4 Μαΐου στις 3:07 π.μ.

Στις 22:30 που λέτε, ήρθε η μαμά μου και κράτησε τα μικρά (τα είχα ήδη κοιμίσει).

Ήταν η πρώτη φορά που βγήκα με την φίλη μου χωρίς τον συζυξ. Ομολογώ ότι αν και δε το περίμενα, σε κάποια φάση έπιασα τον εαυτό μου να μου λείπει που δεν ήταν μαζί μου.

Πέρασε η ώρα λοιπόν, κατά τις 12 και κάτι ήρθε εκεί που ήμασταν, ήπιαμε ένα ποτηράκι ακόμα, είπαμε δέκα κουβέντες και μετά μας πήγε στο αμάξι για να γυρίσουμε σπίτι (δεν άντεχα άλλο, νυσταζα!)

Μπαίνοντας σπίτι, βρίσκω τη μαμά μου στον καναπέ να χαζεύει τηλεόραση,της λέω να φύγει για σπίτι και πριν φύγει μου λέει:

– Σου επλυνα τα μπαλκόνια της κουζίνας και του σαλονιού, τα παντζούρια, τις σιτες, το ψυγείο, την κουζίνα, τον πάγκο της κουζίνας και σου μεταφυτευσα και το λουλούδι που είχες πει τις προάλλες.

Της είπα ευχαριστώ,καληνύχτα και βγήκα για ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι.

Πείτε μου, είναι δυνατόν να μην έλεγα ευχαριστώ;

Ευχαριστώ που παρά την κούραση της (δουλεύει 14ωρες/μερα/7μέρες/εβδομάδα), οπότε της πω να έρθει να τα κρατήσει να βγούμε, δε λέει ποτέ όχι; Ευχαριστώ που θα μπορούσε να έρθει να κάτσει στο μπαλκόνι να πιεί την κόκα κόλα της με τα τσιγάρα της και αντ’ αυτού έκατσε και μου έκανε δουλειές;

Το ευχαριστώ είναι λίγο και παρότι μεγάλωσα με πολύ κόντρα μαζί της (αντιδραστικό παιδί εγώ, αντιδραστική εκείνη),δ ε μπορώ να παραβλέψω ότι είναι πάντα εκεί…

Αγαπώ και ευχαριστώ μαμά Λίτσα!
Ούτε συμβουλή, ούτε εμπειρία, απλά ένα ευχαριστώ στη μαμά μου θέλω να πω και δημόσια!!!
 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com