«Πώς και έχεις τόση αυτοπεποίθηση;» – Διαβάστε τον υπέροχο λόγο της Gabourey Sidibe στο Ms. Foundation Gala

Η Αμερικανίδα ηθοποιός Gabourey Sidibe, γνωστή από τη συγκλονιστική ερμηνεία της στην ταινία Precious, μιλάει για τα κουλουράκια, την αυτοπεποίθηση και το φεμινισμό σε ένα γκαλά γυναικών, το Gloria Awards and Gala στο Ms. Foundation for Women, και μας κάνει να αναρωτηθούμε και μεις μήπως ήρθε η ώρα να ανακαλύψουμε την αυτοπεποίθησή μας, αλλά και να προσέχουμε τα λόγια μας.

Είμαι τόσο ενθουσιασμένη που βρίσκομαι εδώ. Πολύ, πολύ ενθουσιασμένη. Εντάξει, θα φτάσω στο θέμα. Γεια σας. Ένα από τα πρώτα πράγματα που με ρωτάνε συνήθως είναι «Gabourey, πώς και έχεις τόση αυτοπεποίθηση;» Το μισώ αυτό. Αναρωτιέμαι πάντα αν είναι το πρώτο πράγμα που ρωτάνε τη Rihanna όταν τη συναντούν. «RiRi! Πώς και έχεις τόση αυτοπεποίθηση;» Όχι. Όχι. Όχι. Αλλά εμένα; Εμένα με ρωτάνε με την ίδια δυσπιστία κάθε φορά. «Δείχνεις να έχεις τόση αυτοπεποίθηση! Πώς κι έτσι;»

Όταν ήμουν δέκα ετών, στην πέμπτη τάξη, η δασκάλα μου, η κυρία Lowe, ανακοίνωσε πως η τάξη μου θα έκανε ένα εορταστικό πάρτι πριν από τις γιορτές των Χριστουγέννων. Μας ρώτησε αν θα μπορούσαμε όλοι να φέρουμε σνακ και αναψυκτικά και χυμούς στο πάρτι της τάξης. Είπε επίσης πως θα μπορούσαμε αν θέλαμε να φτιάξουμε και κάτι. Αποφάσισα αμέσως πως θα έφτιαχνα μελόψωμα, και πως όλοι θα τα λάτρευαν. Είπα στη μαμά μου το σχέδιό μου και της ζήτησα χρήματα για να πάω να αγοράσω τα υλικά. Εκείνη νόμισε πως απλά θα πήγαινα να αγοράσω έτοιμα κουλουράκια, αλλά της είπα, «Αυτά τα κουλουράκια δεν έχουν αρκετή αγάπη μέσα τους!» Έπρεπε να φτιάξω τα κουλουράκια εγώ. Έτσι λοιπόν αγόρασα το μίγμα και αγόρασα κόφτες για κουλουράκια σε σχήματα χριστουγεννιάτικων δέντρων και καμπάνων και έφτιαξα μια δοκιμαστική παρτίδα από κουλουράκια η οποία ήταν φρικτή. Το καλό είναι πως ήταν δοκιμαστική. Ήταν απαίσια. Και έτσι το βράδυ πριν από το πάρτι, έφτιαξα άλλη μία παρτίδα κουλουράκια. Κι ήταν και κείνα απαίσια, αλλά έμοιαζαν πολύ καλύτερα. Έβαλα προσεκτικά τα κουλουράκια σε μία αεροστεγή σακούλα, ώστε να τα πάρω μαζί μου την επόμενη μέρα στο σχολείο. Όταν έφτασα στο σχολείο εκείνο το πρωί, ανυπομονούσα για το πάρτι. Και ήμουν τόσο περήφανη για εκείνα τα κουλουράκια, και για όλη την προσπάθεια που κατέβαλα για να τα φτιάξω και άρχισα να σκέφτομαι πως ίσως να μη γινόμουν απλά η πρώτη μαύρη Πρόεδρος των ΗΠΑ – ίσως να γινόμουν και μία διάσημη σεφ! Γιατί να περιοριστώ άλλωστε σε ένα ρόλο;

