Η μαμά μου στρέφει την κόρη μου εναντίον μου!
Είμαι 46 ετών και μητέρα δύο κοριτσιών 22 και 17,5 ετών. Είμαι μοναχοπαίδι και εδώ και 3 χρόνια ζω και πάλι μαζί τους, στον πάνω όροφο μετά την ασθένεια του πατέρα μου και φυσικά και της μητέρας μου.
Από μικρό παιδί η μητέρα μου με έλεγχε, ήθελε να κάνω ότι όριζε εκείνη, χωρίς βέβαια να μου στερεί τα βασικά πλην της μόρφωσης, μόνο αν έμενα σε κάποιο μάθημα και μόνον τότε. Κατά τα άλλα δεν την ενδιέφερε εκτός μόνον το να με στείλει σε ένα ιδιωτικό ΙΕΚ της επιλογής της. Στο κάτω – κάτω δεν ήθελε να σπουδάσω. Δεν είχα όρεξη για γράμματα, μου δικαιολογήθηκε. Τους μόνους ανθρώπους που βοηθούσε ήταν τα ανίψια της και τα αδέρφια της. Εγώ ήμουν σε δεύτερη μοίρα.
Βγήκα έξω έως αργά, αφού είχα γνωρίσει τον σύζυγο μου και είχαμε πάρει έγκριση, 21,5 χρόνων.
Στα 23 ήρθε ο γάμος, τα παιδιά και πάλι ήθελε με την μαλαγανιά της να μας εξουσιάζει. Κάποια στιγμή αντέδρασα και τότε άρχισε να μου βγάζει ένα χειρότερο εαυτό .
Άλλοτε ήταν καλή άλλοτε με έβριζε. Χειροτέρεψε όταν αρρώστησε με όγκο στο στήθος πριν 6 χρόνια. Η επιστροφή της από το εξωτερικό την έφερε άλλο άνθρωπο, θεώρησα ότι φταίει, λόγω κατάστασης. Συνέχισε όμως το ίδιο τροπάρι. Μία πήγαινε, μία έλα συμπεριφορά.
Αρρωσταίνει ο μπαμπάς μου, πριν την μητέρα μου είχε πάθει έμφραγμα, αυτή την φορά διαγνώστηκε Νεφροπαθής τελικού σταδίου και εκεί ήταν η απόφαση να μετακομίσω κοντά τους.
Μια ζωή η μαμά μου ήταν αυταρχική όπου μου το μετέδωσε και σε μένα, αλλά ευτυχώς όχι σε μεγάλο βαθμό και το ελέγχω. Όπως επίσης δεν αισθάνθηκα ποτέ κοντά της την μητρική αγάπη!!!
Η αγάπη της υπάρχει έντονα στην μεγάλη μου κόρη που της κάνει όλα τα χατίρια, ενώ την μικρότερη την κατακρίνει για το σώμα της την συμπεριφορά της κ.α.
Από τότε που μετακομίσαμε η σχέση μου με την 22άχρονη κόρη μου άρχιζε και έφθειρε… Είχα καταλάβει ότι σε αυτό είχε βάλει το χεράκι της η μητέρα μου… ώσπου έφτασε το σημερινό απόγευμα που έτυχε και άκουσα πώς η μητέρα μου με κακολογούσε στην κόρη μου και η κόρη μου επίσης στην μητέρα μου.
Τα πόδια μου μούδιασαν, έπιασα τον εαυτό μου να μην αναπνέει και να πνίγομαι ενώ παράλληλα να μην βρίσκω λύση!!
Έπρεπε να αντιδράσω και μάλιστα άμεσα! Δεν θα έπρεπε να με δει όταν γυρίσει ο άντρας μου έτσι.Πήρα μία φίλη της είπα ότι είχα την ανάγκη να μιλήσω κάπου ,ευτυχώς το περισσότερο βάρος από μέσα μου είχε φύγει!
Μόλις έφυγε η κόρη μου, κατέβηκα κάτω και της είπα της μητέρας μου όλα όσα άκουσα και ότι θα έπρεπε να ντρέπεται με αυτό που κάνει στο ίδιο της το παιδί!
