Τελικά… τον ήθελα!

Η αγάπη είναι τόσο γλυκιά…

Πόνος…

Αλήθειες…

Ψέματα….

Κλάματα… Χαρές…. Γέλια….

Αχ, αχ, αχ

Ήρθε η ώρα να πω κι εγώ το λαβ στόρι μου!

Ήταν τέλη Αυγούστου 2010 και μόλις είχα χωρίσει από την πρώτη μου αγάπη!

Κλάμα, κακό… Αλλά τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή! Τα φέρνει και τα παίρνει! Ή και το αντίθετο….

Όρεξη καμιά λοιπόν και χτυπάει το τηλέφωνο από φίλες να βγούμε!

Φυσικά και αρνήθηκα! Πάλι αυτές εκεί… Τηλέφωνα, κακό…

«Μα καλά, είμαι χάλια! Δεν έχω ντυθεί, θέλω να κάνω μαλλιά, να βαφτώ…»

«ΟΟΟΟΟΟχι! Εμείς ερχόμαστε να βγούμε για ποτάκι!»

«Άντε καλά, σε μια ωρα ελάτε να με πάρετε και πάμε!»

Εγώ ούτε μαλλιά πρόλαβα να κάνω, ίσα ίσα που πρόλαβα να βαφτώ και να φορέσω το αγαπημένο μου φορεματάκι!

Πάμε, όλα μια χαρά… Ποτάκι, χαλαρααααά, μουσικούλα, κούνημα, λίγο τη μεσούλα, χαχα

Σε μια στιγμή βλέπω ακριβώς απέναντί μου ένα παλικαράκι να με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω.

Το βλέμμα του συνεχώς! Όποτε και αν γυρνούσα να τον δω αν με κοιτάει, γαρίδα το μάτι του. Στιγμή δεν έπαψε να με κοιτάει. Εγώ να σκάσω…

Ποιος είναι αυτός;;;;

Και ρωτάω ένα παλικάρι που ήταν δίπλα μου (τον ήξερα):

«Να σου πω, ποιο είναι αυτό το παιδί που με κοιτάει συνέχεια; Τον ξέρεις;»

«Εγώ δεν τον ξέρω; Μισό, εεε, Νίκο, έλα εδώ ρε!»

Πωπω, μη καλέ, δεν τον θέλω, γύρνα τον πίσω!!

Έρχεται εκει, μας γνώρισε αυτό το παιδί, ε και μια συνεννόηση… μπουζούκι που λέμε.

– Χάρηκα Νίκος!

– Χάρηκα, Γιώτα! Κώστας;

– Νίκος!

– Αααα, πώς είπαμε; Χρήστος;

– Νίκος. ΝΙ-ΚΟΣ!

Ε ντάξει, το κατάλαβα μετά.

Ήρθε και η ώρα του σφηνακιού.

– Να σε κεράσω;

– Οχι, δεν θέλω

– Να χορέψουμε τότε;

– Ούτε να χορέψουμε θέλω

Έσκυψε το κεφάλι και πήγε στην παρέα του.

Έλα όμως που με κέρασε, ε και τι να κάνω… Το ήπια!

Σε μια στιγμη εγω που ζουσα ολο αυτο (ονοματα, σφηνακια, μπερδεματα και τα λοιπα),  τα κοριτσια σηκωθηκαν να φυγουμε!  Παμε να φυγουμε, φευγουμε, εγω ουτε καληνυχτα δεν ειπα, ουτε γεια… Δεν με ειδε που φυγαμε.

Αυτος ολο το βραδυ με εψαχνε με την μηχανη σε αυτο το μερος, αλλα  εγω δεν ημουνα εκει, εμενα εντελως αλλου.

Ρωτουσε απο εδω, ρωτουσε απο εκει… Ωσπου τα καταφερε  και εμαθε  που μενω… Επιθετο, αδερφια και τα λοιπα…

Να και ενα αιτημα φιλιας!!

Νίκος βλεπω

Βλεπω φωτο

Αχχχχχ,  αυτος ειναι

Ας τον δεχτω

Αρχισαν τα μηνυματακια…

Σε μια στιγμη μου λεει «Θελω να γνωριστουμε, μου αρεσεις»

Ωχουυυυυυυ!

«Δεν θελω… ειμαι αλλου, μωρε» του λεω (ο κολτσιδας, ελεγα απο μεσα μου)

Μετα απο 2 εΒδομαδες παλι…

«Τι κάνεις;»

Ωσπου μαθαινω οτι ειναι αδερφος ενος φιλου μου και ετσι ανακουφιστηκα λιγακι, σαν να το ηξερα! Ενταξει, λεω, οτι και να κανει, θα πιασω τον αδερφο του και θα τα πω!

Ε δεν τον ηξερα βρε κοριτσιαα… Τι στα κουτουρου θα εβγαινα με εναν αγνωστο;

Ωσπου ηρθε εκεινη η μερα! ΝΑΙ, βγηκαμεεε!

Πηγαμε για  φαγητο, περασαμε τελειαααα, μια ωρα μεσα στο αμαξι να καταληξουμε που θα παμ… Πάει η βενζινη, μια απο εδω, μια απο εκει (απο το τρακ του και αυτος τα εχασε)

και ωσπου μετα ηρθε η ωρα και για το ποτακι!

Ολααα τελεεειιααα!!!!

Τον…. θελωωωωω!!!

αχαχαχαχ

Ναιιι…. ναιιι… τα φταξαμε  φυσικα!!!!

14  Φεβρουαριου  πηγαμε σε ενα σαλε για 2μερο. Περτουλι-Ελατη

Και  εκει ηρθε και η προτασηηηηη! Να   το μονοπετρο, να  η σαμπανια, να τα κερακιααα αναμμεναα…..  ολα μονος του προγραμματισμενα!!!

Φυσικα ηρθε και το ναιιι!!!!!!!!!!!!!!

Γνωριμιες με γονεις, συγγενεις., φιλους!

Ωσπου 26 Οκτωβριου 2013  ηρθε και ο αρραβωνας!!!!

Μενουμε μαζι τωρα Αλεξανδρουπολη, μιας και ειναι στρατιωτικος!

Τα παμε παρα πολυ καλα, ασχετα που γκρινιαζουμε σαν τις… γατουλες!

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com