Ένας χωρισμένος μπαμπάς διηγείται

γράφει ο Serge Bielanko για το babble

Μοιάζουμε με ένα Η ή ένα Ζ, ανάλογα με το πώς μας βλέπετε να κοιμόμαστε, κάτι που αν το κάνατε θα ήταν παρεμπιπτόντως πολύ άβολο.

Η Violet, 5 ετών και ο Henry, 3 ετών, κι εγώ, ξαπλωμένοι πάνω στο ταλαιπωρημένο στρώμα του κρεβατιού, το οποίο σταμάτησε πια να μας παρέχει ανακούφιση και χαλάρωση στα μαξιλάρια του. Είναι πλέον το μέρος όπου κοιμόμαστε, ένα μεγάλο πολεμικό πλοίο που αργοβυθίζεται και καταπίνει το σώμα μας τις νύχτες.

Ξυπνάω πρώτος, συνήθως γύρω στις 5:30 με 6 το πρωί. Ορισμένες φορές με ξυπνάει ο Charlie, ο οποίος είναι τεσσάρων μηνών τώρα. Στριφογυρνάει μέσα στο πάρκο του στην άκρη του δωματίου και τον ακούω να γελά ή να αναστενάζει. Πετάγομαι σα λεοπάρδαλη από το κρεβάτι με το μπιμπερό στο χέρι. ΜΠΟΥΜ! Αν καταφέρω να βάλω το μπιμπερό στο στόμα του αρκετά γρήγορα, θα ξαναπέσει αμέσως για ύπνο.

Ορισμένες φορές πάλι σηκώνομαι επειδή απλά ξυπνάω.

Κανείς δεν κάνει θόρυβο.

Ο βόμβος του κλιματιστικού είναι ο μόνος ήχος επάνω στη γη, ενώ το φως του πρωινού προσπαθεί να περάσει μέσα από τις βαριές κουρτίνες που είχε αυτό το ρημάδι που νοίκιασα. Δεν έχει σημασία, σκέφτομαι. Ξυπνάω έτσι κι αλλιώς κι είμαστε οι τέσσερεις μας, τα τρία παιδιά κι εγώ.

Ένα από τα πιο τρομακτικά πράγματα που μου συνέβησαν όταν έγινα μπαμπάς που μεγαλώνει μόνος τα παιδιά του, ένας άντρας χωρίς τη σύζυγό του, είναι πως συχνά συνειδητοποιώ ότι είμαι ο μόνος ενήλικος στο σπίτι. Είμαι ο μόνος που μπορεί να μας προστατέψει από μία επέλαση ζόμπι, αν συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο. Είμαι ο μόνος που έχει το δικαίωμα να οδηγεί. Είμαι ο μόνος που γνωρίζει για την τερηδόνα που καταστρέφει τα δόντια το βράδυ, τη ριβοφλαβίνη στα γεύματα και τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού κάθε μήνα. Χρειάστηκαν δύο για να φτάσουμε εδώ, αυτό συνεχίζω να λέω στον εαυτό μου, γιατί είμαι ο μόνος που βλέπει τα παιδιά του να κοιμούνται και να ξυπνούν σ’ αυτό το δωμάτιο; Και γιατί είναι εκείνη η μόνη που τα βλέπει να κοιμούνται τις υπόλοιπες νύχτες;

Έτσι είναι, κι έτσι κατέληξα να είμαι ο μόνος πλέον σ’ αυτό το σπίτι, στο δικό μου σπίτι, ο μόνος που ξέρει πώς να καλέσει τα επείγοντα ή να σβήσει κάποια φωτιά ή να παρηγορήσει ένα παιδί που κάνει εμετό. Και θα χρειαστεί να το κάνω. Θα προκύψει η ανάγκη. Μία από αυτές τις μέρες κάποιος θα κάνει εμετό από τις καραμέλες που έφαγε και θα κλάψει, κάποιος θα μουσκέψει τα σεντόνια στις 2 το ξημέρωμα και κάποιος θα είναι εκεί για να τους κρατήσει στην αγκαλιά του και να τους παρηγορήσει με λόγια της στιγμής και θα ευχηθεί να περάσει. Κι αυτός ο κάποιος είμαι εγώ.

Είχα δύο ρόλους πριν, ήμουν ο μπαμπάς και ήμουν και ο σύζυγος. Σήμερα το πρωί όμως, καθώς καθόμουν και έβλεπα το Η που σχημάτιζαν τα κοιμισμένα παιδιά μου πριν το χάραμα, συνειδητοποίησα ότι ήμουν πια μόνος μου. Υπήρχε άλλος ένας μαζί μου πριν, άλλος ένας ενήλικας, μία μαμά, που βοηθούσε να φέρουμε βόλτα τα πράγματα, αλλά πλέον είναι 20 μίλια μακριά αν μιλάμε για απόσταση και ίσως ένα τρισεκατομμύριο μίλια μακριά από αυτό που είχαμε.

Πολλοί άντρες μάλλον δεν θέλουν να παραδεχτούν πως τρομάζουν με ορισμένα πράγματα, ιδίως με τα δύσκολα, όπως ένας χωρισμός και το να μεγαλώνεις μόνος τα παιδιά σου και όλα αυτά. Εγώ όμως όχι, τα παραδέχομαι όλα. Είμαι κατατρομαγμένος. Μπορείς να φιλτράρεις πολλά πράγματα μέσα από την παγερή λογική της αρρενωπότητας, αλλά ό,τι και να σου πουν δεν έχει σημασία όταν είσαι ο άντρας στο κρεβάτι που βλέπει τα παιδιά του να κοιμούνται άλλο ένα πρωινό του καλοκαιριού. Αισθάνομαι γαλήνη και ευγνωμοσύνη και νιώθω να περπατώ μέσα σε έναν κήπο γεμάτο ομορφιά και όλα αυτά, συνειδητοποιώντας πως έχω τόσα πολλά στον κόσμο αυτό επειδή τα παιδιά αυτά είναι μέρος του κόσμου μου.

Αυτές τις μέρες όμως, με το γάμο μου να γκρεμίζεται τριγύρω μου και τα συντρίμμια του να χοροπηδούν μετά την έκρηξη, κάθομαι και όλα όσα κι αν προσπαθώ να κάνω τον εαυτό μου να πιστέψει γίνονται φόβος, αισθάνομαι τρομαγμένος με όλα αυτά που συμβαίνουν τόσο γρήγορα και τόσο έντονα.

Δεν αμφισβητώ τον εαυτό μου, αλήθεια. Ξέρω πως μάλλον θα τα καταφέρω. Ξέρω βαθιά μέσα μου πως θα φάω τα ζόμπι ζωντανά αν τολμήσουν και επιτεθούν σε κάποιο απ’ τα παιδιά μου. Αλλά κάποιος λείπει πια, κάποιος που δεν πίστευα ποτέ πως θα έλειπε.

Κοιτάζω τα παιδιά μου που κοιμούνται και συνειδητοποιώ πως όλοι μας χάσαμε πολλά στην πορεία. Βλέπω το άδειο μαξιλάρι όπου συνήθιζε να κοιμάται η μαμά τους και ξέρω πως δεν θα κοιμάται πια εκεί. Και αναστενάζω. Και εγώ απλά κάθομαι και περιμένω κάποιον, οποιονδήποτε, να ξυπνήσει.

Επειδή είμαι ακόμη εδώ, επειδή είμαι ο μπαμπάς τους.

Και δεν πρόκειται να πάω πουθενά.