Μάνα κουράγιο! (ή αλλιώς… δυο νήπια με πυρετό!)

Νομίζω σας έχω ξαναγράψει για το πόσο αρρωστιάρα ήμουν όταν ήμουν παιδί… Δεν υπήρχε ίωση ή παιδική ασθένεια που δεν μου έκανε την τιμή να με ρίξει στο κρεβάτι, αρκεί να σας πω ότι πέρασα ανεμοβλογιά με 40 πυρετό και σπυράκια όπου τολμάς να φανταστείς, ενώ η πυώδης αμυγδαλίτιδα λίγο έλειψε να μπει στις ιατρικές εγκυκλοπαίδειες με την φωτογραφία μου από δίπλα. Αρρώσταινα συχνά, τόσο συχνά που πραγματικά το είχα συνηθίσει, μην σας πω ότι το διασκέδαζα κιόλας γιατί α) δεν πήγαινα σχολείο β) κοιμόμουν με τη μαμά μου!

Τα παιδιά μου -φτου φτου- μέχρι στιγμής δείχνουν ότι βγήκαν πολύ καλύτερα μοντέλα απ’ ότι εγώ, με την Αθηνά να έχει αρρωστήσει σχεδόν ποτέ και τον Αρχέλαο να είναι πιο ευαισθητούλης μεν, αλλά μην φανταστείς… Εμείς αυτή τη φάση του «ξεκινήσαμε παιδικό και είμαστε ανά δυο βδομάδες τέζα στο σπίτι» δεν την έχουμε ζήσει… Η μοναδική φορά που αρρώστησαν και τα δυο και έμειναν σπίτι για περισσότερο από δύο μέρες είναι αυτή που μας συμβαίνει τώρα και που δεν αφορά μόνο εμάς, αλλά όλη την Ελλάδα, καθώς χαλαρά 3 στους 4 έχουμε ήδη καθηλωθεί έστω για 3 μέρες σε ένα κρεβάτι!

Όλα ξεκίνησαν από εμένα και ένα σχεδόν 40αρι που ανέβασα ένα ωραιο πρωί και που δεν έλεγε να κατέβει… Μπήκα σε καραντίνα ελπίζοντας να σωθούν τα παιδιά, αλλά μπα… πού τέτοια τύχη… Ήταν ήδη καταδικασμένα… Και ενώ εγώ έβαλα τα δυνατά μου να σταθώ με τη μία στα πόδια μου (όπως και έγινε, αν και ακόμα νιώθω αδύναμη), τα παιδιά μετρούν ήδη 6 μέρες που είναι άρρωστα, πρωτοφανές για την οικογένειά μας…

Η Αθηνά το περνάει σε στιλ ωραία Κοιμωμένη και Μαρία της σιωπής: κοιμάται συνέχεια, δεν πολυμιλάει, για το να φάει δεν το συζητώ… Χθες επιτέλους εξέφρασε «πείνα» και έφαγε λιγουλάκι. Κατά τ’ άλλα «νερό, νερό, νερό» και παρακάλια να πιει κανένα σιρόπι και να μην το κάνει εμετό… Το τι μπλούζα μπήκε στα άπλυτα, τι φανελάκι και τι κολάν, δεν το συζητώ… Και να σου η Αθηνά με βλέμμα σαν ελάφι, να βιώνει τον πυρετό της και να αναφωνεί «Καλά είμαι, λίγο κουρασμένη μόνο» και να χώνει το καυτό της χεράκι μέσα στο δικό μου και να χουχουλιάζει πάνω μου, βήχοντας ανά στιγμές στα μούτρα μου, αλλά είναι παιδί μου και καθόλου δεν με νοιάζει… Δεν πάει να κάνει και σιροπο-εμετό πάνω μου; Δεν με νοιάζει, δεν με νοιάζει!

