός μου ξεκινάει πριν απο λίγο καιρό. Απο τότε που γεννήθηκε η μικρή μας, τους πρώτους 6 μήνες είχα εγω άδεια απο τη δουλειά και ήταν μαζί μου, στη συνέχεια και μέχρι να γίνει 14 μηνών είχε ο άντρας μου και έτσι δεν χρειάστηκε να την αφήσουμε σε γιαγιάδες… Mετά εγώ έμεινα έγκυος και λόγω αποκόλλησης έμεινα αλλον ένα μήνα στο σπίτι με τις γιαγιάδες μαζί να βοηθάνε γιατι δεν έκανε να τη σηκώσω αγκαλιά. Μέχρι να σταματήσω τη δουλειά, στον 8ο μήνα, έκανα βραδινές βάρδιες στη δουλειά λόγω λιγότερου φόρτου εργασίας και το πρωί ενώ μπορεί να ερχόταν κάποια γιαγιά για βοήθεια είμασταν πάλι μαζί, τα δε απογεύματα και μέχρι να πάει για ύπνο, με τον άντρα μου. Και οι δυο τηρούσαμε πάντα σταθερό ωράριο ύπνου και φαγητού ετσι ώστε να είναι ήρεμο το παιδί. Ρουτίνα και πάλι ρουτίνα. Πράγματι δεν είχαμε κανένα παράπονο. Δεν ξέραμε τι πάει να πεί γκρίνια.
Κάναμε τις διακοπές μας το καλοκαίρι κανονικά και οι τρείς μαζί αλλα τέλος Αυγούστου έχασα το μπέμπη που περίμενα στην 36η εβδομάδα. Η κόρη μου κάτι κατάλαβε αλλα επειδή δεν μιλούσε ακόμα δεν ρώτησε ποτέ τίποτα. Ετσι έκατσα μαζί της 6 μήνες απο το πρωί μέχρι το βράδυ…
Εγινε 22 μηνών τέλος Νοεμβρίου και στα μέσα του Ιανουαρίου εγω επέστρεψα στη δουλειά και εκείνη ξεκίνησε παιδικό σταθμό. Η αλήθεια είναι πως έγιναν δυστυχώς για εκείνην την ίδια βδομάδα αλλα δεν ήταν στο χέρι μας, αφου τότε προέκυψε θέση στο σταθμό.
Τις δυο πρώτες βδομάδες που δεν πήγαινε και ολο το ωράριο φρόντισα να δουλέψω απόγευμα ετσι ωστε να την πηγαίνω και να την παίρνω εγώ. Τις επόμενες δυο βδομάδες πήρε άδεια ο άντρας μου και καποιες μέρες θα είμαι και γω στο σπίτι λογω βραδινής βάρδιας και μπορούμε να την πάμε μαζί.
Το θέμα μας είναι οτι έχει ξεκινήσει μια απίστευτη γκρίνια… ενω το σταθμό τον θέλει, γιατι τη βλέπω οταν την παίρνουμε πόσο χαρούμενη και γελαστή είναι,βέβαια οταν την αφήνουμε κλαιει λιγο αλλα μου επιβεβαιώνουν οι δασκάλες -που τους έχω εμπιστοσύνη- οτι σε 2λεπτά σταματάει και αρχίζει να παίζει.
Η γκρίνια είναι στο σπίτι, τις πρώτες μέρες είχε κολλήσει πάνω μου…. όλα να τα κάνει η μαμά…. το μπάνιο, το γάλα, να τη σηκώσω απο τη κούνια και το καταλαβαίνω γιατι ήμασταν πολλους μήνες μαζί και τωρα βιώνει για πρώτη φορά τον αποχωρισμό της απο τη μαμά. Χτες που την πήγε ο άντρας μου, έπαθε το ίδιο με εκείνον. Αλλα γενικά βιώνουμε μια κατάσταση φοβερής γκρίνιας…. κλάματα χωρίς λόγο και αλλα τέτοια. Σε κάποια στιγμή νόμισα οτι είναι άρρωστη αλλα καμία σχέση, μόλις της έδωσα να διαλέξει αυτοκόλλητο της πέρασαν ΟΛΑ!!!
