Δύο γέννες, τέσσερις γιατροί!
Τωρα λοιπον ειναι 5.5 χρονων και εχει μονιμα μια ευαισθησια στο αναπνευστικο, ολο το χειμωνα τον περναμε με την μασκα αγκαλια και με εμενα να πηγαινω καθε 2 ωρες να δω αν ανασαινει καλα τη νυχτα. Τετοιος φοβος μου εμεινε. Και ολα αυτα γιατι ο γιατρουλης ειχε κανονισει διακοπες και δεν μπορουσε να με περιμενει ποτε θα γεννησω, οπως εμαθα αργοτερα!
Το 2011 ξαναμενω εγκυος στην μικρη. Εχω πια διαβασει οτι υπαρχει και δεν υπαρχει για vbac, για θηλασμο, για γιατρους και παω να δω τον γιατρο ο οποιος μου λεει «Ολα καλα πανε, θα γεννησουμε παλι κατα τον Ιουνη να εχουν και κοντα γενεθλια, τσακ μπαμ»
Φευγω απο εκει και δεν ξαναπαταω λοιπον. Ξεχασα να πω οτι και στα 2 μωρα ειχα ΠΗΤ 23/7 και την μεγαλη μου την πηρε 28/6.
Παω λοιπον σε γιατρο «υπερμαχο» του vbac και φευγω με καλες εντυπωσεις, με στηριζει και μου λεει μονο οτι μεχρι 40 εβδομαδες.
«40+1 στο πηρα με καισαρικη»
Δεν δινω βαση γιατι πιστευω οτι θα γεννησω πιο πριν οποτε ολα οκ. Φτανω 32 εβδομαδων και στον υπερηχο μου λεει οτι εχω χαμηλο αιματοκριτη και πως θα κανονισουμε καισαρικη γιατι αν με πιασει αιμορραγια στον φυσιολογικο θα χρειαστω μεταγγιση. Φευγω απο εκει και δεν με ξαναβλεπει.
Παω στον Γιαννικο (να ‘ναι καλα ο ανθρωπος). Του εξηγω την μεχρι τωρα ιστορια, του λεω και για την προηγουμενη γεννα και μενει αφωνος ο ανθρωπος. Μου εξηγει οτι θα περιμενουμε κλειστες 42 εβδομαδες γιατι το παχος την καισαρικης ειναι καλο και το μωρακι ειναι καλα και μετα θα δουμε. Πραγματικα ολα καλα πηγαινουν.
Παω λοιπον Τεταρτη που μπαινω στην 39η να με δει για την εβδομαδιαια πλεον παρακολουθηση, με κοιταει και απο κατω και μου λεει «Σε καλο δρομο ειμαστε, αν δεν σε ποιασουν πονοι μεχρι την Παρασκευη, τοτε ελα να σε δω»
Φευγω 17:15 απο τον γιατρο να γυρισουμε σπιτι (με μετρο και αμαξι γιατι εγω μενω Λουτσα και ο γιατρος στην Αθηνα). Στο δρομο λεω «Ρε Ηλια, ποναει η μεση μου!»
«Δεν ειναι τιποτα, περπατησες πολυ» να μου λεει.
Παμε σπιτι να μην ηρεμω με τιποτα. Να παρουμε το γιατρο να λεει, εγω «Οχι, δεν θα κανω εγω σαν αυτες τις υστερικες με το παραμικρο τηλεφωνα στο γιατρο. Θα παρω παυσιπονο και θα μου περασει»
Παιρνω ντεπον σιγα μην μ’ επιανε. Να κοβω βολτες στην αυλη γιατι μονο ετσι ηρεμουσα λιγο. Μιλαω με την μανα μου η οποια μου λεει «Εγω οταν μ’ επιασαν οι πονοι, ποναγα στην κοιλια, αρα δεν γεννας» Επαναπαυτηκα κι εγω οτι δεν γενναω. Να εχει παει μεσανυχτα και να μην ηρεμω. Να παρω το γιατρο ο Ηλιας, οχι εγω, θα κοιμαται ο ανθρωπος. «Ασε να ξημερωσει και βλεπουμε πως θα ειμαι.» Τον στελνω και για υπνο.
