Είμαι σε απόγνωση!
Έχω μια κόρη που πριν ενάμιση μήνα έκλεισε τα 3. Από την πρώτη βραδιά που βγήκαμε από την κλινική και μέχρι σήμερα, δεν έχω κοιμηθεί ΠΟΤΕ, ένα βράδυ ολόκληρο! Ξυπνά από μια δυο έως και δέκα φορές μέσα στην νύχτα!
Ζω έναν εφιάλτη! Είναι απίστευτα τραγικό αυτό που ζω εγώ και ο σύντροφός μου…
Δοκιμάσαμε τα πάντα, πολύ φως, λίγο φως, έχει σταθερή ρουτίνα, δεν βλέπουμε t.v., κάνει μπανάκι να χαλαρώσει κάθε βράδυ, το βραδινό της είναι ελαφρύ, το δωμάτιο της είναι όπως της αρέσει, κοιμάται (λέμε τώρα) με τα αγαπημένα της πραγματάκια και άλλα πολλάαααα……
Άρα καταλήγουμε ότι είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας, άρα τι κάνουμε για αυτό;
Όταν κοιμάμαι μαζί της (τι όταν, που κάθε βράδυ στο κρεβάτι της καταλήγω), όχι ότι δεν ξυπνά, αλλά με βλέπει και έτσι ξανακοιμάται…
Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό, το τελευταίο 2μηνο έχει τρομερά ξεσπάσματα την ημέρα, έχει κολλήσει με το να ζητά να της διορθώσουμε τα μανίκια, να κρατάμε το μαντήλι να φυσήξει την μύτη, να διορθώσουμε τα μαλλιά και τις κάλτσες της και αυτά να τ’ απαιτεί με κλάμα, χωρίς ίχνος υπομονής κι αυτά δεκάδες φορές την ημέρα.
Θα επισκεφτώ άμεσα παιδοψυχολόγο, αλλά θέλω να ακούσω κι εσάς, μανούλες, σας παρακαλώ!
Να αναφέρω, τέλος, ότι ζει σε ένα ήρεμο περιβάλλον, τρώμε και οι 3 σαν οικογένεια ΚΑΘΕ μέρα, ζει μέσα στη μουσική και την τέχνη (καθότι ειμεθα καλλιτέχναι και οι 2), διαβάζουμε πολλά βιβλία, κάνουμε βλακειούλες και γελάμε, μεγάλωσε μέσα στις αγκαλιές, είναι κοινωνική, θήλασε 16 μήνες…
Ευχαριστώ εκ των προτέρων
μαμά Άννα
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Καταρχάς θα ήθελα να σας ευχαριστήσω έναν έναν ξεχωριστά! Επισκεφτήκαμε λοιπόν την ψυχολόγο, χωρίς το παιδί βέβαια. Είπαμε πολλά τόσο για τον ύπνο, όσο και για τις εκρήξεις και γενικά τον χαρακτήρα της... Το συγκεκριμένο παιδί καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι γενικά είναι ένα άτομο δύσκολο στον ύπνο, από την φύση του, οπότε αυτό που μένει είναι να το βοηθήσουμε να μπορεί να διαχειριστεί τα συναισθήματα του μόνο του κάθε φορά που ξυπνά, βλέπε φόβο, μοναξιά... Στο δια ταύτα λοιπόν, δεν πρέπει να ξαπλώνουμε δίπλα της, είτε μέχρι να την πάρει ο ύπνος είτε κάθε φορά που ξυπνά. Και βέβαια δεν θα αλλάξουμε κάτι, θα κρατήσουμε την βραδινή μας ρουτίνα, τα παρμυθάκια, τα χαδάκια, απλά θα είμαστε δίπλα στο κρεβάτι και όχι μέσα σε αυτό. Θα κρατάμε το χεράκι της, θα μιλάμε ήρεμα και γλυκά κάθε φορά που θα ξυπνά, αλλά πάντα δίπλα της. Επ ουδενί δεν πρέπει κάθε φορά που μας ξυπνά να πηγαίνουμε στο δωμάτιο της με ένταση, με εκνευρισμό, αλλά πάντα με ήρεμο με γλυκό τόνο, να κρατάμε το χεράκι της, προσπαθώντας να την ηρεμήσουμε και να ξανακοιμηθεί. Μας είπε ότι δεν πρέπει να εισπράττει το παιδί την δυσαρέσκεια μας, γιατί νιώθει άσχημα και γίνεται πιθανά ενοχικό ή σε άλλες περιπτώσεις βλέποντας ευάλωτους τους γονείς, τους χειρίζεται ακόμα περισσότερο... Ακολουθώντας αυτή την τακτική, μας είπε ότι θα αρχίσει να μειώνει τα ξυπνήματα της το πιο πιθανό μέσα σε διάστημα 10 ημερών. Όον αφορά τα ξεσπάσματα, σίγουρα συναντάμε τέτοιες συμπεριφορές εκεί γύρω στα 3 όπου το παιδί αρχίζει να αυτονομείται. Πρέπει να ικανοποιούμε τις ανάγκες του, χωρίς να δίνουμε έκταση... Είναι γενικά ένα παιδί με κεραίες ανοιχτές, παρατηρητικό, τρυφερό, ευγενικό και πρέπει να σεβαστούμε τα θέλω και τα μπορώ της... Μετά το ραντεβού μας αισθανθήκαμε πολύ καλύτερα, γιατί μιλώντας για το παιδί, συνειδητοποιήσαμε πόση δουλειά έχουμε κάνει ως γονείς και πόσο περήφανοι είμαστε που μεγαλώνουμε αυτό το ευγενικό πλάσμα που μέχρι και λίγο πριν φύγουμε από το σπίτι για το ραντεβού μου είπε ,μαμά σε ευχαριστώ που κλείνεις το παντζούρι του δωματίου μου Α και κάτι τελευταίο, επειδή η ίδια συντονίζει ομάδες γονέων της ζήτησα να μας παραπέμψει σε μια από αυτές, γιατί πραγματικά γίνεται πολύ καλή δουλειά.... Σας ευχαριστούμε και πάλι εγώ και ο σύντροφός μου για το ενδιαφέρον!