Εκει που είναι μια χαρά αρχίζει να γκρινιάζει…
Εχουμε μάθει με ησυχια στο σπίτι μας, γιατι ετσι είμαστε και έγω και ο άντρας μου και ετσι ήταν και το παιδί μας. Μας ενοχλεί αφάνταστα αυτή η κατάσταση, δεν ξέρουμε τι φταίει και έχει αλλάξει τόσο πολυ το παιδί και δεν ξέρουμε και τι πρέπει να κάνουμε.
Καταλαβαίνω οτι της ήρθαν ολα μαζεμένα, αλλα πόση κατανόηση και γω; Σπάνε τα νεύρα μου. Της φταίει ο σταθμός; Αλλάζει γενικά συμπεριφορά τώρα που πέρασε τα 2; Έμαθε να διεκδικεί με τη γκρίνια για να πάρει π.χ μια αγκαλιά;
Γενικά κουβεντιάζουμε παρα πολυ μαζί της και κάθε φορα προσπαθούμε να της εξηγήσουμε οτι με τη γκρίνια δεν θα κερδίζει τίποτα… Αν ζητήσει όμορφα και ήρεμα αγκαλιά, φυσικά και θα την πάρει. Και φυσικά το καταλαβαίνει και πολλές φορές το κάνει αλλα έχει ήδη γκρινιάξει αρκετή ώρα. Επιλέγουμε να μην της φωνάζουμε ,αλλα να μιλάμε…. Ακομα και όταν μπαίνει τιμωρία, κάθεται κάποιος δίπλα της και της εξηγεί το λόγο που μπαίνει, την αφήνουμε 2-3 λεπτά και μετά την βγάζουμε και της επαναλαμβάνουμε το λόγο που μπήκε τιμωρία.
Καμιά φορά σκέφτομαι μήπως παραείμαστε ανεκτικοί; Αλλα τι να κάνουμε; Ετσι θεωρούμε οτι πρέπει να το αντιμετωπίσουμε, οχι με φωνές και ουρλιαχτά! Και σίγουρα και εγω της δείχνω περισσότερη αδυναμία απο τότε που έχασα το μπέμπη μου…
Ζητώ τη γνώμη σας….
Τι θα γίνει μ’ αυτη τη γκρίνια; Θα περάσει και πότε;
Πώς να την αποφύγουμε; Τι πιστεύετε οτι της φταίει;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com και εμείς θα τη δημοσιεύσουμε!
..σου τα εγραψαν πολυ ωραια οι μαμαδες απο πανω! και μεις με τον παιδικο μεταλλαχτηκαμε δυστυχως, σε συνδυασμο οτι μεχρι τα 3 δεν ειχε αρρωστησει καθολου και με την εναρξη του,βδομαδα παρα βδομαδα ηταν αρρωστος (τι σκατα,καθολου δεν τα φροντιζουν??) γκρινια+αρρωστια ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ!! εκτοτε ειμαστε γκρινιαρηδες και ελπιζουμε οτι καποια στιγμη θα ξαναισιωσουμε! εγω "τα πηρα" με τον παιδικο,σκεφτηκα οτι κατι του κανουν του παιδιου δεν μπορει να αλλαξε τοσο πολυ.. τοσα και τοσα παιδια γυρναν απο τον παιδικο χαρουμενα ο δικος μου γιατι ετσι?? anyway θα δειξει υπομονη αγκαλιτσες και παιχνιδια στο σπιτι οπως παντα
Ολα παιζουν ρολο,και οτι πηγε παιδικο και οτι δεν σε βλεπει οσο σε εβλεπε και το οτι μετα τα 2 συνηθως περνανε μια δυσκολη φαση και μαζι την περνανε και οι γονεις,γι'αυτο θελει ψυχραιμια,σταθεροτητα στις αποψεις και των δυο σας,ορια,και οχι επειδη λειπετε πολυ να μην βαζετε ορια γιατι αισθανεστε τυψεις.Εμενα ο γιος μου ξεκινησε μια δυσκολη φαση λιγο μετα τα 2 και ακομα το παλευουμε,λιγο καλυτερα πλεον αλλα οταν τον πιανει αστα να πανε.Υπομονη και παλι υπομονη!
