Το παιδί μου είναι δύσκολο;
Είμαι μαμά ενός αγοριού 16 μηνών. Το παιδί το μεγαλώνουμε μόνοι μας με τον συζυγό μου χωρίς γιαγιάδες και παππούδες και χωρίς συγγενείς, εξατίας του οτι ζούμε μακρυά τους.
Απο βρεφική ηλικία ο μικρός ερχότανε σε καθημερινή επαφη μόνο με μεγάλους και περιστασιακά με παιδάκια. Καθημερινά παει βόλτα, τον τελευταιο καιρο τον πηγαίνω στην παιδικη χαρά για να ερχεται σε επαφη με αλλά παιδιά. Το θέμα είναι πώς αν έρθει σπίτι ένα παιδάκι και ιδιαίτερα μικρότερης ηλικίας η συμπεριφορά του ειναι αλλοπρόσαλη, δηλαδή είναι στην αρχή αρκετα φιλικός, του δίνει τα παιχνίδια του και κάνει χαρές, μετά αρχίζει να τσιρίζει για να τραβήξει την προσόχη, εμείς προσπαθούμε να αδιαφορούμε για να μην το συνεχίζει. Στην συνέχεια δείχνει να δυσανασχετεί με την παρουσία του και το αποφεύγει.
Γενικά είναι ένα χαρούμενο παίδι με έντονη προσωπικότητα, εκρήξεις χαράς, αλλά και έντονα κλάματα χωρις να υπάρχει πάντα συγκεκριμένος λόγος. Όταν κλαίει ή τσιρίζει για να πετύχει κάτι, δεν γίνεται το δικό του, προσπαθώ με σταθερή φωνή και απόσπαση προσοχής να τον χαλαρώσω και να τον αποτρέψω από αυτό που θέλει να πετύχει. Αναφέρομαι σ’ αυτό γιατί δεν θεωρώ οτι μεγαλώνει σε περιβαλλον
που όλα επιτρέπονται αλλά σίγουρα είναι το επίκεντρο και ο κόσμος μου όλος είναι αυτός.
Δεν ξέρω που μπορεί να οφείλεται αυτή η συμπεριφορά και ειλικρινά δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω….
Όλες οι απόψεις είναι δεκτές. Ευχαριστώ πολύ!
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Δοκίμασε να το φέρεις σε επαφή με λίγο μεγαλύτερα παιδάκια τα οποία να είναι καλόβολα για να μπορούν να παίξουν μαζί του. Και η δικιά μου που είναι 26 μηνών και μεγαλώνει μόνο με εμένα και τον μπαμπά της και έχει ελάχιστους φίλους, με τα πιο μικρά και τα συνομήλικα ακόμα δεν παίζει καλά, πιο πολύ φωνάζουν ή τσιρίζουν. Μια φορά όμως όταν ήταν 16 μηνών επισκέφτηκα μια συγγενή με ένα κοριτσάκι τριάμιση τότε χρονών και ήταν εντελώς διαφορετική. Έπαιζαν πολύ ωραία και η δικιά μου μιμούταν και ακολουθούσε την μεγάλη. Το ίδιο και πρόσφατα με ένα κοριτσάκι οχτώ χρόνων που τη μάθαινε να κάνει ποδήλατο(!). Δυστυχώς όμως και τα δύο αυτά παιδάκια μένουν σε άλλες πόλεις και δεν τα βλέπουμε συχνά. Στον κοντινό μου κύκλο υπάρχουν μόνο δύο παιδάκια και αυτά είναι πιο μικρά. Στην παιδική χαρά πάλι όλο φωνάζει και τσιρίζει, δεν μπορεί να παίξει ομαδικά. Δεν ξέρω αν βοήθησα και εγώ στην ίδια φάση είμαι και το ψάχνω...
Ευχαριστω πολυ κοριτσια για τις απαντησεις σας. Ο μικρος τωρα πλησιαζει τα 2 και ειναι πραγματικα εξω φρενων, νομιζει οτι ο κοσμος του ανηκει. Οσο αφορα στην επαφη του με τα αλλα παιδια, του αρεσει να βρισκεται μαζι τους πλεον, τα βλεπει και ενθουσιαζεται αλλα επιλεγει να παιζει με τα μεγαλυτερα παιδια. Σκεφτομαι απο Σεπτεμβρη να τον στειλω παιδικο. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΠΑΛΙ
Δεν θα πρεπει να σε αγχωνει το γεγονος οτι το παιδι σου εχει αυτη την "αλλοπροσαλλη "οπως λες συμπεριφορα, γιατι στην πραγματικοτητα ειναι μια υγιεστατη αντιδραση και απολυτα φυσιολογικη! Ουτε ειναι δυσκολο! Αλλωστε στην ηλικια αυτη τα παιδακια (ακομα κ στον παιδικο) μπορει να ειναι μαζι ολη μερα, αλλα δεν παιζουν μαζι, απλα μαθαινουν να συνυπαρχουν στον ιδιο χωρο. Πιστευω οτι τωρα που ανοιγει κ ο καιρος ειναι ευκαιρια να τον πηγαινεις βολτα πιο συχνα στην παιδικη χαρα για να ερχεται κ σ επαφη με τα παιδακια, κ οχι μονο με τους μεγαλους (που του κανουν κ ολα τα χατηρια) . Κ ισως απο του χρονου να τον αρχισεις κ παιδικο.Καλη υπομονη!