5 χρόνια σε 1 ώρα

Τόση ώρα πήρε για να φυγει από κοντά μου το πολυαγαπημένο μου σκυλακι. Τόση ώρα είχε δράση το δηλητήριο που βρισκόταν στο δρόμο μέσα σε εκείνη τη φόλα. Γιατί υπάρχουν κτήνη που κάνουν τέτοια πραγματα; Με τι ψυχή κοιμουνται τα βράδυα; Αραγε είναι ήρεμοι; Σκέπτονται πως έκαναν μια καλή πράξη σήμερα;

Εμένα μου άρπαξαν τη χαρά μέσα απο την αγκαλιά μου…… Αυτό το μικρό πλασματακι τι εφταιγε; Τον είχε πειράξει το δολοφόνο του; Φυσικά και όχι.

Πέντε χρόνια ΑΚΡΙΒΩΣ πριν στην ίδια ημερομηνία τον πέταξαν στην αυλή της φίλης μου (γιατι αυτο το πλάσμα ηταν αδέσποτο) κι εκείνη δεν μπορεσε να τον κρατήσει γιατι τσακωνόταν με το δικό της σκυλάκι. Έντρομη τον πήρα, ακόμα θυμάται η φίλη μου τη στιγή που της είπα πως θα τον πάρω  για το γιο μου το μικρό που πάντα ζητούσε ενα σκυλάκι.

Έτσι, ο Ερικ (ή cheeky cheeky που τον ελεγε η φίλη μου) μπήκε στη ζωη μας. Ένα αγρίμι στην αρχή, κανείς μας δεν ήξερε πως να τον αντιμετωπίσει. Φοβόταν το κάθε τι, μας δάγκωσε όλους στην οικογένεια, αλλα εμείς συνεχίσαμε να τον αγαπαμε και ειπαμε ποιός ξέρει τί έχει περάσει στο δρόμο; Μια φορά τον δηλητηρίασα αθελά μου δίνοντας του πέτσα αρνιού και νοσηλευτηκε 3 μερες, τί ηξερα εγω από σκυλιά εξ’αλλου; Διαγνώστηκε με ερλιχίωση 6 μηνες μετα και στεναχωρηθηκαμε τόσο. Αλλα το ξεπεράσαμε και αυτο.

Μέρα με τη μέρα συνηθίσαμε ο ένας τον άλλον, ηρέμησε το καμάρι μου και γίναμε πολυ καλά φιλαράκια. Ηταν εκπαιδευμένος, δεν ξέρω, άλλα άκουγε σε πολλές εντολες. Μόνο που δεν μιλούσε. Δεν ήταν σκυλί αυτό,  ήταν άνθρωπος. Όλοι το ελεγαν. Με ακολουθούσε όπου και να πηγαινα, κοιμοταν στα πόδια μου. Η δε ώρα της βόλτας του ηταν η πιο χαρουμενη, 2 φορες την ημέρα τουλάχιστον. Ηξερε πότε ημουν καλα, πότε είχα νευρα αλλα πάνω απ’ολα, ηξερε να διεκδικεί τα χαδακια του. Τρυπωνε μεσα στην αγκαλιά μου όπου και όποτε μπορούσε.

Οι βόλτες με το αυτοκίνητο ήταν οι αγαπημενες του. Οταν είχαμε συνοδηγό, η χαρα του να βγαζει το κεφαλάκι του έξω και να ανεμίζει το μαλλί του. Αν ήμασταν οι δυο μας, με κοιταζε και ανοιγόκλεινε το στόμα του μέχρι να του πώ τον προορισμό μας και μετα ήξερε να κάτσει ηρεμος μεχρι να φτάσουμε.

Όταν άκουγε τα παιδιά στο skype, κουνούσε την ουρά του από χαρα. Δεν ηξερε από πού προερχόταν η φωνή αλλά ηταν γνώριμη και εφερνε και παιχνίδι με πολύ χαρα.

Μια αλλη μου φίλη τον φωναζε κολακευτικα ‘λόρδο’ και του αξιζε αυτος ο τίτλος. Εκανε ότι ηθελε εκεινος. Ζηλευε όταν χαϊδευα άλλον, ειτε ηταν τα παιδια μου, η φίλη μου, ή άλλα παιδια της οικογενειας. Ηθελε αποκλειστικότητα λέμε και την διεκδικούσε. Το μεζεκλικι του καθε φορα στο πιάτο του ηταν απαραίτητο γιατι σιχαινομασταν τις κροκέτες. Οταν αγοράζαμε σουβλάκια παραγγελναμε και ‘1 ευρω κρεατακι για το σκυλο μου παρακαλώ’.

Σε λίγο καιρο επιστρέφω στην χωρα που γεννήθηκα και ήθελα πολυ να τον πάρω μαζι μου. Ουτε λεπτο δεν περασε απο το μυαλό μου πως θα τον αφηνα εδώ. Δεν πρόλαβα όμως, γιατι αλλοι είχαν άλλα σχεδια δολοφονίας του μικρου μου παιδιου. Σε λιγότερο από 1 ωρα είχε φυγει απο το δηλητήριο της φόλας. Τόση μανία είχε ο δολοφόνος να τα εξοντώσει τα σκυλιά. Και το πέτυχε με το Ερικάκι μου.

Εφυγε η παρέα μου, η παρηγοριά μου, ο φίλος μου, και πονάω πολύ, τόσο πολυ…… Κοιμηθηκαμε το τελευταιο βράδυ μαζι, κι ας μην ειχε ζωη το παλικαρακι μου. Σήμερα το πρωί τον έθαψα, σκάβοντας του ενα μικρό λάκο βάζοντας ενα παιχνιδάκι του, μια σακουλα ακαθαρσιών (που πάντα κουβαλούσα μαζι μου) και τον σκεπασα με ενα σεντόνι μας. Μπορώ να σας πω πως είνα απο τα πιο οδυνηρά πράγματα που έχω κάνει σ’όλη μου τη ζωη, δεν πιστευα τι εκανα όταν εσκαβα.

5 χρόνια ακριβώς πέρασαν και σβηστηκαν σε 1 ώρα… Αντιο ψυχουλα μου, τσουνάκι μου, λόρδε, cheeky cheeky, Ερίκο μου, αγάπη μου. Σ’ευχαριστώ για όλα όσα μου εμαθες, για τις όμορφες στιγμές και τις χαρές που ζήσαμε. Θα είσαι πάντα ενα ξεχωριστό κομμάτι της ζωης μου.

Μαμά Στέισυ
 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com