Ακόμα δεν έχω πιστέψει ότι τα καταφέραμε! (vbac τοκετός)

Ειμαι η μαμά Μικαέλα κι εχω δυο γιους! Ήρθε η ωρα να σας διηγηθώ τις ιστορίες των τοκετών μου! Υπέροχοι και οι δυο!

Ο πρώτος μου, ο Ηλιας μου, γεννήθηκε πριν απο εφτά χρονια στο Μητέρα, ενα μεσημερι του Ιουλίου!!

Θυμάμαι ακομη εκείνο το πρωι που σηκώθηκα και λεω στον καλο μου «Μην πας για δουλεια, κατι νιώθω» και μετα ειδα βλέννα στην τουαλετα και ετοιμάστηκα για το μαιευτηριο!

Ενα πραγμα μου ειχε πει ο καλος μου: να μην γεννησω σε ωρα αιχμής γιατι Φαληρο-Μαρούσι δεν το λες και δίπλα!! Ε ακομη μου το «κοπαναει» οτι στις 8 το πρωι μεσα στην κίνηση τρέχαμε Μαρούσι! Χαχα!! Αλαρμ κορνες και παμεεε! Πολυ κινηματογραφικό!

Μπήκα στο Μητέρα με διαστολή 4 και μεσα σε δυο ωρες εκανα τελεία διαστολή! Αλλα κατι δεν μου πήγαινε καλα! Ενώ ένιωθα τον μικρο πολυ χαμηλα ο γιατρος μου έλεγε να μην σπρώξω! Με εξέταζε κι άλλαζε η όψη του αλλα δεν μας έλεγε κατι να μην αγχωθω! (Στην εξεταση αντί να ερθει το κεφαλι προς τα εξω πήγαινε πισω). Ώσπου αρχίσαμε να τον χάνουμε απο τον καρδιοτοκογραφο…. Στην αρχη επανερχόταν γρηγορα αλλα μετα αργούσε πολυ κι ετσι μου ειπε «Δεν μπορω να σε κρατήσω αλλο Μικαέλα μου, πρεπει να τον βγάλουμε!»

Και μπήκαμε για καισαρικη.

Ετσι στις 13:33 γεννήθηκε ο κουκλος μου 3.570 κιλά με τον λώρο περασμένο στο κορμάκι του σαν στρατηγός!!! Αυτο τον κρατούσε πισω και δεν μπορούσε να βγει! Μάλιστα το κεφαλάκι του ηταν σαν…αυγό! Πασχαλινό κιολας!! Επειδη έμεινε αρκετή ωρα στην πυελο!

Στην αρχη άργησα να ξεπεράσω την καισαρικη αλλα μετα καταλαβα οτι δεν γινόταν αλλιώς στην συγκεκριμένη περίπτωση, κι ας ειχα πρηξει τον ανθρωπο 9 μήνες για φυσιολογικό τοκετο κι ας πήγαιναν ολα ρολόι με τους πόνους και την διαστολή, αυτο ομως ηταν το καλύτερο για το παιδι.

Πέρσι το καλοκαίρι λοιπον μένω έγκυος στο δεύτερο παιδακι μου!! Μου πήρε 6 χρονια να το αποφασίσω λόγω κάποιων θεμάτων υγείας μου! Μεγάλη χαρά για όλους μας!

Άλλαξα γιατρο γιατι ο πρώτος μου ηταν μακρια απο την πόλη μου. Απο μια μικρη έρευνα βρήκα την τωρινή γιατρο μου.

Πρωτη επισκεψη οικογενειακως κι ακούμε καρδούλα!

Ο Ηλιας μου κατενθουσιασμενος που θα αποκτούσε αδερφάκι!! Τον ειχα μαζι μου σε όλους τους υπέρηχους κι ετσι έζησε κι εκείνος όλη την εγκυμοσύνη μου!!

Απο τις πρώτες επισκέψεις ειχα θέσει το ζήτημα «φυσιολογικό τοκετο μετα απο καισαρικη» και ήταν θετικότατη! Τοσο πολυ που απορούσα αν το εννοούσε ή μου έλεγε ναι μονο και μονο για να μην με χάσει απο πελάτισσα!

Οσο πλησίαζε ο καιρος τοσο αγχωνομουν… Πως θα ειναι, αν θα πετύχει, που θα αφήσω το πρωτο μου παιδακι για να παω να γεννησω και τέτοια…

Φτάνουμε λοιπον δυο βδομάδες πριν την ΠΗΤ στο Ιατρειο να συζητάμε το ενδεχόμενο καισαρικης κι αποφασίζουμε να κλείσουμε ραντεβου τέλος 40ης εβδομάδας αν ο μικρος δεν δωσει σημεία έναρξης τοκετού.

Η αληθεια ειναι οτι ηθελα να κανω vbac αλλα δεν το ειχα και μαραζι. Ειχα εμπιστοσυνη στην γιατρο μου οτι ολα θα πανε καλα με οποιο τροπο κι αν γεννησω!

Μια βδομάδα πριν την ΠΗΤ (10/4) ο μικρος ακομη πολυ ψηλα και οι ελπίδες για vbac ειχαν εξανεμιστει! Μάλιστα το ειχα παρει απόφαση πλέον και ημουν οκ με αυτο!

Την επόμενη μερα ομως, Παρασκευή 4/4/2014, ξυπνησα απο το άγχος μου!! Πηγα τουαλετα και βλέπω ροζ! Λεω «απο το άγχος θα ειναι» μιας και ειχα και συχνουρια αλλα μετα άρχισαν κατι πονακια! Στέλνω τον μεγάλο μου στο σχολειο αφου φίλησε κι εκείνο το πρωι την κοιλιτσα μου (που να ξέραμε!) και παίρνω την γιατρο τηλεφωνο και λεει «παμε στο μαιευτηριο«, «μπααα, λεω εγω, αφου την Δευτερα έχουμε ραντεβου!«

«Έλα, σημερα γεννάμε«!!!

