Δύσκολα τα πράγματα....αλλά λέω:σήκω και πήγαινε στο νησί!Να δοκιμάσεις μια νέα ζωή εκεί με όλη την οικογένεια μαζεμένη! Αν νιώθεις ότι υπάρχει αγάπη και ενδιαφέρον από τον άντρα σου, χρήματα και δουλειές βρίσκονται ή και να μην βρεθούν οι μικρές κοινωνίες είναι πιο υποστηρικτικές για οικογένειες με ανήλικα.Καλή τύχη!

Προφανώς υπάρχουν άπειρες λεπτομέρειες στη ζωή σας και την καθημερινότητά σας που δεν αναφέρεις και που όμως έχουν σημασία και βαρύνουν μια τέτοια απόφαση. Είμαι κόρη ναυτικού και ποτέ δεν είχα δεμένη σχέση με τον πατέρα μου. Έλειπε για πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα από τότε που ήμουν μωρό. Η επικοινωνία μας ήταν ελλάχιστη όσο έλειπε (η τεχνολογία των 70s δεν βοηθούσε) και όταν επέστρεφε ξαναγνωριζόμασταν από την αρχή ώσπου έπρεπε πάλι να φύγει. Ποτέ δεν τον αισθάνθηκα κοντά όπως τη μάνα μου. Έφτασα σε σημείο να πιστεύω ότι ο πατέρας γενικώς δεν είναι και πολύ απαραίτητος στη ζωή ενός παιδιού!! Μέχρι που έκανα εγώ παιδί και βλέπω πόσο σημαντικός είναι ο πατέρας της για την κόρη μου. Παίζει ρόλο φυσικά ότι είναι άριστος πατέρας ο άντρας μου και ότι είναι εκεί συνεχώς. Αλλά εγώ αναθεώρησα την στρεβλή και λανθασμένη αποψή μου βλέποντας πόσο πιο ευτυχισμένο παιδί (από εμένα όταν ήμουν παιδί) είναι η κόρη μου που έχει και τους δύο γονείς της μαζί και κοντά της. Στα λέω όλα αυτά για να σου πω ότι πριν αποφασίσεις οτιδήποτε, κάνε μια προσπάθεια να γίνετε πρώτα κανονική οικογένεια, για χάρη του παιδιού.

Καταρχας να σιυ ζησει η μικρη σου!!εχουμε κατι κοινο κ εγω εχω διαφορα ηλικιας με τον αντρα μου 23 χρονια!τωρα στο θεμα σου..το εχετε συζητησει ολο αυτό που συμβαινει?οταν ησουν εγκυος δεν συζητήσατε για το τι θα κανετε που θα είναι το μονιμο σπιτι σας???γνωμη μου να το σηζητησεις μαζι του κ αν όπως λες η δουλεια του ειναι με τα πανω κ τα κατω της (δεν τον πληρωνουν κτλ..)να την αφησει κ να ερθει αθηνα-εφοσον κ η δικη σου δουλεια ειναι σταθερη!!για μενα η αποσταση σε ένα ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟ ζευγαρι δεν ειναι λογους χωρισμου εφόσον υπαρχει κ ένα παιδι κ εφόσον μπορει να βρεθει μια λυση!εκτος κ αν τα συναισθηματα σου(σας) εχουν πλεον παψει να υπαρχουν ..ισως κ ο αντρας σου λογω ηλικιας κ λογω του ότι εχει ζησει πραγματα στη ζωη του να φοβαται να κανει τη¨ μεγαλη αλλαγη" δλδτ τη μετακομηση από μια κωμοπολη σε μια μεγαλη πολη!συζητηστε κ ευχομαι να βρεθει μια λυση κ να μην χρειαστεί να φτασετε στα ακρα!καλη τυχη σου ευχομαι!!!

Εσυ ξερεις καλυτερα τι πρεπει να κανεις. Η αποσταση ειναι μια αληθινη δοκιμασια, ιδιως οταν δεν υπαρχει η δυνατοτητα να εξαλειφθει. Τι νιωθεις πραγματικα για τον αντρα σου; Του εχεις μιλησει για ολα αυτα που σκεφτεσαι και αν ναι εκεινος τι προτεινει;