Το πάρτι ήταν προγραμματισμένο να γίνει την τελευταία ώρα του σχολείου και εγώ περίμενα ενθουσιασμένη όλη μέρα. Τελικά, έφτασε η ώρα του πάρτι. Η δασκάλα μάς ρώτησε τι φέραμε και εγώ ανακοίνωσα περήφανη πως έψησα κουλουράκια για την τάξη. Πιστεύω πως ένιωσα πιο περήφανη από τους άλλους μιας και γνώριζα ότι όλοι τους είχαν αγοράσει πράγματα. Ήμουν η μόνη που είχε φτιάξει κάτι, επειδή ξεκάθαρα, ήμουν λιγάκι πιο έξυπνη από όλους τους άλλους. Ξεκίνησε λοιπόν το πάρτι και γω γύρισα την τάξη, προσφέροντας περήφανη τα κουλουράκια μου σε όλους. Κανένας δεν πήρε κουλουράκι. Ούτε ένας. Κανείς εκτός από τον Nicholas, ο οποίος ήταν το πρώτο άτομο στο οποίο τα προσέφερα. Αλλά αφού τον έβαλαν σε τάξη οι άλλοι συμμαθητές μας, με πλησίασε καθώς γυρνούσα στην τάξη και μου έδωσε πίσω το κουλουράκι. Γυρνούσα την τάξη προσπαθώντας να τους μοιράσω κουλουράκια, αλλά κατέληξα στο θρανίο μου με όσα κουλουράκια είχα στην αρχή. Καθόμουν μόνη μου στο θρανίο μου, τρώγοντας εκείνα τα απαίσια μελόψωμα που μου πήραν ώρες για να τα φτιάξω, ολομόναχη. Είχα βάλει κομμάτια σοκολάτας, γι’ αυτό ήταν απαίσια. Δεν μου έκανε εντύπωση. Είχα ξεχάσει για μια στιγμή πως όλη η τάξη μου με μισούσε. Δεν είχα καθόλου φίλους από την τετάρτη έως την έκτη τάξη. Για ποιον στο καλό έψηνα τα κουλουράκια; Είχα πραγματικά ενθουσιαστεί τόσο με το ψήσιμο που είχα ξεχάσει πως όλοι μισούσαν τ’ άντερά μου. Γιατί δεν με συμπαθούσαν; Ήμουν χοντρή, ναι. Είχα πιο σκούρο δέρμα από εκείνους και περίεργα μαλλιά, ναι. Αλλά η αλήθεια είναι πως αυτή δεν είναι μία ιστορία για τον εκφοβισμό, το χρώμα ή το βάρος. Με μισούσαν επειδή… ήμουν ένας μαλάκας!

