Είμαι η Ελένη, 33 ετών και έχω ένα αγοράκι τον Δημήτρη 1 έτους.
Γράφω αυτό το κείμενο απλά για να βγάλω από μέσα μου ότι με πικραίνει και να προτρέψω τις μανούλες να μην κάνουν τα λάθη που ίσως έκανε η δική μου μητέρα.
Η μητέρα μου δεν είναι ποτέ ευχαριστημένη και ικανοποιημένη με μένα. Μόλις πετύχω ένα στόχο που αυτή έχει θέσει κατευθείαν ζητάει το κάτι παραπάνω.
Από μικρή ήμουν στρατιωτάκι μέσα στο σπίτι, να μην κάνω καμία ζημιά γιατί το σπίτι πρέπει να είναι τέλεια συμμαζεμένο ώστε όλοι να βλέπουν πόσο καλή νοικοκυρά είναι η μαμά μου.
Αν έκανα κάποια ζημιά έπεφτε ξύλο, πολύ ξύλο, όχι αστεία πράγματα.
Τα νεύρα της ήταν πάντα σπασμένα από διάφορες καταστάσεις που βίωσε και φυσικά τα σπασμένα νεύρα τα πλήρωνα εγώ και ο αδερφός μου.
Ήμουν στο νηπιαγωγείο και αναγκάστηκα να πάω με μακρυμάνικη ζακέτα στη γιορτή λήξης της σχολικής χρονιάς γιατί το προηγούμενο βράδυ επειδή ζήλεψα που πήρε μόνο τον αδερφό μου στο κρεβάτι της να κοιμηθούνε μαζί, της μίλησα άσχημα και με έδειρε πολύ τόσο πολύ που μου μαύρισε το χέρι.
Κάθε φορά που είχα κάποιο ατύχημα (π.χ. είχα σπάσει το πόδι μου), έτρωγα ξύλο γιατί την έβαζα σε μπελάδες.
Δεν είχε την υπομονή να κάτσει να μας διαβάσει ποτέ. Τις λίγες φορές που καθόταν να με διαβάσει, μόλις έκανα το ίδιο λάθος αρκετές φορές, έπεφταν οι σφαλιάρες βροχή! Η καλύτερη της φίλη που το έβλεπε αυτό τελικά ερχόταν και με διάβαζε αυτή.
Όσο μεγάλωνα, τόσο περισσότερο ξύλο έτρωγα. Θυμάμαι μια φορά γύρω στα 17 μου που με είχε ρίξει κάτω μου πατούσε τη κοιλιά και με κλωτσούσε παντού και τελικά λιποθύμησα.
Σαν παιδί και σαν έφηβη πέρασα 2-3 φορές κατάθλιψη. Τότε φυσικά πάλι νευρίαζε αλλά με πήγαινε στο νευρολόγο που πήγαινε και αυτή για να με βοηθήσει. Και προσπαθούσε και αυτή με τον τρόπο της.
Για τα μαθήματα και τις επιδόσεις στο σχολείο δε με πίεσε ποτέ και ήταν πάντα ενθαρρυντική.
Τέλειωσα το σχολείο, πέρασα στο πανεπιστήμιο, δούλευα παράλληλα αλλά ούτε αυτά ήταν αρκετά γιατί παρά τους κόπους που κατέβαλα, δεν πέρασα στο δημόσιο.
Μετά άρχισε η πίεση του να παντρευτώ να φύγω από το κεφάλι της, όπως έλεγε πάλι όταν αγανακτούσε.
Παντρεύτηκα και μετά άρχισε η πίεση του να κάνω ένα παιδί γιατί δεν είμαι και μικρή.
