Πώς ηρέμησα από τους καυγάδες των παιδιών μου
Έγινα μανούλα στα 24 μου, τα πράγματα που δεν ήξερα ήταν παρά πολλά μα παρά πολλά, τόσα που κάποιες στιγμές νομίζω ήμουν απελπισμένη με το πως να αντιμετωπίζω κάποιες καταστάσεις! Νιωθω πως μεγάλωσα μαζί με τον υπέροχο γιο μου που είναι τώρα στα 8.
Ως μαμά αλλά και κάτοικος εξωτερικού δεν είχα καμια βοήθεια παρά μόνο του συζύγου που όμως δούλευε 12-14 ώρες την ημέρα με ένα ρεπό την εβδομάδα μόνο!!! Οι στιγμές που απλά ήθελα να ανοιξω την πόρτα και να φύγω ΜΟΝΗ ήταν πολλές, όχι απλά μέσα στον μήνα αλλά μέσα στην εβδομάδα…
Όταν έμεινα έγκυος στο δεύτερο μου παιδί μετά από μόλις 1,5 χρόνο του πρωτου, πίστευα πως θα είμαι για χρόνια κλεισμένη στο σπίτι και σκέφτηκα πως θα ήταν καλά να είναι κοντά σε ηλικία. Όπως καταλαβαίνετe όσες είστε μαμάδες ήταν δύσκολα μόλις γέννησα και το δεύτερο παιδί μου… Bέβαια ευτυχώς ο γιος μου ήταν ένα πολύ εύκολο παιδί και η μικρή μου ένα ήσυχο μωρό (τώρα δε θα έλεγα το ίδιο πια, αλλά… χαχα)
Kάποια στιγμή εγκλωβίστηκα τόσο πολύ που έπρεπε να βγαίνω τις μέρες που ο σύζυγος είχε ρεπό!! Ήταν πάντα θετικός να βοηθάει ευτυχώς!
Έχουν περάσει χρόνια και τώρα στα 8 ο γιος μου και στα 5.5 η μικρή μου νομίζω πως είναι ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα, μαλώνουν για τα πάντα, φωνάζουν και δεν είναι καθόλου θετικοί ο ένας απέναντι στον αλλον. Η λύση ήταν όμως πολύ απλή: τους χωρισα τα δωμάτια και συμπεριφερομαι πλέον με απάθεια (ναι, ναι, αυτο) στους καυγάδες τους, τους απομονώνω, τους ΔΙΝΩ 5-10 λεπτά και μετά τους φωνάζω να δούμε τι έγινε. Όταν βλέπω πως συνεχίζουν να μαλώνουν και να τα ρίχνει ο ένας πάνω στον άλλον τους στέλνω ξανα να ηρεμησουν.Το αποτέλεσμα; Ή τα βρίσκουν πλέον και ζητάνε ΣΥΓΝΩΜΗ ο ένας από τον άλλον ή μένουν ο κάθε ένας στο δωμάτιο του!
Σε πολλές μπορεί να φανεί σκληρό αλλά ήταν η μόνη λύση τελικά. Μαθαίνουν σιγά σιγά να αποδέχονται ο ένας τον άλλον και μάλιστα μετά ψάχνουμε ο ένας τον άλλον. Και πλέον δεν ακούω όλες αυτές τις φωνές και τα χτυπήματα που με βάζανε στη θεση της τρελής που φώναζει μπας και σταματήσει ο καυγάς!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΒΡΩ ΜΙΑ ΛΥΣΗ ΚΙ ΕΓΩ...ΚΑΘΩΣ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΜΙΚΡΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΜΙΚΡΑ.....4 ΕΤΩΝ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ Κ 21 ΜΗΝΩΝ Η ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ.ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΑΛΩΝΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ.ΘΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΚΙ ΕΓΩ ΚΑΝΩ ΤΟΝ ΔΙΑΙΤΗΤΗ!Κ ΝΑ ΤΟΥΣ ΧΩΡΙΣΩ ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ Κ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΒΡΟΥΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΚΙ ΕΤΣΙ ΑΠΕΛΠΙΖΟΜΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ!
