Αφιερωμένο στις Θεσσαλονικιές μανούλες!

«Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχοΜΑΝΑ…» δεν λέει το τραγούδι; Ε, μέσα είμαι λοιπόν.

Θέλω καιρό να σας γράψω για τη Θεσσαλονίκη. Επαιξε μεγάλο ρόλο για μένα στα πρώτα μου χρόνια και σ’ αυτά που ζω σήμερα.

Με πήγαινε εκεί κάθε τρις και λίγο όσο ήμουν μικρός ο πατέρας μου και η γυναίκα μου, η Ολίβια γεννήθηκε και μεγάλωσε εκεί.

Κρίνοντας και από τους δυο βγάζω το συμπέρασμα ότι η πόλη τραβά σαν μαγνήτης τα παιδιά της. Με κάθε ευκαιρία ήταν ο πατέρας μου εκεί, είναι και η Ολίβια.

Μισός Θεσσαλονικιός… και τα παιδιά μου επίσης… κάτι σαν τον Γιωργάκη που ‘ναι μισός Αμερικάνος… Του βγαίνει ε;… Του βγαίνει …πώς να το κάνουμε τώρα!

Ε, ετσι και μένα.

Προσέξτε κάτι…

Εμένα ο μπαμπάς μου ήταν γελοιογράφος… καρτουνίστας… ηταν 24ωρες το 24ωρο καρτουνίστας… έβλεπε τη ζωή σαν καρτούν… Εμαθα να την βλέπω έτσι. Μου αρκεί μια κίνηση για να σε συμπαθήσω… το ντυσιμό σου… πώς βάζεις τις λέξεις στο chat… για αντίστοιχους λόγους μπορει και να σε αντιπαθήσω.

Βασικά μ’ αρέσουν οι ορίτζιναλ άνθρωποι.

Και στη Σαλονίκη οι άνθρωποι είναι ακόμα ορίτζιναλ.

Θα σας πω ένα παράδειγμα.

Πηγαίνω μόνος μου με το αεροπλάνο στη Θεσσαλονίκη για να συναντήσω την Ολιβ μου.

Παίρνω ταξί για την πλατεία Αριστοτέλους, όπου με περιμένει όταν θα ‘χει τελειώσει την ραδιοφωνική της εκπομπή στον τότε Star FM που αγαπούσε (και νομίζω ότι συνεχίζει να τον αγαπά και ας μην υπαρχει πια) με όλη τη δύναμη της ψυχής της.

Ο ταξιτζής; Πιο Θεσσαλονικιός πεθαίνεις.

Χυμένος μπροστά στο τιμόνι, οδηγεί με τον φραπέ προέκταση του χεριού του και διπλωμένος χαλαρά προς την πόρτα, ώστε να βολευεται καθώς με κοιτάει (όχι από τον καθρέφτη βέβαια) όταν μου μιλάει.

Και έχει όρεξη.

Και το ξέρει ότι είμαι Χαμουτζής από τη στιγμή που μπήκα και του είπα:

– Καλημέρα σας, στην πλατεία Αριστοτέλους παρακαλώ.

Στα πρώτα 500 μέτρα μου λέει:

-Από Αθήνα ε;

-Ναι!

-Ε, ναι για!

Και αρχίζει από τα πιτόγυρα, που τα λέμε σουβλάκια… και φτάνει στο μετρό που «γιατί φτιάξατε πρώτοι εσείς εκεί κάτω….»

Ο,τι μου λέει, συμφωνώ και αυτό τον εκνευρίζει.

Σε κάθε απάντηση μου τραβά μια τζούρα από τον φραπέ και γυρνά και με κοιτά αργαααααά από πάνω μέχρι κάτω…

–Πλάκα με κάνεις ε;

-Καθόλου.

Οδηγούμε σχετικά γρήγορα σε μια κεντρική λεωφόρο, ξαφνικά πετάγεται ένα μηχανάκι από κάποιο στενό… Με μια αστραπιαία μαεστρική κίνηση, τον αποφεύγουμε τελευταία στιγμή… Ο φραπές στη θέση του!

-Α, τον μαλάκα… μου ξεφεύγει.

Ο ταξιτζής ξαναγυρνά σχεδόν ολάκερος προς το μέρος μου… τραβά μια τζούρα από τον φραπέ και μου λέει κοιτώντας με στα μάτια:

-Γιατι ρε φιλλλλαράκι, εσάς εκεί κάτω δεν πετάγονται μηχανάκια;

Ορίτζιναλ τέλος!

Βλέπεις Θεσσαλονικιές στο FB. Εξαιρετικά κορίτσια. Σπάνια δεν θα δεις στα αλμπουμ τους φωτογραφια με τον Λευκό Πύργο. Στην Αθήνα δεν έχουμε όλοι φωτο της Ακρόπολης. Τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα θα γράψουν στατους που θα αναφέρεται στη Θεσσαλονίκη. Εχει ενδιαφέρον. Αγαπούν την πόλη τους… αυτό δίνει στη πόλη ζωή.

Τον βλέπεις στην παραλία.. ολίγον κάγκουρας… αλλά ωραίο παλικάρι… τον χαριεντίζει στο μπιτς μπαρ μια άγνωστη γκόμενα που είναι στα χάι της… ε, θα σκάσει αμα δεν πει την μαλακία του για τον ΠΑΟΚ.

