γεια σας κοριτσια!! ειμαι 22 ετων σημερα και θα ηθελα να σας πω τη δικη μου ιστορια. ημουν ανεκαθεν ενα ιδιαιτερα ευαισθητο παιδι και εκλαιγα με το παραμικρο. στο σπιτι μιλουσα κανονικα αλλα σχεδον σε κανεναν εκτος σπιτιου, ουτε καν σε συγγενεις. οταν πηγα στο νηπιαγωγειο μιλουσα, ή μαλλον ψιθυριζα, ελαχιστα και σε λιγα ατομα. οπως και μια κοπελα παραπανω, κι εγω φοβομουν να μιλησω στη δασκαλα μου. μαλιστα θυμαμαι ξεκαθαρα πως οταν ηθελα νερακι, τουαλετα ή οτιδηποτε αλλο εκλαιγα σιωπηλα και ερχονταν τα αλλα παιδακια που με εβλεπαν, με ρωτουσαν μηπως θελω αυτο ή μηπως θελω το αλλο και απαντουσα θετικα ή αρνητικα με νοηματα. οταν πηγα στο δημοτικο συνεχισα τα ιδια αλλα σε βαθμο που δεν μιλουσα ή εστω ψιθυριζα ποτε! θυμαμαι πως ημουν πολυ καλη στα μαθηματα μου και η δασκαλα μου στην πρωτη και στη δευτερα ταξη ελεγε στους γονεις μου να μην ανησυχουν και πως θα περασει μονο του και θα αρχισω να μιλαω κανονικα! οι γονεις μου με ειχαν παει αν θυμαμαι καλα σε 3 παιδοψυχολογους οι οποιοι με εβαζαν να ζωγραφιζω, να παιζω διαφορα παιχνιδια κτλ.. (να σημειωσω πως μιλουσα σχεδον κανονικα στο φροντιστηριο αγγλικων). ωστοσο ο καιρος περνουσε και η κατασταση στο σχολειο παρεμενε η ιδια. οποτε οι γονεις μου με πηγαν πριν την τεταρτη δημοτικου στην αθηνα σε μια καταξιωμενη παιδοψυχιατρο οπου πηγαιναμε μια φορα το μηνα για καποιο χρονικο διαστημα. οταν ξεκινησα την τεταρτη δημοτικου ηρθε στο σχολειο μια καινουρια μαθητρια με την οποια γιναμε αμεσως αχωριστες γιατι με πλησιασε και μου εδειξε αμεσως ενδιαφερον παρα την απαθεια ή ακομη και τις κοροιδιες ορισμενων παιδιων απεναντι μου.. στο κοριτσακι αυτο μιλουσα κανονικα αλλα στην υπολοιπη ταξη η κατασταση δεν αλλαζε. μια καθηγητρια ερχοταν διπλα μου οταν εφτανε η σειρα μου να πω μαθημα και της ψιθυριζα την απαντηση στο αυτι. θυμαμα ξεκαθαρα πως περιπου στην εκτη δημοτικου ηθελα να μιλησω αλλα φοβομουν την αντιδραση των παιδιων στο γεγονος οτι θα αρχιζα ετσι ξαφνικα να μιλαω μετα απο τοσα χρονια "σιωπης". μια και μονο φορα μαλιστα απαντησα σε ερωτηση της δασκαλας μου (μονο οταν μου ειπε "ελενιτσα μου θα ηθελες να μας απαντησεις" και αφου περασαν μερικα λεπτα αναμονης) και την απαντηση μου ακολουθησαν χειροκροτηματα και φωνες απο την υπολοιπη ταξη. μολις τελειωσα το δημοτικο θελησα απο μονη μου να παω σε καποιο σπομακρυσμενο γυμνασιο ωστε να εχω διαφορετικους συμμαθητες και να μπορω να μιλαω χωρις να με κοιτουν με απορια ή θαυμασμο... ετσι και εκανα οποτε αρχισα να συμμετεχω κανονικα στο μαθημα, αν και γενικα ημουν πολυ σιωπηλη και "αθορυβη" στο συνολο της ταξης. και ετσι συνεχισα να ειμαι για τα υπολοιπα σχολικα μου χρονια, απαντωντας στις ερωτησεις των καθηγητων μου (κατα κυριο λογο) μονο οταν μου απηυθηναν τον λογο και οντας ιδιαιτερα σιωπηλη και σχεδον αμετοχη στο κοινωνικο συνολο υης ταξης, θα μπορουσε να πει κανει "ενα πολυ ντροπαλο παιδι". αυτο που θα συμβουλευα τους νεους γονεις απο την δικη μου εμπειρια θα ηταν να ζητουν αμεσα βοηθεια για το παιδι τους και να μην σταματουν παρα μονο οταν δουν αποτελεσματα στην πραξη γιατι με αυτον τον τροπο θα αντιμετωπιστει πιο ευκολα το θεματακι που αντιμετωπιζουν. :)

Στο σχολείο της κόρης μου ένα κοριτσακι θα πάει 4η και κανείς δεν εχει ακούσει την φωνή της!!!! Στο σπίτι μιλάει κανονικά!!!!

Η παιδοψυχολόγος δεν ξέρει τι σου λέει. Ντροπή της! Υπάρχει τρόπος να βοηθηθεί το παιδί και από μικρότερη ηλικία ακόμα. Αρκεί να βρεθεί ο κατάλληλος ειδικός. Και σου το λέω από πείρα. Ψαξ'το περισσότερο! Μήπως είσαι Θεσσαλονίκη?

Δεν ειναι μικρη για παρέμβαση. Υπαρχουν ειδικοι που ασχολουνται με αυτες τις ηλικιες μεσω παιγνιοθεραπειας κλπ. Ψαξτε το λιγο παραπάνω...