Αυτο το ελυσα προσφατα κανοντας το εξης:οταν ξεκινανε οι φωνες και οι υστεριες γιατι ο ενας δε δινει στον αλλον η γιατι αρπαζει ο ενας το παιχνιδι η το φαγητο του αλλου, τους λεω βρειτε τωρα γιατι αλλιως θα πατε και οι δυο στο κρεβατι σας. Δε με νοιαζει ποιος φταιει, δε φταιει τους λεω να παιξουν ησυχα γιατι θεωρω και τους δυο υπευθυνους για τον καβγα που ξεκινησε. Μεχρι τωρα εμπαινα αναμεσα και εξηγουσα οτι δεν αρπαζουμε και ζηταμε ευγενικα και στιγμιαια τα εβρισκαν αλλα μετα παλι τα ιδια. Τωρα ετσι, σε πληροφορω οτι τα βρισκουν αμεσως και τελευταια μοιραζονται πολυ περισσοτερο απο παλια. Χτες ακουσα το απιστευτο δωσε μου αυτο για 5 λεπτα και μετα θα στο δωσω πισω. Και το εδωσε και πραγματι το πηρε πισω πολυ γρηγορα. Εσενα ειναι μικρο το δευτερο αλλα πιστευω απο τα 2 να μπορειτε να συνεννοηθειτε καλυτερα. Τωρα αναγκαστικα το βαρος της μοιρασιας θα πεσει στο μεγαλο. Το διαιτητη απεφευγε να τον κανεις και αφηνε τα να βρισκουν μονα τους λυσεις. Μπορουνε στο υπογραφω, αλλα τα βολευει να τους τα λυνουμε ολα εμεις.
Εχω ενα αγοράκι 26 μηνων με απιστευτη γκρίνια καθημερινά!η μονη λύση που βρήκα ηταν η απάθεια!δεν του δίνω καμία μα καμία σημασία οταν αρχίζει αυτα τα απίστευτα ξεσπάσματα και τελικα σταματάει!μετα τον παίρνω αγκαλιά και του εξηγώ για ποιον λόγο κρατάω αυτήν την στάση απέναντι του!κοριτσια δεν ξέρω αν με καταλαβαίνει αλλα ειλικρινά εχει βελτιωθεί παρα πολυ η κατάσταση,εννοείται πως πολλές φορές αισθάνομαι άσχημα αλλα δυστυχώς δεν ήρεμει αλλιως!!
Αγαπητη μου φιλη, ειναι μια καλη λυση που δεν την ειχα σκεφτει.Βλεπεις,εμενα η κορη μου ειναι 5 και ο γιος μου 3,5 και μενω μακρια απο τους δικους μου...ο αντρας μου δουλευει τα πρωινα και καποια απογευματα και εγω αποκλειστικα τα απογευματα(κανω μαθηματα σε φροντιστηριο).Οταν δουλευουμε και οι δυο παιρνω εγω τα παιδια μαζι στο φροντιστηριο και οσο κανω μαθημα αυτα ζωγραφιζουν στα γραφεια των καθηγητων και βλεπουν παιδικα...Οι τσακωμοι συχνοι και καθημερινοι τωρα πια.Ειμαι σε διαδικασια αλλαγης δωματιων γιατι του χρονου θα παει η κορη μου δημοτικο και θελει το χωρο της σε ωρα διαβασματος.Θα εφαρμοσω αυτα που κανεις στους τσακωμους γιατι εχω πια καταντησει μια υστερικη μαμα που προσπαθει παντα να ακουστει η φωνη της πανω απο τις φωνες των παιδιων της....εχω απλα κουραστει καθε φορα που γινεται αυτο και δεν αναγνωριζω τον εαυτο μου... Μαμα Ελενη
Δεν ειναι καθολου σκληρο, ειναι αυτο που πρεπει να κανεις. Κατα τη γνωμη μου δεν πρεπει να επεμβενουμε στους καβγαδες των παιδιων.
Sta idia kai emeis agapiti manoula, katoikoi eksoterikou kai xoris voitheia apo kanena... ta paidia exoun diafora 6 xronia metaxi tous kai akoooma den axoun apodextei o enas ton allon (13 o megalos kai sxedon 7 i mikri) dystixos den exoun domatia dika tous, to spiti mas einai 3ari kai koimountai mazi, ginetai to ela na deis....pou tha paei kapote tha vroume megalytero spiti na iremisoume kai emeis....