Ζώντας ένα crash test από κοντά

γράφει ο Δημήτρης Γιαννακάκης

Πολιτικός Μηχανικός εξειδικευμένος στην παιδική ασφάλεια

ιδρυτής Safebebe

Γυρίζω την Παρασκεύη στο σπίτι από τη δουλειά (νωρίς για αλλαγή) καταχαρούμενος που θα μπορέσω να περάσω λίγο χρόνο με τον λεβεντάκο μου και τη γυναίκα μου, γιατί η αλήθεια είναι ότι κάθε μέρα νιώθω τύψεις που δεν βλέπω όσο θα ήθελα την οικογένειά μου.

Έτσι, φτάνοντας στο σπίτι, αποφασίζουμε να πάμε οικογενειακά βόλτα, να κάνουμε κούνια, και να περάσουμε όλοι μαζί το ηλιόλουστο απόγευμα, κάτι που ιδιαίτερα ο μικρούλης μας θα το χαρεί πολύ! Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, ελέγχω το παιδικό κάθισμα (όντας στο χώρο της παιδικής ασφάλειας είμαι σχολαστικός με την ασφάλεια του παιδιού μου), καθίζω τον μικρούλη μας, σφίγγω πολύ τους ιμάντες στερέωσης, του δίνω ένα φιλάκι, και κάθομαι στη θέση του συνοδηγού και ξεκινάμε.

Έχοντας κάνει περίπου 2χλμ από το σπίτι είμαστε σε τοπική οδό, πλησιάζοντας την είσοδο της περιφερειακής Υμηττού, έγραφα σε ένα χαρτί κάποια πράγματα όταν ακούω μια βαθειά ειπνοή της γυναίκας μου. Σηκώνω ελάχιστα το κεφάλι μου, και βλέπω μία Μ5 πλαγιασμένη στο ρεύμα κυκλοφορίας μας, μπροστά μας, και σε ένα κλάσμα δευτερολέπτου όλα μαυρίζουν…

Κάτι με έχει σπρώξει προς τα πίσω. Μυρίζω μυρωδιά καμμένου, ψάχνω στα τυφλά την ασφάλεια της ζώνης και κοιτάζω τη γυναίκα μου, είναι καλά, ενώ ταυτόχρονα ακούω τον μικρό να κλαίει. Η καρδιά μου είναι σταματημένη. Χωρίς ανάσα ανοίγω την πόρτα μου και πάω να ανοίξω τη δική του. Ανοίγει (έχει καταφέρει να ξεκλειδώσει η γυναίκα μου), τον βλέπω να με κοιτάζει πνιγμένος στο κλάμα με χεράκια τεντωμένα, τον πιάνω στον αυχένα να δω αν επηρρεάζεται το κλάμα του ώστε να καταλάβω αν έχει χτυπήσει. Ευτυχώς καμία αλλαγή. Τον λύνω, τον παίρνω αγκαλιά. Μοιάζει να έχει περάσει αιώνας.

Αρχίζω να περπάτάω μακριά από τα αυτοκίνητα τραγουδόντας του το τραγούδι με το οποίο τον κοίμησα στην αγκαλιά μου την πρώτη μέρα της ζωής του.

Το κλάμα σταμάτησε, είμαστε τώρα και οι τρείς αγκαλιά, και συνηδειτοποιούμε ότι ζούμε. Κοιτάμε τα αυτοκίνητα. Είναι μούρη-μούρη, το ένα μέσα στο άλλο, λάδια παντού, είμαστε όλοι καλά. Το σκέφτομαι, το λέω δυνατά, και πνίγω στα φιλιά τους δικούς μου.