Θα ήθελα μία συμβουλή σας…
Με εκτίμηση
Α.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Να φυγεις.αν οι γονεις δεν σεβονται οτι ειμαστε παιδια τους και οχι κτηματα τους να μας φερονται ετσι να φυγεις..δε θεωρω οτι εχεις καμια υποχρεωση.κοιταμε τους γονεις μας επειδη τους αγαπαμε και τους αξιζει οχι απο υποχρεωση...οχι και να μας βριζουν.γιατι θεε μου ο κοσμος δεν μπορει να δει τις αξιες αυτης της ζωης...και ταλαιπωρει ο ενας τον αλλο...γιατι...ποσο μαλλον μια μανα το παιδι της
Μακάρι να την είχα την μαμά μου και θα άντεχα τα πάντα
Αγαπτητή μανούλα....θα σου μιλήσω από την πλευρά της κόρης σου. Αρχικά από προσωπική εμπειρία, ξέρω πως μπορεί να παρουσιάζει κάποιος την "εκδοχή" μιας "κακής" μητέρας... Η μητέρα μου πέρα από τα τελευταία χρόνια δεν είχε ποτε καλή σχέση με την μάνα της. Είχε τις ίδιες ιστορίες ακριβώς με την δική σου, με την διαφορά ότι όταν παντρεύτηκε και απέκτησε την οικογένειά της άλλαξε και συμπεριφορά. Η μάνα της την σταμάτησε στα 16 της ουσιαστικά από το σχολείο για να την παντρολογήσει στα 17 της και η μάνα μου στα 20 της είχε 2 παιδιά και καμιά ωριμότητα. Είχε πολύ αγάπη όμως να δώσει και πολλή τύχη αφού ο άντρας που παντρεύτηκε ήταν καλό παιδί και καθόλου μαμούχαλος. Στα 26 της (το θυμάμαι σαν σήμερα) έδιωξε την μάνα της από το σπίτι μας αφού για μια φορά ακόμα η γιαγιά μου είχε έρθει για να μας κάνει άνω κάτω. Περνώντας τα χρόνια λόγω προβλήματος υγείας του παπού μου, η γιαγιά μου μετακόμισε μαζί μας και περιττό να σου πω ότι το κλίμα ανάμεσά τους θύμιζε ψυχροπολεμική ζώνη. Αφού συναντιόντουσαν στην είσοδο και δεν της έλεγε καν καλημέρα. Όταν ήρθε η ώρα να περάσω στο πανεπιστήμιο δεν ήθελα να φύγω από το σπιτι για να είμαι κοντά στην μάνα μου να την στηρίζω ψυχολογικά. Θεωρώ την οικογένεια το ιερότερο πράγμα στον κόσμο και έχω πολύ καλές σχέσεις με τους δικούς μου,γι' αυτό κι όταν μια μέρα άκουσα την μάνα μου να μιλάει πολύ σκληρά για την δικιά της μάνα μπροστά στον πατέρα μου και την οικογένεια της αδερφής του με πήραν τα κλάματα. Την θεώρησα πολύ σκληρή και άδικη. Μέχρι που μιλήσαμε. Ήξερα κάποια πράγματα μέχρι τότε αλλά όχι όλα. Και πραγματικά τα όσα έμαθα με έκαναν να αναθεωρήσω. Όχι δεν μίσησα την γιαγιά μου, όπως ούτε και η μάνα μου, Απλά κατάλαβα όλη την αρνητικότητα της μάνας μου. Όταν έφυγε ο παπούς μου ήρθαν πιο κοντά, με τα χρόνια ωρήκαν την ηρεμία να καθίσουν να τα βρουν και πλέον ακούω την μάνα μου να λέει "Την ακούω να ανεβαίνει τις σκάλες και ανησυχώ μήπως γλιστρήσει και πέσει..." Η κόρη σου είναι ολόκληρη γυναίκα. Είναι σε θέση να σου πει κι εκείνη πολλά. Πάρ'την για καφέ, πες της ανοιχτά τι άκουσες και πως ένιωσες και πόσο την αγαπάς και μίλα της για την γιαγιά της. Εξήγησέ της ότι στην ηλικία της κόρης σου εσύ δεν είχες ούτε τις ίδιες ελευθερίες, ούτε τα ίδια προνόμοια. Πες της πως δεν σε ενδιαφέρει να μάθεις τι της είπε η μάνα σου, παρά μόνο πως πρέπει να ξέρει εκείνη όλη την αλήθεια. Μετά σήκω και φύγε από κει κι αν θες πάρε και τον πατέρα σου στο σπίτι σου...
εγώ είμαι της άποψης να μην μπεις καν στη διαδικασία να μιλήσεις στη μαμά σου γι αυτά που νιώθεις και τα παράπονα σου γιατί δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα..θα ξανακάνει τα ίδια...αφού έτσι φέρεται τόσα χρόνια...(είμαι παθούσα,όσες φόρες κι αν της έχω πει τα παράπονα μουαπο το ένα αυτι μπαίνουν απο το άλλο βγαίνουν!) θα πρότεινα να ασχοληθείς αποκλειστικά με το παιδί σου και να δεις πως μπορείς να φτιάξεις τις σχέσεις σας..και να της δώσεις να καταλάβει πως μπορεί να έχει το ίδιο καλές σχίσεις και με σένα και με τη γιαγιά της αλλά όταν η μαμά σου σε κατηγορεί να μην της δίνει το δικαίωμα...
Mερικοι ανθρωποι ειναι τοξικοι για τους γυρω τους, μπορει καλλιστα να ειναι και πολυ δικα μας προσωπα. Κι εγω θεωρω καλυτερη λυση να απομακρυνθεις, αφου ομως πρωτα μιλησεις στην ιδια εκφραζοντας της τα συναισθηματα σου αλλα και στην κορη σου. Φαινεται οτι μπορει να χρειαζεστε πολλη συζητηση με τη μικρη. Για ποιο λογο η κορη σου σε κατηγορουσε στη γιαγια?
Pes tis pos afou eisai toooooso kaki kori ti skata kaneis ekei s aftous??? K siko fyge k gine i kori pou nomizei pos exei...gine kakia....k ase tin kori sou ekei gia ligaki....etsi na psithei...k i dikua mou mana ta idia...sxedon....les k eimai kamia axristi mou feretai
A., υπεύθυνοι για τις σχέσεις μας με τους γύρω μας είμαστε εμείς. Ειδικά όταν πρόκειται για τόσο μεγάλο παιδί που έχει την κρίση να καταλάβει τον κόσμο γύρω του, δύσκολα μπορεί να διαμορφώσει άποψη για κάποιον επειδή κάποιος του είπε κάτι. Δε σε λέω κακή μητέρα, αλλά σε λέω μητέρα με όλα τα λάθη και τα σωστά που κάνουμε. Δε γίνεται να μην έχουμε κάνει λάθη με τα παιδιά μας. Αν σε άλλο άρθρο μια μαμά δε μου έλεγε ότι στους ψυχολόγους, ψυχιάτρους πάνε μόνο άνθρωποι με διαταραχές, θα στο πρότεινα ανεπιφύλακτα για να δεις πως μπορείς να βελτιώσεις το κομμάτι επικοινωνίας με την κόρη σου. Αν μπορείς να το δεις το θέμα του ειδικού χωρίς ταμπού και χωρίς να σημαίνει πως έχεις κάποιο πρόβλημα να πας (έχει και δωρεάν αρκεί να ρωτήσεις και να ψάξεις). Ξέρουν οι άνθρωποι να σου πουν τι επικοινωνιακά λάθη έχεις κάνει με το παιδί σου και πως μπορείτε να ξαναχτίσετε τη σχέση σας από την αρχή. Η σχέση με το παιδί πάντα φτιάχνει, ποτέ μα ποτέ δεν είναι αργά για κάτι τέτοιο. Πολλές μάνες έχουν χάλια επικοινωνία με τα παιδιά τους και ούτε το αντιλαμβάνονται, γιατί αυτό είναι κάτι που δε μας το έχει μάθει κανένα σχολείο, Κατά την ταπεινή μου γνώμη δε χωράν ερασιτεχνισμοί σε τέτοια θέματα, πρέπει να διαβάζουμε, πρέπει να ενημερωνόμαστε, πρέπει να διορθωνόμαστε. Όλες μα όλες κάνουμε λάθη με τα παιδιά μας, όσο μπορούμε ας τα διορθώνουμε. Δεν είναι τόσο φοβερό το να σε απορρίψει ή κατακρίνει το παιδί σου. Όλα τα παιδιά έρχεται ώρα που το κάνουμε. ειδικά όταν πρόκειται για σχέση μάνας-κόρης. Μην το παίρνεις προσωπικά, αναζήτησε μόνο πως μπορείς να χτίσεις μια πολύ καλή επικοινωνία μαζί της.
Συγνώμη αλλα στους ψυχολόγους δεν πάνε μόνο ανθρωποι με διαταραχές.Πανε κ ανθρωποι που μπορεί να μην ξέρουν πως να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση κ τους συμβουλεύουν .οπως για παράδειγμα ένα θάνατο.ενα ατυχημα,ένα πρόβλημα με το παιδί που δεν ξέρουν πως να αντιδράσουν κτλ.Εγω θα στο πρότεινα πάντως.Καμια φορά οι λάθος αντιδρασεις δημιουργουν μη αντιστρεψιμα αποτελεσματα...Κουραγιο κ υπομονή.
Μιλησε με την κορη σου κ πες της πως θα εκτιμουσες αν εχει καποιο παραπονο απο σενα να το μοιραζεται μαζι σου για να μπορειτε να βρητε κ μια λυση μαζι...δωσε της χρονο κ δωστης με τον τροπο σου να καταλαβει οτι σε πληγωνει αυτο που κανει...μιλησε της!22 δεν ειναι μικρη,θα καταλαβει πιστευω!Το ιδιο κανε κ με την μητερα σου....πολλες φορες μας πειραζουν πραγματα κ τα κραταμε,ειναι λαθος...μιλησε της για ολα οσα σε εχουν πειραξει σε ολα αυτα τα χρονια...ακομα κ το οτι δεν αισθανθηκες την μητρικη αγαπη...πες τα...βγαλτα απο μεσα σου κλαψε μπροστα της,φωναξε, να καταλαβει πως νιωθεις.......
Πάρε τα παιδιά σου και φύγε απο εκεί μέσα κορίτσι μου!!!!!να γλυτωσεις απο την αχαριστία της κι εσυ και τα παιδια σου.....