Μη τυχόν και δεν…

Το internet βοήθησε απίστευτα πολύ να αναδείξουν πολλοί άνθρωποι τις πραγματικές τους δυνατότητες. Οι όλο λιγότεροι μεσάζοντες-εμπόδια άνοιξαν τον δρόμο. Εχω την μεγάλη χαρά να γνωρίζω μερικούς απ’ αυτούς.

Εκνευρίζομαι… αν και πλέον μόνο πικραίνομαι…  που παρατηρώ ότι το μόνο που βασικά τους λείπει είναι η επίγνωση αυτού που κάνουν. Διανύουμε μια πολύ δύσκολη εποχή.

Βασικά μας πήραν πολλά απ’ αυτά που αγαπάμε…. την τρυφεράδα της στιγμής… τα όνειρα… ακόμα και το «ωχ αδελφέ» που μόνο οι τεχνοκράτες δεν συμφωνούν ότι είναι εξαιρετικό ψυχοφάρμακο… καρατσεκαρισμένο εδώ και αώνες.

Όταν σου πάρουν βασικά συστατικά της προσωπικής σου συνταγής, τότε κάνει κωλοτούμπες από την χαρά τους ο Φόβος… ο τρόμος του «μην τυχόν και δεν…» Τέσσερις λέξεις – τρεις αρνητικές… και ένας συμπλεκτικός σύνδεσμος για να το κάνει ακόμα πιο επιθετικό.

Δεν υπάρχει διαρκές μομέντουμ (γι’ αυτό λέγεται και μομέντουμ).

Είναι εχθροί μου αυτοί που πατάνε επί πτωμάτων, αλλά και κάνω συγκαταβατικά ταπ-ταπ και στην πλάτη εκείνων που βλέπουν τα τρένα να περνούν.

Μέσω του eimaimama έχω γνωρίσει πολλές μαμάδες -βασικά νεαρά κορίτσια- που είναι πραγματικά χρυσοχέρες… από το να φτιάξουνε μαξιλαράκια που θα ζήλευε και το Harrods μέχρι κείμενα που θα έμπαιναν πρωτοσέλιδα σε σοβαρές εφημερίδες… φυσικά υπάρχουν και αντίστοιχοι μπαμπάδες, ανύπαντρες, νεαροί/ες, μεγαλύτεροι…

Και όμως η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων είναι απίστευτα συγκρατημένοι. Κάτι τους φρενάρει να ανοίξουν τα φτερά τους… Γιατί; Μα επειδή «Μη τυχόν και δεν..»

Μας κατηγόρησαν ως έθνος… αλληλοκατηγορηθήκαμε κιόλας… ότι πληρωθήκαμε πολύ περισσότερο από όσο αξίζαμε… Ας συμφωνήσουμε αν κι έχω ισχυρές αντιρρήσεις. Ας συμφωνήσουμε όμως ότι πληρωθήκαμε περισσότερο από όσο έπρεπε… Ε, και τι σημαίνει αυτό;

Μήπως ότι από δω και πέρα (μέχρις πότε δηλαδη;) θα πληρωνόμαστε λιγότερο από όσο μας αξίζει;

Μπα!

Τι σκατά συμψηφισμός είναι αυτός;

Προσωπικά πιστεύω ότι ζούμε αλλαγή εποχής κι όχι λογιστική μάχη.

Έλεγα της Ολίβιας προχθές το βράδυ επ ευκαιρία μιας είδησης, ότι πλούσιοι (καρα-πλούσιοι, εννοώ) υπάρχουν, επειδή ποτέ δεν πλήρωσαν τους ανθρώπους που δούλευαν γι’ αυτούς στην πραγματική τους αξία. Τους πλήρωσαν τόσο όσο να αισθάνονται ασφαλείς ή μάλλον σχεδόν ασφαλείς. Στο όριο.

Στην καριέρα μου γνωρισα πολλούς που πληρωθηκαν 100πλάσιες φορές από όσο άξιζαν. Οι 9 στους 10 ήταν  κακοί άνθρωποι.

Νομίζω ότι αυτό συνέβη γιατί είδα πάρα πολλούς ικανούς, αποτελεσματικούς, δημιουργικούς κ.λ.π. να διστάζουν να ζητήσουν αυτό που αξίζουν… «Μη τυχόν και δεν…»

Αν διαβάσει κανείς το βιβλίο του Steve Jobs θα δει ότι αν και τσιγκούνης, ποτέ δεν δίστασε να πληρώσει μια περιουσία σε μισθό για να συνεργαστεί με τον καλύτερο.

Τα αποτελέσματα της Apple τα ξέρουμε.

H ελληνική ιδιωτική τηλεόραση στελεχώθηκε με ατάλαντους που επίσης πληρώθηκαν με ιλιγγιώδεις μισθούς (άστε, δεν θέλετε να ξέρετε)

Τα αποτελέσματα επίσης τα ξέρετε…

Δεν τα γράφω όλα αυτά υπό την κρίση κάποιου ελιτισμού που θέλει να σας σπρώξει στην μεγαλομανία… Όχι δα! Αλλωστε κι εγω δεν διεκδικησα πάντα αυτά που έπρεπε…

Τα γράφω γιατι ο τρόμος του «μην τυχόν και δεν…» θα ξεπεραστεί μόνο αν πιστέψουμε ξανά στον εαυτό μας… να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και εκείνο το δημιουργικό (όχι το άλλο) του ΕΓΩ να έχει  αρχίσει να δουλεύει κανονικά.

[divider]

Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.

Είναι δημοσιογράφος.