Με τον άντρα μου γνωριστήκαμε το 2007, εγω 23, εκείνος 29. Τον Ιούλιο του 2008 ξεκίνησε η σχέση μας και το 2011 αποφασίσαμε να συζήσουμε.

Τον Ιανουάριο του 2012 μετά από ένα δυνατό κρυολόγημα και των δυο μας, αποφασίζουμε να πάμε επιτέλους σε γιατρό. Σε πνευμονολόγο.

Μόλις ακροάστηκε τον άντρα μου, ο οποίος απλά είχε ένα ξερόβηχα (κι εμείς λέγαμε τσιγαρόβηχας) και όταν είδε τα δάχτυλα του χεριού του τον παρέπεμψε για αξονική, εξετάσεις, σπιρομετρήσεις, ακτινογραφίες.

Από τα χέρια του αναγνώρισε την πληκτροδακτυλία που συνδέεται με πνευμονοπάθεια…

Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησαν και οι δύσκολες στιγμές στην υγεία του άντρα μου. Για να μη σας τα πολυλογώ, μετά από τη βιοψία πνεύμονα που υποβλήθηκε, διεγνώσθη με ένα πολύ σπάνιο τύπο χρόνιας πνευμονοπάθειας. Άλλα συμπτώματα δεν έχει παρουσιάσει ακόμα κι αυτό είναι ελπιδοφόρο, μιας και είναι μόνο 36 χρονών.

Λίγες μέρες μετά το εξιτήριο του μου έκανε και την πρόταση γάμου. Πετάγαμε από ευτυχία και ξέραμε πως όπως και να τράβαγε για μας η ζωή δεν είχαμε σκοπό να το βάλουμε κάτω και να την αφήσουμε να περνά κοιτάζοντας τη.

Μέχρι τότε, περάσαμε πολύ δύσκολα. Η ψυχολογία του άντρα μου ήταν στα πατώματα μη ξέροντας τι είναι αυτό που έχει, άλλες φορές τον έπαιρνε από κάτω κι άλλες σήκωνε το κεφάλι αποφασισμένος να ζήσει με αυτό. Εγώ από την άλλη λίγο πριν την επέμβαση της βιοψίας έχασα την πολυαγαπημένη γιαγιά μου, τη δεύτερη μαμά μου. Έπρεπε να κάνω τα πάντα για του δίνω κουράγιο και δύναμη για να πιστέψει στον εαυτό του. Θυμάμαι αμέτρητες νύχτες να κλαίω βουβά και να φοβάμαι για το αύριο. Να φοβάμαι για το άνθρωπο μου, να φοβάμαι μην τον χάσω, να σφίγγω τα δόντια και να λέω «όλα καλά θα πάνε»!

Στις 16/12/12 ξεκινάμε με τους κουμπάρους μας ολοήμερη έρευνα αγοράς επίπλων και ηλεκτρικών γιατί επρόκειτο να συζήσουν. Είχα ήδη 5 μέρες καθυστέρηση, στον άντρα μου δεν είχα πει τίποτα κι η φιλενάδα μου λύσσαγε να κάνω τεστ. Ποτέ άλλοτε δεν είχε ξανακάνει έτσι… Το αγοράσαμε το πρωί και το βράδυ που γυρίσαμε όλοι μαζί, δεν κρατιόμουν να μην το κάνω. Ο καλός μου με τον κουμπάρο μας πετάχτηκαν να ψωνίσουν κάτι κι εγώ βρήκα την ευκαιρία να χωθώ με τη φιλενάδα μου στο μπάνιο….

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό ήθελα παιδιά αλλά έτρεμα τον τοκετό. Έβλεπα ταινίες και την ώρα που άκουγα και μόνο τα ουρλιαχτά έκλεινα τα μάτια μέχρι να τελειώσει. Ποτέ δεν ήξερα πως θα αντιδρούσα σ’ ένα θετικό τέστ… Και να που έμαθα… Μια αχνηηηηή γραμμούλα εμφανίστηκε κι εγώ τρέμοντας να λέω:

–Ισα που φαίνεται… τη βλέπεις κι εσυ; Πες μου…. τη βλέπεις ή εγώ νομίζω πως τη βλέπω… Θα τρελαθώ…

–Κοίτα να δεις, μη τρελαίνεσαι… Λένε πως ακόμη κι αχνή όταν είναι… είσαι.. Άντε με το καλό φιλενίτσα μου, χαχαχα!!!

Δεν μας έτυχε, το θέλαμε και το επιδιώκαμε περίπου 4 μήνες κι είχαμε πει ας μας το στείλει όποτε θέλει ο Θεός!!

Τα συναισθήματα μόνο όσες το έχετε βιώσει μπορείτε να τα καταλάβετε…Τα παραθέτω για όσες δεν τα ζήσατε ακόμη (με το καλό):

Σφίξιμο στο στομάχι… ταχυπαλμία… τρέμουλο… γλύκα… ευτυχία.. δέος.. φόβο.. κοιτάς, το ξανακοιτάς και λες «τώρα θα το κοιτάξω και δε θα υπάρχει» κι όμως είναι εκεί και με κάποιο μαγικό τρόπο αυτή η ροζ αχνή γραμμούλα σου χαμογελάει και αρχίζεις να κάνεις όνειρα… σε δευτερόλεπτα αλλάζει όλη σου η ζωή κι χωρίς να το θες, ξεκίνησες ήδη να χαιδεύεις την κοιλίτσα σου!!!

