Η μαμά αποφασίζει να κοιμηθεί
(η φωτο εννοειται πως ειναι παλια. Ποιος φωτογραφιζει αλλωστε μια κουρασμενη μανα που κοιμαται; :P)
Είναι κάποια μεσημέρια, πολύ σπάνια, αλλά υπαρκτά που νιώθω τις μπαταρίες να τελειώνουν. Δεν μπορώ να κουνηθώ, ο εγκέφαλος παύει να στέλνει εντολές. Χρειάζομαι επειγόντως το μαγικό μου τζουζου: λίγο ύπνο! Λίγο μόνο, μια σταλιά.
– Σε παρακαλώ, μπορώ να κοιμηθώ για λίγο; Ένα μισάωρο όλο και όλο, ίσα τα μάτια μου να κλείσω.
– Φυσικά, αγάπη μου!
– Σε ευχαριστώ! Είναι πλυμμένα, φαγωμένα, ήρεμα τα βλέπω, αν με χρειαστείς, ξύπνα με.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά έχω χουχουλιάσει κάτω από το πάπλωμα. Το πατζούρι κλειστό, θεοσκότεινα όλα, ααααχ, τι καλά, τώρα θα κοι….μη….θωωωωωzzzzzzzz…
Νόμος του Μέρφυ εδώ! Hello!
Μόλις -μόλις!!!- σε έχει πάρει εκείνο το πρώτο γλυκό, βαθύ κύμα ύπνου, αρχίζουν ΟΛΑ!
– Ααααααα, μπαμπά, μου τραβά τα μαλλιά!
– Ουαααααααααα!
– Μη Αρχέλαε, ΜΗΗΗΗ!
– ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!
Σκαρφαλ, σκαρφαλ, σκαρφαλ
– Αρχέλαε ΕΛΑ ΣΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΤΩΡΑΑΑΑ, κατέβα από εκεί!!
ΗΣΥΧΙΑ
Ο μπαμπάς κλείνει την ενδιάμεση πόρτα.
– Η μαμά θέλει να κοιμηθεί, να είστε ήσυχοι, εντάξει;
– Εντάξει μπαμπά!
Πάμε πάλι. Ας σκεφτώ θετικά. Δεν θα χρειαστεί να σηκωθώ. ΔΕΝ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ση…κω…θω…ζζζζζζζ
– Γάλα, γάλα, γάλα, γάλα!
– Μπαμπά, κακά, γρήγορα, θα τα κάνω πάνω μου!
Μπαμ, μπαμ, μπαμ η ενδιάμεση πόρτα!
– Μπαμπά, κακά!
– Μαμά, γάλα, γάλα, αααααα! Μαμαααααα!
Ανοίγει η πόρτα, η μία μπαίνει μέσα και τρέχει στο μπάνιο. Ο άλλος μένει έξω. Κοιτάζω το ρολόι. 5 λεπτά πέρασαν ήδη. Δεν με βλέπω να κοιμάμαι.
Πάω να κλείσω μάτι.
– Μπαμπά Ε-ΚΑ-ΝΑΑΑΑΑΑ! Μπαμπά; Μπαμπά μου; Μπαμπάκα; ΕΚΑΝΑΑΑΑ!
Η ενδιάμεση πόρτα κλειστή. Ο μπαμπάς δεν ακούει. Σέρνομαι σαν νυχτερίδα το πρωί στο μπάνιο… Σκουπίζω, καθαρίζω, φιλάω, ανοίγω την πόρτα, στέλνω έξω, κάνω νόημα, με ξαναστέλνουν στο κρεβάτι «Αααα, κοιμήσου, άσε μας εμάς, τα καταφέρνουμε, δεν θα κάνουμε φασαρία, εντάξει παιδιά;»
Ok, ας κάνω άλλη μια προσπάθεια. Ούτως ή άλλως ακόμα και τα μάτια να κλείσεις για λίγα λεπτά στο σκοτάδι, μια ξεκούραση τη βιώνεις. Θα προσπαθήσω να διώξω και τους ήχους γύρω μου με διαλογισμό. Αχ, κάνε, Θεε μου, μην χτυπήσει κάποιο παιδί όσο κοιμάμαι!
Και ξαφνικά, ανοίγω τα μάτια. ΘΕΕ ΜΟΥ, ΤΟ ΣΧΟΛΙΚΟ! Θα το χάσουμε!!!!
Κοιτάζω το κινητό. Είναι νωρίς το απόγευμα. Και… κοιμάμαι; Κοιμήθηκα; ΔΥΟ ώρες; ΔΥΟ ολόκληρες ώρες;
Βγαίνω δειλά δειλά στο σαλόνι. Τρέμω για το τι θα αντικρύσω.
Κι όμως… Δεν βλέπω τεράστιο χάος. Ok, οι πολυθρόνες είναι χωρίς μαξιλάρια και βλέπω κάτι ρούχα πεσμένα στο χαλί.
Tα παιδάκια μου όμως είναι χαρούμενα, καθαρά και μια χαρά.
Ο Μάνος το ίδιο.
Και εγώ ξεκούραστη!
Να που γίνονται και θαύματα τελικά! 😀
(τον άλλο μήνα πάλι!)
Ολίβια εκεί που θα διαφώνησω ειναι στην "αποφαση"..... Στην απίθανη περίπτωση που μου συμβεί να κεραιών μια Κυριακή μεσημέρι (απίθανη το τονίζω) δεν προλαβαίνω να συνεννοηθώ για αυτό με κανέναν .... Απλά ξαφνικά τα ματιά μου κλεινουν -τςαφ!- χωρίς εύκολη επανεκκίνηση
εγω παλι οταν θελω να κοιμηθω (να τονισω οτι δουλευω κ νυχτερινα) ολο κατι γινεται....την μια η διπλα βαζει ηλεκτρικη και σουρνει ολα τα επιπλα,την αλλη η απεναντι φερνει ξυλα και το ανατρεπομενο τα ριχνει στο παρκινγκ και ξυπναω σιγουρη οτι τα 7 ριχτερ χτυπησαν την θεσσαλονικη,την αλλη χτυπαει το θυροτηλεφωνο "παραγγειλατε πιτσα?" Ε ΟΧΙ ΚΑΛΕ ΜΟΥ Μ@Λ@Κ@ ΓΙ'ΑΥΤΟ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΚΙΟΛΑΣ ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΤΑ ΚΟΥΔΟΥΝΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΧΤΥΠΑΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΣ!!!!!!!!! και τα λοιπα και τα λοιπα και τα λοιπα........ολα αυτα για να μην παρεξηγηθω σε ωρες κοινης ησυχιας.................
Κλαψ κλαψ...Ας με αφήσει κάποιος να κοιμηθω και να ξυπνήσω ΟΤΑΝ ΘΕΛΩ ΕΓΩ . Γιατί τα τελυταία 4 χρόνια ξυπνάω από τα ουααααααααααααα και τα μαμαααααααααααααααα. το τελευταίο δε 6μηνο ξυπνάμε κατά τις 6 ΤΟ ΠΡΩΙ από το μικρο μας ζιζάνιο που έρχεται πέφτει δίπλα μου, με φιλάει, με χαιδεύει, μου χώνει το δάχτυλο στα μάτια/μυτη/στομα, με κλωτσάει κλπ κλπ!! Αυτό καθημερινα!!!!! Και κάποιες φορές έτσι για αλλαγή κλαίνε. Πότε το ένα, πότε το άλλο. Μέσα στη νύχτα... Οτι ώρα να'ναι!!
ουτε καν για 5 λεπτα μπορω να κοιμηθω....!!! σε ζηλευω τσο πολυ που καταφερες να κοιμηθεις για 2 ωριτσες....εστω και μια φορα το μηνα.!!
Χαχα! Πριν απο μερικα χρόνια ρώτησα την μαμά ενος μαθητη μου ποτε θα καταφερω να ξανακοιμηθω σαν άνθρωπος! ! Η απάντηση ήταν "ποτέ! Όταν θα θέλουν εκεινα να κοιμηθείς, εσύ θα παίρνεις το αυτοκίνητο μεσα στη νύχτα και θα γυρίζεις απο πλατεία σε πλατεία για να σιγουρευτείς πως είναι καλα!" Φοβάμαι πως έχει απόλυτο δίκιο. καλη τύχη σε ολες μας...
Αχ,σε ζήλεψα.....εγω είμαι μόνη με τα πιτςιρικια μεχρι τις 9-10 το βράδυ.....ΠΗΞΙΜΟ!
χαχα,μα σπιτι μου εισαι και βλεπεις τι γινεται?μολις παω να ξαπλωσω λιγο το μεσημερι,τα ΣΚ μονο γιατι καθημερινες δουλευω,γκρεμιζεται το συμπαν.Ο μεγαλος 4 ετων παει για κακα,φωναζει να τον σκουπισει ο μπαμπας,η μικρη γκρινιαζει και με ψαχνει,μετα ο μεγαλος θα κανει καποια αταξια,θα τον μαλωσει ο μπαμπας,θα κλαιει η μικρη κτλ,κτλ,κτλ....και ετσι πια το πηρα αποφαση και δεν κοιμαμαι.Γιατι να το προσπαθησω αφου ξερω το τελος.Αποτελεσμα?το βραδυ 10 η ωρα ειμαι ενα ρακος,δεν βλεπω την ωρα να ξαπλωσω στο κρεβατακι μου..zzzzzzzz
Χαχα...Το πρώτο πράγμα που είδα σε αυτό το ποστ είναι η φωτογραφία και λέω από μέσα μου "πάλι άλλαξε χρώμα στα μαλλιά της η Ολίβια"....χιχιχι... Όσο για τον ύπνο, ναι join the club...Όπως τα περιγράφεις τα βιώνουμε και μεις...Έτσι ακριβώς.... Μια φορά τον μήνα που θα χρειαστώ μια ωρίτσα ύπνο, την κάνω με διαλλείματα. Δε μου φτάνει βλέπεις που με 10 διαλλείματα κοιμάμαι τα βράδια... Που θα πάει? Θα μεγαλώσουν και θα τα θυμόμαστε αυτά και θα τα νοσταλγούμε...
Αχ εμένα ο μικρός μου-20 μηνών -μόλις βλέπει ή εμένα ή τον μπαμπά του να ξαπλώνουμε-κοιμόμαστε έρχεται και σκαρφαλώνει πάνω μας ,μας ανοίγει τα μάτια ,φωνάζει μέσα στο αυτί μας ΜΑΑΑΑΑΑΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ και άμα τυχόν κλείσεις την πόρτα κλαίει και οδύρεται και την κοπανάει μέχρι να την ανοίξεις :/.Αχ τι τραβάμε και εμείς οι μάνες...
πόσο μα πόοοοοοοσο ταυτίστηκα....(μόνο στο σημείο με το δίωρο ύπνο βέβαια διαφέρουμε...εγώ τελικά κατάφερα μόνο μισή ωρίτσα...θαύμα όμως ήταν και αυτό!!!)
Καλώς ηλθες στον κόσμο μου, εχω μαζεμενη έλειψη υπνου από το 2001 και μετα.
Ενταξει θα το δεχτω οτι με νικησες:εγω απο το 2010!