Ο Αρρωστίξ και η από μηχανής θεά!

γράφει ο Χρήστος Ελευθερίου

Ξύπνησα κακοδιάθετος. Η λιακάδα των τελευταίων ημερών είχε διάθεση να παίξει κρυφτό κι αυτό το πρωινό του Μάη θύμιζε απόγευμα Νοέμβρη. Κακοδιάθετος, λοιπόν, ο ουρανός βαρύς, το κεφάλι βαρύ κι αυτό από τα -μόλις- δύο (αρ. 2) ουίσκι που ήπια το προηγούμενο βράδυ, κερασμένα στα όρθια σε μια γιορτή που… δεν ήταν γιορτή. Κέφι μηδέν, όλες οι κουβέντες γύρω από το ζορισμένο οικονομικο-πολιτικό σκηνικό, πίνεις δυο ουίσκι κι είναι σαν να έχεις πιει τον Βόσπορο. Εκείνο τον Βόσπορο που όντως έπινες πριν μερικά χρόνια, στην ίδια γιορτή και την επόμενη μέρα ξύπναγες ανάλαφρος και με το χαμόγελο στα χείλη. «Μήπως …γεράσαμε και δεν γελάσαμε; Μήπως μεγάλωσα και δεν αντέχω ούτε δύο;», αναρωτήθηκα αλλά το ήξερα πως δεν φταίνε τα χρόνια μου. Από το «ό,τι πίνεται το πίνω», περάσαμε στο «ό,τι πίνω, με πίνει». Θέμα διάθεσης. Κεφιού. Μια Ελλάδα σε κατάθλιψη…

Κι ο ουρανός βαρύς, τα ουίσκι βαρύτερα, οι σκέψεις ασήκωτες κι εγώ 110 κιλά αηδία, πώς να σηκωθώ από το κρεβάτι; Να δηλώσω «άρρωστος»; Σε ποιον; Στον εαυτό μου; Ποιον να κοροϊδέψω; Έπρεπε να σηκωθώ και χρειαζόμουν γιατρικό. Παρότι δεν πιστεύω σε θεούς, εκείνη τη στιγμή κόντεψα να πιστέψω στην κατηγορία των «από μηχανής», καθώς πάνω στο κρεβάτι σκαρφάλωσε η «από μηχανής θεά» μου, η Μαρία. Η «Μία» μου, όπως αυτοαποκαλείται κόβοντας στη μέση τις λέξεις όπως τη βολεύουν, η σχεδόν 2,5 χρόνων ανιψιά μου, η οποία κρατούσε στα χέρια ένα τεύχος του Αστερίξ. Αστερίξ η Μία, Αρρωστίξ εγώ κι άντε να βρούμε άκρη…

Οι κουβέντες μαζί της είναι πάντα σύντομες και περιεκτικές:

– Ποιος είναι αυτός;

– Τεγίξ.

– Κι αυτός;

– Ομπελίξ. (προφανώς, η Μία πριν καν μάθει να μιλάει ελληνικά, έχει τελειοποιήσει τα γαλλικά της και αποκαλεί τον… Ομπελίξ «Ομπελίξ», όπως στο πρωτότυπο, και όχι «Οβελίξ», σύμφωνα με την ελληνική μετάφραση).

– Τι είναι αυτό; (το δάχτυλό μου δείχνει τη μεγάλη μύτη του Αστερίξ).

– Ύτση. Γάλη… (Μύτη μεγάλη).

– Κι αυτά; (το δάχτυλο μεταφέρεται στα μαλλιά του …Ομπελίξ).

– Γιάκια (κοτσιδάκια).

Η Μία ξεκαρδίζεται. Κι εγώ μαζί της. Βάζει το τεύχος στα χέρια της θείας. «Βάσεις«, απαιτεί κι οφείλει να της διαβάσει. Είμαι ελεύθερος διαβάσματος. Ελεύθερος απ’ όλα. Ο ουρανός κάπου είναι λαμπερός κι αυτόν φαντάζομαι πίσω από τα σύννεφα. Τα ουίσκι είδαν το χαμόγελό μου στον καθρέφτη του μπάνιου κι αποχώρησαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Οι σκέψεις περί πρόωρων «γηρατειών», επίσης. «Να κι αν γεράσω, να κι αν δεν γεράσω, η Μία να είναι καλά«, είπα μέσα μου και θυμήθηκα τον παππού της, ο οποίος πιθανότατα θα πει «το παιδί να ΄ναι καλά» ακόμα και τη στιγμή που θα με πατάει τρόλεϊ μπροστά στα μάτια του.

Η Μία να είναι καλά. Για να είμαι κι εγώ καλά. Ένας Αστερίξ αρκούσε να γιατρέψει τον… Αρρωστίξ.

Μαγεία δεν είναι;

 [divider]

Ο Χρήστος Ελευθερίου είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.