Έμεινα έγκυος και λόγω σοβαρών προβλημάτων έπρεπε να είμαι στο κρεβάτι για τους 5 πρώτους μήνες. Ήμουν χάλια ψυχολογικά και εντελώς μόνη. Είχα μια σοβαρή αιμορραγία και λόγω των προβλημάτων που είχα πήγαινα τακτικά στο γυναικολόγο και έπαιρνα κάποια φάρμακα, οπότε μια μέρα μου λέει «Πες στο γιατρό να σε καθαρίσει (να τερματίσει δηλαδή την εγκυμοσύνη) γιατί οι γιατροί λεφτά θέλουν να παίρνουν, για αυτό σου λέει να πηγαίνεις συνέχεια και εξάλλου με τα φάρμακα που παίρνεις, τι παιδί θα βγει;»
Τελικά με τη βοήθεια του Θεού, του γιατρού και του συζύγου μου γέννησα ένα υγιέστατο αγοράκι που είναι ο θησαυρός μου.
Επεμβαίνει συνέχεια στην ανατροφή του και με κοροϊδεύει που είμαι υπερπροστατευτική μητέρα. Μα πώς να μην είμαι αφού πέρασα πολύ δύσκολα μέχρι να γεννηθεί. Η εγκυμοσύνη μου ήταν επαπειλούμενη από την αρχή μέχρι το τέλος της.
Τώρα εμμέσως μου δείχνει ότι δεν είμαι τόσο καλή νοικοκυρά, ότι αυτή ήταν πρώτη νοικοκυρά και είχε και 2 μωρά, όχι ένα όπως εγώ.
Ότι υπάρχουν τόσες άξιες κοπέλες που δουλεύουν και έχουν και μωρά ενώ εγώ δεν έχω δουλειά και ούτε και καλή νοικοκυρά είμαι.
Και τόσα άλλα που κάνω στραβά…
Και άλλα τόσα που μου λείπουν…
Και αναρωτιέμαι, γιατί; Γιατί δεν είμαι αρκετή για αυτήν;
Όλα της τα συγχωρώ, και το ξύλο και τις αμφισβητήσεις όμως η καρδιά μου πικραίνεται και κλείνει.
Έχω τόση ανάγκη από στοργή και μια καλή κουβέντα από εκείνη και ας είμαι 33 ετών .
Δεν θυμάμαι να μου έχει πει ένα παραμύθι μικρή και δε θυμάμαι να έπαιξε ποτέ μαζί μου, είχε πάντα δουλειές για να είναι πάντα το σπίτι καθαρό και εγώ έχω ΠΑΝΤΑ ψυχικά κενά .
Ψυχικά κενά και πληγές που απέκτησα και που παλεύω συνέχεια να καλύψω και να γιατρέψω.
Γι’ αυτό μανούλες, μην πληγώνετε τα παιδάκια σας. Το σημαντικό είναι να έχουμε υγιή και ευτυχισμένα παιδάκια, χορτασμένα από αγάπη και στοργή και όλα τα άλλα και οι δουλειές και το νοικοκυριό είναι τόσο ασήμαντα.
Κάθε φορά που ο γιος μου προσπαθεί να περπατήσει ή να χτυπήσει παλαμάκια και του λέω «Μπράβο τα πας πολύ καλά», δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου αλλά βλέπω ότι τα ματάκια του γυαλίζουν και χαίρεται.
Ας μην ζητάμε τίποτα παραπάνω από αυτό που έχουν να μας δώσουν τα παιδιά μας και ας τους δίνουμε την ελευθερία και την ενθάρρυνση να ζήσουν τη ζωή τους όπως επιθυμούν.
Πολλά φιλάκια σε όλες,
μαμά Ελένη
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Συγχαρητήρια για το πώς αντιμετώπισες αυτή την πολυετή άσχημη κατάσταση κ για τον χαρακτήρα που έχτισες μέσα από όλα αυτά.Εισαι άξιος άνθρωπος,δημιούργησες μια όμορφη οικογένεια κ χτίζεις έναν νέο άνθρωπο(τον μικρούλη σου) με αγάπη κ αξίες.Προχωρα μπροστα,κάνεις τη δυσκολότερη δουλειά,είσαι full time μανούλα κ μην αφήνεις να σε συγκρίνουν με οποιαδήποτε άλλη.Εσυ ξέρεις τι έχεις περάσει κ να αγαπάς τον εαυτό σου!Κ πάλι μπράβο σου!Να χαίρεσαι το παιδάκι σου!
Κοριτσι μου καλο λυπαμαι πολυ για οτι εχει συμβει με τη μανουλα σου ολα αυτα τα χρονια...η μαμα σου μου βγαζει μεγαλες ανασφαλειες αν μου επιτρεπεις κ κακες επιλογες.οταν ο Θεος σε ευλογει με τη λεξη Μανα ολος σου ο κοσμος ειναι να εισαι μανα κ παντα με αγαπη στο παιδι σου..χαιρομαι πολυ που λατρευεις το παιδακι σου κ εισαι μια χαρα με τν αντρα σου.αρα,τν οικογενεια σου τν εχτισες.δν θες δερβεναγα στο βρακι σου τη μαμα σου η οποιονδηποτε αλλο που επηρεαζει τη γαληνη της ψυχης κ του σπιτιου σου.εισαι δυνατη,εχεις προχωρησει τη ζωη σου,ξερεις τι να κανεις για να απομακρυνθουν αρνητικοι ανθρωποι απο τη ζωη σου ακομα κ αν αυτοι ειναι οι ιδιοι μας οι συγγενεις.ευχομαι καλη συνεχεια στη ζωη σου κ να ξερεις εγω προσωπικα δν δουλευω κ μεγαλωνω τν 2χρονο γιο μου κ δν ειμαι λιγοτερο αξια απο αλλεε.καθε μανουλα κανει οτι μπορει!
στον καθεναν η ζωη δινει οτι του αξιζει ...αυτο θα γινει και με τη μητερα σου αλλα και με σενα ..οπως φαινεται παρα τα ασχημα βιωματα σου καταφερες και εγινες ενας πολυ καλος ανθρωπος και θα μεγαλωσεις ενα παιδι που θα εχει ολα αυτα που ελειψαν σε σενα γι αυτο να εισαι περηφανη ..επισης να εισαι περηφανη που μπορεις και συγχωρεις αυτο απο μονο του σου δινει τεραστια δυναμη, θα ερθει η ωρα που θα δικαιωθεις για ολα....εγω σαν πιο παλια μαμα αφου δεν ειμαι πια μικρομανα εχω να σου δωσω θερμα συγχαρητηρια για τον χαρακτηρα που ανεπτυξες παρα τις αντιξοες συνθηκες και για την παρακαταθηκη που θα αφησεις στον γιο σου...
Αν και 33 όπως λες, θα είσαι πάντα ένα παιδί που θα έχει ανάγκη από το μητρικό χάδι και την αγκαλιά. Δυστυχώς η μητέρα σου δεν μπόρεσε να στο δώσει και πλέον δε πρόκειται να αλλάξει. Πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτή τη κατάσταση και να το αποδεχτείς. Αισθάνομαι την ίδια πίκρα, αν και ξύλο δεν έφαγα από τη μάνα μου. Με πονάει όμως το πως έχει γίνει. Μια υστερικιά με σπασμένα νεύρα που κατακρίνει τους πάντες και φωνάζει ξεφτιλίζοντάς με. Το μόνο που θέλω είναι μια γλυκιά κουβέντα, αλλά μόνο να κρίνει ξέρει και να επιβάλει τη γνωμη της για τα πάντα. Για να μην σχολιάσω τις φορές που απειλεί ότι θα μας διώξει από το σπίτι γιατί είναι στο όνομά της. Κοίτα να ζήσεις μέσω του παιδιού σου αυτό που δεν έζησες. Την στοργή που δεν πήρες βιωσέ την μέσω της σχέσης σου με το μικρό σου.