Μπαινω κανω ενα μπανιο, παω να ξαπλωσω, να μην βολευομαι. Ξανασηκωνομαι. Φτου ξανα βολτες μεσα στο σπιτι. Καποια στιγμη 3 παρα παω να κατσω στον καναπε και μου σπανε τα νερα.
– Σηκω Ηλια, μια πετσετα να μαζεψω τα νερα! κι εκεινος μου φερνει την πετσετα της κουζινας γιατι νομιζε πως εχυσα κατω νερα!!!
Ξαφνικα συνειδητοποιει για ποια νερα λεω και πανικοβλητος παιρνει το γιατρο «Ελα γιατρε, ο Ηλιας ειμαι, μου σπασανε τα νερα!! Εεεε, οχι της Βαλιας της εσπασαν τα νερα! Τι να κανω;»
– Ελατε σιγα σιγα στο Γαια και τα λεμε εκει.
Εγω χαλαρη, μπαινω κανω ντους, αποτριχωση και ο αλλος απ’ εξω να ουρλιαζει οτι θα γεννησω στην μπανιερα. Ερχεται η μανουλα μου, φιλαω την μεγαλη και φευγουμε.
Φτανουμε 3:45 στο Γαια, με παραλαμβανουν, εχουν ηδη ενημερωθει απο τον γιατρο οτι ερχομαι και δεν με ακουμπαει κανεις μεχρι να ερθει εκεινος γιατι ειμαι για vbac. Με πανε στο δωματιο ωδινων και μετα απο λιγο ερχεται και ο Ηλιας ντυμενος στα μπλε σαν στρουμφ. Εγω να χτυπιεμαι πλεον απο τους πονους που μετα το σπασιμο των νερων ειχαν γινει πολυ δυνατοι και ανα 3′. Η διαστολη κολλημενη στο 2 ομως.
Μου κανουν μια ελαφρια δοση επισκληριδιου για να ηρεμησω λιγο μπας και με παρει ο υπνος μιας και θεωρουμαι πρωτοτοκη και θα ειχα ωρες ακομα μπροστα μου. Ο γιατρος ηρεμη δυναμη, καθολου δεν με αγχωσε. Ασε που ειχε και αλλες 4 γεννες μαζι μ’ εμενα κι εγω φοβομουν οτι θα τον ξυπνουσα!
Αλλαζει βαρδια, ερχονται οι πρωινες, η διαστολη προς το 3, τραχηλος τσιγαροχαρτο και αποφασιζουν να με γυρισουν στο πλαι για να κατεβει η μικρη. Κι εκει αρχιζει το πανηγυρι. Ξαφνικα χανουμε τους παλμους, με κοβει ενας πονος απιστευτος να μην μπορω να παρω ανασα, μου κανουν κι αλλη επισκληριδιο να μην με πιανει, το μηχανιμα για τους παλμους στα κοκκινα. Ερχεται η προισταμενη, με κοιταει απο κατω και φωναζει «Τωρα στο χειρουργειο, δεν την προλαβαινουμε»
Πετανε τον Ηλια εξω, να μην του λενε τιποτα, να με τρεχουν στο διαδρομο κι εγω να φωναζω «Σωστε το παιδι!»
Μου πατανε και μια μεθη στο χειρουργειο για να ηρεμισω και συνερχομαι την ωρα που φευγει μια ροζ κουβερτα διπλα μου. Εκει ο γιατρουλης μου μου εξηγει οτι επαθα αποκολληση πλακουντα, οτι ευτυχως που ημουν στο μαιευτηριο και οχι σπιτι γιατι μια απο τις 2 θα μας εχανε, οτι η μικρη καταπιε αιμα απο την αποκολληση και την πηραν στην ΜΕΝΝ για να της το βγαλουν και πως ολα οκ.