Τώρα αρχίζω να σκέφτομαι τι έσωσε τη ζωή του μικρού μας:

• Το κάθισμα του αυτοκινήτου κοιτούσε προς τα πίσω – Αυτό μείωσε τουλάχιστον 6 φορές τη δύναμη που δέχθηκε το σώμα του, και ειδικά ο αυχένας του
• Οι ιμάντες του καθίσματος ήταν πάρα πολύ καλά σφιγμένοι, έτσι το σώμα του απέκτησε ελάχιστη ταχύτητα ανάκλασης όταν σταμάτησε το αυτοκίνητο
• Το κάθισμα ήταν τοποθετημένο με ISOFIX, αποκλείωντας (ευτυχώς) δικό μου λάθος στην τοποθέτηση, επιτυγχάνοντας τη μέγιστη σχετική ακαμψία με το αυτοκίνητο.
• Πιθανώς η σχολαστικότητά μου που με οδήγησε να κάνω όλα τα παραπάνω.

Σκέφτομαι, πως αν δεν είχα κάνει 1 από τα παραπάνω, οποιοδήποτε από αυτά, το παιδί μου θα μπορούσε να είχε χτυπήσει σοβαρά. Πολύ σοβαρά. Και αυτό θα ήταν αβάσταχτο. Δε θα μου το συγχωρούσα ποτέ αν είχα επιλέξει ένα κάθισμα που κοιτάει μπροστά, ή αν δεν είχα σφίξει πολύ καλά τους ιμάντες, ή αν δεν είχα τοποθετήσει τέλεια το κάθισμα στο αυτοκίνητο (να ναι καλά το ISOFIX, γιατί χωρίς αυτό η τελειότητα είναι πολύ δύσκολος στόχος). Δεν θα το άντεχα. Θα με κηνυγούσε μέχρι το τέλος.

Είμαστε όλοι καλά, κοιτάζόμαστε και διαπιστώνουμε ότι έχουμε πόνους, στο πόδι, στον αγκώνα στη λεκάνη. Ζούμε! …τυχαία, ή μηπως όχι; Κάναμε ως γονείς ότι περνούσε από το χέρι μας να μεγιστοποιήσουμε τις πιθανότητες να καταφέρουμε να επιβιώσουμε μετά από ένα τέτοιο ατύχημα. Αγοράσαμε ένα αρκετά ασφαλές αυτοκίνητο. Ένα πολύ ασφαλές παιδικό κάθισμα, φορούσαμε ζώνες ασφαλείας και οδηγούσαμε συνετά.

Σε αυτό τον κόσμο, όπου ο καθένας ο οποίος βρίσκεται μεταξύ 18 και 65 έχει δικαίωμα να χειρίζεται ένα εν δυνάμει φονικό όπλο ενάμιση τόνου, ένα είναι σίγουρο: δεν ξέρεις πότε θα τύχει να βρεθείς στο στόχαστρό του. Και αν βρεθείς στο στόχαστρό του, η συνετή σου οδήγηση, οι ικανότητές σου, η προσοχή σου, το μάτι, θα επηρρεάσουν πολύ λίγο το αποτέλεσμα. Αυτό που θα επηρρεάσει το αποτέλεσμα είναι η ποιότητα των μέσω παθητικής ασφάλειας που έχεις επιλέξει. Δηλαδή, το αυτοκίνητο, το παιδικό κάθισμα, οι αερόσακοι, και οι ζώνες.

Το μόνο που μπορείς να κάνεις, εσύ που ενδιαφέρεσαι για τους δικούς σου, είναι μέσω της παθητικής ασφάλειας να μεγιστοποιήσεις τις πιθανότητες να επιβιώσετε με την οικογένειά σου από μία τέτοια επίθεση. Κι ας μη σου συμβεί ποτέ. 

Όταν πρόκειται για την ασφάλεια των παιδιών σας, να εμπιστεύεστε τους ειδικούς. Αυτούς που έχουν πραγματική τεχνική γνώση, γιατί αυτοί μπορεί να είναι οι άνθρωποι που θα ευχαριστείτε αν σωθείτε από κάποιο τραυματισμό, όπως ευχαριστούμε εμείς τους κατασκευαστές του καθίσματος που έσωσε τη ζωή του παιδιού μας.

Το κάθισμα που έσωσε τη ζωή του γιού μας