Πανικό εγω!!! Στο πρωτο ημουν κουκουρουκου εντελως, εδω ομως ηξερα τι με περίμενε!!! Χα!

Φτάνουμε στο Ρεα και με ετοιμάζουν, ρομπιτσα, ορό και φύγαμε (ουτε κλισμα, ουτε καλλωπισμό)! Η διαστολή αφαντη αυτη τη φορα! Ο μικρος… εγκατεστημένος πανω στο στομάχι μου, τοσο ψηλα!

Νηστικη (λες και το ξερα!) να πείναω και να με πιέζει κιολας!

Κι εκει αρχίζουν οι πόνοι και καπως σα να γινεται διαστολή!!!

Η γιατρος ψύχραιμη δινει εντολή για επισκληριδιο. Με το που την κάναμε ομως, εκτός απο τους πόνους, σταμάτησε και η διαδικασια… Διαστολή κολλημένη στο 3 και το μωρο ακομη ψηλα!

Δυστυχώς επειδη απαγορεύεται να επιταχύνεις με οποιονδήποτε τροπο την διαδικασια όντας προηγηθείσα επρεπε να περιμένουμε! Κι αυτο κάναμε!

Με πολλούς πόνους κι ελάχιστη δόση επισκληριδιου ισα για να ξεκουραζομαι πέρασαν αρκετες ωρες που μου φαίνονταν αιώνες!!

Ηρεμούσα και μιλούσα στο μωρακι!!

Αλλα έλα που οι πόνοι με χτυπούσαν στην μεση και… τον δεξί γοφο!!  Ω ναι!! Αντί να πιάνω την κοιλια και να πονάω εγω έπιανα τον γοφο μου!!!

Οταν με γυρνούσε πλάι η γιατρος άρχιζε να κατεβαίνει ο μικρούλης μου!! Αργούσε να κατεβει αλλα μονο αυτο βοηθούσε στην εξέλιξη της διαδικασίας. Μετα η ιδια άρχισε να ακυρώνει ραντεβου (ειχε παει απογευμα) κι εκει καταλαβα (μερες μετα τον τοκετο που το σκεφτόμουν) οτι ηταν σίγουρη οτι θα τα καταφερναμε!

Καποια στιγμη ομως λιγοψυχισα… Της είπα να τον παρει να τελειωνουμε! Κι εκει φάνηκε η εμπειρία της και η σιγουριά της, μου λεει: «έχουμε διαστολή 7,5, σε μια ωρα το πολυ θα εχεις τον γιο σου αγκαλια!«

Βέβαια ηταν λιιιιγο παραπανω απο μια ωρα αλλα χαλάλι!!

Μετα απο αρκετα σπρωξιματα κι απιστευτο πόνο (!) βγήκε το… καρμπόν του Ηλια μου, του πρώτου μου γιου! Τον άφησαν επανω μου για πολυ ωρα κι εκει ξεσπασα σε απιστευτους λυγμούς! Δεν το πίστευα οτι τα καταφέραμε!!! (Μεταξυ μας ακομη δεν το εχω πιστέψει!!)!

Στις 4/4/14 ωρα 18:58 γεννήθηκε ο δεύτερος γιος μου 3.530 κιλά, με vbac!!

Οι ημέρες στο μαιευτηριο τελειες! Φύγαμε μαζι απο την ανανηψη με τον γιο μου και επειδη ζήτησα rooming in είμασταν συνεχεια μαζι!! Θηλασε απο την πρωτη στιγμη!  Δεν πήρε ουτε σταγόνα ξένου γαλακτος (δεν θα ημουν υστερική αν έπαιρνε, αλλα προτιμούσα να παρει ολο το πρωτογαλα μου!)

Υπεροχη εμπειρία να εχεις το μωρακι μαζι σου συνεχεια και την βοήθεια των μαιων οποτε χρειαζοταν. Χτυπούσα το κουδούνι για οτιδήποτε, ακομη και για νερο κι εκείνες έτρεχαν!

Θηλάζει αποκλειστικά απο την πρωτη στιγμη, το μαιευτηριο εξαιρετικό και υποστηρικτικό. Ίσως επειδη ημασταν το μοναδικό δωμάτιο σε ολόκληρο τον όροφο που είχαμε rooming in!

Με λίγα λόγια έζησα μια υπεροχη εμπειρία, και στην γέννα μου και στην παραμονή μου στο μαιευτηριο!!

Ευχαριστω την γιατρο μου, Στελλα Παλεξα, αν δεν ηταν εκείνη θα ειχα κανει επαναληπτική καισαρικη, χωρις λόγο αυτη τη φορα! Ευχαριστω την οικογένεια μου που με βοήθησε και με υποστήριξε απο την πρωτη στιγμη σε όλες τις αποφάσεις μου!!

Ηταν μια μοναδική, υπεροχη εμπειρία!!

Μια συμβουλή: άσχετα με το πως θα γεννησετε, να ζητάτε rooming in! Ειναι το ιδανικό για τα μωρακια σας! Την μαμά τους θέλουν, οχι ενα δωμάτιο με 20 αλλα νεογνά που κλαίνε!! Και οι κοπέλες παντα πρόθυμες, ακομη και να το πάρουν για λιγο για να ξεκουραστειτε!

Σας φιλώ!

Μαμά Μικαέλα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com