Εμένα ο άντρας μου είναι ναυτικός. Δεν ταξιδεύει έξω ευτυχώς. Ενώ έχουμε σπίτι στην Αθήνα επέλεξα να μείνω στο πατρικό μου στην επαρχία, μαζί με τους γονείς κ τον αδερφό μου.Δε λέω ότι είναι εύκολο αλλά την Αθήνα την δοκίμασα κ μου άφησε πολύ πικρή γεύση. Παρόλο που εκεί είχα τα πάντα στα πόδια μου, μέχρι κ ιδιωτικό σχολείο για το παιδί μου, δεν μπόρεσα. Η κατάστασή μου είναι πάνω κάτω όπως η δική σου. Σ αυτό το σημείο, το έχει αποδεχτεί κ ο άντρας μου ότι θες από οικονομικής πλευράς, θες από το γεγονός ότι δεν είμαι ΕΝΤΕΛΩΣ μόνη μου όπως στην Αθήνα, εδώ που είμαι είναι καλύτερα κ για μένα κ για το παιδί μας. Δεν πιστεύω ότι είναι λόγος διαζυγίου, πιστεύω ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα, σαφώς κ πολύ καλύτερα, αλλά δυστυχώς δεν μας έρχονται όλα όπως τα θέλουμε. Αν αγαπάς την οικογένειά σου κάνε υπομονή κ όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Στην δική μου περίπτωση τουλάχιστον έχουν ήδη αρχίσει. Δε θα σου πω ότι δεν είχαμε γκρίνιες κ τσακωμούς αλλά το παλέψαμε κ οι δύο. Η μαμά μου ήταν μέχρι σήμερα όπως η δική σου. Μαμά, μπαμπάς, γιαγιά. Κ όμως η κόρη μου έχει απίστευτη αδυναμία στον πατέρα της. Για μένα κ οι δύο είναι η ζωή μου. Υπομονή λοιπόν κ όλα θα φτιάξουν.

Βρε αγάπη μου δεν έχετε προλάβει να ζήσετε και καθόλου σαν οικόγενεια. Ξέρω κι άλλους που ζούσαν έτσι για μερικά χρόνια, έκαναν υπομονή και μετά από αρκετά χρόνια (νομίζω 7?) βρέθηκαν στο ίδιο μέρος. Αλλά το ήθελαν και οι δύο να είναι μαζί. Βέβαια άλλες εποχές από οικονονικής άποψης (δεν το πολυσκέφτονταν το ταξίδι τότε). Ο μπαμπάς τους τότε που ζούσε σε νησί ερχόταν Αθήνα κάθε δεύτερο Σάββατο εκτός του χειμώνα που πολλές φορές είχε απαγορευτικό. Επίσης έχω φίλη πολύ κολλητή που οι γονείς της ζούσαν Αθήνα ο ένας και Θεσσαλονίκη ο άλλος μέχρι ο μπαμπάς της να βγει σε σύνταξη. Ο μπαμπάς της ερχόταν όμως Αθήνα κάθε Παρασκευή βράδυ και έφευγε κάθε Δευτέρα πρωί. Πρέπει να του βγήκε η ψυχή του ανθρώπου. Η οικογένεια της ήταν πάντα και είναι ακόμη και σήμερα πολύ αγαπημένη. Θέλω να πω πως μόνο η απόσταση δεν είναι ίσως λόγος για να χωρίσει κανείς. Είναι δύσκολο πολύ, το καταλαβαίνω. Δεν κοιτάς όμως να το συζητήσετε μαζί πριν πάρεις την απόφαση να ζητήσεις διαζύγιο. Την επικοινωνία σας ίσως αν φτιάχνατε ώστε να είναι ουσιαστικότερη και πιθανόν να άλλαζε όλο αυτό που περιγράφεις. Εσύ ξέρεις καλύτερα. Αλλά ήθελα να στο πω πως δεν είναι θέμα απόστασης γιατί και άλλες οικογένειες έχουν περάσει από εκεί και άντεξαν. Ψάξε αλλού που είναι το πρόβλημα, μήπως και το λύσετε.

Tα καταλαβαίνω όλα. Τις δυσκολίες, την απόσταση, τη διαφορά ηλικίας, το βάρος που σηκώνεις επειδή δεν το μοιράζεσαι. Τα καταλαβαίνω. Και τη μοναξιά. Αυτό που δεν χωράει το κεφάλι μου, είναι το διαζύγιο. Το διαζύγιο δεν θα μειώσει τα έξοδα, δεν θα τον φέρει στην Αθήνα. Δεν θα σταματήσει την απόσταση. Πάλι το παιδί θα πρέπει να βλέπει τον γονιό του και να του μιλάει στο τηλέφωνο. Το διαζύγιο αντί να μειώσει τα προβλήματα θα τα μεγαλώσει. Αν υπήρχε κάποτε αγάπη μεταξύ σας, ψάξε να τη βρεις και δούλεψε σκληρά όπως έκαναν οι γυναίκες παλιά. Για να κρατήσουν μία οικογένεια, ένα σπιτικό. Για κρατήσουν το νόημα. Γιατί ήξερα ότι το νόημα είναι στο ΜΑΖΙ.