Η καλύτερή μου!

«Αααααχ, πόσο κουρασμένη είναι η μαμά! Ας πέσω να κοιμηθώ! Χρρρρ, πρρρρρ, zzzzzz«, κάνω στα ψέματα ξαπλωμένη στον καναπέ.

«Μαμά μου, μαμά μου«, φωνάζει η νεράιδα μου και τρέχει αέρινη και σκαρφαλώνει πάνω μου και με γεμίζει φιλιά. «Μην κοιμηθείς, μαμούλα μου!!«

Χα! Η κλασική αγκαλιά που δημιουργεί «ζήλεια» και γρήγορα γίνεται διπλή.

Πατ πατ πατ, ξυπόλυτα χοντρούλικα πατούσια κατευθύνονται προς το μέρος μου και μια μπάσα φωνή αλαλάζει «Μαμά, γκαλιά, εεεεεεεεεε!«

Τσουπ τσουπ τσουπ, ένα μικρό στρουμπουλό καλικατζαράκι σκαρφαλώνει στον καναπέ και χώνεται όπως όπως στην αγκαλιά μου, προσπαθώντας να χωρέσει στον ελάχιστο ελεύθερο χώρο του καναπέ. Καμιά φορά προσπαθώντας να χώσει το κεφάλι του στο λαιμό μου κουτουλάει με δύναμη στο μέτωπό μου και χάνω στιγμιαία το φως μου, αλλά με τα φιλιά συνέρχομαι αμέσως.

Και είμαι η τυχερή της ημέρας με δυο πιτσίνια στην αγκαλιά, ένα αέρινο και τρυφερό και ένα ζουμπουρλούδικο και λίγο ούγκα μπούγκα, μα τόσο αγαπησιάρικα και τα δυο. Μου δίνουν φιλιά και μου λένε λόγια αγάπης, μου δίνουν να μυρίσω βρωμοπάτουσα και γελάνε, γελάνε, γελάνε.

Μέχρι να τους πω «Άντε, σηκωθείτε να παίξουμε!» και τσουπ να ξεχυθούν φωνάζοντας να φέρουν παιχνίδια.

Αυτή η επίθεση αγκαλιάς είναι η καλύτερή μου. Φαντάζομαι και η δική σας καλύτερη!