Μάλιστα. Ένας αυταρχικός, αυταρχικός μαλάκας. Βλέπετε, θυμάστε όταν είπα πως πίστευα ότι ήμουν πιο έξυπνη από όλους τους άλλους; Ε λοιπόν το πίστευα! Και τους το έλεγα – κάθε μέρα! Τα παιδιά εκείνα δεν μπορούσαν να σταυρώσουν λέξη χωρίς εμένα να τους διακόπτω για να τους υπενθυμίσω πως ήμουν πιο έξυπνη, πιο αστεία και γενικά πιο εύστροφη από όλους τους. Ήμουν πάντοτε σαρκαστική – το αποκαλώ το ελάττωμα εκ γενετής μου. Ας είμαστε ειλικρινείς, τα παιδιά δεν πιάνουν την ειρωνία. Δεν την εκτιμούν. Ποτέ τους δεν καταλάβαιναν τι έλεγα. Και όταν απαντούσαν «Κάτσε… τι;» τους έλεγα, «Θεέ μου, Alicia, διάβασε κανά βιβλίο!» Ξέρω. Μιλούσα διαφορετικά από εκείνα. Απλά έτσι ήταν. Ακουγόμουν περισσότερο σα να είχα έρθει από τα χλιδάτα σπίτια της κοιλάδας παρά από τα γκέτο του Μπρούκλιν. Οι συμμαθητές μου με ρωτούσαν πάντα αν ήμουν υιοθετημένη από λευκούς. Εγώ τους έλεγα «Όχι. Και οι δύο γονείς μου πήγαν στο κολλέγιο». Ξέρω πως ήταν αγενές, αλλά είμαι ακόμη περήφανη γι’ αυτό. Για να είμαι δίκαιη, στη γειτονιά μου, δεν είχαν όλοι οι γονείς τη δυνατότητα να πάνε στο κολλέγιο». Οι περισσότεροι γονείς των συμμαθητών μου ήταν έφηβοι όταν τους έκαναν. Οι γονείς μου με έκαναν στα 30. Ο πατέρας μου γεννήθηκε στη Σενεγάλη. Ο πατέρας του ήταν ο δήμαρχος της πρωτεύουσας, του Ντακάρ και ο μπαμπάς μου συχνά ταξίδευε μαζί με τον αδελφό μου και εμένα στην Αφρική για να την επισκεφτούμε, ενώ οι περισσότεροι συμμαθητές μου δεν είχαν καν βγει από το Lower East Side. Η μητέρα μου ήταν δασκάλα στο γυμνάσιο, γι’ αυτό ήμουν εκεί, αλλά η μαμά μου είχε επίσης φωνή, γι’ αυτό και όταν έγινα εννιά, παραιτήθηκε από τη δουλειά της και άρχισε να τραγουδάει στο μετρό. Στην πραγματικότητα έβγαζε περισσότερα χρήματα ως τραγουδίστρια μαζεύοντας φιλοδωρήματα απ’ ό,τι ως δασκάλα! Ξέρω! Και είχε αρχίσει να γίνεται μία υπόγεια εκδοχή της Whitney Houston. Ήταν ο πιο δυναμικός, έξυπνος και ταλαντούχος άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ μου. Ακόμη και σήμερα, δεν θέλω να μεγαλώσω μοιάζοντας σε οποιονδήποτε άλλο όσο θέλω να μεγαλώσω και να μοιάσω σε εκείνη. Το ξέρω!

Το θέμα είναι πως ήμουν ψωροπερήφανη. Πίστευα πως ήμουν καλύτερη από τα παιδιά στην τάξη μου και τους το έδειχνα. Γι’ αυτό και δεν με συμπαθούσαν. Πιστεύω ο λόγος που είχα τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου όλη την ώρα ήταν το ότι κανείς άλλος δεν την είχε. Συνειδητοποίησα πως ήμουν έξυπνη επειδή η μητέρα μου φώναζε στον μεγαλύτερο αδελφό μου. Του έλεγε «Η αδελφή σου θα σε περάσει στο σχολείο. Θα μείνεις πίσω στα μαθήματα κι εκείνη θα αποφοιτήσει πριν από σένα». Αλλά ποτέ της δεν μου είπε «Είσαι έξυπνη». Αυτό που έλεγε ήταν «Είσαι πολύ χοντρή». Το είχα λάβει το μήνυμα πως δεν ήμουν όμορφη και πως μάλλον δεν ήμουν φυσιολογική, αλλά ήμουν έξυπνη! Μα γιατί δεν το έλεγαν; «Είσαι έξυπνη». Δεν είναι πια και τόσο δύσκολο. Ο μπαμπάς μου φώναζε στον αδελφό μου «Η Gabourey διαβάζει τα μαθήματά της μόνη της! Γιατί δεν μπορείς να το κάνεις και συ;» Αλλά ποτέ του δεν μου είπε «Μπράβο». Αυτό που μου έλεγε ήταν «Πρέπει να χάσεις βάρος για να είμαι περήφανος για σένα». Ξέρω. Με κορόιδευαν στο σχολείο, με κορόιδευαν και στο σπίτι, ο μεγαλύτερος αδελφός μου με μισούσε, ο μπαμπάς μου δεν με καταλάβαινε και η μαμά μου, που ήταν κι εκείνη στην ηλικία μου ένα χοντρό κορίτσι, με καταλάβαινε απόλυτα… αλλά με μάλωνε από φόβο επειδή ήξερε τι με περίμενε. Γι’ αυτό και δεν αισθάνθηκα ποτέ άνετα στο σπίτι. Και η αντίδρασή μου ήταν πάντοτε να τρώω περισσότερο, επειδή τίποτα άλλο δε λέει «Με πλήγωσες. Άντε γαμήσου!» όσο το να τρως ένα λαχταριστό κουλουράκι. Τα κουλουράκια ποτέ δε με πλήγωσαν.

