Ο μαγικός προορισμός (ένα παραμύθι για τον θηλασμό)

πίνακας της Katie m. Berggren

της Όλγας Μπελιβάνη

Υπάρχει ένας μαγικός προορισμός πάνω από τα σύννεφα. Η θέα από εκεί πάνω είναι μαγευτική, τόσο που σου κόβει την ανάσα. Γεμίζει αγαλίαση την καρδιά σου και οξυγονώνει τα πνευμόνια σου. Μα μόνο η θηλάζουσα μαμά με το μωρό της μπορεί να πάει. Ετούτο το ταξίδι δεν κοστίζει τίποτα, αλλά ταυτόχρονα αξίζει το χρυσάφι όλου του κόσμου. Το εισιτήριο είναι ο θηλασμός και το ταξίδι ξεκινά μόλις το μωράκι ακουμπήσει ευλαβικά τα χειλάκια του στη θηλή της μαμάς του. Από εκείνη τη στιγμή άλλα πρόσωπα δεν υπάρχουν, μόνο οι δυό τους. Οι κανόνες και οι νόμοι της φυσικής καταρίπτονται. Η μαμά αγκαλιά με το μωράκι της στροβιλίζεται σε μαλάκα πούπουλα και γλυκιές παραδεισένιες μουσικές, καθώς ανεβαίνει ανεβαίνει. Κάθεται πάνω σε ένα μαλακό σύννεφο. Χίλια ηλιοβασιλέματα και άλλες τόσες χαραυγές τους περικυκλώνουν. Ο ήλιος, το φεγγάρι και τ’ αστέρια υποκλίνονται.

– Μανούλα που με πας; ακούει τη ψυχή του μωρού της να τη ρωτά.

– Σε πάω παιδάκι μου να σου δείξω τον κόσμο. Κοίτα…. του απάντησε η ψυχή της μανούλας. Του έδειξε τα βουνά τη θάλασσα, την άνοιξη, τα καλοκαίρια.

– Α!! Είναι όμορφα μανούλα… Βλέπω τα πονεμένα μάτια σου… σε πλήγωσαν οι άνθρωποι… το ξέρω. Εγώ γι’ αυτό ήρθα να γίνω το γιατρικό σου, να επουλώσω τις πληγες σου, είπε η ψυχή του μωρού καθώς πρωταντίκρυσε τον κόσμο μες στα μάτια της.

– Παιδάκι μου, απάντησε συγκινημένη η ψυχή της μάνας πνίγοντας το δάκρυ να κυλήσει προς τα μέσα, να κατηφορήσει προς την καρδιά, να μην το δει το πλαματάκι της και πληγωθεί. Τόσο μικρό μα και τόσο δυνατό, σκέφτηκε. Δεν χρειάζονταν λόγια. Τούτη τη στιγμή είχαν αφυπνιστεί και οι πέντε αισθήσεις του μωρού της.

Με την ακοή άκουγε την πιο μελωδική μουσική. Τους χτύπους της καρδιάς της μανούλας!

Με τη όσφρηση μύριζε τη μυρωδιά της μάνας. Ένα μοναδικό άρωμα που σε κανένα αρωματοπωλείο δεν θα αποσταχθεί ποτέ!

Με τη γεύση. Το ανεκτίμητο γάλα της μαμάς. Ότι πιο αγνό και φρέσκο υπάρχει στη φύση

Με την αφή. Την αγκαλιά της μανούλας… Το πιο απάνεμο λιμάνι, η πιο μαλακή κουβέρτα, ο θρόνος του μωρού.

Με την όραση έβλεπε την ψυχή της μάνας του. Ένιωθε την ανιδιοτελή αγάπη της.

– Είναι αρκετό το γάλα μου μωρό μου; ρώτησε η ψυχή της μάνας ανήσυχη.

– Μανούλα εντάξει είναι, παίρνω τόσα από σένα… Μόνο έχω πονάκια την κοιλίτσα μου, παραπονέθηκε η ψυχή του μωρού.

– Μην ανησυχείς, έτσι πονάνε όλα τα μωράκια. Εγω θα διώξω τον πόνο! καθησύχασε η ψυχή της μάνας το μωράκι και του χαιδεψε την κοιλίτσα του.

– Μαμά, ο κόσμος είναι τεράστιος!!

– Μην ανησυχείς μωράκι μου με το γαλατάκι μου θα σου δώσω εφόδια ψυχής, ζωής, αντοχής… να αντέξεις το μακρύ ταξίδι της ζωής, είπε γλυκά η ψυχή της μαμάς.

Το μωράκι χουχούλιασε μέσα στην αγκαλιά της μανούλας ανακουφισμένο, ακουμπόντας το χεράκι του στα τρεμάμενα από τη συγκίνηση, χείλη της μανούλας του. Η φωνή της γιαγιάς προσγείωσε μαμά και μωρό στην πραγματικότητα.

– Που ήσουνα τόση ώρα που σου μιλώ; ρώτησε πονηρά.

– Εκεί που είχαμε πάει μαζί πολλές φορές όταν ήμουν μωράκι, μητέρα!