«Θα σε παω τωρα στον Ηλια να σε δει γιατι θα μου γκρεμισει το νοσοκομειο αν το καθυστερησω ακομα λιγο»
Με πανε σ’ ενα δωματιο, ερχεται να κλαιει σαν μωρο και να μου λεει «Ποτε ξανα δεν ενιωσα τετοιο φοβο. Πιστευα οτι σ’ εχανα κι εσυ νοιαζοσουν μονο για το παιδι. Τι να το κανω εγω το παιδι χωρις εσενα μου λες;;»
Με πανε στην ανανηψη και μετα απο μιση ωρα που κουναγα τα ποδια μου με πηγαν στο δωματιο. Στην 1 ωρα ημουν ορθια και περπαταγα για να παω στην μικρη, αφου οι μαιες ειχαν τρελαθει, πρωτη φορα εβλεπαν καισαρικη να σηκωνεται τοσο γρηγορα. Και παω στην ΜΕΝΝ και παλι χωρις μωρο στην αγκαλια, παλι να κλαιω εξω απο τις θερμοκοιτηδες, παλι να μην μπορω ουτε να την ακουμπησω. Ψυχολογια στα πατωματα. Πιστευα οτι ολα θα ηταν αλλιως αυτη τη φορα και παλι τα ιδια ζουσα. Η μικρη ομως ηταν αποφασισμενη να φυγει γρηγορα απο εκει! Στις 2 μερες αρχισε να πινει και μονη της γαλα και χτυπαγε κατι 70 γρ. που δεν το πιστευαν. Ετσι βγηκε την επομενη μερα απο μενα (τωρα ειναι εφταγερη και σωστο ζιζανιο) και ο γιατρουλης μου μου ζηταγε συγνωμη που δεν μπορεσα να εχω την γεννα που ηθελα.
Οι μαμαδες που περασαν απο την ΜΕΝΝ καταλαβαινουν τι ζορι ειναι να μην εχεις μωρο στα χερια σου, πως ειναι αυτη η αγωνια. Ελπιζω και ευχομαι ολοψυχα ολες οι μανουλες να εχουν μια γεννα οπως ακριβως την φανταζονται. Αλλα αν παλι για καποιο λογο δεν τους κατσει, ευχομαι να εχουν ενα τοσο μαγκα γιατρο που θα περιορισει την «ζημια» στο ελαχιστο!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Πω πω τεραστια ιατρικα λαθη... δυστυχως, πολλοι γιατροι βλεπουν τη γυναικα σαν πορτοφολι και σαν μια διεκπεραιωτικη πραξη. Για να παω διακοπες θα σου παρω το μωρο προωρα! Αν ειναι δυνατον! Εγω εδω ενα θα πω. Επειδη δε μπορουμε να αλλαξουμε τους αλλους, ας αλλαξουμε εμεις. Η γνωση ειναι δυναμη και με αυτην μπορουμε να προστατευτουμε μονες μας. Και πληροφοριακα επειδη επαθα σοκ με τα 70γραμμαρια γαλα. Την πρωτη μερα το στομαχι ενος μωρου χωραει 5ml. Δηλαδη μισο κουταλακι του γλυκου. Επειδη η μεζουρα στα νοσοκομεια ειναι 30ml τα μωρακια μπουκωνονται στο γαλα. Φανταστειτε να τρωτε εσεις ενα ταψι παστιτσιο με τη μια. Πως νιωθετε μετα; Ετσι οδηγουμε τα μωρα στην παχυσαρκια και σε ενα σωρο προβληματα. Κι αυτο γιατι το παθημα δεν εγινε μαθημα. Δε λεμε να ενημερωθουμε και να διαβασουμε τιποτα! Φερνεις μια ψυχη στον κοσμο. Εδω κουταβι παιρνεις και ψαχνεις να δεις καθε ποτε και ποσο και τι πρεπει να τρωει. Για τα ιδια μας τα παιδια ομως οσο περισσοτερο φανε τοσο το καλυτερο θεωρουμε! Τι να πω....ιατρικα λαθη απο τη μια, αλλα απο την αλλη ας γινουμε κι εμεις λιγο υπευθυνοι. Η επισκληριδιος για παραδειγμα ριχνει τους παλμους του μωρου και καθυστερει τη γεννα ειδικα οταν γινεται σε τοσο αρχικο σταδιο. Καντε ενα πλανο τοκετου. Διαβαστε, ψαξτε... ειμαστε γυναικες! Δε χρειαζεται να πηγαινουμε σα σφαχτα στα νοσοκομεια...