Από την εμπειρία με το γιο μου κάπως έτσι άρχισε κι αυτός να συμπεριφέρεται μετά τον παιδικό. Είναι μάλλον η προσαρμογή. Είναι συνδυασμός ηλικίας και παιδικού πιστεύω. Θέλει υπομονή, ηρεμία, ψυχραιμία και να μην αλλάξει κάτι άλλο στην καθημερινότητά της γιατί ήδη ο παιδικός είναι τεράστια αλλαγή. Σε μας, ο γιος μου ήταν ΚΥΡΙΟΣ στο σχολείο, άκουγε τη δασκάλα, έτρωγε όλο το φαγητό κλπ κλπ και στο σπίτι ξέδινε! Χτυπιόταν για να του κάνουμε τα χατήρια! Το κάνουν πιστεύω σαν ξέσπασμα, εκεί προσπαθούν να είναι εντάξει γιατί δεν είναι σε οικείο περιβάλλον κι έρχοντα σπίτι και θέλουν να εκτονωθούν! Όσο μπορείς κάνε πράγματα μαζί της, πηγαίντε βόλτες, παιδικές χαρές, παίξτε, ζωγραφίστε (η ζωγραφική εμάς μας βοήθησε πάρα πολύ). Και πάνω απ' όλα ΥΠΟΜΟΝΗ!
Terrible twos. Horrible threes (έρχονται). Άγχος αποχωρισμού. Αυτά συμβαίνουν στο παιδί σου. Τα περισσότερα παιδάκια, ακόμα και τα πιο καλόβολα, όταν πηγαίνουν παιδικό σταθμό για πρώτη φορά τραβάνε φρίκη. Και αν το καλοσκεφτείς και βάλεις και λίγο τον εαυτό σου στη θέση τους, δεν έχουν κι άδικο. Εκεί που είναι όλη μέρα σε γνώριμο περιβάλλον με τη μαμά και τον μπαμπά να ασχολούνται αποκλειστικά μαζί τους, βρίσκονται σε ένα παντελώς άγνωστο χώρο με αγνώστους ανθρώπους και με καμιά αποκλειστικότητα στην φροντίδα και την προσοχή. Δεν είναι και λίγο για ένα 2χρονο. Αν συνδυάσεις και το γεγονός ότι μεγαλώνει και προσπαθεί να κατακτήσει την ανεξαρτησία του, πράγμα που και αυτό είναι στρεσογόνο, έχεις το αποτέλεσμα που έχεις. Στη δική σου περίπτωση τη γκρίνια. Υπομονή και πολλή αγάπη. Θα περάσει.
καταρχήν όπως σου είπαν παραπάνω είναι χαρακτηριστικό αυτής της ηλικίας. Μπορεί να προέκυψε από τις αλλαγές ή απλά να πυροδοτήθηκε από τις αλλαγές κάτι που όμως είναι πολύ πιθανό να εμφανιζόταν ούτως ή άλλως. Να σου πω επίσης ότι από μόνη της η αλλαγή στον παιδικό φέρνει αλλαγές. Εμάς η μεγάλη μας που ήταν ένα πάρα πολύ ήρεμο και συνενοήσιμο παιδί από την πρώτη μέρα που πάτησε στον παιδικό έβγαζε μια απίστευτη υπερένταση, το δικό σου μπορεί να το βγάζει σε γκρίνια. Είναι μεγάλη αλλαγή και πολύ η πληροφορία που αρχίζουν να δέχονται και να διαχειρίζονται άσχετα με το αν περνάνε καλά. Και ήταν ένα παιδί που στον παιδικό δεν χρειάστηκε καν ημέρες προσαρμογής πήγε μια πήγε δύο και μετά είπε ότι θέλει να μείνει όλη μέρα και αυτό ήταν. Σε καταλαβαίνω επίσης απόλυτα γιατί εμάς το δεύτερο 27 μηνών γκρινιάζει όλη την ώρα για να γίνει το δικό της και παρασύρει και τη μεγάλη στο να κάνει τα ίδια.... είμαστε και εμείς ήρεμοι άνθρωποι και δεν την μπορώ καθόλου την γκρίνια όλη την ώρα. Μου