Η μαμά μου, εγώ, το παιδί μου

Η μητέρα μου μεγάλωσε δύσκολα. Έμεινε ορφανή από μητέρα στα επτά της, αντί για αγάπη γνώρισε το άσχημο «χέρι» της μητριάς της, τις φωνές και την σκληρή εργασία από μικρό παιδί από τον πατέρα της. Την «πούλησαν» για 500.000 δραχμές με προξενιό στον πατέρα μου, είχε μια πεθερά και δυό συνυφάδες που την αντιμετώπιζαν ως «δουλικό», έναν άντρα ανεύθυνο, αλκοολικό, έκανε μια έκτρωση γιατί την πίεσαν χωρίς να έχει καταλάβει τί είχε κάνει και κατέληξε μητέρα με δύο παιδιά, δύο κορίτσια.

Μεγάλωσα σε ένα μή υγιές περιβάλλον, η μαμά μου ήθελε να μας προσέχει αλλά ούτε αγκαλιά δεν πρόλαβαινε να μας πάρει γιατί έπρεπε να καθαρίσει τη λάντζα στο εστιατόριο του παππού μου, να καθαρίσει το σπίτι της γιαγιάς μου, να καθαρίσει το σπίτι το δικό μας και να μαζέψει τον αλκοολικό πατέρα μας από το χαρτοπαίγνιο.

Ήμουν παιδί ατίθασο, που δεν έμαθε που είναι τα όρια, που δεν έτρωγα τίποτα, που γκρίνιαζα συνέχεια. Ήμουν παιδί που ζητούσα την προσοχή που δεν είχα… και την εισέπτρατα όχι ευχάριστα. Την εισέπρατα με ξύλο, με σφαλιάρες, με παντόφλες, με πόνο, με ξύλο που άνοιγε μύτες και από το κλάμα εξαντλούμουν τόσο πολύ που αποκοιμιόμουν. Δεν θυμάμαι πολύ όμορφα την παιδικη μου ηλικία, θυμάμαι φασαρίες στις γιορτές, φασαρίες τα βράδια που γύριζε ο μπαμπάς μου μεθυσμένος, φασαρίες, φωνές, ξύλο. Θυμάμαι να προσπαθώ να πέσω από το μπαλκόνι για να τους κάνω να σταματήσουν, θυμάμαι να τους παρακαλώ να χωρίσουν, θυμάμαι να παρακαλώ τη μάνα μου να χωρίσει και να εισπράτω μόνο απόγνωση γιατί δεν ήταν οικονομικά ανεξάρτητη. Έτσι έμαθα και εγώ να σκύβω το κεφάλι, θυμάμαι να προσπαθώ να γίνω αποδεκτή και να μη λέω τη γνώμη μου δυνατά γιατί δεν θα άρεσε στους άλλους και δεν θα έκαναν παρέα.

Θυμάμαι η «κολλητή» μου να με εξεφτελίζει με προσβολές μπροστά σε όλη την παρέα και να μη μιλάω, να τις δέχομαι, γιατί η ίδια η μάνα μου της δέχονταν, κάτι από bullying δε θυμίζει;

Θυμάμαι να γυρίζω σπίτι από οργή γιατί ο παρανοϊκός δάσκαλος στο σχολείο μου κακοποιούσε και προσέβαλε έναν αυτιστικό συμμαθητή μας και να μη το λέω στη μάνα μου και σε κανέναν γιατί ήξερα ότι δεν θα με ακούσουν, άλλωστε ποιός άκουγε τη μαμά μου;

Θυμάμαι να μιλάω με προσβλητικούς όρους και λέξεις αμφισβήτησης σχετικά με την ιδιότητα της στη μάνα μου γιατί έτσι της μιλούσαν όλοι γύρω μου.

Θυμάμαι ότι φοβόμουν, μη σπάσω μην κάνω κάποια αταξία ακόμα και να παίξω γιατί θα έτρωγα ξύλο.