Τον Γιαννίκο τον έχω γυναικολόγο από τα 16 μου χρόνια και είμαι 38 και στα δύο παιδιά αυτός με ξεγεννησε και συνεχίζω ακόμα εκεί δεν υπάρχει ο άνθρωπος είναι τρομερός
χριστε μου, τι τραβηξες κοπελα μου!!!! για μπατσες ηταν ο πρωτος γιατρος, καλα, τοση αναισθησια;; τουλαχιστον δεν επαναπαυθηκες και βρηκες εναν εξαιρετικο γιατρο. και εγω αν εμενα αθηνα εκει θα πηγαινα.
σας ευχαριστω ολες για τα σχολια.τωρα πια που εχει περασει ο καιρος ενα εχω να πω οτι αν ειχα τον γιαννικο και στην 1η γεννα μαλλον θα ειχα γλιτωσει την αναιτια καισαρικη.βεβαια καθε εμποδιο για καλο.εχω 2 κουκλαρες που δοξα το θεο ειναι εφταγερς κι ετσι να ειναι ολα τα παιδακια του κοσμου.
Τι να πω, όπως κάθε φορά που διαβάζω τέτοιες ιστορίες λέω ΑΜΑΝ ΠΙΑ! Τελικά καλύτερα να γεννάς όταν έρθει η ώρα με ΟΠΟΙΟΝ γιατρό έχει βάρδια στο νοσοκομείο παρά να σε ξεγεννάει ντε και καλά ο δικός σου γιατρός και να σε βάζει με πρόκληση ή καισαρική διότι θέλει να πάει διακοπές... εγώ όταν μου ήρθαν οι πόνοι της γέννας κι έσπασαν και τα νερά πήγα στο νοσοκομείο και γέννησα και μαία και γιατρό της βάρδιας. Στην αρχή στενοχωριόμουν που δεν είχα δική μου μαία και γιατρό αλλα έτσι έφτασα να γεννήσω στον ώρα μου... δεν θα ξαναγκρινιάξω! Να σου ζήσουν οι κορίτσαροι, αυτό έχει σημασία =)
Οοοοχι μη γκρινιάξεις τυχερή ήσουν πραγματικά! Κι εγώ έτσι! Φυσιολογικά ούτε επισκληρίδιο ούτε περινεοτομές ούτε εμβρυουλκοί ούτε θερμοκοιτίδες ούτε τίποτα! Σε 12 ώρες είχα πάει σπίτι!
Βαλια μου μέσα στην ατυχία σου βρήκες τον καλύτερο γιατρό, που πάνω από όλα είναι πολύ καλός άνθρωπος αλλά και ταυτόχρονα πολύ καλός επιστήμονας. Ήταν ο γιατρός μου και στις δύο τις κορες μου και δεν τον αλλάζω με τίποτα. Να χαίρεσαι τις ζουζούνες σου και εύχομαι υγεία και ευτυχία!!!
Έχω σοκαριστεί απ' όλα όσα πέρασες. Να σου ζήσουν τα κοριτσάκια σου και να ήταν μόνο στην αρχή της ζωής τους οι δυσκολίες. Μόνο χαρές να έχουν.
Χριστέ μου τι να πω καλύτερα να γεννάμε στο εξωτερικό τελικά! Να σου ζήσουν με απόλυτη υγεία τα κοριτσάκια σου!
αυτο σκεφτηκα και εγω, ευτυχως που γεννησα στο εξωτερικο. Ακου εκει εισαι χοντρη και δεν γινεται επισκληριδιος, κουνα το κεφαλι γιατρουδακο μπας και μπει το μυαλο στη θεση του.