τη δίνει στα νεύρα να σηκωνόμαστε και να φεύγει όλη η μέρα με ένα κεφάλι καζάνι και χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι της προκοπής από αυτό το μιρ μιρ μιρ όλη μέρα. Ήταν αυτό που μου τριγύριζε το μυαλό όλη την κυριακή. Τι κάνεις τώρα... υπομονή τι άλλο ? για το αν την κακομαθένεις... χμ και εγώ το σκέφτομαι πολλές φορές αυτό όταν αντιμετώπίζω πολύ ψύχραιμα και με κατανόηση την κατάσταση. Ειδικά στο πρώτο παιδί το σκεφτόμουν συχνά... τελικά προσπάθησα να βρω και ένα ενναλακτικό Mode στην φωνή μου και στον τρόπο μου που να είναι διαφορετικός από αυτό το γλυκό "σου εξηγώ ήρεμα για να ηρεμήσεις και εσύ" έτσι ώστε να της δείξω ότι δεν έχει παραπέρα από εδώ (όπως επίσης για να καμουφλάρω και τα νεύρα μου όταν χάνω την υπομονή μου)... μερικές φορές πιάνει μερικές φορές όχι για να πω την αλήθεια... άλλες φορές το γυρίζω στο λίγο αστείο .. κάνω και εγώ γκρινιάρικες φάτσες και λέω ποιόν κάνω τώρα? και καμιά φορά σταματάει και βάζει τα γέλια με ένα ύφος.. με κατάλαβες. trial and error η όλη κατάσταση :) Τέλος αυτό που γενικά βελτιώνει την κατάσταση είναι οι κοινές δημιουργικές δραστηριότητες... όταν δηλαδή επικεντρωνόμαστε στο να μαγειρέψουμε μαζί ή να κάνουμε κατασκευή συνήθως βοηθάει. Απλώς όταν μιλάμε για παιδάκια 2 χρονών και μαγειρική.. θέλει τεράστια υπομονή και ανοχή όπως καταλαβαίνεις για να μην γίνουν χειρότερα τα πράγματα.
σ'ευχαριστω για την απαντηση σου,η αληθεια ειναι οτι κανουμε πολλα πραγματα μαζι,γιατι ετσι κι αλλιως λεει και εκεινη συνεχεια "να δω,να δω!!"....οποτε συνεχεια ειναι διπλα μας,ειδικα στη κουζινα,πανω σε μια καρεκλα συνεχεια,να δει τη κατσαρολα-απο αποσταση βεβαια-,να δει το νεροχυτη ακομα και τη βιταμινη που ανα"βραζει" στο ποτυρι....οπως ειπες υπομονη!
Πιθανον να είναι η αντίδραση της στο ότι πηγε αυτή στον παιδικό και εσύ στην δουλειά. Ο δικός μου γιος όταν ήταν 11 μηνών και πήγα στην δουλειά κι αυτός σε βρεφικό σταθμό άρχισε και χτυπούσε το κεφάλι του στον τοίχο. Λιγους μήνες αργότερα το ξεπέρασε. Επίσης παίζει η εκδοχή από την απώλειά σου να της δείχνεις τώρα περισσότερη αδυναμία απ ότι πριν, και δυστυχώς για μας, αυτά τα μικρά ζωύφια μας ψυχολογούν πολύ καλύτερα απ ότι εμείς αυτά, τουτέστιν εκμεταλλεύεται την αγάπη σου για να περάσει το δικό της. Τέλος είναι και η ηλικία δύσκολη, εμένα μικρότερος ήταν πολύ πιο καλόβολος, και τώρα στα τρία του κάνει διάφορα (ηθοποιία, κλάματα -κροκοδειλίσια δάκρυα-, χτυπάμε ντουλάπια για να τραβήξουμε την προσοχή, οταν μιλάμε στο τηλέφωνο μας πιάνουν τσισα-κακα-βηχας και ότι άλλο σκεφτεί το πονηρό μυαλό του κλπ).
