Μια φωτογραφία σημαίνει άλλο για σένα και άλλο για εκείνους; Ίσως ναι, ίσως όχι…

γράφει η Κατερίνα Αποστολοπούλου

Κορνίζες παντού. Παλιές φωτογραφίες. Κάτι γνώριμο σε όλους. Από όποια μεριά της γης κι αν κατάγεσαι. Ένα σαλόνι γεμάτο κορνίζες. Φωτογραφίες πρόσφατες, λίγο παλιότερες ή παμπάλαιες.

Μπαίνεις μέσα και αναρωτιέσαι. «Μα δε βαριέται να ξεσκονίζει τόσες κορνίζες;»

Αυτή όμως είναι η πρώτη και επιφανειακή αντίδραση. Και λίγο ανώριμη ίσως. Σκέψη που όλοι λίγο ή πολύ, έτσι ή λίγο διαφορετική την έχουμε κάνει και την έχουμε πει.

Αν καταφέρει κανείς να ξεφύγει από αυτές, της πρώτης ματιάς, σκέψεις και αφήσει το μυαλό του να σκεφτεί χωρίς εγωισμούς τότε θα δει την ουσία. Και η ουσία είναι ότι μέσα από αυτές τις φωτογραφίες η ζωή των γονιών μας και η καθημερινότητά τους αποκτά μια πινελιά νοήματος διαφορετική.

Και όχι μη βιαστείτε να πείτε ότι είναι φαιδρή και ρομαντική σκέψη.

Όλοι μεγαλώνουμε. Άλλοι μεγαλώνουν με παρέα και κόσμο γύρω τους. Άλλοι μόνοι τους και με ψευδαίσθηση παρέας… Και στις δύο περιπτώσεις όμως είτε είναι από επιλογή είτε όχι, το σκηνικό στο σαλόνι είναι σχεδόν παρόμοιο.

Φωτογραφίες παντού.

Άφησέ το. Άφησέ το να «πέσει κάτω». Το σχόλιο σου του τύπου «μα τι τις θέλεις τόσες φωτογραφίες;»

Γιατί; Γιατί να συγκρατηθείς και να μην το πεις;

Επειδή την απάντηση μέσα σου την ξέρεις ήδη. Αν αφήσεις στην άκρη τον εγωισμό της επικριτικής σου φύσης θα το δεις και ίσως το αφήσεις να «πέσει κάτω».

Γιατί τους ρωτάς; Αυτό το σκέφτηκες ποτέ; Μήπως μέσα από την επίκριση καλύπτεις δικές σου σκέψεις και φοβίες;

Κι αν απαντήσουν; Να πουν τι; Ότι αυτές οι φωτογραφίες, μου θυμίζουν τη ζωή που πέρασε; Τις στιγμές που έζησα; Τις στιγμές που αναπολώ; Ότι κάθομαι ώρες και τις χαζεύω;

(μήπως εμείς οι νεότεροι δεν χαζεύουμε φωτογραφίες και χαμογελάμε ή κλαίμε;)

Άφησέ τους να ζήσουν τη ζωή τους όπως θέλουν. Αυτό δεν είναι και το δικό σου ζητούμενο; Να σε αφήσουν να ζήσεις τη ζωή σου χωρίς να σε κρίνουν; Άσε τους να θυμούνται όσα θέλουν να μη ξεχάσουν. Ακόμη κι αν αυτά για σένα είναι ανούσια και παρελθοντικά. Εσύ έχεις το παρελθόν πιο κοντά σου και το μέλλον σου φαντάζει μακρινό. Εκείνοι βλέπουν το μέλλον να πλησιάζει. Ίσως κι αυτοί, φοβίες τους εκφράζουν με ένα σαλόνι γεμάτο κορνίζες.

Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις ότι μια κουβέντα δεν είναι επίκριση. Είναι. Εμείς έτσι την εκλαμβάνουμε όταν οι γονείς μας λένε οτιδήποτε για εμάς και τις δικές μας επιλογές. Έτσι είναι και για αυτούς.

Μπορούμε εκτός από επίκριση να δώσουμε άλλα συναισθήματα. Αγάπη. Σκέτη. Απλή. Καθαρή. Ευχαριστώ. Χωρίς λόγια πολλά. Επικοινωνία. Ένα τηλεφώνημα μόνο για να μας ακούσουν. Εισπράττουν ότι το κάνουμε για να τους ακούσουμε εμείς. Δεν είναι τόσο δύσκολο. Δε χρειάζεται κάτι παραπάνω. Στιγμές χαράς και «χρώμα» λαμβάνουν από αυτά. Όπως και από τις παλιές φωτογραφίες…

Φωτογραφία από τον Μάρκο Τοράνη, «δίπλα σου να είμαι να παίρνω χρώμα», τον οποίο ευχαριστώ πολύ

πηγή: www.diekdikw.gr