«Gabourey, πώς και έχεις τόση αυτοπεποίθηση;» Δεν είναι εύκολο. Είναι δύσκολο να ντύνομαι για τα βραβεία και τα κόκκινα χαλιά όταν γνωρίζω πως θα με κοροϊδέψουν για το βάρος μου. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα αν φορέσω μοβ να με συγκρίνουν με τον Barney. Αν φορέσω λευκά, με μια κατεψυγμένη γαλοπούλα. Κι αν βάλω κόκκινα, με εκείνη την κανάτα του Kool-Aid που φωνάζει «Oh, yeah!». Το twitter θα κατακλυστεί από άσχημα σχόλια γύρω από το πώς ο πρόσφατος σεισμός προκλήθηκε από εμένα όταν έτρεξα να πάρω χοτ ντογκ από τη γειτονιά ή κάτι τέτοιο. «Κάνε δίαιτα ή ψόφα;» (σηκώνει το μεσαίο της δάχτυλο) Αυτά έχω να αντιμετωπίσω κάθε φορά που βάζω ένα φόρεμα. Αυτά έχω να αντιμετωπίσω κάθε φορά που κάποιος τραβάει μια φωτογραφία μου. Κάποιες φορές όταν μου παίρνει συνέντευξη μία fashion reporter το βλέπω στα μάτια της «Πώς μπορεί και τη γλιτώνει; Πώς και έχει τόση αυτοπεποίθηση; Πώς μπορεί να τα βγάλει πέρα με ένα τέτοιο σώμα; Θεέ μου, θα με κολλήσει πάχος!».

Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι η μητέρα μου μας πήγε εμένα και τον αδελφό μου στο σπίτι της θείας μου. Το όνομά της είναι Dorothy Pitman Hughes, είναι φεμινίστρια, ακτιβίστρια και πολλά χρόνια φίλη με τη Gloria Steinem. Κάθε μέρα, έπρεπε να σηκώνομαι και να πηγαίνω στο σχολείο όπου όλοι με κορόιδευαν και έπρεπε να επιστρέφω στο σπίτι όπου όλοι με κορόιδευαν. Κάθε μέρα μου ήταν δύσκολο να συνεχίσω, όπου και αν πήγαινα. Και καθώς έβγαινα από το σπίτι, βρήκα τη δύναμή μου. Το πρωί, πριν βγω έξω στον κόσμο, περνούσα από ένα πορτρέτο της θείας μου μαζί με τη Gloria. Στέκονταν δίπλα δίπλα, η μία με πανέμορφα μακριά μαλλιά και η άλλη με τα πιο όμορφα, στρογγυλά άφρο μαλλιά που είχα δει ποτέ μου και οι δύο είχαν όρθιες τις γροθιές τους στον αέρα. Πόσο δυνατή εικόνα. Πόση αυτοπεποίθηση είχαν. Και κάθε μέρα καθώς έφευγα από το σπίτι… σήκωνα και γω τη γροθιά μου μπροστά σε εκείνη τη φωτογραφία. Και έβγαινα στη μάχη. [Αρχίζει να κλαίει] Δεν γνώριζα τότε ότι ήταν η έμπνευσή μου. Καθώς γυρνούσα σπίτι, ανέβαινα και πάλι εκείνες τις σκάλες και σήκωνα και πάλι τη γροθιά μου και συνέχιζα για να οδηγηθώ σε μια ακόμη μάχη. [Βγάζει ένα χαρτομάντιλο μέσα από το μπούστο της και σκουπίζει τα μάτια της] Γι’ αυτό υπάρχει το στήθος! Δεν ήξερα τότε πως αυτό ήταν έμπνευση, κι όμως ήταν. Αν εκείνες μπορούσαν να αισθανθούν έτσι, ίσως να μπορούσα και γω! Ήθελα απλά να μοιάζω και γω τόσο cool. Αλλά με έκανε να αισθανθώ τόσο δυνατή.

