Πέρασαν τα δύσκολα!

14/02/2014

Πέρσι δεν έστειλα την ιστορία μου… είχα πει στον εαυτό μου »οταν θα ειμαι πια μαζί του απο κοντά, χωρίς απόσταση ανάμεσα, τότε θα τα πω όλα»

Τον γνώρισα πριν απο 8 1/2 χρόνια οταν ημασταν άκομα μαθητές Lυκείου στην τελευταία τάξη… Tον ερωτεύτηκα αφαντάστα πολύ οταν ένα βροχερό πρωινό των γενεθλίων μου, φιληθήκαμε πολυ όμορφα και γλυκά για πρώτη φoρα στην αυλη του σχολείου… O καιρός πέρασε, το σχολείο έφτασε στο τέλος του… Kαι μάλλον είχε ερθει και το δικό μας τέλος… Uα έφευγε στην πρωτευουσα και πια τα πράγματα θα ηταν τρόμερα δύσκολα για εμάς…

Στην αποφοίτηση εκεινο το βράδυ δώσαμε μαλλον όλα τα φιλιά του κόσμου για αποχαιρετισμό κι όλα τα γλυκόλογα που μπορουν να πουνε δυο ερωτευμένοι… άρχισα να κλαίω εκεινη τη βραδια και σταμάτησα δυο χρόνια μετα οταν τον ειδα ξανα στη Θεσσαλονικη σε ενα παρτυ… Για 2 χρονια δεν ειχαμε καμια επικοινωνια… εκτος απο κατι τυπικα χρονια πολλα, απο διστακτικες αναπαντητες κατι περιεργα βραδια, δεν ειχαμε αλλη επικοινωνια… Εγω σε μαυρα χαλια (απ’ οτι εμαθα εκ των υστερων κι αυτος επισης)…

Και ερχεται το καλοκαιρι του 2008 κι ερχεται το παρτυ ενος κοινου γνωστου μας… και τοτε ειναι που κοβονται τα ποδια, που τρεμεις, που δεν ξερεις τι να βαλεις γιατι ξερεις οτι θα τον ξαναδεις… Δεν ξερεις τι να πεις, θες να το παιξεις »ολα καλα εχω προχωρησει κτλ κτλ…»

Και τον ειδα… και με ειδε… και ηρθαν τα φιλια οι αγκαλιες… και τα τηλεφωνα τα μηνυματα… και η αποφαση λιγους μηνες μετα το 2009 να αρχισουμε κατι με μια αποσταση 500 χλμ αναμεσα… και αρχισε… και μαλλον θα τελειωνε συντομα αν το Γεναρη του 2010 μετα απο ένα καβγα δεν ελεγα »παιρνω το τρενο, παω Αθηνα και γινεται χαμος»

Χαμος εγινε με την καλη εννοια παντα… Απο τοτε αρχισε μια υπεροχη και δυσκολη περιοδος… Η σχεση δυναμωσε… Η αγαπη επισης… Ο ερωτας απογειωθηκε… Βλεπομασταν συχνα… Ανεβοκατεβαιναμε οποτε γινοταν οσο μπορουσαμε… Οσο εχω κλαψει εγω στο σταθμο Λαρισης δεν παιζει να εχει κλαψει κανεις απο τοτε που ανοιξε… Ζουσα για να κατεβω Αθηνα και για να ερθει επανω… Εχω κρατησει ολα τα εισιτηρια, ολα τα χαρτομαντηλα που εκλαιγα πανω τους, ολα τα μηνυματα μας, ο,τι μου εμενε απο καθε ταξιδι μου κατω κι απο καθε ταξιδι του σε μενα…

Αυτο το κειμενο αυτες οι λεξεις περιγραφουν το 1/4 οσων ζησαμε… Μακαρι να τα εγραφα με καθε λεπτομερεια αλλα θα ζησω τον πονο ξανα… Εκεινο τον πονο οταν επεστρεφα Θεσσαλονικη που μισουσα την πολη μου, το σπιτι μου, τους δικους μου που μου ελεγαν ‘ε και τι κλαις θα ξαναβρεθειτε‘… και μετρουσα τις μερες και μετρουσαμε μαζι… και να οι καβγαδες… και να οι ζηλειες μου…

Ημουν μια αρρωστημενη ζηλιαρα… Τον αγαπω γιατι ειναι ηρωας που αντεξε με τοση ζηλια, με τοσες σκηνες, με τοση γκρινια και καχυποψια… Τον αγαπω γιατι οταν ξεκινησαμε το 2010 ειχαμε πει οτι θα πονεσουμε αλλα θα ερθει μια μερα που θα κατεβω απο το τρενο και δε θα γυρισω πισω… Απο το 2010 ως τον Αυγουστο του 2013 πονεσα οσο ποτέ στη ζωη μου… Εκλαψα ολα τα δακρυα του κοσμου… Τον αγαπησα μερα μερα ολο και παραπανω…Με αγαπησε μερα με τη μερα παραπανω… και το ξερω…

Αντεξαμε τρια χρονια με μια αποσταση… τρια χρονια με καβγαδες που λογω της αποστασης μεγενθυνονταν οσο δεν πηγαινε αλλο… Αντεξαμε γιατι ειχαμε ενα στοχο… Αντεξαμε γιατι υπηρχε αγαπη… ερωτας…

Τον Σεπτεμβρη του 2013 ηρθα στην Αθηνα… ειμαστε πλεον μαζι απο κοντα… βλεπομαστε καθε μερα… μοιαζει σαν ονειρο… υπηρχαν βραδια που ελεγα «Θεε μου, συμβαινει ολο αυτο ή ειναι ονειρο και θα ξυπνησω και θα μαι παλι στη Θεσσαλονικη μακρια του;«

Κι ομως ειναι πραγματικοτητα… ειμαστε πιο ερωτευμενοι απο ποτε… Οι ζηλειες, οι καβγαδες, η γκρινια που εφερνε η παλιοαποσταση εφυγαν ως δια μαγειας… Δεν ξεχναμε τι περασαμε… Μας δυναμωσε… Δυναμωσε την αγαπη μας… τον αγαπω βαθια τον ευχαριστω για ολα ολα ολα… Με στηριζει, με αγαπαει, το δειχνει… Ειναι ο ανθρωπος μου…. Ονειρα κανω και ειναι μεσα σ’ αυτα κι αυτος… Μακαρι να συνεχισουμε μαζι…

Περασαν τα δυσκολα, τωρα πια δεν φοβαμαι τιποτα… Αρκει να τον εχω διπλα μου…..

Αγαπακι σ’ αγαπω πολυ!

Σε λιγες μερες κλεινουμε αισιως 4 χρονια σχεσης… πανεμορφα, υπεροχα, δυσκολα, αλλα πανω απ ολα ΜΑΖΙ….<3

Δέσποινα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com