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ, ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΗ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ (ΤΑ 2 ΕΤΗ) ΕΧΟΥΝ ΣΥΜΒΕΙ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΥΠΟΜΟΝΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΤΙΜΩΡΙΑ,ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΔΙΠΛΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΣ ΕΞΗΓΕΙ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΛΕΠΤΑ ΞΕΚΙΝΑΣ ΜΕ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ -ΑΝ ΚΑΙ ΕΦΟΣΟΝ ΟΤΑΝ ΛΗΞΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΗΣ ΕΞΗΓΕΙΣ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΑΓΚΑΛΙΤΣΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΑΚΙΑ ΔΙΟΡΘΩΣΕ ΜΕ ΑΝ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ... ///// ΕΠΙΣΗΣ ΑΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΑΠΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ. ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΔΕΝ "ΤΡΑΒΑΕΙ" ΣΥΜΒΟΥΛΕΨΟΥ ΚΑΙ ΠΑΙΔΟΨΥΧΟΛΟΓΟ, ΒΙΩΣΑΤΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΩΛΕΙΑ, ΜΗΠΩΣ ΕΚΕΙ "ΧΑΘΗΚΕ ΛΙΓΟ Η ΜΠΑΛΑ" ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ !!!! ΠΑΡΤΑ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΕ ΑΝΑΛΟΓΩΣ ....ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΩ
ευχαριστω για τα σχολια.... στο θεμα τιμωριας,παντα υπαρχει προειδοποιηση πριν τη τιμωρια,παντα της δινω δευτερη ευκαιρια,μετα πηγαινει....οταν την παμε να κατσει στο καρεκλακι που εχουμε βαλει στο συγκεκριμενο σημειο, της εξηγουμε γιατι μπαινει τιμωρια και φευγουμε.....οταν ληξει ο χρονος και παμε για να την παρουμε της εξηγουμε παλι γιατι εκατσε τιμωρια....δεν καθεται κανεις διπλα της τα λεπτα που ειναι τιμωρια.μαλιστα δεν μας βλεπει καν απο κει που καθεται-ξερει που ειμαστε,μπορει και να μας ακουει,αλλα δεν μας βλεπει-.τωρα τι να πω,μαλλον υπομονη...
terrible twos. Αυτό είναι το πρόβλημα πιστεύω. Το ζω εδώ και ένα χρόνο με το γιο μου. Απ' τη στιγμή που πάτησε τα 2 μεταλλάχτηκε. Και συνεχίζουμε (τον Απρίλη κλείνει τα 3). Τώρα βαδίζουμε προς horrible threes...Και δεν τον πάω σταθμό, γιατί δεν εργάζομαι. Πιστεύω πως κατά τα 4 θα ηρεμήσουν, κουράγιο, σε αυτή την ηλικία, οι περισσότεροι γονείς μιλάνε για ριζική αλλαγή συμπεριφοράς των παιδιών. Είναι στα φάση του ΕΓΩ διεκδικώ, ΕΓΩ τα θέλω όλα τώρα, ΕΓΩ υπάρχω μόνο κλπ κλπ. Κι ο δικός μου έχει βαρέσει μαμακίαση, μου έπεσε η μέση κ μου κόπηκαν τα πόδια. Όλα θέλει να τα κάνει μαζί μου. Τα είπα και ησύχασααααααααααα
Το βρισκω απολυτα φυσιολογικο και συνηθισμενο το παιδι να αντιδρα ασχημα οταν αλλαζουν τοσα πραγματα τοσο γρηγορα στη ζωη του.Ως μαμα 2 παιδιων 6 και 13 ετων αυτο που μπορω να πω ειναι οτι οταν το παιδι γινετε ενοχλητικο (γκρινια, επιθετικοτητα κτλ) εχει ελλειψη της προσοχης των γονιων του, που πολλες φορες συμβαινει γιατι... "ανθρωποι ειμαστε". Βεβαια οταν εχουμε φτασει στο σημειο το παιδι να απαιτει την προσοχη με αρνητικο τροπο δεν πρεπει να πεσουμε στη λουμπα γιατι εγκαθiσταμε ασχημη συμπεριφορα στο παιδι και υποφερουμε ολοι. Οποτε εκει καλουμαστε να κανουμε την ανατροπη. Γινετε! με ψυχραιμια, σταθεροτητα και συννενοηση μεταξυ των γονεων. Θεωρω οτι πρεπει να εξηγησουμε στο παιδι και να αποφυγουμε τις βιαιες καταστασεις(υστεριες φωνες κτλ), υπομονη και ολα θα πανε καλα :)