Θυμάμαι τους γείτονες να με βλέπουν την επόμενη μέρα και να μου λένε «Πάλι σε κυνηγούσε η μάνα σου χτες;», μεγάλη η ανοχή της γειτονιάς στην παιδική κακοποίηση ε;

Θυμάμαι να με έχει χτυπήσει η μητέρα μου με τη σιδερώστρα κοντά στο νεφρό μου, να είμαι διακοπές με το αγόρι μου και να ντρέπομαι να βγάλω τη μπλούζα μου γιατί η μελανιά ήταν τεράστια και δεν μπορούσα να καλύψω την ντροπή μου.

Θυμάμαι οργή, θυμάμαι φωνές, θυμάμαι ένταση, θυμάμαι απελπισία, θυμάμαι απόγνωση.

Θυμάμαι να γίνομαι ένα νευρικό παιδί, μια έφηβη που δεν καταλάβαινε τις αλλαγές, μια γυναίκα με κρίσεις πανικού, μια μητέρα που φλέρταρε επικίνδυνα με την επιλόχειο και ταρακουνούσε δυνατά το βρέφος του ρωτώντας το γιατί δεν κοιμάται.

Θυμάμαι που υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μη σηκώσω ποτέ χέρι στο παιδί μου και μια δυό φορές που μου ξέφυγε μια στο χεράκι ή στον ποπό το μετάνιωσα. Δεν σταμάτησα όμως να φωνάζω, προσπαθώ… ξέρω ότι ματώνουν τα αυτάκια του. Ξέρω ότι θα με ακούσει, ξέρω ότι καταλαβαίνει, ηρεμία χρειάζεται το παιδί μου, δεν την έχω κατακτήσει απόλυτα αλλά αυτά τα δύο χρόνια από μια υστερική που φώναζε πάνω από ένα παιδικό καρεκλάκι την ώρα που πήγαινε σε μια κηδεία, πλέον έχουν περάσει δύο μέρες χωρίς να υψώσω φωνή, γιατί κάθε φορά που πάω να την υψώσω θυμάμαι την τρομοκρατημένη του έκφραση.

Πήρα αγάπη από τη μαμά μου, όση μπορούσε να μου δώσει, παίρνω αγκαλιές, τώρα της αναζητάει και εγώ της τις δίνω, έχει καταλάβει τα λάθη της, έχει αλλάξει και ο μπαμπάς, στηρίχτηκαν στα πόδια τους, ηρέμησαν λίγο, απομακρύνθηκαν και οι συγγενείς. Πήρα επίσης κάτι πολύ σημαντικό, μια προτροπή, ένα κίνητρο, να γίνω ανεξάρτητη, να ανοίξω τα φτερά μου, να φτιάξω τις προϋποθέσεις για να μην έχω τη δική της τύχη. Το μόνο που δεν παίρνω είναι η ηθική υποστήριξη κάτι που η ίδια δεν ξέρει τί σημαίνει μιας και η ίδια δεν την είχε ποτέ και από κανένα.

Γράφω τα παραπάνω για να σκεφτείτε καλά, για να εκτιμήσετε αυτά που έχετε, για να είστε λίγο πιο ευγνώμονες αν είχατε όμορφα παιδικά χρόνια. Γράφω τα παραπάνω γιατί αν περάσατε τα ίδια, δεν είστε οι μόνοι. Γράφω τα παραπάνω για να ταρακουνήσω κάθε μάνα που έχει απομυθοποιήσει μέσα της το ξύλο και τη σημασία του, όταν η ίδια λέει στον ευατό της μια στον ποπό δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Μαζέψτε τα χέρια σας, ανοίξτε τις καρδιές σας. Αν είστε στα όρια, δεν φταίει το παιδί, εσείς κάτι κάνετε λάθος. Ψαχτείτε. Κοιτάξτε βαθιά.

Δήμητρα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com