Γουστάρω! Αλλιώς η ζωή θα ήταν προβλεπόμενη.

Μ’ αρέσει να βρίσκω την αισιοδοξη διάσταση των πραγμάτων.

Ο μονότονα στείρος ανταγωνισμός των Θεσσαλονικέων για τους Αθηναίους, είχε και ένα καλό: Δημιούργησε κάτι σαν θόλο πάνω από τη Θεσσαλονίκη. Δεν υπάρχουν ΚΑΙ άλλοι… είναι αυτοί/ες μόνοι τους. Κάτι σαν το χωριό του Αστερίξ, που αμα δεν την έπεφταην στους Ρωμαίους (τους άλλους δλδ) τσακωνόντουσαν μόνοι τους. Κάτι σαν σκεπασμένη χύτρα που πρέπει να σηκώσεις το καπάκι για να πάρεις τη μυρωδιά.

Στη Θεσσαλονίκη έχω γνωρίσει εξαιρετικά ικανούς ανθρώπους. Ρουφώ από το ταλέντο τους. Θα ‘θελα να συνεργαστω με όλους τους… έχουν όμως μια δυσκολία: σαν να μη θέλουν να ανοίξουν τη σαμπάνια του νικητή. Σαν να αυτοπεριορίζονται… είτε μένουν εκεί και συνεχίζουν να δίνουν (θεσπέσιες) μυρωδιές στην κλειστή χύτρα, είτε την εγκαταλείπουν και μεγαλουργούν.

Δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν πρέπει να χαλάσει αυτό. Μάλλον πρέπει να βγάλει όλο του το φως… Ας είναι τουλάχιστον μια χύτρα που αστράφτει.

Η Θεσσαλονίκη έχει κατά τη γνώμη μου την ομορφότερη πλατεία του κόσμου. Όταν βρίσκομαι στο κέντρο της πλατείας Αριστοτέλους και κοιτάω 360 μοίρες… νιώθω ότι είμαι σε ενα από τα ΤΟΡ-5 ωραίοτερα μέρη που εχω βρεθεί στη ζωή μου.

Ταυτόχρονα η Θεσσσαλονίκη είναι η πιο «γλυκειά φτωχομάνα του κόσμου!»

Η γιαγιά μου η Αθηνά (χαίρομαι που η κόρη μας έχει το ονομά της) ήταν γλυκειά φτωχομάνα… στη Θεσσαλονίκη.

Αυτό το φτωχομάνα δεν έχει μαύρο… δεν είναι σκοτεινό… έχει λυρισμό… γιατι για έναν ανεξήγητο γαμημένο λόγο, αυτή η πόλη γεννάει καλλιτέχνες. Και οι καλλιτέχνες που δίνουν το τέμπο, δεν είναι δυνατόν βγάζει κάτι σε σκούρο. Δεν είναι μόνη –μη τρελλαθούμε τώρα- που τους γεννάει, αλλά γεννάει πολλούς.

Είτε τραγουδούν, είτε μαγειρεύουν, είτε φτάχνουν μαγαζιά, είτε διοργανώνουν events το ίδιο είναι. Είναι καλοί!

Η Θεσσαλονίκη είναι μέσα στο σπίτι μου… Η Ολίβια έχει όλη αυτή τη φλόγα που περιγραφω. Εχει το ταμπεραμέντο. Δεν μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που κάνουν ότι ξεχνούν. Μ’ αρέσει η λάμψη που παίρνουν τα μάτια της όταν πατά το πόδι της Θεσσαλονίκη.

Εχω περπατήσει μαζί της την Θεσσαλονίκη. Εκείνη μου ’χει δείξει τις γωνιές της. Εκείνο που δεν της έχω πει είναι ότι όταν είμαστε με φίλους και π.χ. πίνουμε καφέ, κλείνω τα μάτια και οι μυρωδιές της χύτρας είναι οι ίδιες με τότε που ερχόμουν όταν ήμουν παιδί. Είναι μαγικό αυτό. Δεν συμβαίνει με την Αθήνα.

Από την άλλη την σπρώχνω να πηγαίνει μόνη της για να βρίσκει τα πατήματα της. Και κάθε φορά που γυρνά είναι γεμάτη ενέργεια. Η ζωή είναι μια ανάσα. Ολοι χρειαζόματε τις ανάσες μας και η ανάσα το να ‘σαι με τα φιλαράκια σου στην πατρίδα, είναι σπουδαία ανάσα.

Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν στην Αθήνα κι όχι στη Θεσσαλονίκη. (Θα προτιμούσα στο Σάλτζμπουργκ, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβεντα) H προϋπόθεση είναι να γίνει αστραφτερή χύτρα.

Όλα τα παραμύθια που μου ΄λεγε ο πατέρας μου -τα μεσημέρια του καλοκαιριού στο κρεβάτι- στη Θεσσαλονίκη διαδραματιζόντουσαν.

Συγκινούμαι κάθε φορά που η Ολιβ παίρνει την Αθηνά από το χέρι και την πάει στον φίλο της τον Θωμά.

Ανατριχιαστικά το ίδιο έκανε και ο πατέρας μου με εμένα: με πήγαινε κρατωντας με από το χέρι στον φίλο του… τον (!!!) Θωμά.

[divider]

Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.

Είναι δημοσιογράφος.