Ότι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο;

Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο σύντομη και περιεκτική γίνεται. Έχω ανάγκη να καταλάβετε και να νιώσετε το πρόβλημά μου ακόμη και αν δεν μπορείτε να με βοηθήσετε.

Είμαι μια χωρισμένη μαμά 33 χρονών. Με τον πρώην άντρα μου χωρίσαμε πριν 2,5 χρόνια μετά από ένα τεράστιο καυγά που έκρυβε απωθημένα και θυμό πολλών ετών. Αυτό που δεν μου συγχώρεσε ποτέ ακόμη και σήμερα είναι το ότι εγώ…. ένα άβουλο πρόβατο, μια γυναικούλα… κατάφερα να σηκώσω ανάστημα, να πατήσω στα πόδια μου, να φτύσω αυτόν και την περιουσία του και να πάρω μόνη το παιδί μου και να φύγω… Με είχε απόλυτα δεδομένη και πολύ αδύναμη για να κάνω το οτιδήποτε χωρίς αυτόν.

Έχω να κάνω με έναν άνθρωπο υπέρμετρα εγωιστή, ζηλιάρη, βίαιο, εκδικητικό, τσιγκούνη για όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό του και φυσικά έναν μαμάκια. Το διαζύγιο το πήρα με πολύ κόπο μετά από 1,5 χρόνο αφού σχεδόν αναγκάστηκα να τον απειλήσω ότι αν δεν βγει συναινετικά θα διεκδικήσω μερίδιο από την περιουσία του.

Αφού τελείωσε αυτή η ιστορία μετά από πολύ σωματικό και ψυχολογικό πόνο ήρθε στην ζωή μου ένας άνθρωπος που με γέμισε όνειρα και ελπίδες ξανά. Με έκανε να νιώσω ότι αξίζω να με αγαπούν. Ένας άνθρωπος που ποτέ δεν ξεχώρισε το παιδί μου από εμένα. Ένα παιδί χαρούμενο από τη φύση του το οποίο λατρεύω και δεν θα αποχωριστώ ποτέ και για κανέναν λόγο. Και εδώ ακριβώς φτάνω στην απόγνωση και την απελπισία.

Ο άντρας αυτός λόγω επαγγέλματος αναγκάστηκε πριν 3 χρόνια να φύγει από την Ελλάδα και να πάει για δουλειά στην Μέση Ανατολή. Εκεί βρήκε μια σπουδαία δουλειά, αναγνώριση και ασφάλεια. Δυστυχώς όμως στο μέρος αυτό εγώ δεν μπορώ να πάω αν πρώτα ο πατέρας της μικρής δεν συμφωνήσει να υπογράψει μια υπεύθυνη δήλωση στην οποία θα αναφέρει ότι μου επιτρέπει να πάρω το παιδί μαζί μου. Έχοντας την επιμέλεια της μικρής έχω βγάλει ήδη διαβατήριο όμως για εκείνη την χώρα χρειάζεται να βγάλουμε και ειδική βίζα και χωρίς αυτή την υπεύθυνη δήλωση δεν μπορεί να γίνει αυτό. Και εδώ αρχίζει ο Γολγοθάς διότι προσπάθησα με κάθε καλό ή κακό τρόπο να τον πείσω να το κάνει… αλλά όπως μου είπε και ο ίδιος ο δικηγόρος του το θέμα δεν είναι το παιδί αλλά εγώ. Βρήκε πάλι τρόπο να δυσκολέψει την ζωή μου και να με τυραννάει.

Να σας πω ότι του ζήτησα να φύγουμε μόνο για τρία χρόνια και μετά θα επιστρέψουμε πίσω. Να σας πω ότι μέχρι τώρα ποτέ μα ποτέ δεν στάθηκα εμπόδιο στη σχέση και την επικοινωνία τους, ίσα ίσα έκανα και κάνω ότι μπορώ για να την διευκολύνω. Όμως τώρα έχω μια σπουδαία ευκαιρία μπροστά μου και έναν άνθρωπο που αγαπάμε και μας αγαπάει πολύ και με τα σημερινά δεδομένα της χώρας μας η μικρή εκεί θα έχει πολύ καλύτερη εκπαίδευση, νοσοκομειακή περίθαλψη και φυσικά κανείς μας δεν θα έχει άγχος για τον αν θα έχουμε αύριο δουλειά ή πόσα χρήματα θα κόψουν από το μισθό μας…

Αυτόν τον άνθρωπο δεν θέλω να τον χάσω όμως αν δεν καταφέρω να ακολουθήσω τα όνειρά του νομίζω πως η ζωή μοιραία θα μας οδηγήσει στον χωρισμό. Είναι ένας άντρας δυναμικός και φιλόδοξος και το να επιστρέψει εδώ για να είναι μαζί μου χωρίς δουλειά νομίζω θα είναι επίσης καταστροφικό. Θέλω και ελπίζω για το καλύτερο και των τριών μας.

Πείτε μου σας παρακαλώ κάποιες σκέψεις που ίσως δεν τις έχω κάνει και με βοηθήσετε να πάρω την σωστή απόφαση. Να το παλέψω και άλλο; Και αν ναι με ποιόν τρόπο; ή μήπως πρέπει να φύγω αφού δεν μπορώ να του δώσω αυτό που έχει ανάγκη… εργασία και οικογένεια μαζί.

Σας ευχαριστώ
Μια μαμά!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com