Οι γυναίκες μπορούν να τα έχουν όλα

γράφει η Inga Batur για τη HuffPost 

Θυμάμαι την πρώτη φορά που κράτησα την νεογέννητη κορούλα μου στην αγκαλιά μου. Κοίταζα το ζαρωμένο, στρουμπουλό, ροδαλό προσωπάκι της. Δεν ήταν τέλεια, αλλά για μένα ήταν. Μου προκαλούσε δέος και ακόμη το κάνει, παρά το γεγονός ότι έφερε το χάος στη ζωή μου και την άλλαξε ολοκληρωτικά.

Όταν ήρθε η ώρα να επιστρέψω στη δουλειά, το μόνο που ήθελα ήταν να χωθώ στο πλευρό της και να μην το αφήσω ποτέ. Μισούσα τη δουλειά μου, επειδή με κρατούσε μακριά από εκείνη. Είχα ένα επίμονο αίσθημα ενοχής να με κατατρώει κάθε βράδυ που την έβαζα για ύπνο, επειδή περνούσα μόνο λίγες ώρες μαζί της κι ακόμη και τότε ένιωθα κουρασμένη από τα τόσα πράγματα που είχα ακόμη να κάνω προτού πέσω και γω ξερή για ύπνο. Μπορούσα να απαριθμήσω τα πράγματα για τα οποία μιλούσα με τον άντρα μου στα δάχτυλα του ενός χεριού και όλα τους είχαν να κάνουν με το παιδί μας.

Κανείς δεν μου είχε πει πως θα ήταν τόσο δύσκολο. Μεγαλώνοντας, δεν πίστευα απλά πως οι γυναίκες μπορούν να τα έχουν όλα, ήμουν απόλυτα σίγουρη πως μπορούσαν. Και έφτασα στο σημείο να προσπαθώ να τα φέρω όλα βόλτα, προσπαθώντας να μην καταστραφεί ο κόσμος γύρω μου. Προσπάθησα να τα έχω όλα και αυτό με κατέστρεφε – γιατί ένιωθα πως δεν ήμουν ποτέ αρκετά καλή. Έπρεπε να γίνει κάποια υποχώρηση, αλλά σκεφτόμουν πως αν την έκανα, θα ήταν σα να φτύνω στα μούτρα όλων εκείνων των γυναικών που πάλεψαν για το δικαίωμά μας να ψηφίζουμε, να εργαζόμαστε και να θεωρούμαστε ίσες. Δεν ήθελα να είμαι ίση αν αυτό σήμαινε πως σε μία βδομάδα θα τρελαινόμουν.

Ήθελα να παραιτηθώ από τη δουλειά μου – πώς θα έβρισκα άλλωστε το κίνητρο να την κάνω όταν από την πρώτη στιγμή που αντίκρισα την κόρη μου συνειδητοποίησα πως αυτή ήταν το μεγαλύτερό μου κατόρθωμα; Τίποτα και ποτέ δεν θα είχε μεγαλύτερη αξία από εκείνη. Βαθιά μέσα μου όμως ήξερα πως δεν θα μπορούσα να είμαι απλά η Μαμά, όσο καλή και αν ήμουν σ’ αυτό. Έπρεπε να δουλέψω, το χρειαζόμουν και έχω κάτι να δώσω. Για να είμαι ειλικρινής είναι μεγάλη η πίεση του να τα παρατήσεις απλά και να αποτύχεις. Ήθελα να αποτελέσω το πρότυπο που θα έκανε την αλλαγή.

Μετά τη γέννηση της δεύτερης κόρης μου, έπρεπε να σκεφτώ πώς θα τα έβγαζα πέρα με όλα, επειδή δεν ήμουν ποτέ ο άνθρωπος που λέει «δεν γίνεται». Άλλαξα τη δουλειά μου και μείωσα τις ώρες που δουλεύω ώστε να μπορώ να περνάω ολόκληρο το απόγευμά μου με τις κόρες μου και πλέον όταν τις βάζω για ύπνο, είμαι ευγνώμων που έχω το χρόνο να ξεκουραστώ κι εγώ. Δεν ξεραίνομαι στον ύπνο με το που ησυχάζει το σπίτι, αλλά επιτέλους μιλάω με τον άντρα μου, συνήθως για τα παιδιά, αλλά μιας και στη μέρα μου συμβαίνουν διάφορα, μπορώ να συζητήσω και για άλλα πράγματα ως ενήλικας.

Δεν έχω αυτό που θα έλεγε κανείς σπουδαία καριέρα, ούτε και είμαι η τέλεια μαμά που ξέρει τα πάντα για το κάθε λεπτό της ημέρας των παιδιών της. Η σχέση μας απαιτεί συνεχώς δουλειά, ενώ το σπίτι μας θα ωφελούνταν από μία καθαρίστρια. Έχω, ωστόσο, ισορροπήσει τα πράγματα με τα οποία μου αρέσει να ασχολούμαι, κάνοντας θυσίες στην πορεία. Τώρα πια όμως, για μένα, αξίζει αυτό, επειδή με κάνει να γίνομαι καλύτερη. Καλύτερη στη δουλειά μου, όταν ξέρω πως τα παιδιά μου είναι ασφαλή και έτσι μπορώ να αποδείξω πόσο καλή είμαι σ’ αυτή, επειδή υπάρχουν ακόμη πράγματα που με εμπνέουν. Είμαι καλύτερη στο σπίτι, αφού χαίρομαι να περνάω χρόνο με την οικογένειά μου και είμαι καλύτερα με τον άντρα μου, επειδή είμαστε ίσοι και αντιμετωπίζουμε παρέα την καθημερινότητα.

Ίσως έκανα λάθος, ίσως οι γυναίκες δεν μπορούν να τα έχουν όλα, ίσως μπορούμε απλά να έχουμε λίγο απ’ όλα, γιατί θα πρέπει να γίνουν ορισμένες υποχωρήσεις στην πορεία. Είναι στο χέρι μας να αποφασίσουμε ποιες θα είναι αυτές.