Εγω το ειχα παθει αυτο τριτη δημοτικου. Μιλουσα μονο σε 2 κοριτσια στο σχολειο, ποιημα θυμαμαι ελεγα στις γιορτες αλλα παραπερα δε μιλουσα. Θυμαμαι να ντρεπομαι σε τετοιο υπερβολικο βαθμο που δε ζητουσα στο σχολειο τιποτα. Για να καταλαβεις αν ηθελα τουαλετα την ωρα του μαθηματος περιμενα παντα το διαλλειμμα γιατι ντρεπομουν να ρωτησω τη δασκαλα. Η δασκαλα τοτε δε μας εξεταζε ποτε η δε ρωτουσε ποτε κατι την ωρα του μαθηματος, οποτε ηταν σαν να μην εχω ανταλλαξει την παραμικρη κουβεντα μαζι της ολη τη χρονια. Στο σπιτι μιλουσα κανονικα. Την επομενη χρονια αλλαξα σχολειο και συνεχισα το ιδιο βιολι τον πρωτο μηνα, μεχρι που ηρθε η ενημερωση των γονιων. Εκει ενας δασκαλος μου το ειπε στους γονεις μου, τους ειπε χαρακτηριστικα οτι ειμαι πολυ καλη αλλα θα ειναι πολυ ευχαριστημενος απο εμενα αν καταφερω να κανω φασαρια στην ταξη. Απο εκει αλλαξα εντελως. Δεν ξερω τι συνεβη, νομιζω πως καταρχην καταλαβα τι ηθελε να κανω, γιατι και οι υπολοιποι δασκαλοιελεγαν οτι ηθελαν να συμμετεχω, αλλα κανεις δε μου εξηγουσε πως να το κανω αφου ντρεπομουν τοσο πολυ. Αυτος νομιζω μου μιλησε στη γλωσσα των παιδιων και ηταν ξεκαθαρος. Ηξερα πως ειναι να κανεις φασαρια στην ταξη γιατι το εβλεπα απο τα αλλα παιδια και αφου αυτος ειπε οτι αυτο θα τον εκανε ευτυχισμενο λυθηκα γιατι ειχα την αποδοχη του. Επισης θυμαμαι να νιωθω καλα επειδη καποιος με παρατηρησε και ενδιαφερθηκε, γιατι ολοι οι αλλοι δασκαλοι το μονο που ειπαν ηταν καλο παιδι αλλα τοσο ησυχο που δεν το παρατηρεις. Ενιωθα οτι με κατεκριναν. Αυτος πρωτα ειπε μπραβο της ειναι πολυ καλη και μετα εκανε την “παρατηρηση“ του, που την εκανε ομως με τροπο που δεν ενιωσα τυψεις για αυτο που ημουν. Δεν ξερω αν σε βοηθαω, αλλα εμενα αυτο με βοηθησε. Η αποδοχη που πηρα απο αυτον τον ανθρωπο. Το να λες σε ενα ντροπαλο παιδι οτι ειναι ντροπαλο πιστευω οτι αντι να το βοηθησει το κουμπωνει περισσοτερο, γιατι σε αυτο το παιδι ο δασκαλος πρεπει αρχικα να του τονισει τι κανει καλα και οχι τι κανει λαθος. Αν βρεθει ανθρωπος να την επαινεσει στο σχολειο, αντι να την κατακρινει για το οτι ειναι ντροπαλη πιστευω οτι θα της δωσει την αυτοπεποιθηση που χρειαζεται, θα τον εμπιστευτει, θα νιωσει οτι καποιος τη νοιαζεται πολυ σχολειο και θα παρει οση ασφαλεια νιωθει και μαζι σας στο σπιτι. Εγω τον εγνωμονω ακομη και σημερα αυτον τον ανθρωπο γιατι μου αλλαξε ολη μου τη ζωη. Απο τοτε δεν ξαναγυρισα ποτε στα χρονια που ενιωθα ντροπαλη. Ο καλυτερος και ικανοτερος δασκαλος που γνωρισα ποτε.

Καλησπέρα , είχα περίπου το ιδιο πρόβλημα δλδ η μικρη μου καταλαβε οτι δεν μιλαει καθαρα και τα αλλα παιδια την κοροιδευαν και επαψε να μιλαει σε ολους μας . Στην αρχη την πηγα στον παιδιατρο που με συμβουλεψε να της δωσω τον χρονο της χωρις να δινω εμφαση ( να της απευθυνω τον λογο κανονικα κτλ ) δεν ειδα ομως καμια προοδο και με εστειλε σε παιδοψυχιατρο γιατι δεν μπορουσε να αναλαβει παιδοψυχολογος ηταν μολις 4 ετων . Επαθα σοκ μολις ακουσα παιδοψυχιατρο. Στην αρχη πηγα μονη μου να κανω ερευνα και μετα πηγαμε με τον ανδρα μου για μια δευτερη συνεδρια και μας εδωσε οδηγιες , στην τριτη συνεδρια πηγαμε και με την κυρια που τα φροντιζει μετα το σχολειο και μετα πηγα με την μικρη . Η ιστορια κρατησε περιπου 2 μηνες απο μια συνεδρια την εβδομαδα με διαφορους συνδιασμους : 1. εγω με την μικρη 2. εγω , ο ανδρας μου και η μικρη 3. εγω , η κυρια και η μικρη 4. και οι τεσσερις μαζι και παλι απο την αρχη . Η καθε περιπτωση ειναι διαφορετικη. Καλη επιτυχια και μην στεναχωριεσαι πιστευω οτι ολα τα παιδια ειναι πανεξυπνα και το καθενα το δειχνει διαφορετικα !