Και λοιπόν, πίσω στην πέμπτη τάξη, είχαν μόλις απορρίψει τα μπισκότα μου 28 παιδιά στη σειρά. Και εγώ καθόμουν μόνη στο θρανίο μου, με μία ανοιχτή σακούλα, με ψίχουλα στα πόδια μου και ήμουν σε αυτό το υπέροχο πάρτι το οποίο περίμενα όλη την εβδομάδα. Περίμενα όλη την εβδομάδα για αυτό το πάρτι στο οποίο δεν με είχανε καλέσει. Και για κάποιο λόγο σηκώθηκα, κάθισα στο θρανίο μου και του έδωσα και κατάλαβε. Γελούσα δυνατά όταν συνέβαινε κάτι αστείο και όταν η κυρία Lowe έβαλε μουσική, ήμουν από τους πρώτους που σηκώθηκαν και χόρεψαν. Χόρεψα limbo, έφαγα πατατάκια, ήπια αναψυκτικά, το διασκέδασα, ακόμη κι αν κανένας δεν με ήθελε. Ξέρετε γιατί; Σας είπα – ήμουν μαλάκας! Ήθελα αυτό το πάρτι! Και αυτό είναι πιο σημαντικό από το τι ήθελαν 28 άτομα, ακόμη κι αν αυτό που ήθελαν ήταν να φύγω. Πέρασα τέλεια. Αλήθεια. Και αν χάλασα κάπως το κέφι των συμμαθητών μου, τότε εκείνοι φταίνε. «Πώς και έχεις τόση αυτοπεποίθηση;» «Είμαι μαλάκας!» «Εντάξει; Είναι η στιγμή μου, είναι η ζωή μου, ό,τι κι αν πιστεύεις για μένα. Τη ζω τη ζωή μου επειδή τολμώ. Τολμώ να εμφανίζομαι ακόμη και όταν όλοι οι άλλοι θα έκρυβαν το πρόσωπό τους και θα έκρυβαν το σώμα τους από ντροπή. Εμφανίζομαι επειδή είμαι μαλάκας και θέλω να περάσω καλά. Και η μητέρα μου και ο πατέρας μου με αγαπάνε. Ήθελαν να ζήσω όσο καλύτερα μπορούσα και δεν ήξεραν πώς να το εκφράσουν με λόγια. Και το καταλαβαίνω. Στ’ αλήθεια το καταλαβαίνω. Ήταν καλύτεροι γονείς σε εμένα από τους γονείς που είχαν εκείνοι. Τους είμαι ευγνώμων, όπως και στην πέμπτη τάξη, γιατί αν δεν με είχαν κάνει να κλάψω, τώρα δεν θα μπορούσα να κλαίω όταν πρέπει. [Σκουπίζει τα δάκρυά της] Αν δεν μου είχαν πει πως είμαι σκουπίδι, δεν θα είχα μάθει πώς να δείχνω στους ανθρώπους πως έχω ταλέντο. Κι αν όλοι τους γελούσαν πάντα με τα αστεία μου, δεν θα είχα καταφέρει να βρω τον τρόπο να είμαι τόσο αστεία. Αν δεν μου είχαν πει πως είμαι άσχημη, δεν θα είχα ψάξει ποτέ για την ομορφιά μου. Και αν δεν είχαν προσπαθήσει να με λυγίσουν, δεν θα γνώριζα ποτέ πως είμαι άθραυστη. [Σκουπίζει τα δάκρυα] Όταν λοιπόν με ρωτάει κανείς πώς και έχω τόση αυτοπεποίθηση, ξέρω τι είναι αυτό που πραγματικά με ρωτάει: πώς μπορεί κάποιος σαν εμένα να έχει αυτοπεποίθηση; Πάνε ρώτα τη Rihanna, μαλάκα!

Πηγή: vulture.com