Σκέψη πρώτη : «Παναγία μου όλα να πάνε καλά… να είναι καλά μόνο το σποράκι μου θέλω»

Σκέψη δεύτερη: «Χριστέ μου θα γεννήσω… φοβάμαι τοοοσο πολύ, πως θα τα καταφέρω;»

Σκέψη τρίτη: «Μόνο να είναι υγιές θέλω, όλα τα άλλα περισσεύουν»

Σκέψη τέταρτη: «Μια ζωούλα έφυγε, μια ζωούλα ήρθε», σκεπτόμενη τη γιαγιά μου

Με το που γύρισε ο άντρας μου, ήθελα σαν τρελή να το πω, αλλά αν είχα κάνει λάθος;

Από τη στιγμή που μπήκε σπίτι, ένα χαμόγελο ήταν χαραγμένο στα χείλη μου κι ενώ προσπαθούσα να το κρύψω το άτιμο εκεί… να με προδίδει!!

-«Κάτι έχεις κάνει εσύ» να μου λέει νομίζοντας πως έχω κάνει καμιά «σκανταλιά» ή ότι του ετοιμάζω καμιά πλάκα.

-«Τίποτα δεν έχω κάνει…»και δώστου τα χαμόγελα της colgate.. πού να κρυφτώ καλέ; Με ξέρει πια τόσο καλά!

Αφού μείναμε οι δυο μας, ανάψαμε το τζάκι, έξω ο ουρανός άστραφτε ασταμάτητα απ’ τις βροντές και την καταρρακτώδη βροχή.. Οι ιδανικές συνθήκες σκέφτομαι.. έτσι το φανταζόμουν πάντα!

Κάθομαι στον καναπέ μπροστά στο παράθυρο και του ζητάω να κάτσει δίπλα μου. Ούτε που φαντάζεται τι τον περιμένει..

-«Ξέρεις αγάπη μου, πριν που με ρώταγες τι έχω κάνει…»

-«Ναιιι, για πεεες..»

-«Δεν έχω κάνει κάτι εγώ..»

-«Αλλά; Εγώ; Τι έκανα;»

-«Ναι εσύ μάλλον έχεις κάνει κάτι»…του πιάνω απαλά το χέρι και την ώρα που του το ακουμπάω στη κοιλιά μου του λέω.. «εδώ μέσα κάτι έχεις κάνει»

-«Τι εννοείς;» καταφέρνει να ψελίσσει..

-«Νομίζω πως είμαι έγκυος..»

-«Μακάρι.. Μακάρι… Μακάρι» συνέχισε ψελλίζοντας βουρκωμένος. Πάντα ήθελε παιδιά…

Μείναμε σφιχταγκαλιασμένοι και βουρκωμένοι… σφραγίζοντας μια μοναδική στιγμή που παντα με συγκινεί όταν τη φέρνω στο μυαλό μου!!!

Η εγκυμοσύνη ήρθε ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε!

Από τότε όλα μα όλα ήταν διαφορετικά για μας!

Είχα μια πολύ καλή εγκυμοσύνη, εκείνος ήταν πάντα κοντά μου, δίπλα μου!

Τον Αύγουστο γέννησα με καισαρική (αν και τελικά ήθελα πάρα πολύ ένα φυσιολογικό τοκετό όσο κι αν φοβόμουν, αλλά δεν ολοκληρώθηκε) ένα υγιέστατο αγοράκι!!

Τώρα ο μικρός μας είναι 6 μηνών και είναι όλη μας η ζωή. Δεν απομακρυνθήκαμε καθόλου όλο αυτό το δύσκολο διάστημα, αντιθέτως δεθήκαμε και αγαπηθήκαμε ακόμη περισσότερο.. Όλο αυτό το ταξίδι έκανε τον άντρα μου πιο δυνατό, πάτησε ξανά γερά στα πόδια του. Ξέρει πως ότι κι αν γίνει πρέπει να κάνει τα πάντα για να είναι καλά, πάνω από όλα για το παιδί μας, για την οικογένεια μας. Κι είμαι σίγουρη πως αυτό το πλασματάκι ήρθε για να δώσει δύναμη και πίστη σε ότι δύσκολο κι αν έρθει..

Η μόνη φράση που με εκφράζει απόλυτα σε ότι αφορά τη μητρότητα είναι πως «ΓΕΛΑΕΙ ΚΑΙ ΦΩΤΙΖΕΤΑΙ ΟΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ». Τόσο απλό μα τόσο, μα τόσο αληθινό.

Πολλές φορές η ρουτίνα της καθημερινότητας, ρουφάει ότι καλό μπορεί να μας συμβαίνει χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Αναλωνόμαστε σε καθημερινά χαζά κι ανούσια δίχως να σκεφτόμαστε πόσο αξίζουν όσα έχουμε. Δεν είναι ανάγκη να καταλάβεις πόσο πολύ αγαπάς έναν άνθρωπο, όταν η ατυχία του χτυπήσει την πόρτα. Κάνε κάθε μέρα να μετρά και για σένα και για εκείνον.

Κάθε μέρα που περνά, ευχαριστώ το Θεό που είναι καλά το παιδί μου και ο άντρας μου. Τους αγαπάω τόσο πολύ.. Γεμίζω την καρδιά μου με στιγμές ευτυχίας κι ελπίζω βαθειά μέσα μου ναι μέχρι τα βαθειά γεράματα κοντά μου πλημμυρίζοντας τη ψυχή μου με αγάπη όπως μόνο αυτός ξέρει…

Μαμά Π.