Η «μητέρα» μου

Είμαι σπίτι και διαβάζω το γκρουπάκι μας «Ελληνίδες Μαμάδες». Το μάτι μου πέφτει στο ποστ μιας κοπέλας για το πόσο τυχερή είναι που έχει την μαμά της. Κι έτσι ξαφνικά αποφασίζω να σας γράψω οσα έγιναν στην δική μου οικογένεια. Η οποια πλέον αποτελείται απο 3, τον μπαμπά μου, τον αδερφό μου κι εμένα. Ή μάλλον πάντα απο 3 αποτελούνταν!

Οι γονείς μου χώρισαν πριν 10 χρόνια περίπου, αλλά πάντα θυμάμαι τον μπαμπά μου να κοιμάται στο σαλόνι, να μην τρώμε ποτέ ολοι μαζί, να μην βγαίνουμε ποτέ όλοι μαζί εξω κι αν αυτό συνέβαινε -πράγμα σπάνιο- πάντα η μητέρα μου μεσα στα μούτρα και την γκρίνια. Πόσες φορές είχε δημιουργήσει φασαρίες κι έφευγε απο το σπιτι παίρνοντας μαζί της τον αδερφό μου. Εμένα ποτέ. Ευτυχώς, γιατί δεν ήθελα. Ο μπαμπάς μου δούλευε μέχρι αργά, εγώ ένα κοριτσακι 8-9 χρονών να κουκουλώνομαι κάτω απο τα σκεπάσματα γιατί φοβομουν και μόλις τον άκουγα να έρχεται κοιμόμουν σε δευτερόλεπτα..

Δεν μου έλειψε ποτέ η αγάπη, ο μπαμπάς που μας λατρευει κάνει για 10 μαμάδες μαζί, απο πάντα μας υπεραγαπουσε, μας προστατευε. Θυμαμαι ερχοταν κάθε βράδυ ενώ κοιμόμουν και έλυνε την κοτσίδα απο τα μαλλιά μου για να μην με πιάνει πονοκέφαλος…

Να μην σας κουράζω, μετά απο κάποια χρόνια επιτέλους χώρισαν. Μέχρι να φτάσω στα 17 όμως με ζήλευε, έβαζε λόγια στον πατέρα μου για να μας μαλώνει, με χτύπουσε ακόμα και μεγάλη που ήμουν, δεν με άφηνε να βγαίνω, δεν με άφηνε να έχω φίλες, δεν με άφησε να έρθω Αθήνα να σπουδάσω έτσι χωρίς λόγο, κάνω μια σχέση και την χαλάει. Μαθαίνω μετά απο χρόνια απο τον ίδιο οτι ναι, είχαν ερωτικές σχέσεις (!!!)  Ξαναπαντρεύτηκε σχεδόν αμέσως και το δικαστήριο αποφάσισε την επιμέλεια του αδερφού μου στον πατέρα μου και της επέβαλε μάλιστα διατροφή 250 ευρω!!! Δεν ξέρω αν έχει ξανασυμβεί αυτό.

Ο αδερφος μου τελειωνει φετος τις σπουδες του και δεν εχει παρει ουτε ενα ευρω. Να μου πειτε, τα λεφτα είναι το θεμα; Οχι, το θεμα μας ειναι η δικαίωση!! Μας βλέπει στον δρομο και μας βριζει, με οποιες φιλες ειχα στο λυκειο και δεν με αφηνε να κανω παρέα μαζί τους, τις έχει κάνει φιλες!!! Έχουν περάσει 7 χρόνια που δεν έχω καμία επαφή μαζί της, εκτός απο τις τυχαίες συναντήσεις που πλέον έχω μάθει να την προσπερνάω σα να μην υπάρχει.

Δεν ξέρω αν έχω αισθήματα για εκείνη, σίγουρα έχω κατα καιρούς πολύ θυμο.

Δεν έχω παιδιά ακόμα, όμως αγαπάω πολύ όλα τα παιδάκια του κόσμου! Αλλά φοβάμαι… Φοβάμαι μην της μοιάσω… Φοβάμαι μην κάνω τα ίδια λάθη στα παιδάκια μου… Φοβάμαι πολύ.. Θέλω οσο τιποτα άλλο στον κοσμο να κάνω την δική μου οικογένεια!!

Συγνώμη αν τα είπα κάπως μπερδεμένα και σας κούρασα, απλά με την ιστορία μου ήθελα να σας πω οτι δεν είναι όλες οι γυναίκες ικανές να γίνουν μητέρες, όσο παράξενο κι αν ακούγεται…

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com