Όπως δεν με νοιάζει ούτε που ο Αρχέλαος ξυπνά μέσα στη νύχτα φωνάζοντας «ΕΧΩ ΜΥΞΕΕΕΕΕΕΕΕΣ» και το συνεχίζει και όλη μέρα… Δεν πα να έχει πυρετό; Σιγά μην κάτσει να σκάσει! Θα γίνει λιοντάρι και θα κάνει «Ααααααρ» και «Γκρρρρρρ» παρέα με μια τίγρη και μια λεοπάρδαλη…

… θα φορέσει μια… στέκα μου για γυαλιά (!!) και θα χοροπηδάει τυφλός και πυρετωμένος πάνω σε ένα μαξιλάρι φωνάζοντας «ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ, ΕΧΩ ΜΥΞΕΣ, ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ, ΕΧΩ ΜΥΞΕΣ»

…. θα μπει σε ένα κουτί παιχνιδιών, θα σταθεί όρθιος και θα αναφωνήσει «ΕΧΩ ΜΥΞΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΣ» να το μάθει όλη η γειτονιά, γιατί το να έχεις μύξες είναι όσο να πεις κάτι που πρέπει να το μάθουν ΟΛΟΙ!

Και μετά θα έρθει η ώρα του ύπνου… Αφού διαφωνήσουν για το αν θα κλείσει η μέρα τους με Disney Junior ή Baby TV (πολτός ο εγκέφαλος της μάνας, πόση Σοφία πριγκίπισσα να αντέξει κανείς;), ΕΥΤΥΧΩΣ καταλήγουμε στο Baby TV που να ‘ναι καλά οι άνθρωποι, το βράδυ βάζουν κάτι νανουρίσματα και πέφτουν και τα δυο ξερά για ύπνο… Μετά η μάνα πρέπει να τα μεταφέρει ένα ένα στον πάνω όροφο στα κρεβάτια τους, όπου μέσα στις επόμενες ώρες θα ξυπνήσουν και θα υπνοβατήσουν στο δικό μου κρεβάτι, θα ανέβουν και θα ξαπλώσουν φαρδιά πλατιά ΠΑΝΩ ΜΟΥ. Ο ένας θα βήχει, ο άλλος θα πατάει τα μαλλιά του άλλου, ο άλλος θα κλάψει, μετά ο πρώτος θα θέλει νερό, μετά θα θέλει και ο άλλος νερό, μετά η μάνα θα τους βάλει θερμόμετρο στα κρυφά, θα αναθεματίσει την ώρα και την στιγμή που ξέχασε να φέρει το αντιπυρετικό, θα κατηφορίσει στα σκοτάδια να το φέρει, την ώρα που ο ένας θα παραμιλά «εχω μύξες, έχω μύξες» (για να φυσήξει τη μύτη να βγουν ούτε λόγος), μετά ύπνος δεν θα την πιάνει τη μάνα και θα σκέφτεται τι ωραίο εκείνο το ματσούκι που τους ρουφούσε τη μύξα όταν ήταν μικρά, μετά θα πεσουν και τα δυο πάνω της και θα φτάσει να κοιμάται σε χώρο 5 εκατοστών μέχρι που θα έρθει το πρωί και θα κάνει να σηκωθεί και το σώμα της θα ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ από το πιάσιμο, θα σκεφτεί ότι πρέπει να ξαναρχίσει γυμναστήριο και ότι το καλοκαίρι πλησιάζει και πώς θα βάλει μαγιό, πού ήταν σωματάρα και δες την τώρα πώς έγινε και μετά θα φτιάξει τοστ και ο ένας θα φάει, ο άλλος θα φάει μια γωνίτσα σαν ποντίκι σε δίαιτα και θα αρχίσει τα παρακάλια και τα «Αν δεν φάμε κάτι, δουλειά δεν γίνεται, ΦΑΕ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ», ο ένας θα πιει το σιρόπι, η άλλη θα τσιρίζει μόλις το δει σαν το κοριτσάκι όταν αντίκρυσε τον σταυρό του εξορκιστή και όλα αυτά θα μπουν στο repeat για λίγες ακόμα μέρες μέχρι να γίνουν και τα δυο καλά, να πάνε στο σχολείο και η ζωή να συνεχίσει όπως πριν…

ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΜΑΣ!