Το πιο τρυφερό απ’ όλα…

Υπάρχει μια αίσθηση που δεν συγκρίνεται με καμία άλλη στον κόσμο… Μια αίσθηση που αν τη νιώσεις, πρέπει να αισθανθείς αληθινά ευλογημένος… Μια αίσθηση που θα ήθελες να κρατήσει αιώνες, να συνεχιστεί μέχρι τη μέρα που θα κλείσεις τα μάτια σου και όμως… κρατάει τόσο λίγο… Έτσι ξαφνικά όπως μπαίνει στην καθημερινότητά σου, έτσι ξαφνικά σ’ αφήνει και εσύ μένεις με την ανάμνηση…

Είναι η αίσθηση του να έχεις το μωρό σου σφιχτά κουρνιασμένο πάνω στο σώμα σου… Να νιώθεις την ανασούλα του την ανακουφισμένη στο λαιμό σου… Να το νιώθεις να παίρνει θάρρος και ζωή από τη μυρωδιά σου… Είναι η αίσθηση που γεμίζει κάθε σου κύτταρο έτσι όπως σκύβεις απαλά προς το μέρος του και του δίνεις απαλά φιλιά ξανά και ξανά… Η αίσθηση του βελούδινου αυτού δέρματος… Το χνούδι, τόσο απαλό, τόσο αέρινο, σαν ψέμα… Τα χεράκια, είτε μπουνίτσες, είτε γραπωμένα σφιχτά πάνω στη σάρκα ή το δάχτυλό σου…. Το άρωμα… Αχ αυτό το άρωμα, το τόσο μοναδικό, τόσο ασύγκριτο με τα άλλα…

Είναι εκείνη η αίσθηση ολοκλήρωσης και ευγνωμοσύνης που νιώθεις καθώς βρίσκεσαι παραδομένη σε ένα πλάσμα τόσο μικροσκοπικό, μα τόσο δυνατό ταυτόχρονα… Οσο κουρασμένη και αν είσαι, όσο χαμένα και αν τα ‘χεις, πάντα αυτή η αίσθηση θα έρχεται να σε βρίσκει… ‘Αλλοτε τα μάτια θα δακρύζουν, άλλοτε η καρδιά θα σκιρτά, μα κάθε φορά θα είναι μοναδική… Και κοίτα να τις ρουφήξεις όλες, γιατί στο λέω ξανά: θα έρθει εκείνη η μέρα που όλο αυτό θα έχει πια χαθεί. Θα έρθουν άλλα ωραία και υπέροχα και μεγάλα, μα αυτό το τόσο τρυφερό -το πιο τρυφερό απ’ όλα!- δεν θα το ξαναβρείς ποτέ…