Ένα κομμάτι από εμένα…

Είμαι 30 χρονών, για την ακρίβεια τα κλείνω σε ένα μήνα. Πάντα έλεγα ότι ήθελα να κάνω ένα παιδί πριν τα 30 και τώρα έχω ένα γιο σχεδόν ενός μήνα! Παντρεύτηκα το Μάη του 2013 και από τον Ιούλιο και μετά ξεκινήσαμε τις προσπάθειες με τον άντρα μου για μωρό. Τους 3 πρώτους μήνες προσπαθειών όταν έβλεπα την περίοδο να με επισκέπτεται έβαζα με το νου μου τα χειρότερα, δεν μπορώ να κάνω παιδί, είμαι στείρα κτλ. Τελικά τον Οκτώβριο έγινε αυτό που περίμενα, η πολυπόθητη καθυστέρηση. Σχεδόν δεν το πίστευα όταν είδα τα 2 θετικά τεστ εγκυμοσύνης. Έκλαιγα από χαρά και χάρηκε μαζί με εμένα απίστευτα και ο άντρας μου.

Στην αρχή το είχα πάρει λίγο αψήφιστα ότι ήμουν έγκυος και δεν πρόσεχα όπως έπρεπε. Και έτσι είχα κάποιες αποκολλήσεις τους πρώτους 2 μήνες. Ο γιατρός συνέστησε ανάπαυση και ακινησία. Κλάματα εγώ γιατί νόμιζα ότι θα το έχανα και φοβόμουν πολύ. Τελικά φτάσαμε στους 3 μήνες, έκανα και την αυχενική και ήταν όλα καλά και από εκεί και πέρα άρχισαν άλλα προβλήματα. Εμετοί, ζαλάδες, ημικρανίες και μέσα σε όλα αυτά και γαστρεντερίτιδα! Τα 3 πρώτα τα είχα μέχρι που γέννησα. Δεν είχα όρεξη για τίποτα, ήθελα να είμαι συνέχεια σπίτι και τα βράδια δεν έτρωγα σχεδόν τίποτα γιατί συν τοις άλλοις ταλαιπωριόμουν από απίστευτες καούρες.

Το Μάρτη έκανα και τη β’ επιπέδου και είδαμε ότι ήταν αγοράκι, κάτι που υποψιαζόμουν, δεν ξέρω γιατί. Μέσα Ιουνίου μπήκα στο μήνα μου και με είχε πιάσει μια ανεξέλεγκτη επιθυμία να γεννήσω άμεσα. Τελικά συμπλήρωσα 40 εβδομάδες και την Κυριακή 13 Ιουλίου 2014, 8 το πρωί έσπασαν τα νερά και φύγαμε για το νοσοκομείο. Ενώ όλα έδειχναν ότι θα γένναγα φυσιολογικά εν τούτοις επειδή το μωρό ήταν ψηλά, με έβαλαν στο χειρουργείο για καισαρική.

Εκεί ένιωθα λες και πρωταγωνιστούσα σε ταινία τρόμου. Γυμνή με 15 άτομα γύρω γύρω, φοβισμένη, με την απαίσια λάμπα από πάνω και να με τρυπάνε σε όλα τα χέρια και να μην μου βρίσκουν και φλέβα, κάτι που ανέκαθεν μου συμβαίνει. Με νάρκωσαν και μετά ξύπνησα σε ένα δωμάτιο με 2 άγνωστα άτομα και πόναγα. Ύστερα από κάποια ώρα με κατέβασαν σε δωμάτιο, ήρθαν οι δικοί μου, μου έφεραν και το μωρό μου και τον είδα για πρώτη φορά… Παρόλο τον πόνο, ένιωσα όμορφα, ότι ακόμη και να έφευγα εκείνη τη στιγμή από τη ζωή, θα είχα αφήσει ένα κομμάτι από μένα πίσω……

Και αυτό είναι που κρατάω… Και ευχαριστώ το Θεό που έγινα μάνα και έχω τον πρίγκηπά μου και δεν τον αλλάζω με τίποτα…

Βασιλική

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com