Χρόνια πολλά, λουλουδάκι μου!

Είναι 4 χρόνια πριν…

Ένα μουντό πρωινό όπως το σημερινό.

Η Ολιβ προχωρά 2 βήμετα μπροστά μου στην Βασιλίσσης Σοφίας στην Αθήνα…

Εχω μόλις παρκάρει και τρέχω να την προλάβω.

Είναι αναστατωμένη και βέβαια με την κοιλιά τούρλα.

Κι εγώ δεν έχω ιδέα… δεν έχω ιδέα για τίποτα… αν όλα πάνε καλά, σε λίγες ώρες θα ‘μαι μπαμπάς.

Μπαμπάς για πρώτη φορά στη ζωή μου…

Δυστυχώς δεν μπορω να μπω στη ψυχολογία μιας γυναίκας που είναι έτοιμη να γεννήσει. Πώς θα μπορούσα άλλωστε; Το μόνο που μπορούσα να της δώσω ήταν η αμέριστη ηθική συμπαράσταση μου…

Φτάσαμε στην είσοδο του Αρεταίειου!

Κάτσαμε σε έναν καναπέ και περιμέναμε.

Μου΄κανε εντύπωση πόσο κολλητά ήταν πάνω μου η Ολιβ.

Σε λίγο κατέφτασε (μάλλον πιο αγχωμένη από όλους) η Ρένα, η μαμά της Ολιβ…. που είχε πικρή προσωπική εμπειρία από αποτυχημένες εγκυμοσύνες.

Φωναξαν την Ολιβία για τις τελευταίες εξετάσεις.

Ξαφνικά βγήκε το μισό προσωπάκι της Ολιβ από το γραφείο των γιατρών.

Είχε ύφος παγιδευμένου λαγού.

Πφφφφφφφφφφφ!

Της έκανα ένα αισιόδοξο νόημα.

Το πρόσωπο της ξαναχάθηκε στο γραφείο.

Σε λίγο φόρεσε την πράσινη ρομπίτσα της… σκαρφάλωσε στο φορείο κι έφυγε για την αίθουσα τοκετών.

Οχι, δεν θέλω να σας περιγράψω το βλέμμα της…

Αργότερα μου είπε ότι αισθάνθηκε ότι την “εγκαταλείψαμε”.

Καθόμουν στον καναπέ με την Ρένα και της έλεγα από αμηχανία τις περισσότερες μαζεμένες ανοησίες που΄χω πει ποτέ στη ζωή μου.

Περιμέναμε.

Περιμέναμε την καινούργια ζωή που ερχόταν;

Περιμέναμε την είδηση ότι μαμά και κόρη ήταν εντάξει;

Περιμέναμε … περιμέναμε γενικώς… για να είμαι ειλικρινής εκείνες τις στιγμές το βασικό που με απασχολούσε ήταν η γυναίκα μου… έτσι κι αλλιώς η Αθηνούλα στο ανδρικό μου μυαλό ήταν μια ιδέα…

Πόση ώρα περιμέναμε;

Μμμμμ δεν θυμάμαι…

Θυμάμαι μόνο τον γιατρό να μας αναγγέλει:

– Ολα πήγαν καλά.

Ουφ!

Μετα από δυο λεπτά εμφανίστηκε μια νοσοκόμα με την κόρη μας τυλιγμένη σε… πράσινο χαρτί…

Ανοιξα με το χέρι μου το χαρτί στο ύψος του προσώπου…

Χαχαχαχαχαχα!

Ενα προσωπάκι με ένα μικρό κόκκινο σημαδάκι στη μύτη και κλειστά μάτια που ψιλο-έσκουζε.

Ψέματα δεν θα σας πω!

Ηταν το πιο όμορφο μωρό που’χω δει ποτέ στη ζωή μου.

Μπαμπάς κουκουβάγιος!

Σήμερα πέρασαν 4 χρόνια απο εκείνη τη στιγμή.

Φύτεψα με την Αθηνούλα σπόρους στη ζαρντινιέρα.

Είναι πια ολόκληρο κοριτσάκι!

– Θα έχεις γενέθλια την ίδια μέρα με αυτα τα λουλουδάκια, της είπα!

Εσκασε στα γέλια και τα σκέπασε με χώμα…

Η ζωή συνεχίζεται..

Χρόνια πολλά ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ!

[divider]

Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.

Είναι δημοσιογράφος.

Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr