Είχα στο πλευρό μου την Ειρήνη Χρυσοβαλάντου!

Μετά από όλες αυτές τις ιστορίες σας που έχω διαβάσει, νομίζω ήρθε η ώρα να σας μιλήσω για το πώς έγινα και εγώ μανούλα.

Με τον αντρουλη μου είμαστε μαζί τέσσερα χρόνια, εκ των οποίων τα δύο παντρεμένοι και με πολιτικό και με θρησκευτικό (δύο φορές με πήρε για να το χόρτασει χιχι).

07/04/2016 κρατάμε στα χέρια μας μία χοριακη, η οποία αποδεικνύει ότι είμαι πέντε εβδομάδων έγκυος! Η χαρά μας απερίγραπτη, παρότι δεν προσπαθούσαμε για παιδάκι.

Η εγκυμοσύνη προχωράει έχοντας στο πλευρό μας μόνο την οικογένεια μου καθότι η πλευρά του αντρουλη μου εναντιώθηκε απέναντι σε μένα και τό μωρό μας. Ο αντρουλης μου όμως αποφασίζει ότι εγώ και το μωρό μας είμαστε τό παν και συνεχίζουμε κανονικά τις προετοιμασίες του πολιτικού μας. Δυστυχως 29/04 ξυπνάω με αιμορραγία. Μεσα σε δέκα λεπτά βρισκόμαστε στο νοσοκομείο όπου μετά από πολλές εξετάσεις και υπερήχους και γιατρούς μας ανακοινώνουν ότι το μωράκι μας παλινδρόμησε…

Μεγάλη Παρασκευή κ ώρα οχτώ βρίσκομαι στο κρεβάτι για χειρουργικο καθαρισμό και μερικές ώρες αργότερα είμαι σπίτι μου με ψυχολογία χάλια. Βραχος δίπλα μου σε όλη αυτή τηνκατάσταση ο αντρουλης μου!

Ενάμιση μήνα μετα έρχεται ο πολιτικός γάμος και ο τρομερός μου φόβος για μια πιθανή επόμενη εγκυμοσύνη. Φοβομουνα κι έτρεμα την στιγμή που θα μάθαινα ότι είμαι πάλι έγκυος. Ετσι αποφασίζουμε ότι θα περιμένουμε να προσπαθήσουμε για παιδάκι όταν θα είμαι έτοιμη ψυχολογικά.

Περναει ο καιρός κι οργανώνω τον θρησκευτικό γάμο με απίστευτη χαρά και ανυπομονησία. Ολοι έχουν καταλάβει ότι πλέον φοβάμαι να ξαναμεινω έγκυος και προσπαθούν να με κάνουν να ήρεμησω. Οποτε έρχεται μια θεία μου και μου φέρνει τό Μήλο της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου. Νηστευω τρεις μέρες και τρώω το μήλο, αλλά μετά τό βγάζω εντελώς από τό μυαλό μου. Ολο έλεγα στον άντρα μου να περιμένουμε και να περιμένουμε. Και ξαφνικά αρχίζω να έχω αναγουλες, ζαλάδες και λιποθυμιες. Δεν δίνω σημασία καθότι δεν πίστεψα ότι με μια φορά απροσεξίας θα μείνω έγκυος.

Συνεχιζουν τα συμπτώματα χωρις ακόμα όμως καθυστερηση. Αρχιζω να μην μπορώ να φάω τίποτα και να κοιμάμαι όπου σταθώ. Αποφασιζουμε με πολύ δυσπιστία δικιά μου να κάνουμε μια χοριακη. Το αποτέλεσμα; 12 ημερών έγκυος με πολύ χαμηλή τιμή. Ο γιατρός να μας λέει ότι μάλλον δεν είναι καλή εγκυμοσύνη και μάλλον θα χρειαστεί να την τερματισμουμε. Κλαμα εγώ… απαρηγόρητη! Ο άντρας μου πάντα δίπλα μου βράχος!

Ξεκινάμε επαναληπτικές χοριακες και ανακαλύπτουμε ότι η εγκυμοσύνη προχωράει κατευχην! Τότε αποφασίζουμε ότι αν όλα πάνε καλά, το μωράκι μας θα βγεί Ειρήνη Χρυσοβαλάντω ή Χρυσοβαλάντης αντίστοιχα!

Ο καιρός προχωράει, εγώ κάθε μέρα με το άγχος ότι κάτι θα συμβεί, με πάρα πολλές αναγουλες κι εμετούς και λιποθυμιες συχνές! Κάπως έτσι περασαν οι πρώτες 13 εβδομάδες.

Φτανει η αυχενική διαφάνεια, όλα καλά! Κυοφορουμε κοριτσαρο!! Χαρά απίστευτη! Κάπου εκεί αρχίζουν να υποχωρούν οι λιποθυμιες μόνο! Ολα τα υπόλοιπα συνεχίζουν.

Περνουν άλλοι δύο μήνες και φτάνει η στιγμή να κάνουμε τον υπέρηχο β’ επιπέδου! Ολα καλά, μας λέει ο γιατρός, μόνο που μάλλον το παιδάκι σας εχει σύνδρομο Down! Πρέπει αμέσως να κάνετε αμνιοπαρακέντηση και ίσως να τερματίσετε την εγκυμοσύνη! Κλάμα εγώ… σάστισε ο άντρας μου!

Μέσα σε μια στιγμή αποφασίζουμε ότι αυτό είναι τό μωράκι μας κι αν είναι να γεννηθεί με down ας γίνει. Δεν προχωράμε στην αμνιοπαρακέντηση, ούτε φυσικά σε τερματισμό της εγκυμοσύνης! Κάπου εκεί ξεκινάω να έχω πρώιμες συσπάσεις γιατί το θηριακι μου μεγαλώνε γρήγορα κι εγώ είχα κουραστεί γιατι έφτασε και ο καιρός για τον θρησκευτικό γάμο! Ολα γίνονται υπέροχα, παραμυθένια κι εγώ περνάω ένα καλοκαίρι ξαπλωμένη να πηγαινοέρχομαι στα νοσοκομεία, άλλοτε με υψηλή πίεση κι άλλοτε γιατί το θηριακι μου σταματούσε να κουνιέται!

Τελικά φτάνω αισίως 33 εβδομάδων και με πιάνουν πόνοι γέννας! Άγχος… είναι νωρίς ακόμα! Κάνουμε ωρίμανση στα πνεύμονακια της μικρής και κάπου εκεί ανακαλύπτουμε ότι το αίμα μου δεν πήζει! Και τώρα γιατρέ;;;

– Τωρα θα κάνουμε εισάγωγη κ θα προσπαθήσουμε να καθυστερήσουμε τον τοκετό, γιατί δυστυχώς μόνο το μωρό σού θα επιβιώσει της γέννας!

Κάνω εισαγωγή στο νοσοκομείο και μένω ξάπλα με ειδική αγωγή. Οι μέρες περνάνε και όλα εξελίσσονται καλά! Οπότε αποφασίζουν οι γιατροί να πάω σπίτι μου. Λιγο όμως πριν βγω έρχεται ο γιατρός και μου κάνει καρδιοτογραφημα. Και περιχαρής λίγο μετά μου ανακοινώνει ότι γεννάω!

Δεν φοβήθηκα στιγμή! Είχα δίπλα μου τον άντρα μου και την οικογένεια μου! Το μόνο μου άγχος τό μωράκι μου. Ημουν μόλις 34 εβδομάδων και 6 ημερών.

Ξεκιναει η διαδικασία του τοκετού, έπειτα από πολλούς πόνους και 12 ώρες εμφανίζω κάποιες επιπλοκές και μπαίνω για επείγουσα καισαρική!

04/09/2017 και ώρα 22:10 μ.μ. επιτέλους μετά από πολλές δυσκολίες και αμέτρητες ώρες ξαπλας και πόνων κρατάω στα χέρια μου μια υγιέστατη μπουμπουκιτσα 3420 kg! Η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου μέχρι τώρα!! Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω πως ένιωσα όταν άκουσα το κλάμα της! Μετά φυσικά εγώ συνέχισα να αντιμετωπίζω κάποια προβλήματα με την υγεία μου αλλά χαλάλι όλα για το μωράκι μου!! Πλέον είναι σχεδόν εφτά μηνών ταλιμπανακι όπως λέω !

Θα ήθελα να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον αντρουλη μου που όλα αυτά τα χρόνια κόντρα στην ίδια τού την οικογένεια επέλεξε να μείνει δίπλα μου και να σταθεί σε όλες τίς δυσκολίες που αντιμετώπισα στην εγκυμοσύνη και μετά βράχος!!Η κολώνα μου όπως τόν λέω. Πλεον φυσικά όλα είναι καλά και χαίρονται για αυτό τό υπέροχο πλάσμα που έφερα στον κόσμο! Την Ειρήνη Χρυσοβαλάντω!!!

Μαμά Μαρία

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com και εμείς θα τη δημοσιεύσουμε!