Επιχείρηση «Κόψιμο Πιπίλας»

Στις 9 Φεβρουαρίου του τρέχοντος έτους (2014), ημέρα Κυριακή, πήρα την απόφαση να κόψω την πιπίλα στα παιδιά.

Πριν το επιχειρήσω όμως, είχα ήδη προετοιμάσει τα παιδιά με πολύ ομιλία και εξηγόντας τους γιατί πρέπει να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε την πιπίλα.

Εγώ για παράδειγμα, χρησιμοποίησα την Καλή μας τη Νεράιδα, την οποία και χρησιμοποιώ πολύ όταν πρόκειται για τέτοια θέματα, που έχουν να κάνουν με τη μη χρήση διαφόρων αντικειμένων. Έτυχε εκείνη την περίοδο εν τω μεταξύ, να βλέπουμε και κινούμενα σχέδια που περιείχαν Καλή Νεράιδα, οπότε ήταν πιο πιστευτό στα παιδιά, γιατί είχαν μια εικόνα της Καλής Νεράιδας.

Τους έλεγα για παράδειγμα, ότι θα έρθει η Καλή Νεράιδα κάποια μέρα και θα πάρει τις πιπίλες, για να τις δώσει σε άλλα πιο μικρά παιδάκια, που είναι μωράκια και δεν έχουνε πιπίλα και κλαίνε και ότι και τις δικές μας τις πιπίλες, τις πήρε από άλλα παιδάκια που μεγαλώσανε και δεν τη θέλανε πια και μας τις έφερε. Κι όταν τελικά η Καλή Νεράιδα πάρει τις πιπίλες μας, στη θέση τους αφήνει ένα δώρο, για να ευχαριστήσει τα παιδάκια που δώσανε τις πιπίλες τους.

Αφού πέρασαν κάποιες μέρες, λέγοντας συνέχεια αυτό το παραμυθάκι, μια ωραία Κυριακή το πήρα απόφαση και δεν τους έδωσα πιπίλα. Το μεσημέρι, ήταν πιο εύκολο, γιατί είμαι και εργαζόμενη μητέρα και όταν παίρνω τα παιδιά από τις γιαγιάδες, μέχρι να πάμε στο σπίτι έχουν ήδη κοιμηθεί στο αυτοκίνητο. Το βράδυ απ’ την άλλη, δεν ήταν κι αυτό τόσο δύσκολο. Το μόνο που είχαμε ήταν πολύ ομιλία μέχρι να κοιμηθούνε. Μου λέγανε συνέχεια για την Καλή Νεράιδα, ότι θα τους φέρει δώρο και τι δώρο θέλουν να τους φέρει κ.λ.π.

Σημείωση: α) Την πιπίλα την είχανε μόνο το βράδυ ή το μεσημέρι, όταν ήταν για ύπνο. Ποτέ κατά τη διάρκεια της ημέρας ενώ δεν κοιμούνται και είχανε μόνο μία πιπίλα και όχι σε κοινή θέα να τη βλέπουνε. β) Όταν τα έβαζα για ύπνο συνηθίζανε να κρατάνε και ένα πανάκι (όχι συγκεκριμένο, ένα οποιοδήποτ πανάκι), με αποτέλεσμα όταν δεν είχανε την πιπίλα βάζανε αυτό το πανάκι στο στόμα τους. Είχα ρωτήσει και τον γιατρό αν υπήρχε φόβος και μου είχε πει όχι κι ότι θα το σταματήσουνε κι αυτό μόνα τους, όπως κι έγινε. Και γ) Την πιπίλα την ξεκίνησα στα παιδιά, όταν αντιλήφθηκα ότι βάζουνε το δάχτυλο στο στόμα, προκειμένου να μην μάθουνε με το δάχτυλο γιατί κόβεται πολύ πιο δύσκολα. Η ανησυχία μου, λοιπόν, ήταν μήν τυχόν πήγε στράφι αυτή μου η κίνηση και βάζανε το δάχτυλο στο στόμα με το κόψιμο της πιπίλας. Ο γιατρός μου είπε ότι δεν έχουν περιστατικά που να συμβαίνει κάτι τέτοιο και τελικά είχε δίκιο.

Ελπίζω να βοηθήσω κι άλλες μανούλες με αυτή μου την εμπειρία.

μαμά Δέσποινα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com