Αγαπητές Μανούλες,

Έχω ένα αγοράκι τεσσάρων ετών  και ένα επτά μηνων. Όπως καταλαβαίνετε από την ημέρα που ήρθε στο σπιτι το μωρο υπάρχουν εκρήξεις ζήλιας του πρώτου παιδιού. Προσπαθούσα και προσπαθω να μοιράζω το χρονο μου στα δυο για να είμαι και με τους δυο… πράγμα δύσκολο αφού πάντα ο ένας είναι αδικημένος.

Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί η παρουσία της κουνιάδας μου που από τότε που γεννήθηκε ο μεγάλος μου γιος έπαθε ψύχωση μαζί του. Μέχρι ένα σημείο το καταλαβαίνω, παιδί του αδερφού της είναι και λαχταράει να αποκτήσει και ένα δικό της παιδι. Όμως τον τελευταίο καιρό και λόγω της καραντίνας αναγκαστήκαμε να πάμε στα πεθερικά μου με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε σε καθημερινή βάση και εδώ αρχίζει το πρόβλημα… ξαφνικά αντικαταστάθηκα, να του παίρνει δώρα, να του φτιάχνει γλυκά και να τονίζει πως όλα είναι για αυτόν (ακόμη και το χρωμα των νυχιών της το έκανε ό,τι χρωμα ζητούσε ο μικρός).

Εγώ από την άλλη κλεισμένη στο σπιτι με δυο μωρά, σχεδόν ατημέλητη, προσπαθώντας να κάνω ό,τι καλύτερο και δημιουργικό για αυτόν, φτιάχνοντας χειροποίητες χριστουγεννιάτικες κάρτες για όλους, χειροποίητα στολίδια για το δεντρο ,παίζοντας μαζί του όσο μπορώ.

Έχοντας και το μωρο, με λίγες ώρες ύπνου κατέληξα να είμαι ‘η άλλη’ που τελικά το παιδί της είπε ότι θα προτιμούσε τη θεία για μαμά και όχι εμένα…

Ήθελα να τα πω κάπου χωρίς να παρεξηγηθώ

Μια όχι τέλεια μαμά…