Το νου σου!

γράφει η Τίνα Κωνσταντάτου

Σύμφωνα με τη σοφή παιδαγωγική θεωρία που δεν γνωρίζω αν έχει ήδη διατυπωθεί επίσημα και η οποία ονομάζεται «το νου σου!», όταν μεγαλώνεις παιδιά ή ασχολείσαι με αυτά κάτω από οποιαδήποτε ιδιότητα, ένα είναι βέβαιο:

Δεν πλήττεις ποτέ, γιατί ποτέ δεν ξέρεις από πού σου ‘ρχεται και γιατί τίποτα από αυτό που σου ‘ρχεται δεν είναι όπως το έχεις φανταστεί ή το νομίζεις.

Έτσι καλείσαι να κανονίζεις διαρκώς (μα διαρκώς, λέμεεε) την πορεία σου.

Αν και το έχουμε ήδη πει και ξαναπεί, ας το ξαναματαεπαναλάβουμε, μιας και τίποτα δεν πάει χαμένο σε αυτήν την πλάση.

– Τι έγινε σήμερα; ρώτησα πριν από πολλά χρόνια το γιο μου ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι που γύρισε από το προνήπιο.

– Πήγαμε στον Αβέρωφ, το τεράστιο πλοίο που δεν είναι πια πλοίο, είναι μουσείο. Αλλά ακόμα έχει μέσα ναύτες –άλλοι θα πρέπει να είναι, όχι οι παλιοί! Μαμά, στην κουζίνα ο μάγειρας είχε ένα τεράστιο τηγάνι και μας είπε ότι μπορεί να φτιάξει ακόμα και 16 αυγά μάτια!!!

(προβληματισμένος) Φρατζόλες δεν είδα…(…)

Δυο ακριβώς χρόνια μετά, επέστρεψε η κόρη μου από το προνήπιο.

– Τι έγινε σήμερα; τη ρώτησα.

– Πήγαμε σε αυτό το γκρι πλοίο που είναι δίπλα στις κούνιες. Όλοι εκεί είναι ναύτες και έχει κι έναν κοκκινομάλλη με σπυράκια σ’ όλη τη μούρη του, τον καημένο! Και ξέρεις πώς λένε το ναύτη που το φυλάει απ’ έξω; Δημήτρη!

(εκστασιασμένη) Και με ρώτησε πώς με λένε!!! (…)

Στη συνέχεια, άντε, ας θυμηθώ και τις δυο απαντήσεις που έλαβα με διαφορά (πάλι) δυο ετών, έπειτα από τον πρώτο εκκλησιασμό τους με το σχολείο, σαν πρωτάκια στο δημοτικό πια.

Ο γιος:

– Σήμερα πήγαμε στην εκκλησία, μανούλα. Ήταν πάλι εκεί ο ίδιος ο παπάς-πάτερ με τα μακριά ρούχα, που συνέχεια τραγούδαγε και μετά μοίραζε ψωμιά και μας έβρεξε με ένα μαϊντανό. Αλλά κάτι της βρωμούσε εκεί πέρα της Τασούλας και έκανε εμετό.

Η κόρη:

– Σήμερα πήγαμε στην εκκλησία, μανούλα. Εκεί δούλευε ο κύριος Παππάς που μας λέει καλημέρα στο μανάβη, που είναι αξύριστος. Το κασκόλ του ήταν μεγάλο και απαλό αλλά άσχετο χρώμα με το φουστάνι του. Τραγουδούσε παράφωνα και ήθελε να του φιλάνε το χεράκι -μπορεί να είχε χτυπήσει, αλλά εγώ δεν είδα τίποτα όταν ήρθε η σειρά μου.

Στα χρόνια που πέρασαν και τι δεν άκουσα ως απάντηση στο «τι έγινε σήμερα στο σχολείο» (όχι που τώρα που τελειώσαμε με τα σχολεία άλλαξε κάτι 😉 ).

Φυσικά κρίνω άσκοπο να πω πως σπάνια άκουσα κάτι αναμενόμενο, αν εξαιρέσεις αραιά και πού ένα ξερό και με κατεβασμένα μάτια «τίποτα», οπότε τότε είναι που βαρούν σύσωμα τα καμπανάκια…

Και τότε ξέρεις πως είναι από τις μέρες που καλό θα ήταν να σερβίρεις κι ένα ωραίο επιδόρπιο στο τέλος του γεύματος μπας και χαλαρώσει λίγο το στοματάκι και ανοίξει λίιιγο παραπάνω

Συμπέρασμα:

Μια σοκολατόπιτα δεν πρέπει να λείπει από κανένα σπίτι!