Πρωινό χουζούρι
Σήμερα δεν έχουν σχολείο. Ξύπνησε μία ώρα αργότερα απ’ ότι ξυπνάει και ένιωσα τα αέρινα γατίσια βήματά της να πλησιάζουν στο κρεβάτι μας. Σκαρφάλωσε δίπλα μου. Τα ματάκια της μισόκλειστα ακόμα, τα μαλλιά της μια ανακατεμένη ζούγκλα στο κεφαλάκι της.
– Καλημέρα μαμούλα μου!
Και κούρνιασε σαν σπουργιτάκι στην αγκαλιά μου, το κεφαλάκι της χωμένο ανάμεσα στο πηγούνι και την κλείδα μου, η ανάσα της στον λαιμό μου. Χουζούρεψε έτσι στην αγκαλιά μου για λίγη ώρα.
Σκέφτηκα τότε για άλλη μια φορά το πόσο έχει μεγαλώσει. Πότε ήταν ένα φαλακρό μωρό και πότε φτάσαμε εδώ; Πότε μάκρυναν έτσι πόδια, χέρια και μαλλιά; Πότε άρχισε να με καλημερίζει;
Και είναι μόλις 4 ετών…
Φαντάζομαι ότι είναι η μοίρα της μάνας να αναρωτιέται κάθε μέρα «Πόσο έχουν μεγαλώσει;» και να νιώθει συνεχώς ότι πέρασε ο καιρός γρήγορα… Πολύ γρήγορα…
Γι' αυτό πρέπει να τα Ζούμε, κάθε μέρα, γιατι μεγαλώνουν...και πανε οι στιγμές χαμένες αν δεν τις ΖΟΥΜΕ!
ωωωωωωωωωωωωω, ενα υπεροχο πρωινο ξυπνημα!!!!οταν δουλευα ακομα, δν ειχα την πολυτελεια να βλεπω το πρωινο ξυπνημα, με το αγουροξυπνημενο προσωπακι της ουτε την πρωινη πρωτη αγκαλια της ημερας....τωρα που σταματησα αυτην η ωρα που ερχεται στο κρεβατι μας ειναι η πιο ομορφη......ομορφες καλημερες σε ολους......................
Καλημέρα στις όμορφες!