Αυτό που πραγματικά σκέφτομαι: Ο απρόθυμος μπαμπάς

Γράφει ένας Ανώνυμος πατέρας στη στήλη του The Guardian, όπου ο καθένας μπορεί να γράψει χωρίς ενοχές ό,τι τον απασχολεί:

Όταν κάποια φίλη μού έδινε να κρατήσω το νεογέννητο μωρό της, η μόνη μου σκέψη ήταν πότε θα ήταν «σωστό» να της το επιστρέψω και να βγω για ένα τσιγάρο. Δεν ήμουν αυτό που λένε «διστακτικός», μια λέξη που μου προκαλεί αναγούλα. Όταν λοιπόν γνώρισα τη νέα μου σύντροφο, δεν ήταν στα σχέδια το να κάνουμε παιδιά. Ήμασταν αρκετά απασχολημένοι με το να κάνουμε σεξ. Δυστυχώς, έμεινε έγκυος. Τα προφυλακτικά είναι τόσο σπαστικά. Δεν αποφάσιζε να πάρει το χάπι. Πόσο ειρωνική ακούγεται πλέον η φράση «οικογενειακός προγραμματισσμός». Δεν ήταν για μας τα χαρούμενα δάκρυα που προκαλεί σε όλους η μπλε γραμμή που εμφανίζεται στο τεστ εγκυμοσύνης. Ίσα ίσα, ήλπιζα να διακόψει την κύηση – οι προηγούμενες φιλενάδες μου αυτό είχαν κάνει. Αυτή δεν ήθελε, έτσι έπρεπε να κάνω ό,τι καλύτερο μπορούσα.

Ένα χρόνο μετά και έχουμε ένα γιο και γω δεν έχω πια ζωή. Παλιότερα, η ζωή μου ήταν να πηγαίνω στην παμπ, να γνωρίζω γυναίκες και να δουλεύω για να μπορώ να πληρώσω για τα παραπάνω. Τώρα εργάζομαι για να στηρίξω τη σύντροφο και το παιδί μου και είναι απαίσιο. Ίσως το πιο σκληρό από όλο αυτό είναι πως αν δεν υπήρχε ο γιος μου, δεν θα υπήρχε στη ζωή μου ούτε η σύντροφός μου. Θα την παρατούσα καιρό πριν. Δεν ήταν ότι ταιριάζαμε απόλυτα, εκτός από το κρεβάτι και ακόμη κι αυτό έχει πλέον στερέψει. Μου άρεσε επειδή ήταν νέα και αστεία και ανέμελη. Τώρα είναι νέα και κακιασμένη και γκρινιάρα. Είμαστε ακόμη μαζί επειδή θα αισθανόμουν πολύ μπάσταρδος αν την άφηνα.

Λένε πως βλέπεις τους γονείς σου με άλλο μάτι όταν γίνεσαι και συ πατέρας και σίγουρα ισχύει αυτό. Βλέπω τον μπαμπά μου και αισθάνομαι πως πρέπει να του απολογηθώ.

Πόσο άσχημο πράγμα για ένα παιδί να μεγαλώνει με δυο γονείς που μετανιώνουν τη γέννησή του! Ποιες είναι οι δικές σας σκέψεις επάνω στη συγκεκριμένη περίπτωση;