Δασκάλα, σε ευχαριστώ!

Αποφάσισα να στείλω τον γιό μου στον παιδικό σταθμό σε ηλικία 3,5 ετών. Είναι ένα παιδάκι κάπως κλειστό όπως ένα στρείδι που θέλει χρόνο και κόπο για να το ανοίξεις.

Οι γνώμες που έπαιρνα για τους παιδικούς σταθμούς κατά καιρούς δεν ήταν και οι καλύτερες. Απο τη μία να ακούω για αδιάφορες δασκάλες, απο την άλλη για εγκαταστάσεις παλαιού τύπου με παιδιά να κοιμούνται σε ράντζα. Απο διάφορες συζητήσεις που έκανα,τρόμαζα όλο και περισσότερο με αυτά που άκουγα. Ήμουν προκατειλημμένη και προετοιμασμένη για τα χειρότερα. Το παιδί όμως έπρεπε να πάει σχολείο , παρόλο που εγώ σταμάτησα τη δουλειά μου λίγο μετά την εγγραφή του.

Χρειαζόταν φίλους, κάποιον να του μάθει πράγματα, να ασχοληθεί με χειροτεχνίες, να παίξει…

Επέλεξα μόνο έναν σταθμό που είναι 5 λεπτά απο το σπίτι μας. Δειλά-δειλά ξεκινήσαμε.

Την πρώτη μέρα ακόμη τη θυμάμαι.

Εγώ ή η δασκάλα του παιδιού, κάπου το χάσαμε στην συνεννόηση & αντί να πάω 2 ώρες μετά να τον πάρω, εγώ κατάλαβα πως θα με πάρουν αυτές τηλέφωνο σε 2 ώρες αν χρειαστεί για να πάω να τον πάρω, καταλήγοντας να μου τηλεφωνουν στις 2,5 ώρες για να με ρωτησουν γιατί δεν έχω πάει ακόμη!!! Ντράπηκα & σκέφτηκα «Kαλή άρχη κάναμε»

Ο χρόνος κυλούσε και ο Νίκος άρχισε να αλλάζει προς το καλύτερο. Πιο κοινωνικός, πιο ήρεμος, ελεγε κουβεντες που πριν δεν ξεστόμιζε, μου μιλούσε με αγάπη για τις δασκάλες του, για τις φίλες του και τους φίλους του,τι έφαγαν, τι έπαιξαν, εφερνε συνεχώς εργασίες…

Κάποια πρωϊνά (όχι όλα) ανυπομονούσε να πάει να παίξει & χαιρόμουν τόσο πολύ.

Η επιλογή που έκανα τελικά αποδείχθηκε η καλύτερη διότι εξακολουθούσα να ακούω άσχημες κριτικές για άλλους παιδικούς σταθμούς και δασκάλες.

Πέρασε ένα σχολικό έτος και χθες παρέλαβα τον γιό μου απο την τάξη του για τελευταία φορά απο την κ. Ζωή & την κ. Μαρία.

Αφού έλαβαν τα χειροποίητα άλμπουμ ενθύμια που έφτιαξα με λίγη βοήθεια απο τον Νίκο και με φίλησαν, τις είπα τις εντυπώσεις μου για όλη τη χρονιά που πέρασε μιας που όλον αυτόν τον καιρό δεν είχα βρει το θάρρος ή την ευκαιρία αν θέλετε, να τους πω »ευχαριστώ που είστε εσείς οι δασκάλες του γιού μου»

Άξιες, καταπληκτικές, ευγενικές με τρομερή αγάπη για τα παιδιά με θέληση και πάντα με χαμόγελο.

Τα λόγια είναι φτωχά όταν αυτό που νιώθεις για κάποιους ανθρώπους είναι μεγάλο.

Θα ήθελα απλά να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες εκείνες τις δασκάλες που αγκαλιάζουν τα ξένα παιδιά και τα κάνουν δικά τους.

Το τελευταίο που ευχήθηκα και έφυγα γιατί θα μας έπαιρναν όλες τα ζουμιά ήταν «Mακάρι οι εκπαιδευτικοί που θα συναντήσει στην πορεία ο Νίκος και ο Αλεξ να είναι σαν εσάς«

Πριν στρίψω για να βγω απο τον σταθμό μας περίμενε ένα γλυκό κοριτσάκι με σγουρά μαλλάκια (η Σταυρούλα ) για να δώσει ένα λουλουδάκι στον Νίκο..

Παράδεισος!

μαμά Νίκη

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com