ΑΑααααχχχ....... θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια, τις ατελειώτες ώρες που έπαιζα με τις Μπάρμπι μου κ πόσο όμορφα περνούσα!!! Εγώ προσωπικά είμαι της πρώτης θεωρείας. Όπως επίσης θεωρώ ότι υπάρχουν κ πιο "επικίνδυνα" (ή κ χωρίς εισαγωγικά) παιχνίδια πχ όπλα, πολεμικά παιχνίδια ή ακόμα κ τα ηλεκτρονικά. Αυτό που πιστεύω όμως είναι ότι είναι στον άνθρωπο, είναι στο παιδί, είναι στην οικογένεια μέσα στην οποία μεγαλώνει, είναι τα πρότυπα που έχει το παιδί, το πως θα επιρεάσει ένα παιχνίδι την ζωή, προσωπικότητα ενός παιδιού. Αυτό που λέει η καμπάνια αυτή «Μην λέτε στα παιδιά σας πώς να παίζουν με τη Barbie» με βρίσκει πολύ σύμφωνει. Αφήστε τα παιδάκια να παίξουν όπως αυτά θέλουν με τις Μπάρμπι τους αλλά αυτό μπορεί να επεκταθεί κ με όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια. Γιατί στο κάτω κάτω το παιχνίδι τι είναι; Είναι μια ώρα δημιουργίας, είναι μια ώρα που αφήνεις την φαντασία σου να δράσει, είναι μια ώρα ελευθερίας, είναι μια ώρα έκφρασης ιδεών, σκέψεων κ συναισθημάτων. Κ όλα αυτά δεν θέλουν καθοδήγηση, δεν θέλουν να υπάρχει ένας από δίπλα που να καθοδηγεί κ να δείχνει στο παιδί τι πρέπει να κάνει κ πως να παίζει ένα παιχνίδι. Ακόμα κ όταν το παιδί μπορεί να παίζει ένα παιχνίδι με κανόνες (πχ επιτραπέζια που αυτά συνήθως έχουν κανόνες) αφήστε τα να τα παίξουν όπως αυτά φαντάζονται. Καθώς μεγαλώνουν σιγά σιγά θα μάθουν να παίζουν κ με τους κανόνες, θα μπει κ αυτό στην ζωή τους γιατί κ αυτό είναι απαραίτητο διότι αυτό προβάλεται μετά κ στην ζωή, δηλαδή μέσο ενος παιχνιδιού με κανόνες το παιδί θα μάθει ότι κ στην ζωή υπάρχουν κανόνες που πρέπει κάποιες φορές να ακολουθούνται. Αλλά στις πολύ μικρές ηλικίες δεν πειράζει αν τα παιδιά δεν ακολουθούν κανόνες κ για κάποια παιχνίδια, όπως η Μπάρμπι, δεν υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος να τα παίξεις. Το παιχνίδι με την Μπάρμπι, η Μπάρμπι η ίδια, ποτέ δεν έβλαψε ένα παιδί. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας κ σαν παράδειγμα εμένα.